Παραίτηση εκπαιδευτικού

[tipis]

Καλημέρα!Παρακολουθώ το φόρουμ εδώ και πολύ καιρό και με έχει βοηθήσει πραγματικά πάρα πολύ.Μετά από 2 χρόνια ωρομισθίας, έναν επιτυχημένο ΑΣΕΠ πήγα για 2 χρόνια αναπληρώτρια και φέτος διορίστηκα.Το πρόβλημα είναι ότι καθε χρονιά συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι διάλεξα λάθος δουλειά.Πριν βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε αχάριστη και οτι δεν εκτιμώ αυτό που έχω και που χιλιάδες άλλοι κυνηγάνε εδώ και χρόνια με θυσίες και και και....να σας προλάβω και να σας πω οτι δεν είναι καθόλου έτσι.Η σχολική πραγματικότητα με κουρελιάζει κάθε μέρα, η απαξίωση από τα παιδιά που δεν δείχνουν καθόλου ενδιαφέρον,η μιζέρια των συναδέλφων, η καθημερινή μάχη μέσα στη τάξη είναι κάτι που τελικά δεν σηκώνει ο οργανισμός μου και που προσπάθησα πολύ να συνηθίσω και άλλα πολλά..Να σημειώσω ότι είμαι αποτελεσματική εκπαιδευτικός, το μάθημα γίνεται καλά όταν είμαι σε τάξεις που οι μαθητές θέλουν να μάθουν και μάλιστα πολλοί μαθητές κατεύθυνσης παρόλο που κάνουν φροντιστήριο έρχονται και στην πρόσθετη με την προυπόθεση να τους κάνω εγώ γιατί θεωρούν ότι τους βοηθάω πολύ.Δυστυχώς όμως τα περισσότερα τμήματα δεν είναι έτσι και αισθάνομαι γελοία όταν προσπαθώ να μάθω κάποιον που δεν τον ενδιαφέρει καθόλου αυτό που λέω εκέινη την ώρα και το ψυχολογικό κόστος για μένα είναι τεράστιο.Όλα αυτά τα λέω όχι για να κομπάσω αλλά για να καταλάβετε οτι δεν είμαι καμία άσχετη που δεν ξέρει τι της γίνεται και δεν μπορεί να σταθεί στην τάξη. Έχω κουραστεί τοσο που δεν είμαι διατεθιμένη να κάνω πλέον προσπάθειες για να το συνηθίσω ή να βρω τρόπους να καλυτερεύσω τη ζωή μου μέσα στο σχολείο. Ούτε νιώθω πλέον ότι αξίζει να ξεσπιτώνομαι για αυτή τη δουλειά που όχι μόνο δεν με γεμίζει αλλά με αδειάζει όσο περισσότερο μπορεί κάθε μέρα. Ούτε έχω πλέον διάθεση να διαβάζω με τις ώρες σπίτι μου, παραμελώντας τη ζωή μου και να διαπιστώνω την άλλη μέρα ότι μέσα στη τάξη μόνο εγώ έχω διαβάσει. Το θέμα είναι ότι φθείρομαι ψυχολογικά σε βαθμό που επηρεάζεται η ζωή μου και εκτός σχολείου, χάνω ώρες ύπνου από το άγχος μου και το πρωί όταν ξυπνάω νιώθω σαν να βαραίνει μια τεράστια πλάκα το στήθος μου. Ένας μισθός και μια σιγουριά τα αξιζουν όλα αυτά; Σκέφτομαι πολύ σοβαρά την παραίτηση μιας και από όσο ξέρω δεν υπάρχει δυνατότητα μόνιμης εργασίας σε γραφείο (διορθώστε με αν κάνω λάθος).Εναλλακτική υπάρχει, η επιχείρηση του αρραβωνιαστικού μου που είναι αρκετά προσοδοφόρα (πενταπλάσιος μισθός από του εκπαιδευτικού) αλλά πρόκειται για μία απόφαση που δεν μπορείς να την πάρεις εύκολα. Δίνω στον εαυτό μου διορία μέχρι το καλοκαίρι να αποφασίσει τι θα κάνει (έτσι και αλλιώς έχω την εντύπωση ότι μόνο το καλοκαίρι γίνονται δεκτές οι αιτήσεις παραίτησης). Κάθε σκέψη δεκτή. Ευχαριστώ.

