Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Μετά τον διορισμό / την πρόσληψη => Υπηρεσιακές μεταβολές => Μήνυμα ξεκίνησε από: tipis στις Οκτωβρίου 09, 2009, 01:19:11 pm
-
Καλημέρα!Παρακολουθώ το φόρουμ εδώ και πολύ καιρό και με έχει βοηθήσει πραγματικά πάρα πολύ.Μετά από 2 χρόνια ωρομισθίας, έναν επιτυχημένο ΑΣΕΠ πήγα για 2 χρόνια αναπληρώτρια και φέτος διορίστηκα.Το πρόβλημα είναι ότι καθε χρονιά συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι διάλεξα λάθος δουλειά.Πριν βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε αχάριστη και οτι δεν εκτιμώ αυτό που έχω και που χιλιάδες άλλοι κυνηγάνε εδώ και χρόνια με θυσίες και και και....να σας προλάβω και να σας πω οτι δεν είναι καθόλου έτσι.Η σχολική πραγματικότητα με κουρελιάζει κάθε μέρα, η απαξίωση από τα παιδιά που δεν δείχνουν καθόλου ενδιαφέρον,η μιζέρια των συναδέλφων, η καθημερινή μάχη μέσα στη τάξη είναι κάτι που τελικά δεν σηκώνει ο οργανισμός μου και που προσπάθησα πολύ να συνηθίσω και άλλα πολλά..Να σημειώσω ότι είμαι αποτελεσματική εκπαιδευτικός, το μάθημα γίνεται καλά όταν είμαι σε τάξεις που οι μαθητές θέλουν να μάθουν και μάλιστα πολλοί μαθητές κατεύθυνσης παρόλο που κάνουν φροντιστήριο έρχονται και στην πρόσθετη με την προυπόθεση να τους κάνω εγώ γιατί θεωρούν ότι τους βοηθάω πολύ.Δυστυχώς όμως τα περισσότερα τμήματα δεν είναι έτσι και αισθάνομαι γελοία όταν προσπαθώ να μάθω κάποιον που δεν τον ενδιαφέρει καθόλου αυτό που λέω εκέινη την ώρα και το ψυχολογικό κόστος για μένα είναι τεράστιο.Όλα αυτά τα λέω όχι για να κομπάσω αλλά για να καταλάβετε οτι δεν είμαι καμία άσχετη που δεν ξέρει τι της γίνεται και δεν μπορεί να σταθεί στην τάξη. Έχω κουραστεί τοσο που δεν είμαι διατεθιμένη να κάνω πλέον προσπάθειες για να το συνηθίσω ή να βρω τρόπους να καλυτερεύσω τη ζωή μου μέσα στο σχολείο. Ούτε νιώθω πλέον ότι αξίζει να ξεσπιτώνομαι για αυτή τη δουλειά που όχι μόνο δεν με γεμίζει αλλά με αδειάζει όσο περισσότερο μπορεί κάθε μέρα. Ούτε έχω πλέον διάθεση να διαβάζω με τις ώρες σπίτι μου, παραμελώντας τη ζωή μου και να διαπιστώνω την άλλη μέρα ότι μέσα στη τάξη μόνο εγώ έχω διαβάσει. Το θέμα είναι ότι φθείρομαι ψυχολογικά σε βαθμό που επηρεάζεται η ζωή μου και εκτός σχολείου, χάνω ώρες ύπνου από το άγχος μου και το πρωί όταν ξυπνάω νιώθω σαν να βαραίνει μια τεράστια πλάκα το στήθος μου. Ένας μισθός και μια σιγουριά τα αξιζουν όλα αυτά; Σκέφτομαι πολύ σοβαρά την παραίτηση μιας και από όσο ξέρω δεν υπάρχει δυνατότητα μόνιμης εργασίας σε γραφείο (διορθώστε με αν κάνω λάθος).Εναλλακτική υπάρχει, η επιχείρηση του αρραβωνιαστικού μου που είναι αρκετά προσοδοφόρα (πενταπλάσιος μισθός από του εκπαιδευτικού) αλλά πρόκειται για μία απόφαση που δεν μπορείς να την πάρεις εύκολα. Δίνω στον εαυτό μου διορία μέχρι το καλοκαίρι να αποφασίσει τι θα κάνει (έτσι και αλλιώς έχω την εντύπωση ότι μόνο το καλοκαίρι γίνονται δεκτές οι αιτήσεις παραίτησης). Κάθε σκέψη δεκτή. Ευχαριστώ.
-
προσωπικα δεν θα σε χαρακτηρισω αχαριστη αλλα μαλλον εκπαιδευτικο με την πραγματικη σημασια της εννοιας.η γνωμη μου ειναι να μεινεις εκει που εισαι στο μονιμο διορισμο του δημοσιου δηλαδη,και ο συζυγος να κρατησει το ελευθερο επαγγελμα.πιστευω απο οικονομικης αποψης και μονο πως ο ενας απο τους δυο θα πρεπει να εχει το 'σιγουρο' γιατι κανεις δεν ξερει τι ξημερωνει αυριο για το εμποριο ή το ελευθερο επαγγελμα.μια σφαλιαρα ειναι αρκετη να πεινασει η οικογενεια.αν ομως υπαρχει ενας μισθος εστω 1000 και κατι η κατσαρολα τουλαχιστον θα γεμισει..τωρα πλεον οι μισθωτοι ζουνε καλυτερα απο τα αφεντικα.εγω θα παρεμενα στη θεση μου. ;)
-
Γιατί δεν παίρνεις απόσπαση σε γραφείο δευτεροβάθμιας;;
-
Ευχαριστώ πολύ για την άμεση ανταπόκριση!Θα τα λάβω όλα υπόψη μου, προείπα άλλωστε ότι είναι μία απόφαση που δεν την παίρνεις εύκολα.Η απόσπαση δεν είναι κάτι μόνιμο έτσι δεν είναι;
-
Τελικά θέλει πολά "κότσια" το επάγγελμα του εκπαιδευτικού αλλά αυτό δε σημαίνει ότι εσύ δεν τα διαθέτεις...Θέλει κότσια να παραδεχτείς ότι δεν το αντέχεις...θέλει κότσια να πεις ότι αφήνεις την ασφάλεια και τα σίγουρα χρήματα του δημοσίου επειδή δε σε καλύπτει αυτό που κάνεις...
