Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Ειδικές δομές εκπαίδευσης => Ιδιωτική Εκπαίδευση => Μαθήματα κατ'οίκον => Μήνυμα ξεκίνησε από: mariadrd στις Σεπτεμβρίου 19, 2011, 10:41:52 pm
-
Αγαπητοί συνάδελφοι είπα να θέσω το θέμα εδώ γιατί έχω απελπιστεί... :-\ Δε ξέρω αν μπορέσω να σας μεταφέρω την εικόνα αυτούσια αλλά θα προσπαθήσω. Μία οικογενειακή φίλη θέλησε να αναλάβω το γιο της με τα μαθήματα γιατί η ίδια δε τα βγάζει πέρα. Μιας που σε σχολείο φέτος δε θα δουλέψω είπα οκ... Ο μικρός πάει Δευτέρα Δημοτικού. Έχω κάνει μάθημα (απο την κατέυθυνση μου) σε παιδιά με μερική καθυστέρηση και πολλές εκρήξεις θυμού, σε παιδιά τέρμα κακομαθημένα κτλ. Με όλα τα παιδάκια όμως τα βρίσκαμε γιατί ήταν παιδιά, αναγνώριζαν έστω ποιο ήταν το λάθος.
Αυτό το παιδί δε ξέρω πως να το αντιμετωπίσω γιατί είναι σαν ένας εξηντάχρονος, γεροντοκόρος φωνακλάς!
Με συγχωρείτε για την έκφραση. Αλλά θα σας εξηγήσω. Από την αρχή ενώ τον χαιρέτησα, τον ρώτησα το όνομα του τι κάνει, δε γύρισε καν να με κοιτάξει. Ενώ μιλούσα με τη μητέρα του, ήρθε και της είπε κάτι πολύ αγριεμένος και του λέει πήγαινε να δεις τηλεόραση και της απαντά: Δε θα μου πεις εσυ τι θα κανω ΡΕ! Κατάλαβες??? Μετά ξαναβγήκε ο Χίτλερ και της είπε πεινάω ελα να μου βάλεις να φάω, τι θα μου βάλεις? πες ρε τι θα μου βάλεις?
Η μαμα του: ψωμι με βούτυρο? Αυτος: Δε θέλω ρε, θέλω κάτι σκληρο.... Σήκω (λέει το όνομα της) Ρε , δε καταλαβαίνεις που μιλάω? Σήκω τώρα , γιατί θέλεις να μου σπάσεις τα νεύρα? Και δεν ήταν μόνο αυτά...
Φεύγοντας ούτε γεια μου είπε.
Δε μπορώ να σας αποτυπώσω το ύφος του...Δε πίστευα ότι υπάρχει τέτοιο παιδί. Σκέφτηκα να κάνω μία προσπάθεια, αλλά αν μου αντιμιλάει ενώ προσπαθώ να του δείξω ότι είναι λάθος να μου μιλάει έτσι κι αυτός μου λέει τι λές ρε? αντε παράτα με. Τότε εγώ τι κάνω? ? ?
-
Αυτό το παιδί δεν θέλει δασκάλα, ψυχολόγο θέλει...
-
Αυτό το παιδί δεν θέλει δασκάλα, ψυχολόγο θέλει...
μάλλον ο γονιός θέλει ψυχολόγο κι όχι το 7χρονο παιδάκι.
-
Από την εμπειρία μου έχω καταλάβει ότι τα παιδιά σταματούν την ακραία συμπεριφορά όταν τα πιάσεις εξ απροόπτου και τα ξαφνιάσει η δική σου συμπεριφορά. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει να μην ψαρώνεις και να μην αντιδράς καθόλου όταν θα παθαίνει παράκρουση ή να του απαντάς με τον ανάλογο με το δικό του - κόσμιο όμως- τρόπο. Σίγουρα όμως το να δείξεις στεναχώρια ή να πάθεις υστερία θα του δώσει την αίσθηση ότι έχει το πάνω χέρι, και δε θα βοηθήσει ούτε εσένα ούτε αυτόν.