[PDE ads]

[Eleni_volos]

προσωπικα δεν θα σε χαρακτηρισω αχαριστη αλλα μαλλον εκπαιδευτικο με την πραγματικη σημασια της εννοιας.η γνωμη μου ειναι να μεινεις εκει που εισαι στο μονιμο διορισμο του  δημοσιου δηλαδη,και ο συζυγος να κρατησει το ελευθερο επαγγελμα.πιστευω απο οικονομικης αποψης και μονο πως ο ενας απο τους δυο θα πρεπει να εχει το 'σιγουρο' γιατι κανεις δεν ξερει τι ξημερωνει αυριο για το εμποριο ή το ελευθερο επαγγελμα.μια σφαλιαρα ειναι αρκετη να πεινασει η οικογενεια.αν ομως υπαρχει ενας μισθος εστω 1000 και κατι η κατσαρολα τουλαχιστον θα γεμισει..τωρα πλεον οι μισθωτοι ζουνε  καλυτερα απο τα αφεντικα.εγω θα παρεμενα στη θεση μου.

[ln03]

Γιατί δεν παίρνεις απόσπαση σε γραφείο δευτεροβάθμιας;;

[tipis]

Ευχαριστώ πολύ για την άμεση ανταπόκριση!Θα τα λάβω όλα υπόψη μου, προείπα άλλωστε ότι είναι μία απόφαση που δεν την παίρνεις εύκολα.Η απόσπαση δεν είναι κάτι μόνιμο έτσι δεν είναι;

[PDE ads]

[maryk]

Τελικά θέλει πολά "κότσια" το επάγγελμα του εκπαιδευτικού αλλά αυτό δε σημαίνει ότι εσύ δεν τα διαθέτεις...Θέλει κότσια να παραδεχτείς ότι δεν το αντέχεις...θέλει κότσια να πεις ότι αφήνεις την ασφάλεια και τα σίγουρα χρήματα του δημοσίου επειδή δε σε καλύπτει αυτό που κάνεις...
Απ'όσα γράφεις προσωπικά πιστεύω ότι έχεις ανακαλύψει το πρόβλημα αλλά θεωρώ ότι έχεις και τη δυνατότητα να το λύσεις...Μας περιμένουν πολλά χρόνιοα διδασκαλίας και σίγουρα θα έχουμε και αδιάφορους μαθητές.Κάποιους θα τους προσεγγίσουμε και κάποιους όχι.Η δουλειά μας δε θα έχει μόνο νίκες.Και σίγουρα δεν είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη το αν κάποιοι μαθητές δεν θέλουν να μάθουν.

Δε νομίζω ότι κάποιος μπορεί να σου πει με σιγουριά μείνε ή φύγε και θα είναι άδικο να το κάνει...Κανείς δε γνωρίζει καλύτερα από σενα την ανάγκη σου να προσφέρεις σε έναν τομέα ..κανείς δε γνωρίζει καλύτερα από σενα τα θέλω σου και τα μπορώ...Ζύγισέ τα και κάνε ότι εσύ θεωρείς καλύτερο για σενα γιατί αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να προσφέρεις δε θα προσφέρεις...Αν όμως νιώθεις ότι μπορείς να προσφέρεις (πράγμα το οποίο πιστεύω) δεν είναι κρίμα να αφήσεις την απογοήτευση να αποφασίσει για σενα?Όπως είπα και πιο πάνω δε θα νικάμε πάντα και όπως είπε ο αγαπημενος μου Ρίτσος..."έχεις ακόμα να κλαψεις πολύ ώσπου να μάθεις το κόσμο να γελάει"..και αυτό το γέλιο πιστεύω ότι είναι αναντικατάστατο.