Απ'όσα γράφεις προσωπικά πιστεύω ότι έχεις ανακαλύψει το πρόβλημα αλλά θεωρώ ότι έχεις και τη δυνατότητα να το λύσεις...Μας περιμένουν πολλά χρόνιοα διδασκαλίας και σίγουρα θα έχουμε και αδιάφορους μαθητές.Κάποιους θα τους προσεγγίσουμε και κάποιους όχι.Η δουλειά μας δε θα έχει μόνο νίκες.Και σίγουρα δεν είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη το αν κάποιοι μαθητές δεν θέλουν να μάθουν.
Δε νομίζω ότι κάποιος μπορεί να σου πει με σιγουριά μείνε ή φύγε και θα είναι άδικο να το κάνει...Κανείς δε γνωρίζει καλύτερα από σενα την ανάγκη σου να προσφέρεις σε έναν τομέα ..κανείς δε γνωρίζει καλύτερα από σενα τα θέλω σου και τα μπορώ...Ζύγισέ τα και κάνε ότι εσύ θεωρείς καλύτερο για σενα γιατί αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να προσφέρεις δε θα προσφέρεις...Αν όμως νιώθεις ότι μπορείς να προσφέρεις (πράγμα το οποίο πιστεύω) δεν είναι κρίμα να αφήσεις την απογοήτευση να αποφασίσει για σενα?Όπως είπα και πιο πάνω δε θα νικάμε πάντα και όπως είπε ο αγαπημενος μου Ρίτσος..."έχεις ακόμα να κλαψεις πολύ ώσπου να μάθεις το κόσμο να γελάει"..και αυτό το γέλιο πιστεύω ότι είναι αναντικατάστατο.
Tέλος θέλω να σημειώσω ότι η δουλειά μας δεν έχει αξία πίσω από ένα γραφείο αλλά μέσα στην τάξη.
-
Μμμ... Όλα αυτά που λες, με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη...
Ούτε εγώ βλέπω να υπάρχει ενδιαφέρον, ούτε από μαθητές ούτε από καθηγητές ούτε από δασκάλους ούτε από διευθυντές ούτε από γονείς ούτε από τους προισταμένους ούτε από κανέναν και απογοητεύομαι πάρα πολύ, γιατί μπαίνω με όρεξη μέσα στην τάξη και φεύγω απηυδισμένη από την όλη αρρωστημένη κατάσταση, βραχνιασμένη και σαν να με έχουν σπάσει στο ξύλο...
Οι συνάδελφοι, σε ποσοστό 95% κοιτούν πώς θα περάσει η ώρα να σχολάσουν, δεν νοιάζονται για την κατάσταση των μαθητών, για τις ανάγκες τους, πάσης φύσεως, βλέπω τεράστια αδικαιολόγητα κενά στις γνώσεις τους και γενικά στην κατάρτισή τους. Κι όταν δείξω λίγο ενδιαφέρον για κάποιο παιδί, με κοιτούν και περίεργα, σαν να λένε: "Τώρα, εσύ, τι θες να παραστήσεις;"... Και μου κόβονται τα φτερά, το ομολογώ...
Σε καταλαβαίνω λοιπόν απολύτως... ΑΛΛΑ:
Πριν από 11 χρόνια κι ενώ είχα δουλέψει ως αναπληρώτρια 2 περίπου χρονιές (τις καλές εποχές), παντρεύτηκα και αποφάσισα να σταματήσω τη διδασκαλία λόγω της δουλειάς του συζύγου μου που ήταν τότε πιο αποδοτική και με χρειαζόταν κιόλας. (Ήταν αρκετά σοβαροί οι λόγοι, αν και για την απόφαση αυτή ευθύνομαι πρωτίστως εγώ...) Με καλούσαν και αρνιόμουν (!), ώσπου σταμάτησα να κάνω και αίτηση.
Τα τελευταία χρόνια όμως, η δουλειά του άντρα μου (τουριστική γαρ), βρίσκεται σε πάρα πολύ δύσκολη φάση και έχω σκυλομετανιώσει που τόσα χρόνια δεν δούλευα και θα'μουν πια προ πολλού διορισμένη. Γιατί, θα μου πεις, συνδυάζω τις αποδοχές με τη διδασκαλία και την επιβίωση... Γιατί έτσι είναι, δυστυχώς... Μακάρι να είχαμε όλοι τη δυνατότητα να κάναμε χόμπι τη διδασκαλία και να ζούσαμε από αλλού... Αλλά πώς; Είναι ένας φαύλος κύκλος και τουλάχιστον προς το παρόν, το κράτος μας μόνο ευνομούμενο που δεν είναι...
Τώρα δουλεύω ως ωρομίσθια και τρέχω και δεν φτάνω... Κάνω υπομονή όμως, πληρώνω τα λάθη μου και έχω ελπίδα...
Παραμένω πάντως αισιόδοξη και θα σε συμβούλευα να ΜΗΝ παραιτηθείς... Έστω και οι λίγοι που έχουν μείνει να αγαπούν τα παιδιά, τη γνώση, τη μόρφωση, την αλήθεια, μπορούν να κάνουν κάποια διαφορά...
Ξέρεις τι λέω στον εαυτό μου; Έστω και ΕΝΑ παιδί να βοηθηθεί από μένα, να πάρει τα σωστά ερεθίσματα στον βαθμό που μπορώ να του τα προσφέρω, ΘΑ ΑΞΙΖΕΙ τον κόπο... Σου μίλησα με ειλικρίνεια και ελπίζω να εξέφρασα επαρκώς αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι...
:) :) :) :) :) :) :) :) :) :)
-
tipis, μη μασάς! Δεν φταις εσύ για τα προβλήματα αυτού του κόσμου. Είσαι άξια μόνο και μόνο που μπαίνεις σ αυτή την διαδικασία αλλά πολλές φορές δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Απο οτι κατάλαβα διδάσκεις σε λύκειο γιατί αναφέρεις κατεύθυνση. Δεν θα σου πω να μην ασχοληθείς με τους μαθητές που θα σου κάνουν τη ζωή δύσκολη αλλά πολλές φορές, όταν κάποιος δεν ενδιαφέρεται για κάτι όσο και να χτυπηθεί ο καθηγητής δεν θα καταφέρει τπτ. Εσύ ξέρεις οτι αξίζεις. Όταν ήσουν μαθήτρια είχες τον ίδιο ζήλο για όλα τα μαθήματα; Λογικά όχι και δεν είχε να κάνει με τα μαθήματα. Εκτιμούσα πολύ ορισμένους φιλολόγους αλλά δεν μπορούσα να ψάχνω τι εννοεί ο ποιητής...με έριχνε σε κατάθλιψη. Όπως κάποιους τα μαθηματικά. Εσύ προσπάθησε να εφαρμόσεις την ζώνη επικείμενης ανάπτυξης, να πας τους μαθητές σου ένα επίπεδο πάνω απο ότι είναι τώρα. Δε νομίζω οτι υπάρχει δυνατότητα για κάτι παραπάνω, ιδιαίτερα αν όλη η τάξη είναι έτσι. Θυμήσου πόση ικανοποίηση νιώθεις απο τους μαθητές που προσπαθούν...