-
νομίζω οτι το κλειδί είναι ο πατέρας.... ::)
-
Μμμ, κι εγώ έτσι λέω... Να κάνω μία προσπάθεια για κάποιο διάστημα όσο παραμένω ψύχραιμη κι αν δεν αλλάξει κάτι το αφήνω στη μοίρα του , τι άλλο να κάνω... Ούτως ή άλλως γονείς δε θα αλλάξει. Απλά αυτό αναρωτιόμουν, αν σηκώνεται και φεύγει απο το δωμάτιο θα το σέρνω πίσω μετά? Ουφ... Ευελπιστώ να τραβήξω την προσοχή του αρχικά με καμία σφραγιδούλα και κανένα αυτοκολλητάκι... :-\
Boldini όταν λες για τον πατέρα, εννοείς το πρότυπο. ε? ότι βλέπει και ακούει κάνει? το σκέφτηκα κι εγώ...
-
Μμμ, κι εγώ έτσι λέω... Να κάνω μία προσπάθεια για κάποιο διάστημα όσο παραμένω ψύχραιμη κι αν δεν αλλάξει κάτι το αφήνω στη μοίρα του , τι άλλο να κάνω... Ούτως ή άλλως γονείς δε θα αλλάξει. Απλά αυτό αναρωτιόμουν, αν σηκώνεται και φεύγει απο το δωμάτιο θα το σέρνω πίσω μετά? Ουφ... Ευελπιστώ να τραβήξω την προσοχή του αρχικά με καμία σφραγιδούλα και κανένα αυτοκολλητάκι... :-\
Boldini όταν λες για τον πατέρα, εννοείς το πρότυπο. ε? ότι βλέπει και ακούει κάνει? το σκέφτηκα κι εγώ...
Όταν φεύγει απ' το δωμάτιο του ακολούθησέ το όπου πάει, κάτσε δίπλα του και συνέχισε να διαβάζεις απ' το βιβλίο σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Πού θα πάει κάποια στιγμή θα βαρεθεί και θα γυρίσει στη θέση του. Να δούμε ποιος θα γίνει ο πιο σπαστικός στο τέλος ;D ;D
Άσε που μπορεί να ξαφνιαστεί και να εκτιμήσει τελικά ότι θα βρει κάποιον να μην αντιδρά υστερικά...
-
Λες...??? Πολύ καλή ιδέα αυτή! Θα το δοκιμάσω! Να σαι καλα! ;)
-
Μάλλον θα πρέπει να του κάνεις ότι και οι "Νταντάδες Πρώτων
-
στην αρχη, αν αδιαφορεις για ο,τι λεει και κανει ισως "σκυλιάσει" περισσοτερο....
συνεχισε ομως ετσι.....
καλο κουραγιο.......... :)
-
Μίλα με τους γονεις και ακολουθειστε κοινη γραμμη. Αυστηρότητα ειναι απαραιτητη τουλαχιστον στην αρχη μεχρι να καταλαβει καποια πραγματα. Ψυχοπαιδαγωγος απαραιτητος, αν δεν υπαρχει αποτελεσμα!
Μπαινεις μεσα, τον αρπας απο το αφτι, λες της μανας που παει να επεμβει, να μη βγαλει "κιχ" και τον πετας στη καρεκλα. τα υπολοιπα ειναι απλα...
υ.γ. αν θελεις στο 1ο μαθημα ερχομαι ως "μεντορας". Το σκληρο υφος και η αγρια οψη μου ισως τον τρομαξουν λιγο... ;D
-
Λογικό, αλλά είναι που είμαι ψαρωμένη και τρομερά μαγκωμένη με τα ξένα παιδάκια, δηλαδή μου είναι δύσκολο να τους προσβάλλω (τους γονείς τους) κατά κάποιον τρόπο απαιτώντας να αλλάξουν τη στάση τους. Αλλά είναι μία πρόκληση να τον βάλω σε τάξη...
-
DVD αρα σωστα το παει η Διαμαντοπουλου! ;D
Αν δεν ακολουθησουν ιδια τακτικη και οι γονεις δυστυχως δεν κανεις τιποτα. Οικοσυστημικη προσεγγιση!
Τι θα πει 23? εχεις καποιες βασικες γνωσεις παιδαγωγικης. Αν θελουν να βοηθησουν το παιδι,...
-
Boldini όταν λες για τον πατέρα, εννοείς το πρότυπο. ε? ότι βλέπει και ακούει κάνει? το σκέφτηκα κι εγώ...
