Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Διάφορα θέματα για την εκπαίδευση => Διάφορα Εκπαιδευτικά θέματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: MARKOS στις Οκτωβρίου 19, 2012, 01:56:50 pm
-
Απο προσωπική εμπειρία,αλλα και σύμφωνα με παραδοχές άλλων, τα παιδια των εκπαιδευτικών (και όχι μόνο αλλά και γονεων σε "καλές" θεσεις στο Δημόσιο τομέα) αριστευουν !!!
Ποιά είναι η γνώμη σας; Υπάρχουν φαινόμενα,καταστάσεις, γεγονότα που το επιβεβαιώνουν? Ποιές οι αιτίες που οδηγούν στην "αρίστευση" αυτων των μαθητών; Ποιή η ηθική διάσταση του θέματος για τον ίδιο τον εκπαιδευτικό;
-
δεν νομιζω ότι ισχύει κάτι τετοιο..φετος εχω 3 παιδια τα οποια εχουν γονεισ δασκαλουσ κ μαλιστα ειμαστε στο ιδιο σχολειο..συναδελφοι δηλαδη..δε θα τους ελεγα αριστους ουτε καν πολυ καλους..αντιθετως ειναι μετριου επιπεδου κ μαλιστα ιδιατερα ζωηροι
-
Το θεωρώ απολύτως φυσιολογικό σε περιοχές αγροτικές με πολλά προβλήματα, τα παιδιά των εκπαιδευτικών να ξεχωρίζουν, όπως και αυτά των υπολοίπων Δημοσίων Υπαλλήλων, τραπεζικών, αστυνομικών, στρατιωτικών κλπ.Έχουν μεγαλύτερη βοήθεια από το σπίτι και στήριξη. Ότι πολλές φορές ασκείται πίεση από γονείς συναδέλφους για μεγαλύτερη βαθμολογία, αυτό είναι αλήθεια, αλλά το θεωρώ τελείως ηλίθιο ως συμπεριφορά. Άντε και επειδή σε βαρέθηκαν οι συνάδελφοι να βάλουν μεγαλύτερο βαθμό στο βλαστάρι σου, μετά τι γίνεται; Πανελλήνιες κλπ; Επομένως είναι δώρον άδωρον η όποια πίεση σε συναδέλφους, εκτός κι αν θες να καμαρώνεις στο χωριό.
-
Εγώ, ούτε σαν μαθητής,αλλά ούτε σαν καθηγητής έχω εντοπίσει κάτι τέτοιο.
Ότι ιδιότητα και αν έχει ο γονέας,αν το παιδί "δεν τραβάει" στα μαθήματα,δύσκολα τα πράγματα..
Ένας γονέας εκπαιδευτικός ίσως μπορεί να βοηθήσει το παιδί του σε πρακτικά πράγματα όπως η μεθοδικότητα στη μελέτη.
Μπορεί να κατευθύνει καλύτερα το παιδί του σε προετοίμασία εξετάσεων ή να το συμβουλεύσει ώστε να συμπληρώσει πιο "ορθολογικά" τις προτιμήσεις του στο μηχανογραφικό,συγκριτκά με ένα γονέα που έχει άγνοια από Ανώτατη εκπαίδευση,εργασιακά δικαιώματα και επαγγελματική αποκατάσταση.
Αλλά δεν νομίζω κάτι παραπάνω..
-
Εγω το βλέπω από άλλη σκοπιά.
Πολύ απλά τα παιδιά των εκπαιδευτικών και γενικά των μορφωμένων γονέων "μιλούν" τη γλώσσα του σχολείου πολύ πριν ξεκινήσουν το σχολείο ,δηλ τα ερεθίσματα που παίρνουν από το οικογενειακό τους περιβάλλον αντανακλούν την κουλτούρα του σχολείου και συνεπώς έχουν εξασφαλισμένη την επιτυχία στις σπουδές τους.
Η "εξυπνάδα" ως εγγενές χαρακτηριστικο σε αυτή τη φάση επειδή είναι παράγοντας που δε μπορεί να μετρηθει αφενός κι επειδή ειναι αποτέλεσμα συνδυασμου κληρονομικών και περιβαλλοντικών επιδράσεων, δε μπορεί να θεωρηθεί αιτία σχολικής επιτυχίας- κι αυτό γιατί πάντα μιλάμε έχοντας υπόψη ένα μέσο παιδί που παρουσιάζει αναπτυξιακή πορεία με τις φυσιολογικές διακυμάνσεις,που αυτή μπορεί να υφίσταται.