Ανέφερες την δουλειά του άνδρα σου. Εκτός απο το γεγονός οτι 2 πηγές εισοδήματος είναι καλύτερες απο μια και καλό είναι να υπάρχει κάτι στάνταρ γιατί δεν ξες ποτέ πως έρχονται τα πράγματα, είναι πολύ δύσκολο να είσαι με τον σύντροφό σου στην δουλειά, εκεί αλλάζουν οι συνθήκες και δεν έχεις και κάτι δικό σου. Κάποτε οι γονείς μου το προσπάθησαν, και η μαμά ξαναγύρισε στην δουλειά της γιατί αλλιώς θα έκλεινε το μαγαζί ;D ;D κάποιοι άνθρωποι δεν είναι γεννημένοι έμποροι και στο μαγαζί δεν μπορούσε να προσφέρει πολλά. Άλλο να πας να το κρατήσεις λίγες ώρες ή να βοηθήσεις και άλλο να το κρατάς γενικά.Σκέφτηκε να μείνει και στο σπίτι, αλλά θα τρελαινόταν χωρίς να δουλεύει. Τώρα βγήκαν και οι δυο στην σύνταξη και η μαμά μου λόγο δημοσίου βγήκε 10 χρόνια νωρίτερα με πολύ καλύτερα λεφτά κ όλα τα άλλα (τραπεζικός). Σκεφτόταν και αυτοί σαν εσένα, αφού το μαγαζί πάει καλά δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρούνται και οι 2. Πιστεύω οτι θα την βρεις την ισορροπία σου. Όταν γυρνάς σπίτι, προσπάθησε να ξεχνάς, όσο γίνεται τα προβλήματα του σχολείου. Σιγά σιγά θα μάθεις να αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις και δεν θα χρειάζεται να προβληματίζεσαι. Μιλούσα με εκπαιδευτικό 1 χρόνο πριν βγει στην σύνταξη και μου έλεγε τα πρώτα χρόνια γυρνούσα σπίτι και έκλαιγα, τώρα ξέρω ποια είμαι και πως μπορώ να λύσω τα προβλήματα στην τάξη, πως να μιλήσω στους γονείς, όλα. Ο πρώτος καιρός είναι δύσκολος. Δώσε βάση τώρα και τα προβλήματα θα τα αντιμετωπίσεις. Αφού είσαι ευσυνείδητη μη φοβάσαι τπτ ;)
-
Παιδιά ευχαριστώ πολύ για τον κόπο να διαβάσετε το μήνυμά μου και να απαντήσετε..Χαίρομαι που υπάρχουν συνάδελφοι με τις ίδιες ανησυχίες και τις ίδιες σκέψεις με μένα, τώρα νιώθω λιγότερο μόνη :)Θα τα ζυγίσω και θα τα σκεφτώ όλα γιατί στο τέλος αυτό που μετράει είναι τι νιώθεις όταν πέφτεις το βράδυ να κοιμηθείς:σε ευχαριστω Θεέ μου για αυτή τη μέρα ή πώς ξυπνάμε πάλι αύριο για τη δουλειά;
-
Τώρα βγήκαν και οι δυο στην σύνταξη και η μαμά μου λόγο λόγω δημοσίου ...
ούπς συγνώμη για το ορθογραφικό εκπαιδευτικός άνθρωπος...τώρα το είδα
Όταν πέφτεις για ύπνο σκέψου οτι και σήμερα προσπάθησες να κάνεις τα παιδιά να αγαπήσουν το διάβασμα και το κατάφερες..η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα...ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν έκανε τη γη σε μια μέρα ;)
-
tipis η κατάσταση που περιγράφεις είναι όντως τραγική, αλλά υποθέτω ότι μιλάς για το σχολείο που βρίσκεσαι φέτος. ΔΕΝ ειναι όλα τα σχολεία έτσι. Κάνε την "έρευνά" σου και μάθε ποια σχολεία στην περιοχή μετάθεσής σου έχουν καλό διευθυντή και καλό σύλλογο καθηγητών (συνήθως εάν υπάρχουν αυτά τα 2 τα παιδιά είναι επίσης μια χαρά) και προσπάθησε να μεταφερθείς σε ένα από αυτά.
Επίσης θα έλεγα, κάνε λίγη υπομονή ακόμα πριν αποφασίσεις κάτι τέτοιο. Έχεις δουλέψει λίγα χρόνια και η εμπειρία είναι μεγάλη επένδυση στο επάγγελμά μας απ' ότι φαίνεται.
-
γιατι δε σκέφτεσαι και την περίπτωση να μπείς στις σχολικές βιβλιοθήκες;
είναι με διετή θητεία βέβαια ,αλλά ίσως είναι μια λύση ώστε να ξεκουραστείς ενα διάστημα
-
tipis, η ειλικρίνειά σου είναι συγκινητική και δείχνει άτομο με ευαισθησία, εντιμότητα και υπευθυνότητα (πράγματα που σπανίζουν λίγο στις μέρες μας). Θα συμφωνήσω σε πολλά με τους συναδέλφους μας και απλά θα σου πω και γω να μην τα παρατήσεις έτσι εύκολα, ειδικά τη στιγμή που είσαι αποτελεσματική και καλή στη δουλειά σου..
Δώσε στον εαυτό σου ευκαιρίες ακόμα... Όλα αυτά που λες είναι όχι μόνο εξηγήσιμα αλλά και αυτονόητα για αρκετούς από εμάς εδω μέσα και άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο -και ο καθένας για άλλο λόγο- το παλεύει "όπως ξέρει και μπορεί" που λέει και το τραγουδάκι..
Το πρώτο που έχεις να κάνεις είναι η ψυχολογική στήριξη και ενδυνάμωση.
Για να βοηθηθείς πρέπει να κατανοήσεις τι ακριβώς έχεις και να συμβουλευτείς ειδικούς.
Είναι πολύ σύνηθες φαινόμενο αυτό που σου συμβαίνει, σε επαγγέλματα φροντίδας και προσφοράς (γιατρούς, νοσηλευτές, κοινωνικούς λειτουργούς, εκπαιδευτικούς κ.α.) και λέγεται σύνδρομο burn-out. Περισσότερα εδώ (ενδεικτικά): http://www.anew.gr/dreams/article.php?aid=38 (http://www.anew.gr/dreams/article.php?aid=38), http://e-physician.blogspot.com/2005/11/burnout-burnout-syndrome.html (http://e-physician.blogspot.com/2005/11/burnout-burnout-syndrome.html) και θα βρεις και πολλά άλλα στο διαδίκτυο..