έτσι πιστεύω :-\
μα...,τραμπουκισμοί και τσαμπουκάδες από παιδάκι δευτέρας δημοτικού??
χαρα στο κουραγιο της μάνας
-
Το παιδάκι θέλει παιδοψυχολόγο για να μάθει να διαχειρίζεται σωστά τα συναισθήματά του τώρα που είναι μικρός ακόμα, ακόμα και αν έχει πρότυπο τον πατέρα ή για κάποιο λόγο είναι θυμωμένος αυτός ο λόγος πρέπει να βρεθεί. Η αυστηρότητα δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχει. Στο σχολείο πως είναι? Η δασκάλα του δεν έχει πει τίποτα στη μαμά? Αν οι γονείς δε θέλουν να τον βοηθήσουν εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα δυστυχώς. Παρ'τον αρχικά με το καλό, αλλά θέσε όρια να καταλάβει ότι εσύ δεν είσαι η μάνα του, δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
-
θα δεχτούν συνταγές οικογενειακής διαπαιδαγώγησης απο μένα άραγε...
Γι' αυτό είναι καλό να ξεσκονίσεις την υποκριτική σου δεινότητα!! ;) Δεν θα βάλεις τους γονείς κάτω να τους κάνεις υποδείξεις ή να τους δώσεις συμβουλές-αυτό ίσως να μην το δεχτούν. Αλλά θα φροντίζεις να συζητάτε μαζί και έμμεσα να τους περνάς τα μηνύματά σου. Μέσα από αυτές τις συζητήσεις θα παίρνεις κι εσύ έξτρα πληροφορίες για το παιδί.
Για αρχή θα μπορούσατε να δείτε μαζί τις βιντεοκασέτες του. Γενικά, προσπάθησε να τον προσεγγίσεις αλλά με γνήσιο ενδιαφέρον!!! Οι σφραγιδούλες και τα αυτοκολλητάκια μπορεί να μην αποδώσουν τόσο! Επίσης, συμφωνώ με την τακτική «αιφνιδιασμού» του μικρού-αυτό θα το κάνεις πολύ πιο εύκολα αν ΔΕΝ είσαι ψαρωμένη. ;)
Τέλος, ναι, κατά πάσα πιθανότητα το παιδί είναι «φωτοτυπικό» συμπεριφοράς ενός γονέα προς τον άλλο ή και προς το παιδί. Αν δεν υπάρχουν άλλα θέματα (πιο βαθιά και εσωτερικά), δεν νομίζω ότι είναι τραγική η κατάσταση.
-
Δες το ως "πρόκληση" Και μη βιαστεις. Θελει χρονο!
-
Αποτυχημένη εξωσωματική ήταν το παιδί?
Κάτι θα μαγειρεύτηκε λάθος!!! ???
Black humor ;D ;D ;D
-
Αποτυχημένη εξωσωματική ήταν το παιδί?
Κάτι θα μαγειρεύτηκε λάθος!!! ???