Tέλος θέλω να σημειώσω ότι η δουλειά μας δεν έχει αξία πίσω από ένα γραφείο αλλά μέσα στην τάξη.

[Joanna Bear]

Μμμ... Όλα αυτά που λες, με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη...

Ούτε εγώ βλέπω να υπάρχει ενδιαφέρον, ούτε από μαθητές ούτε από καθηγητές ούτε από δασκάλους ούτε από διευθυντές ούτε από γονείς ούτε από τους προισταμένους ούτε από κανέναν και απογοητεύομαι πάρα πολύ, γιατί μπαίνω με όρεξη μέσα στην τάξη και φεύγω απηυδισμένη από την όλη αρρωστημένη κατάσταση, βραχνιασμένη και σαν να με έχουν σπάσει στο ξύλο...

Οι συνάδελφοι, σε ποσοστό 95% κοιτούν πώς θα περάσει η ώρα να σχολάσουν, δεν νοιάζονται για την κατάσταση των μαθητών, για τις ανάγκες τους, πάσης φύσεως, βλέπω τεράστια αδικαιολόγητα κενά στις γνώσεις τους και γενικά στην κατάρτισή τους. Κι όταν δείξω λίγο ενδιαφέρον για κάποιο παιδί, με κοιτούν και περίεργα, σαν να λένε: "Τώρα, εσύ, τι θες να παραστήσεις;"... Και μου κόβονται τα φτερά, το ομολογώ...
 
Σε καταλαβαίνω λοιπόν απολύτως... ΑΛΛΑ:

Πριν από 11 χρόνια κι ενώ είχα δουλέψει ως αναπληρώτρια 2 περίπου χρονιές (τις καλές εποχές), παντρεύτηκα και αποφάσισα να σταματήσω τη διδασκαλία λόγω της δουλειάς του συζύγου μου που ήταν τότε πιο αποδοτική και με χρειαζόταν κιόλας. (Ήταν αρκετά σοβαροί οι λόγοι, αν και για την απόφαση αυτή ευθύνομαι πρωτίστως εγώ...) Με καλούσαν και αρνιόμουν (!), ώσπου σταμάτησα να κάνω και αίτηση.

Τα τελευταία χρόνια όμως, η δουλειά του άντρα μου (τουριστική γαρ), βρίσκεται σε πάρα πολύ δύσκολη φάση και έχω σκυλομετανιώσει που τόσα χρόνια δεν δούλευα και θα'μουν πια προ πολλού διορισμένη. Γιατί, θα μου πεις, συνδυάζω τις αποδοχές με τη διδασκαλία και την επιβίωση... Γιατί έτσι είναι, δυστυχώς... Μακάρι να είχαμε όλοι τη δυνατότητα να κάναμε χόμπι τη διδασκαλία και να ζούσαμε από αλλού... Αλλά πώς; Είναι ένας φαύλος κύκλος και τουλάχιστον προς το παρόν, το κράτος μας μόνο ευνομούμενο που δεν είναι...

Τώρα δουλεύω ως ωρομίσθια και τρέχω και δεν φτάνω... Κάνω υπομονή όμως, πληρώνω τα λάθη μου και έχω ελπίδα...

Παραμένω πάντως αισιόδοξη και θα σε συμβούλευα να ΜΗΝ παραιτηθείς... Έστω και οι λίγοι που έχουν μείνει να αγαπούν τα παιδιά, τη γνώση, τη μόρφωση, την αλήθεια, μπορούν να κάνουν κάποια διαφορά...

Ξέρεις τι λέω στον εαυτό μου; Έστω και ΕΝΑ παιδί να βοηθηθεί από μένα, να πάρει τα σωστά ερεθίσματα στον βαθμό που μπορώ να του τα προσφέρω, ΘΑ ΑΞΙΖΕΙ τον κόπο... Σου μίλησα με ειλικρίνεια και ελπίζω να εξέφρασα επαρκώς αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι...

