| Ο Κόσμος του Μαθητή | και η μετάφραση στον | Κόσμο των Καθηγητών (τον δικό μου δηλαδή) |
| 1. Θα ήθελα να έχω καθηγητές που πραγματικά τους αρέσει να διδάσκουν. Που έχουν επιλέξει το επάγγελμά τους και το κάνουν με μεράκι. | | 1. Θα ήθελα οι άνθρωποι που προσλαμβάνονται για εκπαιδευτικοί να είναι άτομα που έχουν επιλέξει αυτό το επάγγελμα και όχι άτομα που βρέθηκαν στην εκπαίδευση «από σπόντα», λόγω τύχης, λόγω της εργασιακής ανασφάλειας. Θα ήθελα το κράτος να διορίζει αποκλειστικά αποφοίτους πανεπιστημιακών σχολών που «βγάζουν» καθηγητές, δηλαδή ανθρώπους που έχουν γνώσεις τόσο πάνω στο επιστημονικό αντικείμενο που θα διδάξουν, αλλά και πάνω στο ΠΩΣ θα το διδάξουν. Ανθρώπους που το έχουν «λήξει» στο μυαλό τους ότι «αυτό» (=η εκπαίδευση) είναι η δουλειά που θα κάνουν την υπόλοιπη ζωή τους. Όχι «κάθε καρυδιάς καρύδι» από σχολές που δημιουργούν επιστήμονες, αλλά ουδεμία σχέση έχουν με την δημιουργία εκπαιδευτικών, για να γεμίσει όπως όπως τις «τρύπες» της ανεργίας. |
| 2. Θα ήθελα καθηγητές νέους. | | 2. Αυτή η άποψη των παιδιών είναι κατά την γνώμη μου «φυτευτή» από τους μεγάλους. Τα παιδιά θέλουν καθηγητές με όρεξη και αυτό «μεταφράζεται» σε «νέους», αφενός γιατί συνήθως οι νέοι είναι κάπως πιο δραστήριοι, αφετέρου γιατί το επιχείρημα αυτό «προωθήθηκε» πολύ όταν ήταν να καταργηθεί η επητηρίδα. Εγώ δεν θέλω αποκλειστικά νέους καθηγητές στα σχολεία, γιατί θα λείπει η εμπειρία η οποία αποκτάται μόνο με τον χρόνο. Θέλω όμως μικρότερα όρια συνταξιοδότησης γιατί στα 60 τους ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να είναι καλοί καθηγητές. |
| 3. Θα ήθελα στο μάθημα να είμαστε σαν παρέα όλοι μαζί και ο καθηγητής να είναι κοντά μας. | | 3. Θα ήθελα τάξεις με 10 παιδιά το πολύ και αίθουσες με ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι (ή κυκλική διάταξη γενικά) για να «βλεπόμαστε» με τα παιδιά. Θέλω (να κάνω) τα παιδιά να με βλέπουν ως έναν καθηγητή που συμπαθούν και σέβονται και όχι σαν κάποιο απόμακρο αυστηρό και στρυχνό άνθρωπο, ούτε ως τον «κολλητό» τους. |
| 4. Θα ήθελα το σχολείο μου να έχει όλες τις υποδομές για να γίνει το μάθημα σωστά. | | 4. Θα ήθελα το σχολείο μου να έχει όλες τις υποδομές για να γίνει το μάθημα σωστά. |
| 5. Θα ήθελα να μην είναι υποχρεωτικό το σχολείο αλλά να επιλέγω να πηγαίνω εκεί. | | 5. Δεν είμαι σίγουρη για το τι θα ήθελα. Αφενός είμαι υπέρ της άποψης που θέλει να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως υπεύθυνα άτομα και να τους δίνουμε την δυνατότητα της επιλογής, από την άλλη όμως δεν είμαι σίγουρη ότι σε αυτή την ηλικία (σε ποια ηλικία αλήθεια; Μιλάμε για δυνατότητα επιλογής ακόμα και στο δημοτικό; ) έχουν την εμπειρία και την ωριμότητα για να λάβουν ορθή απόφαση. Διότι το πόσο «καλά» περνάμε σε ένα μάθημα δεν αποτελεί αποκλειστικό κριτήριο για την παρακολούθησή του. Ούτε είναι δυνατόν όλα τα μαθήματα να είναι «παιδική χαρά». Η γνώση θέλει και θυσίες (να θυσιάσεις χρόνο, παιχνίδι, την καλή σου διάθεση μέσα σε ένα βαρετό μάθημα και εγκεφαλικά κύτταρα για να σκεφτείς). Και η γνώση έχει ένα σημαντικό μειονέκτημα: δεν μπορείς να εκτιμήσεις την αξία της παρά μόνο ΑΦΟΥ την αποκτήσεις. Στο δημοτικό σιχαινόμουν την προπαίδεια (και πιστέψτε με δεν θυμάμαι να είμαι παιδί που ανάλωνα την μέρα μου στο πως να αποφύγω το μάθημα), αλλά τώρα είμαι ευτυχισμένη που την έμαθα. |
| | |