Black humor ;D ;D ;D
Ναι μπορεί να περνάει και εφηβεία.. :P
-
χαχα
-
Λυπάμαι που στο λέω, αλλά το παιχνίδι το έχασες κι εσύ και πολύ περισσότερο οι γονείς. Δεν είναι πια ούτε στο χέρι σου, ούτε στων γονιών. Το παιδί είναι ο κυρίαρχος της κατάστασης και αυτή του η υπεροχή ενισχύεται λόγω της ηττοπαθούς στάσης όλων γύρω του, που την οσμίζεται από χιλιόμετρα. Αν δεν πάει σε παιδοψυχολόγο η κατάσταση δεν πρόκειται να εξομαλυνθεί, αλλά αντίθετα θα χειροτερεύει. Αυτό που είπε ο Μάρκος παραπάνω σε στυλ πλάκας (ότι τον αρπάζεις και τον βάζεις κάτω) έχει μία δόση αλήθειας. Δηλαδή και προσέξτε αυτό το δηλαδή, αν το παιδί είχε να κάνει με έναν δάσκαλο άντρα με αυστηρό ύφος από την πρώτη στιγμή, ίσως...ίσως...ίσως (πολλά ίσως) να ψάρωνε και να έδινε τη δέουσα προσοχή. Και περιορίζομαι μόνο στο αυστηρό ύφος εννοείται χωρίς να ενστερνίζομαι τις λοιπές ατάκες τους φίλτατου Μάρκου. Εσύ είσαι προφανώς μια γλυκιά κοπέλα με όρεξη βέβαια για δουλειά, αλλά η τακτική με σφραγιδούλες και αυτοκολλητάκια είναι καμένο χαρτί. Η γλυκιά σου προσέγγιση επισφράγισε την ήττα. Χίλια συγγνώμη αν γίνομαι σκληρή, δεν έχω καμία διάθεση να σε στεναχωρήσω. Η μόνη περίπτωση να πάει καλά το μάθημα είναι να τον πετύχεις σε φάση ύφεσης και βαρεμάρας, οπότε θα σε υποστεί και συ θα νομίζεις ότι τα πήγατε καλά, μέχρι το επόμενο μάθημα που όλα θα διαψευστούν και θα είσαι πάλι στο μηδέν. Το παιδί έχει ανάγκη από ένα πολύ καλά δομημένο και αυστηρό πρόγραμμα, εντελώς συμπεριφορικό, κάτι που γίνεται από παιδοψυχολόγους σε συνεργασία με τους γονείς και βεβαίως τους δασκάλους του. Όταν θα μάθει να ελέγχει τις παρορμήσεις του (που στην παρούσα αφορούν εξάρσεις θυμού, αλλά στον μέλλον θα εμπλουτιστούν και με άλλα πολύ πιο τραγικά), τότε θα είναι σε θέση να δεχτεί και γνωστικές και μεταγνωστικές συμβουλές. Εσύ έχεις να κάνεις με αυτό το τελευταίο, του τι θα μάθει και γενικά πώς θα μαθαίνει, τα άλλα δεν σε αφορούν και δεν είσαι σε θέση να τα διαχειριστείς, τουλάχιστον μόνη σου και στο πλαίσιο ενός ιδιαίτερου μαθήματος, που στην προκειμένη ισούται με λίγες ώρες ανακούφισης για τη μητέρα. Η συμβουλή μου είναι να το αναλάβουν εξειδικευμένοι, για να προληφθούν χειρότερα στο μέλλον.
-
Lucinda δε μου φαίνεσαι καθόλου σκληρή... Λογικά όσα είπες μου ακούστηκαν. Να της μιλήσω ανοιχτά για όλα αυτά? Δηλαδή να μην κοροιδευόμαστε δε θέλω να παω να κάτσω τέρμα και να προσπαθώ να αποφύγω μπαλιές ενός εφτάχρονου που σε άλλη περίπτωση θα του έριχνα δυο χαστούκια. Απλά μπήκα σε αυτή τη διαδικασία χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται και δε ξέρω αν τελικά απλά πρέπει να πω απλά πως οι ''ώρες'' μου γέμισαν!
-
Μάλλον θα πρέπει να του κάνεις ότι και οι "Νταντάδες Πρώτων
-
Μήπως το παιδί τα κάνει όλα αυτά για να τραβήξει την προσοχή, ιδίως του πατέρα; Το λέω αυτό γιατί μου είχε τύχει μια παρόμοια περίπτωση, όχι σε ιδιαίτερο αλλά σε ολοήμερο... το παιδί ήταν τρομερά επιθετικό προς όλους, τη μαμά του, τις δασκάλες, τα παιδιά, μέχρι και τους γείτονες. Έβριζε, χτυπούσε, έκανε σαν παλαβό στα καλά καθούμενα. Ήταν και 11 χρονών και γεροδεμένο, δεν μπορούσαμε να το κάνουμε καλά. Σημειωτέον, όπως είχαμε μάθει, ο πατέρας ήταν λίγο ό,τι να'ναι... και ήταν κάπως "αναμενόμενη" η συμπεριφορά του παιδιού. Το θέμα είναι ότι ανέλαβαν οι ψυχολόγοι και κάπως είχαν βελτιωθεί τα πράγματα προς το τέλος της χρονιάς. Δυστυχώς δεν ξέρω τι απέγινε γιατί την επόμενη χρονιά άλλαξα σχολείο...