Διάβασε, ενημερώσου, δυνάμωσε ψυχολογικά, ζήτα βοήθεια από ειδικούς, προστατέψου.. Η φυγή δεν είναι λύση..
Σκέψου τέλος, αν έφευγες με τι θα μπορούσες να ασχοληθείς και αν θα είχε παρόμοια ή άλλα προβλήματα. Υπάρχει κάτι που σου αρέσει ή όχι; Το σχολείο σου προσφέρει και ικανοποίηση (μέσω της προόδου ή επιτυχιών κάποιων μαθητών ή συναδέλφων που νοιάζονται και προσπαθούν ή αισθάνεσαι αδιάφορα ακόμα και μ' αυτά;..)
Κάνε ένα διάλειμα ακόμα και τώρα (ζήτα απόσπαση σε υπηρεσία, φορέα ή βιβλιοθήκη), ασχολήσου με τον εαυτό σου και τα πράγματα που σου αρέσουν και αποφασιζεις πιο ψύχραιμα και σε καλύτερη κατάσταση..
Η γνώμη μου είναι, επειδή διαβασα και ξαναδιάβασα αυτά που έγραψες και κατάλαβα πόσο "χαλιέσαι", πόσο δυσβάστακτο σου φαίνεται αυτό που κάνεις, πως ίσως να ήταν καλύτερα αν το διάλειμά σου αυτό γινόταν και μεσα στη χρονιά...
Σου εύχομαι τα καλύτερα και πάντα να προσφέρεις όπου και όπως μπορείς... ;)
-
tipis η κατάσταση που περιγράφεις είναι όντως τραγική, αλλά υποθέτω ότι μιλάς για το σχολείο που βρίσκεσαι φέτος. ΔΕΝ ειναι όλα τα σχολεία έτσι. Κάνε την "έρευνά" σου και μάθε ποια σχολεία στην περιοχή μετάθεσής σου έχουν καλό διευθυντή και καλό σύλλογο καθηγητών (συνήθως εάν υπάρχουν αυτά τα 2 τα παιδιά είναι επίσης μια χαρά) και προσπάθησε να μεταφερθείς σε ένα από αυτά.
Επίσης θα έλεγα, κάνε λίγη υπομονή ακόμα πριν αποφασίσεις κάτι τέτοιο. Έχεις δουλέψει λίγα χρόνια και η εμπειρία είναι μεγάλη επένδυση στο επάγγελμά μας απ' ότι φαίνεται.
Αλήθεια είναι αυτό, σε μεγάλο μέρος τουλάχιστον, όπου διευθυντής και καθηγητές είναι σωστοί και τα παιδιά είναι αλλιώς... Άκου και μένα, που πέρσι και φέτος, πήγα και πηγαίνω συνολικά σε 10 (!) σχολεία...
-
daniel πραγματικα πιστευω οτι ολοι το παθαινουμε αυτο το συνδρομο και μια ψιλο καταθλιψη την περναμε.
tipis ολοι σκεφτηκαμε ετσι εστω κ μια φορα στη ζωη μας οταν ειμαστε σε ταξη. κ εγω ενιωσα μεγαλη φθορα οταν πεσανε ολα μαζεμενα,κακη συνεργασια,δσκολα παιδια,δυσκολο κτηριο,καμια ορεξη απο τους αλλους για το κατι παραπανω.. υπηρχαν ομως χρονιες που πηγαινα χαμογελωντας στη δουλεια κ ελπιζω να το ξαναζησω. εγω πιστευω οτι το παθαινουμε αυτο οταν εχουμε οραμα κ βλεπουμε οτι δεν ειναι ευκολο να γινει. καλυτερα βρες μηχανισμους που θα σε βοηθησουν μεσα στην ταξη να μην αισθανεσαι την ματαιωση οτι τιποτα δεν παει καλα κ μη κρινεις συνεχεια τον εαυτο σου..
-
Σήμερα έψαχνα απεγνωσμένα να διαβάσω αυτό ακριβώς το μήνυμα...να νιώσω πως δεν είμαι μόνη...Μα το πρόβλημα θεωρώ πως δεν είναι τα παιδιά, αλλά όλοι οι άλλοι γύρω τους: γονείς, εκπαιδευτικοί του πρωινού και του απογευματινού, σύστημα, κοινωνία... Πώς να εμπνεύσεις τα παιδιά με τις αξίες που εσύ πρεσβεύεις όταν όλοι οι άλλοι με τη στάση τους τις ακυρώνουν. Τους μιλάς για δικαιοσύνη, για δημοκρατική συνείδηση, για ήθος, για σεβασμό, για ανιδιοτέλεια και και και... βλέπουν όμως γύρω τους ακριβώς τα αντίθετα! Το σύστημα τους πιέζει με τη χαλαρότητα και την αναποτελεσματικότητά του. Όπως κι εμάς!
Τα παιδιά είναι μεγαλωμένα σε κάποιο περιβάλλον το οποίο καθρεπτίζεται στη συμπεριφορά τους. Η αδιαφορία τους είναι επιλογή τους. Εσύ, εγώ, ο εκπαιδευτικός έστω για τον ένα που ενδιαφέρεται πρέπει να κάνει τη δουλειά του όσο πιο σωστά μπορεί! Και στο μέτρο που του αναλογεί και μπορεί να προσπαθήσει να κάνει πιο ελκυστικό το μάθημα για εκείνα. Στην Ελλάδα, ναι δε θα στο αναγνωρίσει κανείς, το ξέρεις εξ αρχής, το κάνεις για ΕΣΕΝΑ. Οι ώρες προετοιμασίες, διορθώσεων αναλυτικών, κτλ κτλ δε θα τα ελέγξει κανείς. Θέλεις να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου. Αν και τα παιδιά - το πιστεύω- αργά ή γρήγορα εκτιμούν την ειλικρινή προσπάθεια!
Αντιμετωπίζω τα περισσότερα από όσα περιγράφεις κι αυτό που με φθείρει περισσότερο είναι η ανευθυνότητα κάποιων... Το λειτούργημά μου όμως το λατρεύω, πέρα από τη γνώση που επιβάλλεται να μεταβιβάσουμε στους μαθητές μας, ακόμη πιο σημαντικό θεωρώ το ότι οφείλουμε να τους μεταβιβάσουμε κάποιες αξίες ώστε η ζωή τους να μην πάει χ α μ έ ν η...για αυτό προσέχω πολύ τη συμπεριφορά μου, τη στάση μου, τις πράξεις μου...Αυτά τα μηνύματα τα παιδιά τα λαμβάνουν!