 

[fragy]

tipis, μη μασάς! Δεν φταις εσύ για τα προβλήματα αυτού του κόσμου. Είσαι άξια μόνο και μόνο που μπαίνεις σ αυτή την διαδικασία αλλά πολλές φορές δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Απο οτι κατάλαβα διδάσκεις σε λύκειο γιατί αναφέρεις κατεύθυνση. Δεν θα σου πω να μην ασχοληθείς με τους μαθητές που θα σου κάνουν τη ζωή δύσκολη αλλά πολλές φορές, όταν κάποιος δεν ενδιαφέρεται για κάτι όσο και να χτυπηθεί ο καθηγητής δεν θα καταφέρει τπτ. Εσύ ξέρεις οτι αξίζεις. Όταν ήσουν μαθήτρια είχες τον ίδιο ζήλο για όλα τα μαθήματα; Λογικά όχι και δεν είχε να κάνει με τα μαθήματα. Εκτιμούσα πολύ ορισμένους φιλολόγους αλλά δεν μπορούσα να ψάχνω τι εννοεί ο ποιητής...με έριχνε σε κατάθλιψη. Όπως κάποιους τα μαθηματικά. Εσύ προσπάθησε να εφαρμόσεις την ζώνη επικείμενης ανάπτυξης, να πας τους μαθητές σου ένα επίπεδο πάνω απο ότι είναι τώρα. Δε νομίζω οτι υπάρχει δυνατότητα για κάτι παραπάνω, ιδιαίτερα αν όλη η τάξη είναι έτσι. Θυμήσου πόση ικανοποίηση νιώθεις απο τους μαθητές που προσπαθούν...

Ανέφερες την δουλειά του άνδρα σου. Εκτός απο το γεγονός οτι 2 πηγές εισοδήματος είναι καλύτερες απο μια και καλό είναι να υπάρχει κάτι στάνταρ γιατί δεν ξες ποτέ πως έρχονται τα πράγματα, είναι πολύ δύσκολο να είσαι με τον σύντροφό σου στην δουλειά, εκεί αλλάζουν οι συνθήκες και δεν έχεις και κάτι δικό σου. Κάποτε οι γονείς μου το προσπάθησαν, και η μαμά ξαναγύρισε στην δουλειά της γιατί αλλιώς θα έκλεινε το μαγαζί κάποιοι άνθρωποι δεν είναι γεννημένοι έμποροι και στο μαγαζί δεν μπορούσε να προσφέρει πολλά. Άλλο να πας να το κρατήσεις λίγες ώρες ή να βοηθήσεις και άλλο να το κρατάς γενικά.Σκέφτηκε να μείνει και στο σπίτι, αλλά θα τρελαινόταν χωρίς να δουλεύει. Τώρα βγήκαν και οι δυο στην σύνταξη και η μαμά μου λόγο δημοσίου βγήκε 10 χρόνια νωρίτερα με πολύ καλύτερα λεφτά κ όλα τα άλλα (τραπεζικός). Σκεφτόταν και αυτοί σαν εσένα, αφού το μαγαζί πάει καλά δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρούνται και οι 2.  Πιστεύω οτι θα την βρεις την ισορροπία σου. Όταν γυρνάς σπίτι, προσπάθησε να ξεχνάς, όσο γίνεται τα προβλήματα του σχολείου. Σιγά σιγά θα μάθεις να αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις και δεν θα χρειάζεται να προβληματίζεσαι. Μιλούσα με εκπαιδευτικό 1 χρόνο πριν βγει στην σύνταξη και μου έλεγε τα πρώτα χρόνια γυρνούσα σπίτι και έκλαιγα, τώρα ξέρω ποια είμαι και πως μπορώ να λύσω τα προβλήματα στην τάξη, πως να μιλήσω στους γονείς, όλα. Ο πρώτος καιρός είναι δύσκολος. Δώσε βάση τώρα και τα προβλήματα θα τα αντιμετωπίσεις. Αφού είσαι ευσυνείδητη μη φοβάσαι τπτ

[tipis]