Είναι πάντως πολύ σοβαρό το ζήτημα αυτό και σίγουρα, όπως ειπώθηκε ήδη, θα πρέπει να συμβουλευτούν κάποιον ειδικό. Υπόψην, μπορεί εσύ να έχεις όλη την καλή θέληση να βοηθήσεις (που την έχεις φυσικά) αλλά από τη στιγμή που δεν έχεις τόσο εξειδικευμένες γνώσεις ψυχολογίας (κι ούτε κανείς μας είναι υποχρεωμένος να έχει δηλαδή) μπορεί να κάνεις κάτι που να έχει αρνητικές αντί για θετικές συνέπειες.
-
Lucinda δε μου φαίνεσαι καθόλου σκληρή... Λογικά όσα είπες μου ακούστηκαν. Να της μιλήσω ανοιχτά για όλα αυτά? Δηλαδή να μην κοροιδευόμαστε δε θέλω να παω να κάτσω τέρμα και να προσπαθώ να αποφύγω μπαλιές ενός εφτάχρονου που σε άλλη περίπτωση θα του έριχνα δυο χαστούκια. Απλά μπήκα σε αυτή τη διαδικασία χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται και δε ξέρω αν τελικά απλά πρέπει να πω απλά πως οι ''ώρες'' μου γέμισαν!
Θα μιλήσεις ξεκάθαρα, αλλά διπλωματικά. Οι λέξεις που χρησιμοποιώ έχουν μεγάλη σημασία. Θα πεις ξεκάθαρα λοιπόν ότι η περίπτωση είναι αρκετά περίπλοκη και διπλωματικά ότι το παιδί θα βελτιωθεί πολύ με την κατάλληλη υποστήριξη από γνώστες ανάλογων περιπτώσεων. Πρόσεξε, κανένας γονιός δεν θέλει να ακούσει φράσεις του τύπου: το παιδί σας πρέπει να πάει σε ψυχολόγο ή χρειάζεται παρακολούθηση από ειδικούς ή έχει πρόβλημα (ή οποιαδήποτε άλλη τέτοιου είδους διατύπωση). Επίσης σε καμία περίπτωση δεν θα πεις ότι δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις ή ότι δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις κλπ κλπ., παρά μόνο ότι ο τομέας σου είναι άλλος.
Για να το πω κι αλλιώς, έχεις μία γνώση που οι γονείς δεν κατέχουν, τις παιδαγωγική. Στηρίξου λοιπόν σε αυτήν προκειμένου να μην φανεί ότι προσπαθείς να νουθετήσεις τους γονείς, αλλά αντίθετα ως γνώστης ότι υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις θα υποστηρίξεις ότι διαπιστώνεις πως πρόκειται για κάτι σύνθετο όπου τα ιδιαίτερα μαθήματα δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Επίσης πες ότι η δουλειά σου είναι μόνο το γνωστικό και μεταγνωστικό κομμάτι κι ότι το παιδί μπορεί να βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό σε όλα τα επίπεδα, αρχίζοντας από τη συμπεριφορά του, αν αυτό ανατεθεί σε έναν γνώστη τέτοιων περιπτώσεων. Κάπως έτσι...με πολύ τάκτ, κατανόηση και όσο γίνεται επαγγελματικό τρόπο. Αυτό το τελευταίο ειδικά σώζει και την αξιοπρέπειά σου και ίσως το μέλλον του παιδιού. Μην παρασυρθείς από τη μητέρα, η οποία πιθανώς θα προσπαθήσει να μεταθέσει το βάρος της κατάστασης πάνω σου λέγοντάς σου να κάνετε άλλη μία προσπάθεια.
Επίσης το τι φταίει γι' αυτήν την κατάσταση δεν σε αφορά να το ψάξεις, ούτε και θα κάνει τη διαφορά αν το μάθεις. Αυτό θα το εκμαιεύσει μονάχα ο ειδικός και θα το διαχειριστεί αναλόγως στην όλη διαδικασία. Ακόμα κι ένας εκπαιδευτικός Ε.Α. που θα είχε εμπειρία στα προβλήματα συμπεριφοράς δεν θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει μόνος, παρά μόνο με τη συνδρομή ενός ψυχολόγου τουλάχιστον.