Είμαι βέβαιη πως έχεις τις ίδιες αρχές και είναι κρίμα να χάνουν οι μαθητές τέτοιους εκπαιδευτικούς! Δεν πρέπει να το βάζεις κάτω...αλλά να σε πεισμώνει!
Για τη δική σου ψυχική ηρεμία, προσπάθησε να κλείνεις το μυαλό σου φεύγοντας, άφηνέ τα πίσω σου...τα θέματα δουλειάς πρέπει να μένουν εκεί. Ούτε η οικογένειά μας μας φταίει σε τίποτα ούτε ο εαυτός μας είναι επαγγελματίας εκπαιδευτικός και μόνο! ;) (τα λέω να τα ακούω κι εγώ..χιχι)
-
Τipis, νομίζω ότι αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου είναι αν αυτό που σε δυσαρεστεί είναι το επάγγελμα αυτό καθ'αυτό ή οι συνθήκες που αντιμετωπίζεις αυτήν τη στιγμή.
Αν θέλεις να σου μιλήσω από τη δική μου εμπειρία, το αρνητικό περιβάλλον που περιγράφεις είναι ένας βασικός λόγος που με έκανε να απομακρυνθώ από την εκπαίδευση σχετικά νωρίς, πριν δηλαδή δώσω σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Ο βαθύτερος λόγος όμως ήταν ότι είχα ανακαλύψει ότι δεν τρελαινόμουν τόσο από το ίδιο το επάγγελμα, για να μπω στη διαδικασία να δουλέψω σε μη ιδανικές συνθήκες.
Αποφάσισα λοιπόν να ασχοληθώ με κάτι άλλο (σχετικό, ει δυνατόν, με το αντικείμενό μου) και στάθηκα τυχερή. Όταν όμως πρωτομπήκα στη δουλειά, αντιμετώπισα τόσο αρνητικές συνθήκες, που μετά από πέντε μήνες σκεφτόμουν σοβαρά να παραιτηθώ. Θυμάμαι ότι, κάθε πρωί που πλησίαζα την πόρτα της υπηρεσίας, για να μπω μέσα, ένιωθα ένα πλάκωμα στο στήθος σαν να επρόκειτο να μπω στη φυλακή.
Έπεσαν τότε από δίπλα οι δικοί μου και μου έλεγαν να το ξανασκεφθώ, να μην πετάξω έτσι απλά κάτι για το οποίο κουράστηκα τόσο. Είπα λοιπόν να κάνω υπομονή και ω του θαύματος, μετά από λίγο καιρό άλλαξαν τα πράγματα και από τότε είμαι μια χαρά. Κάθομαι και αναλογίζομαι πολλές φορές τι χαζή θα ήμουν, αν τα είχα παρατήσει τότε. Πού θα έβρισκα τώρα δουλειά που τα πράγματα δυσκολεύουν και κατά πόσο θα είχε σχέση αυτή η δουλειά με τα ενδιαφέροντά μου;
Εγώ θα σου πρότεινα λοιπόν το εξής. Μη βιαστείς να πάρεις αποφάσεις σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά συγκυρία και τη στιγμή που έχεις τόσο αγωνιστεί γι' αυτήν τη θέση. Η οικονομική ανεξαρτησία σου είναι πολύ σημαντική, για να την πετάξεις τόσο εύκολα, πόσο μάλλον αν συνδυάζεται με την ασφάλεια της μονιμότητας. Ζήτα μια απόσπαση, εν ανάγκη πάρε μια εκπαιδευτική άδεια να ασχοληθείς με κάτι άλλο πέραν της διδασκαλίας. Αυτό θα σου δώσει το χρόνο να σκεφθείς τι πραγματικά θέλεις να κάνεις. Αν αποφασίσεις ότι σε ικανοποιεί η εκπαίδευση, σκέψου ότι μπορεί να βρεθείς σε ένα σχολείο όπου η κατάσταση να είναι καλή. Αν πάλι δεν σε ικανοποιεί η εκπαίδευση, προσπάθησε να κάνεις κάποια μετάταξη σε άλλη δημόσια υπηρεσία. Δεν ξέρεις, μπορεί και να τα καταφέρεις.
Έχε πάντως υπ' όψιν σου ότι μεταξύ μας σε όποια δουλειά και σε όποια υπηρεσία κι αν βρεθείς, θα συναντήσεις λίγο-πολύ στους ανθρώπους γύρω σου παρόμοιες συμπεριφορές μ' αυτές που καταγγέλλεις. Η κοινωνία δεν βρίσκεται δυστυχώς σε ακμή...
-
Μη βιαστείς να πάρεις αποφάσεις σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά συγκυρία και τη στιγμή που έχεις τόσο αγωνιστεί γι' αυτήν τη θέση. Η οικονομική ανεξαρτησία σου είναι πολύ σημαντική, για να την πετάξεις τόσο εύκολα, πόσο μάλλον αν συνδυάζεται με την ασφάλεια της μονιμότητας. Ζήτα μια απόσπαση, εν ανάγκη πάρε μια εκπαιδευτική άδεια να ασχοληθείς με κάτι άλλο πέραν της διδασκαλίας. Αυτό θα σου δώσει το χρόνο να σκεφθείς τι πραγματικά θέλεις να κάνεις. Αν αποφασίσεις ότι σε ικανοποιεί η εκπαίδευση, σκέψου ότι μπορεί να βρεθείς σε ένα σχολείο όπου η κατάσταση να είναι καλή. Αν πάλι δεν σε ικανοποιεί η εκπαίδευση, προσπάθησε να κάνεις κάποια μετάταξη σε άλλη δημόσια υπηρεσία. Δεν ξέρεις, μπορεί και να τα καταφέρεις.
Έχε πάντως υπ' όψιν σου ότι μεταξύ μας σε όποια δουλειά και σε όποια υπηρεσία κι αν βρεθείς, θα συναντήσεις λίγο-πολύ στους ανθρώπους γύρω σου παρόμοιες συμπεριφορές μ' αυτές που καταγγέλλεις. Η κοινωνία δεν βρίσκεται δυστυχώς σε ακμή...
