0 μέλη και 3 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Από τον Κανελλόπουλο έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι ... στη Λατινική ... πολλές φορές χρησιμοποιείται στη Λατινική επίθετο (το οποίο αναγνωρίζεται ως επιρρηματικό κατηγορούμενου τρόπου) εκεί όπου στην α.ε. θα χρησιμοποιείτο επιρρηματική μετοχή, σίγουρα αιτιολογική (όπως στο superba forma sua ή στο fretus viribus suis) -δεν ξέρω αν χρησιμοποιείται και σε θέση άλλης επιρρηματικής μετοχής. Είναι έτσι;
Ο χαρακτηρισμός του adversos ως επιρρηματικού κατηγορούμενο τρόπου από τον Κανελλόπουλο πώς πιστεύετε ότι εξηγείται;
Ποια η διαφορά μεταξύ του adversos και των superba - fretus; Προφανώς ο Κανελλόπουλος δεν θεωρεί ότι διαφέρουν...
Όλα αυτά ο Κανελλόπουλος τα χαρακτηρίζει ως επιρρηματικά κατηγορούμενα που λειτουργούν ανάλογα με επιρρηματική μετοχή.Οι επιρρηματικές αυτές σημασίες στα επίθετα ή στα ουσιαστικά πρέπει να οφείλονται στην έλλειψη της μετοχής ενεστώτα του sum.Όπως έχουν τα πράγματα στην ελληνική βιβλιογραφία, δεν νομίζω πως εξηγείται. Κατά τη γνώμη μου δηλαδή, το επιρρηματικό κατηγορούμενο έχει μια στενή σχέση με το ρήμα, ενώ με τον κατηγορηματικό προσδιορισμό η σχέση αυτή είναι σαφώς χαλαρότερη. Όταν λέμε ότι το επίθετο δηλώνει την φυσική ή πνευματική κατάσταση του υποκειμένου, όταν ισχύει η πράξη του ρήματος, αυτό είναι ο ορισμός του κατηγορηματικού προσδιορισμού. Η apri λέει ότι έτσι μπορεί να δηλώνεται και το επιρρηματικό κατηγορούμενο. Δεν διαφωνώ επί της ουσίας, αλλά φρονώ ότι αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το usus των Ελλήνων φιλολόγων. Αλλά, βλέπετε, ο πρώτος διδάξας είναι ο Κανελλόπουλος, και κανείς δεν πάει κόντρα στην άποψή του (δεν υπονοώ ασφαλώς την apri αλλά τους εκάστοτε αντιγράφοντες "συγγραφείς" χωρίς κριτική ματιά). Δεν λέω, σπουδαίος λατινιστής ο άνθρωπος, αλλά καλό είναι να βλέπουμε κριτικά τις θέσεις του.
Στο Meruisse vero stipendia ... virtutis fuit το fuit είναι απρόσωπο, γιατί έχει υποκείμενο απαρέμφατο; Στα Αρχαία όμως σε ανάλογη περίπτωση θα είχαμε έναρθρο απαρέμφατο και προσωπικό ἐστί, σωστά;
Υπάρχει άλλη περίπτωση στην οποία το sum χρησιμοποιείται ως απρόσωπο (όπως το ἔστι = είναι δυνατόν);
Στη μετατροπή από πλάγιο σε ευθύ λόγο δεν είναι απαραίτητη η μετατροπή των αντωνυμιών του γ΄προσώπου ille, is σε hic, iste. Ισχύει;