Παιδιά ευχαριστώ πολύ για τον κόπο να διαβάσετε το μήνυμά μου και να απαντήσετε..Χαίρομαι που υπάρχουν συνάδελφοι με τις ίδιες ανησυχίες και τις ίδιες σκέψεις με μένα, τώρα νιώθω λιγότερο μόνη :)Θα τα ζυγίσω και θα τα σκεφτώ όλα γιατί στο  τέλος αυτό που μετράει είναι τι νιώθεις όταν πέφτεις το βράδυ να κοιμηθείς:σε ευχαριστω Θεέ μου για αυτή τη μέρα ή πώς ξυπνάμε πάλι αύριο για τη δουλειά;

[fragy]

Τώρα βγήκαν και οι δυο στην σύνταξη και η μαμά μου λόγο λόγω δημοσίου ...
ούπς συγνώμη για το ορθογραφικό εκπαιδευτικός άνθρωπος...τώρα το είδα

Όταν πέφτεις για ύπνο σκέψου οτι και σήμερα προσπάθησες να κάνεις τα παιδιά να αγαπήσουν το διάβασμα και το κατάφερες..η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα...ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν έκανε τη γη σε μια μέρα

[happiness]

tipis η κατάσταση που περιγράφεις είναι όντως τραγική, αλλά υποθέτω ότι μιλάς για το σχολείο που βρίσκεσαι φέτος. ΔΕΝ ειναι όλα τα σχολεία έτσι. Κάνε την "έρευνά" σου και μάθε ποια σχολεία στην περιοχή μετάθεσής σου έχουν καλό διευθυντή και καλό σύλλογο καθηγητών (συνήθως εάν υπάρχουν αυτά τα 2 τα παιδιά είναι επίσης μια χαρά) και προσπάθησε να μεταφερθείς σε ένα από αυτά.
Επίσης θα έλεγα, κάνε λίγη υπομονή ακόμα πριν αποφασίσεις κάτι τέτοιο. Έχεις δουλέψει λίγα χρόνια και η εμπειρία είναι μεγάλη επένδυση στο επάγγελμά μας απ' ότι φαίνεται.

[grooog]

γιατι δε σκέφτεσαι και την περίπτωση να μπείς στις σχολικές βιβλιοθήκες;
είναι με διετή θητεία βέβαια ,αλλά ίσως είναι μια λύση ώστε να ξεκουραστείς ενα διάστημα

[daniel]

tipis, η ειλικρίνειά σου είναι συγκινητική και δείχνει άτομο με ευαισθησία, εντιμότητα και υπευθυνότητα (πράγματα που σπανίζουν λίγο στις μέρες μας). Θα συμφωνήσω σε πολλά με τους συναδέλφους μας και απλά θα σου πω και γω να μην τα παρατήσεις έτσι εύκολα, ειδικά τη στιγμή που είσαι αποτελεσματική και καλή στη δουλειά σου..

Δώσε στον εαυτό σου ευκαιρίες ακόμα... Όλα αυτά που λες είναι όχι μόνο εξηγήσιμα αλλά και αυτονόητα για αρκετούς από εμάς εδω μέσα και άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο -και ο καθένας για άλλο λόγο- το παλεύει "όπως ξέρει και μπορεί" που λέει και το τραγουδάκι..

Το πρώτο που έχεις να κάνεις είναι η ψυχολογική στήριξη και ενδυνάμωση.

Για να βοηθηθείς πρέπει να κατανοήσεις τι ακριβώς έχεις και να συμβουλευτείς ειδικούς.

Είναι πολύ σύνηθες φαινόμενο αυτό που σου συμβαίνει, σε επαγγέλματα φροντίδας και προσφοράς (γιατρούς, νοσηλευτές, κοινωνικούς λειτουργούς, εκπαιδευτικούς κ.α.) και λέγεται σύνδρομο burn-out. Περισσότερα εδώ (ενδεικτικά): http://www.anew.gr/dreams/article.php?aid=38, http://e-physician.blogspot.com/2005/11/burnout-burnout-syndrome.html και θα βρεις και πολλά άλλα στο διαδίκτυο..