Ελπίζω κάπως να βοήθησα αν και αυτό που κάνουμε (να αναλύουμε περιπτώσεις έτσι μέσω ενός foroum) δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Πάντα όλα ειπωμένα με κάθε επιφύλαξη, διότι δεν είμαστε σε θέση θα γνωρίζουμε, αλλά απλώς εικάζουμε.
Υ.Γ. Αυτό με τις σφραγιδούλες και τα αυτοκολλητάκια (που προφανώς δεν εμπίπτουν και στα ενδιαφέροντα του συγκεκριμένου παιδιού) παραπέμπει ακριβώς στο συμπεριφορικό μοντέλο μάθησης, όπου υπάρχουν ανταμοιβές, αλλά και ποινές. Στην περίπτωσή σου λείπουν οι ποινές. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό, να ορίσεις εσύ ανταμοιβές και ποινές. Χρειάζεται ένας ειδικός να καταρτίσει ένα οργανωμένο πρόγραμμα, όρια και σαφείς κανόνες εντός των οποίων εντάσσονται και οι αμοιβές και ποινές. Σε κάθε περίπτωση το παιδί πρέπει να γνωρίζει πότε να περιμένει τι. Αλλά όλο αυτό είναι κάπως μάταιο να το συζητάμε γιατί η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη, που σημειωτέον στην προκειμένη περίπτωση (αλλά και σε άλλες ανάλογες) θέλει χρόνο για να φανούν τα αποτελέσματα.
-
Λυπάμαι που στο λέω, αλλά το παιχνίδι το έχασες κι εσύ και πολύ περισσότερο οι γονείς. Δεν είναι πια ούτε στο χέρι σου, ούτε στων γονιών. Το παιδί είναι ο κυρίαρχος της κατάστασης και αυτή του η υπεροχή ενισχύεται λόγω της ηττοπαθούς στάσης όλων γύρω του, που την οσμίζεται από χιλιόμετρα. Αν δεν πάει σε παιδοψυχολόγο η κατάσταση δεν πρόκειται να εξομαλυνθεί, αλλά αντίθετα θα χειροτερεύει. Αυτό που είπε ο Μάρκος παραπάνω σε στυλ πλάκας (ότι τον αρπάζεις και τον βάζεις κάτω) έχει μία δόση αλήθειας. Δηλαδή και προσέξτε αυτό το δηλαδή, αν το παιδί είχε να κάνει με έναν δάσκαλο άντρα με αυστηρό ύφος από την πρώτη στιγμή, ίσως...ίσως...ίσως (πολλά ίσως) να ψάρωνε και να έδινε τη δέουσα προσοχή. Και περιορίζομαι μόνο στο αυστηρό ύφος εννοείται χωρίς να ενστερνίζομαι τις λοιπές ατάκες τους φίλτατου Μάρκου. Εσύ είσαι προφανώς μια γλυκιά κοπέλα με όρεξη βέβαια για δουλειά, αλλά η τακτική με σφραγιδούλες και αυτοκολητάκια είναι καμένο χαρτί. Η γλυκιά σου προσέγγιση επισφράγισε την ήττα. Χίλια συγγνώμη αν γίνομαι σκληρή, δεν έχω καμία διάθεση να σε στεναχωρήσω. Η μόνη περίπτωση να πάει καλά το μάθημα είναι να τον πετύχεις σε φάση ύφεσης και βαρεμάρας, οπότε θα σε υποστεί και συ θα νομίζεις ότι τα πήγατε καλά, μέχρι το επόμενο μάθημα που όλα θα διαψευστούν και θα είσαι πάλι στο μηδέν. Το παιδί έχει ανάγκη από ένα πολύ καλά δομημένο και αυστηρό πρόγραμμα, εντελώς συμπεριφορικό, κάτι που γίνεται από παιδοψυχολόγους σε συνεργασία με τους γονείς και βεβαίως τους δασκάλους του. Όταν θα μάθει να ελέγχει τις παρορμήσεις του (που στην παρούσα αφορούν εξάρσεις θυμού, αλλά στον μέλλον θα εμπλουτιστούν και με άλλα πολύ πιο τραγικά), τότε θα είναι σε θέση να δεχτεί και γνωστικές και μεταγνωστικές συμβουλές. Εσύ έχεις να κάνεις με αυτό το τελευταίο, του τι θα μάθει και γενικά πώς θα μαθαίνει, τα άλλα δεν σε αφορούν και δεν είσαι σε θέση να τα διαχειριστείς, τουλάχιστον μόνη σου και στο πλαίσιο ενός ιδιαίτερου μαθήματος, που στην προκειμένη ισούται με λίγες ώρες ανακούφισης για τη μητέρα. Η συμβουλή μου είναι να το αναλάβουν εξειδικευμένοι, για να προληφθούν χειρότερα στο μέλλον.