[/quo Σωστό! ;)
-
στη χειροτερη παρε ανευ αποδοχων για λιγο μεχρι να ηρεμησεις
-
θα ακουστεί λίγο περίεργο αυτό που θα πω και ίσως παρεξηγηθώ αλλά δεν το λέω με ανευθυνότητα..Είπες οτι είσαι παντρεμένη. Το ξέρεις οτι για κάθε παιδί δικαιούσαι 9μηνη άδεια με αποδοχές; Ακόμα και αν τώρα έχει παιδί μικρότερο της ηλικίας των τεσσάρων δικαιούσαι αυτή την άδεια. Σίγουρα δεν είναι λόγος η άδεια για να κάνεις παιδί, αλίμονο..αλλά αν το έχεις έτσι και αλλιώς στα κοντινά σχέδια, θα είναι μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσεις πως είναι και στο σπίτι να μεγαλώνεις το παιδί και να βοηθάς τον άντρας σου και να ηρεμίσεις. Αλλιώς εγώ θα χρησιμοποιούσα την άδεια ανευ αποδοχών...1 χρόνος είναι αρκετός για να καταλάβεις τι θες και τι μπορείς ;).
-
Ξέρεις τι λέω στον εαυτό μου; Έστω και ΕΝΑ παιδί να βοηθηθεί από μένα, να πάρει τα σωστά ερεθίσματα στον βαθμό που μπορώ να του τα προσφέρω, ΘΑ ΑΞΙΖΕΙ τον κόπο... Σου μίλησα με ειλικρίνεια και ελπίζω να εξέφρασα επαρκώς αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι...
+++++++++++
Αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο κίνητρο.. να βοηθηθεί και να μάθει έστω ένας μαθητής (και ποτέ δεν θα είναι μόνο ένας). Αν καταφέρεις να το σκέφτεσαι έτσι, οι δυσκολίες θα αντιμετωπιστούν πιο εύκολα μετά.
-
Δεν είμαι παντρεμένη, είμαι αρραβωνιασμένη. Σε καναδυο χρόνια ο γάμος.Η άνευ αποδοχών διαρκεί ένα χρόνο;Μήπως πρέπει να συντρέχουν ειδικοί λόγοι για να χορηγηθεί;Πάντως παιδιά δεν περίμενα τέτοια συμμετοχή και τόσο ενδιαφέρον για το πρόβλημα ενός συναδέλφου..ειλικρινά ευχαριστώ πολύ, διαβάζω με ιδιαίτερη προσοχή ξανα και ξανά τα μηνύματά σας.
-
Απ' ό,τι ξέρω, για να πάρεις άδεια άνευ αποδοχών πάνω από ένα μήνα, πρέπει να συντρέχουν πολύ σοβαροί λόγοι (π.χ σοβαρή ασθένεια).
-
Νομίζω ότι όλοι το περνάμε αυτό και όλοι έχουμε την ανάγκη να βγούμε από την τάξη κάθε τόσο. Η τάξη είναι δύσκολη και ψυχοφθόρα ειδικά όταν τα παιδιά είναι δύσκολα ή οι αλληλεπιδράσεις τους ιδιαίτερες. Το φάρμακο που έχω βρει εγώ είναι να επιχειρώ να απομακρύνομαι από την τάξη κάθε τόσο. Τα πρώτα χρόνια που ήμουν αδιόριστη ήταν πιο εύκολο. Μία χρονιά ασχολήθηκα μόνο με μεταφράσεις. Μετά από κάποια χρόνια έκανα μεταπτυχιακό. Τώρα που πάλι άρχισαν να ζορίζουν τα πράγματα ξεκίνησα διδακτορικό. Αν ξαναζοριστώ θα δοκιμάσω απόσπαση σε γραφείο, δεύτερο παιδί ( ;D ;D ;D ωφελιμιστική μητρότητα. ε, καλά δεν το εννοώ), απόσπαση στο πανεπιστήμιο κάτι!
-
Εγώ πάλι θεωρώ ότι όλοι δεν κανουν για το επάγγελμα του δασκάλου. Και παίρνω για παράδειγμα εμένα. Σπούδασα νηπιαγωγός χωρίς να ήταν επιλογή μου, σλλά μάλλον επιεδή έτυχε (βέβαια η σχολή μου άρεσε πολύ με την ποικιλία αντικεμένων που διδάχτηκα). Αν και στην αρχή είχα ψιλοσυμβιβαστεί με την ιδέα της τάξης και της διδασκαλίας, μάλλον γιατί δεν ήξερα τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, όταν έφυγα για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό και μελέτησα πολύ καλύτερα την ειδική αγωγή, κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω, αλλά όχι σε τάξη, την οποία ειδική τάξη είδα στο εξωτερικό όπου η λειτουργία της δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα. Κατάφερα, λοιπόν, αφού διρίστηκα μέσω ΑΣΕΠ και έκανα την υοχρεωτική μου διετία σε δυσπρόσιτο, και πήγα σε ΚΕΔΔΥ. Εκεί βρήκα τον εαυτό μου. Θεωρώ ότι για μένα το δοαγνωστικό κομμάτι της ειδικής αγωγής, αυτό το κομμάτι της εκπαίδευσης είναι αυτό που μου ταιριάζει και όχι η διδασκαλία..... Τώρα βέβαια έχω άδεια και κάνω ένα διδακτορικό σε τομέα άσχετο από την Ε.Α., αλλά αυτός ο τομέας είναι το πάθος μου, ενώ η Ε.Α. είναι η αγάπη μου....
Τι θέλω να πω με τα παραπάνω;;; Μήπως και εσύ δεν είσαι κομμένη και ραμμένη για την τάξη; Μήπως πρέπει να ψαχτείς και να βρεις τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις μέσα στο χώρο της εκπαίδευσης. Π.χ. όπως προτάθηκε πιο πάνω η βιβλιοθήκη είναι μια πολλή καλή ιδέα, η αγωγή υγείας, η περιββαλοντική εκπάιδευση....
Πάντως είναι κρίμα να τα παρατήσεις......
-
Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα έκανα ποτέ το επάγγελμα του εκπαιδευτικού,παρόλο που πήγα σε ανάλογη σχολή.Για κάποιο διάστημα ασχολήθηκα με κάτι τελείως άσχετο(ιδιαίτερα ελκυστικό και δημιουργικο για όσους δεν γνωρίζουν,που έιχε σχέση και με το εμπόριο).Χωρίς να έχω κανένα πρόβλημα απόδοσης(το αντίθετο μάλιστα) έφριξα με τις συνθήκες που επικρατούσαν και έδωσα μια κλωτσιά σε όλα και γύρισα στην εκπαίδευση.Έχω γυρίσει 15 σχολεία ως ωρομίσθια εχω στεναχωρηθεί,έχω θυμώσει,με έχουν προσβάλλει κτλ Όμως από την άλλη έχω βιώσει και πολύ όμορφες στιγμές,συγκινητικές θα έλεγα...έχω γνωρίσει καταπληκτικούς ανθρώπους οι οποίοι λατρεύουν την δουλειά τους και έχουν βοηθήσει πολλά παιδιά,όπως και μένα έστω με 2 λόγια και την εμπειρία τους...όποτε λέω σε φίλους τα παράπονα μου για μια κακή μέρα στην δουλειά μου λένε μακάρι να ερχόμασταν και εμείς εκεί...τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους...για κάποιους μάλιστα πολύ χειρότερα...