Διάβασε, ενημερώσου, δυνάμωσε ψυχολογικά, ζήτα βοήθεια από ειδικούς, προστατέψου.. Η φυγή δεν είναι λύση..

Σκέψου τέλος, αν έφευγες με τι θα μπορούσες να ασχοληθείς και αν θα είχε παρόμοια ή άλλα προβλήματα. Υπάρχει κάτι που σου αρέσει ή όχι; Το σχολείο σου προσφέρει και ικανοποίηση (μέσω της προόδου ή επιτυχιών κάποιων μαθητών ή συναδέλφων που νοιάζονται και προσπαθούν ή αισθάνεσαι αδιάφορα ακόμα και μ' αυτά;..)

Κάνε ένα διάλειμα ακόμα και τώρα (ζήτα απόσπαση σε υπηρεσία, φορέα ή βιβλιοθήκη), ασχολήσου με τον εαυτό σου και τα πράγματα που σου αρέσουν και αποφασιζεις πιο ψύχραιμα και σε καλύτερη κατάσταση..

Η γνώμη μου είναι, επειδή διαβασα και ξαναδιάβασα αυτά που έγραψες και κατάλαβα πόσο "χαλιέσαι", πόσο δυσβάστακτο σου φαίνεται αυτό που κάνεις, πως ίσως να ήταν καλύτερα αν το διάλειμά σου αυτό γινόταν και μεσα στη χρονιά...

Σου εύχομαι τα καλύτερα και πάντα να προσφέρεις όπου και όπως μπορείς... 

[Joanna Bear]

tipis η κατάσταση που περιγράφεις είναι όντως τραγική, αλλά υποθέτω ότι μιλάς για το σχολείο που βρίσκεσαι φέτος. ΔΕΝ ειναι όλα τα σχολεία έτσι. Κάνε την "έρευνά" σου και μάθε ποια σχολεία στην περιοχή μετάθεσής σου έχουν καλό διευθυντή και καλό σύλλογο καθηγητών (συνήθως εάν υπάρχουν αυτά τα 2 τα παιδιά είναι επίσης μια χαρά) και προσπάθησε να μεταφερθείς σε ένα από αυτά.
Επίσης θα έλεγα, κάνε λίγη υπομονή ακόμα πριν αποφασίσεις κάτι τέτοιο. Έχεις δουλέψει λίγα χρόνια και η εμπειρία είναι μεγάλη επένδυση στο επάγγελμά μας απ' ότι φαίνεται.

Αλήθεια είναι αυτό, σε μεγάλο μέρος τουλάχιστον, όπου διευθυντής και καθηγητές είναι σωστοί και τα παιδιά είναι αλλιώς... Άκου και μένα, που πέρσι και φέτος, πήγα και πηγαίνω συνολικά σε 10 (!) σχολεία...

[kathyk]

daniel πραγματικα πιστευω οτι ολοι το παθαινουμε αυτο το συνδρομο και μια ψιλο καταθλιψη την περναμε.
tipis ολοι σκεφτηκαμε ετσι εστω κ μια φορα στη ζωη μας οταν ειμαστε σε ταξη. κ εγω ενιωσα μεγαλη φθορα οταν πεσανε ολα μαζεμενα,κακη συνεργασια,δσκολα παιδια,δυσκολο κτηριο,καμια ορεξη απο τους αλλους για το κατι παραπανω.. υπηρχαν ομως χρονιες που πηγαινα χαμογελωντας στη δουλεια κ ελπιζω να το ξαναζησω. εγω πιστευω οτι το παθαινουμε αυτο οταν εχουμε οραμα κ βλεπουμε οτι δεν ειναι ευκολο να γινει. καλυτερα βρες μηχανισμους που θα σε βοηθησουν μεσα στην ταξη να μην αισθανεσαι την ματαιωση οτι τιποτα δεν παει καλα κ μη κρινεις συνεχεια τον εαυτο σου..