+++++++++++++++++
-
Πάντως θεωρώ τραγικό να υπάρχουν ακόμη σήμερα γονείς με παιδιά που έχουν τόσα προβλήματα & να μην το βλέπουν, να μην απευθύνονται σε ειδικούς...
Προσπάθησε να τους εξηγήσεις όσα σου είπαν οι συνάδελφοι παραπάνω, αν & δεν πιστεύω ότι θα έχεις αποτέλεσμα. Η μητέρα τον λέει βλάκα & σου είπε ότι σε θέλει, γιατί δεν τα βγάζει πέρα μαζί του. Πιστεύεις πραγματικά ότι θα σε ακούσουν για παιδοψυχολόγο;
Ξέχνα τα αυτοκολητάκια, δεν έχεις να κάνεις με τυπικό 7χρονο. Συμπεριφέρσου του ώριμα, σαν να πηγαίνει Στ'. Ίσως έτσι καταλάβεις & πόσο πιο αυστηρή πρέπει να είσαι.
Σε κάθε περίπτωση, αν δεις ότι δεν αντέχεις, φύγε. Δεν είσαι ειδική παιδαγωγός, δεν είσαι ψυχολόγος & προέχει η καλή σου ψυχική υγεία.
-
Κατ' αρχήν, ποτέ ένα παιδί δεν φταίει για μια παρόμοια συμπεριφορά. Η ευθύνη είναι αποκλειστικά της οικογένειας. Η οικογένεια με τη δική της συμπριφορά και στάση καθορίζει και τη συμπεριφορά του παιδιού.
Όταν, λοιπόν, έχουμε μια μαμά που αναφέρεται στι παιδί της ως "βλάκα" και "ηλίθιο" (νομίζω αυτούς τους χαρακτηρισμούς ανέφερες) τότε το παιδί (πιθανότατα) θα αποκτήσει τέτοια συμπεριφορά ώστε να τραβήξει την προσοχή τους ('οπως εδώ) και να επιβεβαιώσει τους χαρακτήρισμούς (είναι ο "βλάκας" που δεν τα πάει καλά στα μαθήματα και δεν κάθεται στον "απαυτό του").
Το παιδί αυτό χρειάζεται άλλου είδους εκπαίδευση και όχι εκπαίδευση στα μαθήματα του σχολέιου (και δεν μιλάω για το ίδιο το πλαίσιο του σχολείου, που εννοείται ότι το χρειάζεται). Χρειάζεται εκπαίδευση για να μάθει να έχει όρι. Όρια στη συμπεριφορά (δεν επιτρέπεται να μην χαιρετάει ή να σηκωνεται και να φεύγει όποτε΄θέλει) , όρια στην ομιλία (δεν επιτρέπεται να μιλάει με τέτοιο τρόπο στη μητέρα του και σε οποιονδήποτε άλλον) κλπ.
Τα όρια, όμως δεν θα τα θέσεις εσύ. Τα όρια θα τα θέσει κάποιος ειδικό που θα κάνει συνολική παρέμβαση τόσο στο παιδί, όσο και στην οικογένεια. Πρέπει π΄ρωτα από όλα οι γονείς να παραδεχτούν ότι υπάρχει πρόβλημα (το να μην τον αντέχει η μαμά και να τον "φορτώνει" σε ένα δάσκαλο είναι αντιμετώπιση τύπου "τα βάζω κάτω από το χαλί για να μην τα βλέπω"), να αλλάξει η συμπεριφορά των γονέων (δεν "προκαλούν" και δεν ανέχονται παρόμοια συμπεριφορά) και τέλος να δουλέψουν οι ίδιοι με το παιδί τους (με συμπεριφοριστικό τρόπο, με θετική και αρνητική ενίσχυση, με κανόνες αυστηρούς και όρια πολύ αυστηρά).