Μάλλον χρειάζεται να βρούμε την χρυσή τομή πώς να κρατάμε κάποιες ισορροπίες...πάντως είναι πολύ σημαντικό να έχεις οικονομική ανεξαρτησία.εγώ εκεί θα προβληματιζόμουν νομίζω περισσότερο...δώσε λίγο χρόνο και θα την βρεις την άκρη :)
-
Πωπω,απίστευτα τα όσα μας λες..Μου ακούγονται πολύ αρνητικά όλα..Άσχημη και η ψυχολογία σου ,αυτό είναι το χειρότερο!Νιώθεις μια βαριά πλάκα να σε βαραίνει κάθε μέρα,λες..Πολύ άσχημα όλα αυτά.
Δε γνωρίζω να σου πω για την παραίτηση..Αν αυτό το επάγγελμα ήταν αυτό με το οποίο ήθελες από πάντα να ασχοληθείς,κάνε μιά προσπάθεια να μείνεις.Δεν ξέρω να σου πω περαιτέρω γιατί δεν το έχω περάσει...
Είναι απίστευτο το πόσο δύσκολο είναι το επάγγελμα του δασκάλου (σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες,αλλά σε ό,τι αφορά τη β'βάθμια έχεις να κάνεις με εφηβεία,τάσεις ανεξαρτησίας,μία ιδιαίτερη "τρέλα" που είναι δύσκολο να κοντρολάρεις).
Είχα χθες την πρωτη μου μέρα στο σχολείο και όλα μου φαίνονταν τόσο ανοίκεια με το τι μας λένε,τι μαθαίνουμε κλπ στο πανεπιστήμιο.ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ.Οι 20 από τους 30 σκέφτηκαν ξανά το επάγγελμα του δασκάλου...Και όλα αυτά ενώ ακόμα είμαστε στο προαύλιο.Ούτε καν σε τάξεις για παρακολούθηση διδασκαλίας δεν μπήκαμε.
Φίλη και συναδέλφισσα,από μένα κάνε αυτό που λέει η καρδιά σου και αυτό που θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη!Πάντως για να ρωτάς,έχεις τους ενδοιασμούς σου..Κάνε λίγη υπομονή να δεις πως θα πάει και φέτος και μετά επιλέγεις.
Να είσαι εκεί που θα χαμογελάς!!!!
-
telika συναδελφοι παραιτηση υποβαλλεις οποτεδηποτε η μονο καλοκαιρι?,,,,,,κατα τα λοιπα μιλαμε συμφωνω απολυτα νοιωθω ακριβως τα ιδια
-
χωρις να ξερω πολλα για μονιμους,δε γινεται να ψαχτεις για μεταπτυχιακο καπου κοντα σου(νομιζω διακαιουσαι αδεια κ πληρωνεσαι),ετσι ωστε κ να χαλαρωσεις κ να κανεις κατι που θα σου κανει καλο κ στη μορφωση σου κ οικονομικα στο μισθο?(δεν ξερω πολλα ας μας δωσουν τα φωτα τους οι μονιμοι...)
κατα τα αλλα υπομονη....
δυστυχως να ξερεις οτι δεν εχεις συχνα τις συνθηκες εργασιας που θελεις.
ακομα κ στο αντρα σου,μπορει να μην ειναι οπως τα περιμενεις-πχ ξερει καλυτερα τη δουλεια αυτος κ οι υπαλληλοι κ νιωθεις αχρηστη η πχ αν ειναι δουλεια ρουτινας.....
απ οτι καταλαβα δεν εισαι περιπτωση που εγινες εκπαιδευτικος χωρις να το θες...επειδη ετυχε στο μηχανογραφικο...
αν το ηθελες τοτε μην το βαζεις κατω.οι συνθηκες αλλαζουν κ απο σχολειο σε σχολειο...για πηγαινε ας πουμε ενα χρονο σε ενα σχολειο κοντα σου μεν,αλλα μικρου χωριου που τα παιδια δεν εχουν παντα επιπεδο,αλλα περισσοτερες δυσκολιες κ φιλοτιμο?εκει κ μισο πραγμα να τους μαθεις αξιζει....
ποτε αποφασεις εν θερμω....κ εν θερμω για ενα επαγγελμα που θα το κανεις 30 χρονια,δεν εννοω τα δυο πρωτα χρονια μονο,αλλα περισσοτερα......
-
Στο μεταπτυχιακό ισχύει αυτό νομικά αλλά ουσιαστικά δεν στο δίνουν. Είχα ρωτήσει το υπουργείο και μου λένε οτι κάθε χρόνο κάνουν αιτήσεις όσοι θέλουν να πάρουν άδεια για μεταπτυχιακό και μετά εμείς αποφασίζουμε. Και τους λέω με ποιά κριτήρια; Απάντηση: Όποιο είναι το καλύτερο μεταπτυχιακό και άλλα. Λέω τι άλλα; Και μου λένε εεεε..άλλα.Καταλαβαίνεις λοιπόν οτι χρειάζεται να βάλει κάποιος το χεράκι του. Ξέρω γυναίκα που με 20 χρόνια προυπηρεσία ζήτησε άδεια και δεν της την έδωσαν, οπότε μην ελπίζεις εκεί. :'(
-
Ό,τι ήθελα να σου γράψω, tipis, σου το έγραψαν ήδη όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι. :)
Ψάξε τρόπο να ηρεμήσεις. Η γαλήνη που τώρα στερείσαι σε κάνει να είσαι απαισιόδοξη και να τα βλέπεις όλα μαύρα. ::)
-
Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα έκανα ποτέ το επάγγελμα του εκπαιδευτικού,παρόλο που πήγα σε ανάλογη σχολή.Για κάποιο διάστημα ασχολήθηκα με κάτι τελείως άσχετο(ιδιαίτερα ελκυστικό και δημιουργικο για όσους δεν γνωρίζουν,που έιχε σχέση και με το εμπόριο).Χωρίς να έχω κανένα πρόβλημα απόδοσης(το αντίθετο μάλιστα) έφριξα με τις συνθήκες που επικρατούσαν και έδωσα μια κλωτσιά σε όλα και γύρισα στην εκπαίδευση.Έχω γυρίσει 15 σχολεία ως ωρομίσθια εχω στεναχωρηθεί,έχω θυμώσει,με έχουν προσβάλλει κτλ Όμως από την άλλη έχω βιώσει και πολύ όμορφες στιγμές,συγκινητικές θα έλεγα...έχω γνωρίσει καταπληκτικούς ανθρώπους οι οποίοι λατρεύουν την δουλειά τους και έχουν βοηθήσει πολλά παιδιά,όπως και μένα έστω με 2 λόγια και την εμπειρία τους...όποτε λέω σε φίλους τα παράπονα μου για μια κακή μέρα στην δουλειά μου λένε μακάρι να ερχόμασταν και εμείς εκεί...τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους...για κάποιους μάλιστα πολύ χειρότερα... Μάλλον χρειάζεται να βρούμε την χρυσή τομή πώς να κρατάμε κάποιες ισορροπίες...πάντως είναι πολύ σημαντικό να έχεις οικονομική ανεξαρτησία.εγώ εκεί θα προβληματιζόμουν νομίζω περισσότερο...δώσε λίγο χρόνο και θα την βρεις την άκρη :)
Συμφωνώ και πάλι... Όπως επίσης συμφωνώ και με τη συνάδελφο που είπε ότι δεν φταίνε τα παιδιά για όλα αυτά... Τα παιδιά είναι ΠΑΝΤΑ τα θύματα...