Το μόνο που μπορεί να προσδιοριστεί είναι η συμβολή του περιβάλλοντος στη σχολικη επίδοση.Κι εκεί η Κοινωνιολογία λέει ,οπως άλλωστε είναι και αναμενόμενο,ότι τα παιδιά μορφωμένων γονέων ,και άρα και των εκπαιδευτικών ,έχουν δραματικά μεγαλύτερες πιθανότητες να πετύχουν στο σχολείο. (άρα ποιας τάξης την κουλτούρα αντιπροσωπεύει το σχολείο,και ποια τάξη τελικά εκπροσωπεί το σχολείο?)
Η θέση η δικιά μου και συνειδησιακά αλλά και από παιδαγωγική επιστημονική άποψη είναι η απόλυτη αποδοχή στο βίωμα του παιδιού απο΄οποιοδήποτε μορφωτικό περιβάλλον και αν προέρχεται από τη μια μεριά και από την άλλη προσπαθώ να το φέρω σε επαφή με την κουλτούρα του σχολείου -και άρα με την κυρίαρχη κουλτούρα ακομπλεξάριστα ,δηλ δείχνοντάς του από τη μιά ότι δεν έχει το ίδιο για τίποτα να ντραπεί ούτε για τη γλώσσα που μιλάει στο σπίτι ούτε για τα ενδιαφέροντα των γονιών του και τα βιώματά του ,που μπορεί να διαφέρουν από πολύ έως λίγο από αυτο που πρεσβεύει το σχολείο,κι από την άλλη να το μυήσω μέσα από τη γλώσσα που χρησιμοποιώ σε κάθε περίσταση επικοινωνίας ,και μέσα από δραστηριότητες γύρω από την τέχνη (θέατρο, παιχνίδια ρόλων, επισκέψεις σε μουσεία ,παρακολουθηση ντοκυμαντερ κλπ) ώστε να αποκτήσει αντισταθμιστικά τα βιώματα εκείνα που κάποια άλλα "τυχερά"συνομίληκα παιδάκια από μορφωμένα οικογενειακά περιβάλλοντα έχουν καθημερινά και που θα του επιτρέψουν να διευρύνει την αντίληψή του γύρω από τον κόσμο.
-
Με βάση την Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης, τα παιδιά που προέρχονται από ένα ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον και οι γονείς έχουν ανώτερη ή ανώτατη μόρφωση, έρχονται σε πιο στενή επαφή με το βιβλίο από πολύ νωρίς(πριν πάνε στο νηπιαγωγείο), δεν τους είναι ξένο. Δεν είναι θέμα ατομικής ευφυίας, γιατί με βάση τη βιογενετική επιστήμη έχει αποδειχτεί ότι όλα τα παιδιά είναι έξυπνα(εκτός από την περίπτωση ειδικών ασθενειών). Παράλληλα, η γλώσσα του "σπιτιού" δεν απέχει πολύ από τη γλώσσα του "σχολείου", κάτι που δε συμβαίνει με τα παιδιά που προέρχονται από περιβάλλοντα με πολιτιστικά στοιχεία, των οποίων την αξία δεν "αναγνωρίζει"το σχολείο(π.χ. αγροτική ζωή), και γι΄αυτό χρειάζεται να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια.Για τους λόγους αυτούς, κοινωνικούς στην ουσία, υπάρχει αυτή η διαφοροποίηση, κι έτσι στατιστικά τα περισσότερα παιδιά που εισάγονται σε ανώτερες ή ανώτατες σχολές δεν ανήκουν στην εργατική τάξη, παρά το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί αγωνίζονται πραγματικά και καθημερινα για την εξάλειψη αυτής της κοινωνικής ανισότητας στο σχολείο.
-
χμ...απ ο,τι καταλαβαινω, ή δεν ειμαι εκπαιδευτικος ή το παιδι δεν ειναι δικο μου ...
( το πτυχιο ομως το βλεπω, στο προγραμμα του σχολειου ειμαι οπως ολοι οι αλλοι συναδελφοι...)