Από τη στογμή που είναι οικογενειακή φίλη, μπορείς, χρησιμοποιώντας και το "κύρος" που σου δίνουν οι σπουδές σου, να προτείνεις κάτι τέτοιο.
Αν δεν θες το παιδί να είναι "καμένο χαρτί" μόνο έτσι θα αντιμετωπιστεί. Γιατί όσο μεγαλώνει η κατάσταση θα χειροτερεύει και υπάρχει ποθανότητα και για πιο επικίνδυνες παραβατικές συμπεριφορές.
-
Αν και εμένα δε μου έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο, όντας νέα στο χώρο της εκπαίδευσης, πιστεύω ότι όλα όσα ειπώθηκαν εδώ ισχύουν με το παραπάνω. Το καλύτερο θα ήταν να τους προτείνεις διπλωματικά να επισκεφθούν ένα παιδοψυχολόγο και αν δεις ότι δεν την παλεύεις να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια. Παντως, αν η μητέρα του του μιλάει με τέτοιο τρόπο και ουσιαστικά "ξεφορτώνεται" το παιδί σε μια δασκάλα..τότε, πολύ φοβάμαι ότι δε θα ακολουθήσει τη συμβουλή σου.. :-\
-
Καλησπέρα σας, τελικά πήγα χθες για το πρώτο μας μάθημα. Δε με χαιρέτησε πάλι, αλλά κάναμε κανονικά μάθημα. Είχαμε μία σχετικά καλή επικοινωνία κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Σηκώθηκε κάνα δυο φορές με διάφορες προφάσεις αλλά του είπα σταθερά να έρθει να συνεχίσουμε το μάθημα και μόλις τελειώσουμε μπορεί να κάνει ότι θέλει. Όταν τελειώσαμε το μάθημα δε σταματούσε να μου μιλάει για διάφορα που τον απασχολούν ώσπου έφυγα, όπως για παράδειγμα για μία γάτα που αφοδεύει στον κήπο τους και θέλει να την παγιδέψει και να την στείλει σε μέρη μακρινά.(όποιος κατάλαβε κατάλαβε) Κατατάλλα, ευελπιστώ αυτή να ήταν μία καλή αρχή...ουφ.... :)
-
Ένα σύντομο «συμπέρασμα» μετά από μια γρήγορη ανάγνωση του μηνύματός σου. Είναι πολύ θετικό το ότι το παιδί συνεργάστηκε μαζί σου. Άρα η επιθετικότητά του είναι μάλλον επιλεκτική και για να τραβάει την προσοχή. Φτιάξε κανόνες για τη συνεργασία σας και φρόντισε να της τηρείς ΕΣΥ πρώτα. Εννοείται ότι στο παιδί δεν θα τους παρουσιάσεις ως στεγνούς «κανόνες». Θυμήσου το γνήσιο ενδιαφέρον που σου είχα πει. Οι ιστορίες που σου λέει μπορεί να είναι παραμύθια μπορεί να είναι και αληθινές. Δώσε βάση και άκουγέ τον. Να συζητάτε μαζί το κάθε θέμα και να το προτρέπεις να πράττει «το σωστό». Π.χ. ρώτα τον γιατί να την στείλει μακριά; Πρότεινέ του να της μάθει αυτός σωστούς τρόπους συμπεριφοράς αντί να την διώξει κτλ. Καταλαβαίνεις! Αν πρέπει να φύγεις και δεν μπορείς να τον ακούσεις, απόφυγε να του λες μηχανικά «ναι, ναι» κοιτώντας το ρολόι και πηγαίνοντας προς την πόρτα. Θα τον κοιτάξεις στα μάτια και θα του πεις «πρέπει να φύγω γι' αυτό το λόγο». Έτσι είσαι ειλικρινής και του αφιερώνεις χρόνο! ;)
Θα επανέλθω αν σκεφτώ κάτι άλλο.
-
Μπράβο, πολύ ωραία. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Για να σου μιλούσε μετά τόσο πολύ, τότε μάλλον νιώθει παραμελημένος...
Να είσαι αυστηρή, δώσε του σημασία & θα τα πάτε καλά πιστεύω.