Ξέρεις, από τις πιο συγκινητικές στιγμές που ζω μέσα στην τάξη, είναι όταν, μέσα στην τάξη (είμαι σε ολοήμερα), γυρίζουν τα παιδάκια προς τα πάνω τις ματάρες τους και μου λένε: "Ευχαριστώ!"...
-
Tipis, διαβάζοντας για τις εμπειρίες σου είναι σα να διαβάζω για τη δική μου ζωή! Κι εγώ τον πρώτο χρόνο που διορίστηκα ήμουν σε ένα σχολείο όπου τα πάντα με απογοήτευαν. Έδινα καθημερινά τον καλύτερο εαυτό μου κάνοντας προετοιμασία ατέλειωτες ώρες και το μόνο που αντιμετώπιζα ήταν αδιαφορία.Σκεφτόμουν ότι με περιμένουν 35 χρόνια μαρτυρίου και ότι οποιαδήποτε εναλλακτική λύση θα ήταν προτιμότερη από αυτό που περνούσα . Είχα αποφασίσει φυσικά να παραιτηθώ, αλλά έδωσα στον ευατό μου 2 χρόνια διορία. Τελικά κάθε χρονιά όλο και βελτιωνόταν η κατάσταση και τώρα, ύστερα από 4 χρόνια, σκέφτομαι κάθε μέρα πόσο τυχερή είμαι που έχω αυτό το επάγγελμα. Και από άποψη συνθηκών εργασίας αλλά και για τις ηθικές απολαβές. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η εμπειρία είναι σημαντικό συν για το επάγγελμά μας, καθώς και η συνειδητοποίηση ότι μπορούμε όντως να επηρεάσουμε τα παιδιά και να τα βοηθήσουμε να αποκτήσουν πραγματικές αξίες, κάνοντας ένα μικρό βήμα κάθε φορά. Μία εναλλακτική λύση είναι να ζητήσεις απόσπαση σε εσπερινό λύκειο ή ΣΔΕ. Υπάρχουν μαθητές σε αυτά τα σχολεία που κάνουν απίστευτες θυσίες για να μπορούν να μορφωθούν και βοηθούν και εμάς τους καθηγητές να δούμε κάτω από διαφορετικό πρίσμα τις δικές μας θυσίες...
-
@tipis
Η εκπαιδευτική άδεια είναι δύσκολη εάν δεν έχεις βύσμα. Η μόνη σίγουρη οδός για να την πάρεις έιναι να πάρεις υποτροφία από το ΙΚΥ (θέλει διάβασμα και εξετάσεις αυτό).
Η άδεια άνευ αποδοχών παίζεται. Προσωπικά θεωρώ ότι παίζει ρόλο το πόσοι άλλοι συνάδελφοι της ειδικότητάς σου υπάρχουν στην περιοχή. Χοντρικά , εάν δεν "σε χρειάζονται" , νομίζω θα στην δώσουν. Χρονικό διάστημα μπορείς να ζητήσεις για όσο θέλεις, αλλά καταλαβαίνεις ότι για λόγους εύρυθμης λειτουργίας των σχολείων και προγραμματισμού, έχεις καλύτερες πιθανότητες εάν ζητήσεις ένα ολόκληρο σχολικό έτος (ή Σεπτέμβριο-Ιούνιο).
-
ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΜΟΥ.
ΟΛΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ , ΟΙ ΩΡΕΣ ,ΟΙ ΜΕΡΕΣ ,... ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣΕΙΣ ΕΝΑ ΝΕΑΡΟ ΑΤΟΜΟ ,ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΩΣ ΑΓΑΠΑΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ,
ΠΩΣ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ,
ΠΩΣ ΔΕ ΜΟΙΑΖΕΙΣ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ Η ΚΟΥΡΑΣΗ ΤΟΥΣ(ΚΑΙ ΑΛΛΑ )ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ,
ΠΩΣ ΗΡΘΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙΣ ΠΛΑΙ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ
-
Πολύ όμορφα τα είπες,Νένα μου!Μπράβο,έχει δίκιο συνάδελφοι-φισσες..Ας το παλέψουμε για τα όνειρα που κάνατε και κάνουμε ως φοιτητές...
-
Στατιστικά λέγεται οτι για να αισθανθεί ο δημόσιος εκπαιδευτικός ότι έχει τον απόλυτο έλεγχο της τάξης πρέπει να περάσουν 10 χρόνια εμπειρίας σε δημόσιο σχολείο (ξέρω ότι ακούγεται τραγικό, αλλά είναι αλήθεια). Μετά τα 10 χρόνια αισθάνεται ότι πατάει σταθερά στα πόδια του και μπορεί να κοντρολάρει όλους τους μαθητές, καθόλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.
-
Εαν δεν αντεχεις άλλο καλύτερα να παραιτηθείς...
αλλα να ΜΗ στηριχτείς στον ανδρα σου, φρόντισε να κανεις κατι που αγαπάς και σε γεμίζει
Η μητέρα μου πάντα μου έλεγε "κορη μου να εχεις παντα το δικό σου πορτοφόλι"
ποτε δεν ξερεις πως τα φερνει η ζωη, καλυτερα να στηρίζεσαι στα δικά σου ποδια και να εισαι παντα ανεξαρτητη