τωρα αρχιζω να καταλαβαινω γιατι δε φερνει σωρο τα 20αρια!!
-
H αλήθεια, όπως πάντα, είναι κάπου στη μέση.
Τα παιδιά που οι εκπαιδευτικοί γονείς τους είναι σωστοί στη δουλειά τους αριστεύουν διότι αποκτούν από νωρίς σωστές βάσεις στο τρόπο που μελετούν τα μαθήματά τους στο σπίτι, έχουν περισσότερα ερεθίσματα ή σωστή καθοδήγηση. Στη χειρότερη περίπτωση ξέρουν απλά να τα στρέψουν προς τη σωστή κατεύθυνση για να εξασφαλίσουν καλούς βαθμούς.
Από την άλλη έχεις και την κακώς εννοούμενη συναδελφικότητα, που είτε βάζεις μεγαλύτερους βαθμούς, είτε ειδοποιείς για τα τεστ για να βοηθήσεις ή και να ξεφορτωθείς το συνάδελφο.
Πάντως είναι αρκετά διασκεδαστικές οι ημέρες πριν γίνει ο σύλλογος για την κατανομή τμημάτων αν υπάρχουν παιδιά συναδέλφων στο σχολείο που υπηρετούσα κάθε φορά.
Έχω πετύχει όλες τις περιπτώσεις. Συνάδελφο να προσπαθεί να μην πάρει το τμήμα του παιδιού συγκεκριμένος συνάδελφος, τμήμα που να μην το θέλει κανείς γιατί ο συνάδελφος γονιός είναι κουραστικός, τμήμα που να μην το θέλουν διότι το βλαστάρι του συναδέλφου ήταν τέρας και πως να το πεις στον έρμο το γονιό, τμήμα που να το θέλουν όλοι διότι όταν γινόταν η κατανομή των μαθητών ο υπεύθυνος συνάδελφος φρόντισε ιδιαίτερα το τμήμα του παιδιού του. Ό,τι να'ναι!
Μέχρι τώρα δεν είχα ποτέ τμήμα με παιδί συναδέλφου από το σχολείο μου αλλά είχα αρκετά συναδέλφων είτε από το ιδιωτικό, είτε από καθηγητές και δεν είχα πρόβλημα με κανέναν πλην της διαφορετικής νοοτροπίας που είχα με κάποιους.
Το ομολογώ ότι δεν τον αντέχω το γονιό που από το δημοτικό έχει ήδη πλανάρει πως θα περάσει το παιδί του στο πανεπιστήμιο και το ωθεί να γίνει ένα βαθμοθηρικό πλάσμα.
-
Τις περισσότερες φορές είναι θέμα περιβάλλοντος και φυσικά υπάρχει και το ταξικό ζήτημα.
Όταν οι γονείς έχουν επαρκή μόρφωση και δίνουν τα κατάλληλα ερεθίσματα (ειδικά το 2ο θα έλεγα) στο παιδί τους, τότε θα "αριστεύει". Σε γενική στατιστική υπάρχει εξάρτηση από την περιοχή κατοικίας (οικονομικά υποβαθμισμένες ή μη περιοχές), αλλά αν δει κανείς ατομικά το ζήτημα, θα δει ότι παίζει σημαντικότατο ρόλο το οικογενειακό περιβάλλον.
