Κάποια σχόλια:
1. Έτυχες σε ένα μοντέλο διευθυντή που ευδοκιμεί συχνά στα σχολεία της πατρίδας μας:
Μαλακός με τα παιδιά + δημοσιοσχεσίτης με τους γονείς + υποχωρητικός με παλιούς οργανικά ανήκοντες καθηγητές (οι οποίοι και σχηματίζουν έναν πυρήνα ουσιαστικής διοίκησης του σχολείου και επομένως τον κρατάνε στο χέρι) = κόλαση για νέο συνάδελφο που δεν έχει και διάθεση να...γλείψει.
2. Η μαθήτρια (όπως και όλοι οι συνομήλικοί της) προσπαθεί να αφήνει το στίγμα της στον μικρόκοσμό της επενδύοντας στον νεανικό ενθουσιασμό της, την άγνοια κινδύνου και τη διάθεση ανατροπής του κατεστημένου που εκπροσωπείς γι αυτήν. Τα ίδια δηλαδή που έκανες και εσύ στην ηλικία της αλλά (θέλω να πιστεύω) χρησιμοποιώντας πιο κόσμιες μεθόδους, και μεγαλύτερο σεβασμό στις αρχές που είχες πάρει από την οικογένειά σου.
3. Η συμπεριφορά του καθηγητή στο γραφείο ήταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ανεξάρτητα (από όποιο ...γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας κι αν έλκει την καταγωγή του). Εκτός του ότι ήταν πέρα για πέρα ΑΝΤΙΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΗ αφού δεν εξυπηρέτησε μία συνάδελφο, δεν εξυπηρέτησε καν την εκπαιδευτική διαδικασία, άρα και τη λειτουργία του σχολείου και στάθηκε και ο ουσιαστικός υπεύθυνος για το θέμα που συζητάμε.
Καλά όλα αυτά, τώρα όμως τι κάνουμε;
1. Σκεφτόμαστε συχνά τους εργαζόμενους στα ορυχεία της Χιλής και αναγνωρίζουμε σε πόσο καλύτερες συνθήκες εργαζόμαστε εμείς ;-)
2. Θυμίζουμε συχνά στον εαυτό μας ότι δεν εργαζόμαστε πια σε φροντιστήριο, άρα τα παιδιά και οι γονείς τους δεν είναι πελάτες μας (άρα ΔΕΝ έχουν πάντα δίκιο).
3. Κρατάμε την ψυχραιμία μας ΠΑΝΤΑ και προσπαθούμε πάντα να βελτιώνουμε τη δουλειά μας όσο κι αν αυτό είναι αρκετά πιο κουραστικό από τις δουλειές αυτών που μας λοιδορούν ότι δουλεύουμε το πολύ 21 ώρες την εβδομάδα.
4. Όπως και εμείς δεν στεκόμαστε δίπλα από τον νευροχειρουργό για να τον κατευθύνουμε στην εγχείρηση, έτσι δεν δεχόμαστε υποδείξεις από γονείς ή μαθητές για το πως θα κάνουμε το μάθημά μας.
5. Προσπαθούμε να ισορροπούμε μέσα στο σύλλογο διδασκόντων χωρίς να κοντράρουμε κανένα, συχνά κάνοντας και πράγματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε κορόιδα.
Αργά ή γρήγορα ο σωστός δικαιώνεται και ο ηλίθιος ξεβρακώνεται...