-
Θα σας πω την εμπειρία μου πρώτα από την εποχή που ήμουν μαθήτρια. Είχα την τύχη να φοιτήσω σε ένα σχολείο όπου μια μεγάλη μερίδα των μαθητών ήταν υψηλού μορφωτικού επιπέδου, γεγονός που οφειλόταν εν πολλοίς και στο επίπεδεο της οικογένειάς τους. Ειδικά στο τμήμα μου θυμάμαι ότι υπήρχαν αρκετά παιδιά που αρίστευαν, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά εκπαιδευτικών. Αυτό σίγουρα έχει σχέση με όσα αναφέρθηκαν νωρίτερα - ότι έχουν επαφή με τη "γλώσσα" του σχολείου, ότι βοηθιούνται από τους γονείς κτλ... Το πρόβλημα ήταν ότι υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός μέσα στην ταξη για τους βαθμούς και κατ' επέκταση για το απουσιολόγιο. Εκεί λοιπόν συνέβαινε παιδί εκπαιδευτικού να τύχαινε ευνοϊκότερης μεταχείρησης, είτε επειδή το ζητούσε ο ίδιος είτε επειδή οι συνάδελφοί του θεωρούσαν καλό να ενισχύσουν βαθμολογικά το παιδί του συναδέλφου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το απουσιολόγιο ή η σημαία του σχολείου να βρίσκεται συχνά σε χέρια παιδιών εκπαιδευτικών. Δεν λέω ότι κάποιος άξιζε για 15 και έπαιρνε 19. Απλά αν υπήρχαν μέσα στο τμήμα δύο μαθητές που άξιζαν για 18 και ο ένας ήταν παιδί καθηγητή, πιθανόν ο ένας να έπαιρνε 18 και ο άλλος 19... (Το χειρότερο ήταν στο δημοτικό: έρχονταν γονείς εκπαιδευτικοί (μητέρες κυρίως) και ζητούσαν από το δάσκαλο να βάλει τα παιδιά τους να πούνε ποίημα στη γιορτή, να συμμετάσχουν στο θεατρικό του σχολείου κτλ!) Αλλά αυτό έχει σχέση με τον άνθρωπο γενικότερα.
Ως καθηγήτρια, πάλι, έχω άλλες εμπειρίες. Τα τελευταία τρία χρόνια έχω στο τμήμα μου παιδιά συναδέλφων. Ευτυχώς όμως οι συνάδελφοι δεν έχουν απαιτήσεις ως προς τους βαθμούς κι εγώ αντιμετωπίζω τα παιδιά ως ιστότιμα με τα υπόλοιπα. Το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί του σχολείου. Ίσως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δουλεύω σε ένα σχολείο όπου μεταξύ των παιδιών δεν υπάρχει σχεδόν καθολου ανταγωνισμός. Αυτό έχει φυσικά τα αρνητικά του, τουλάχιστον όμως δεν υπάρχουν έριδες για τους βαθμούς και ο καθένας παίρνει το βαθμό που του αξίζει χωρίος καμία πίεση από τους γονείς-συναδέλφους.
-
Γνωρίζω παιδια φτωχων οικογενειων που αριστευουν.
Γνωριζω παιδια πτυχιουχων που αριστευουν.
Γνωριζω παιδια φτωχων οικογενειων που ΔΕΝ αριστευουν
Γνωριζω παιδια μορφωμένων που ΔΕΝ αξιζουν το "αριστα" αλλά που το "παίρνουν"
Η συζητηση γινεται για το "Αριστα" που σχεδον παντα υπαρχει στην τελευταια περίπτωση...
Μιά "αυτοεκπληρούμενη προφητεία"? ... ή και κατι άλλο?
-
Στο σχολείο που ήμουν πάντως εγώ υπήρχε διάκριση προς τα παιδιά των εκπαιδευτικών αλλά αρνητική. Τι εννοώ; Οι καθηγητές (όχι όλοι ευτυχώς) για να μην θεωρηθεί ότι ευνοούν τα παιδιά των εκπαιδευτικών (έτυχε και τσην τάξη ήμασταν 7!!!!) μας έβαζαν χαμηλότερους βαθμούς από αυτούς που αξίζαμε. Και μιλάω για αρκετά χαμηλότερους....να γράφεις 20 διαγώνισμα, 20 σε 3 τεστ, να λες μάθημα κάθε μέρα και στο 3μηνο να έχεις 17....και ο καθηγητής να το λέει "Για να δείτε ότι είμαι δίκαιος να και στην emmaki που είναι κόρη καθηγήτριας δεν της έβαλα μεγάλο βαθμό, αν και το άξιζε" ή "Για να μην φανώ ότι σας αδικώ, έβαλα στους 7 πιο μικρό βαθμό από ότι στους υπόλοιπους". Το τελευταίο το άκουγα σε όλο το γυμνάσιο από το μουσικό και τον γυμναστή....
Δεν σκεφτόρταν όμως κανένας ότι μπορεί να μην αδικούσαν τα άλλα παιδιά, αδικούσαν όμως εμάς που προσπαθούσαμε....
-
Στατιστικα δεν το εχω ψαξει, εκει ισως φαινοταν ξεκαθαρα αν ισχυει, μπορει και να μην υπαρχει στατιστικη αναλυση για αυτο το θεμα στην Ελλαδα, παρολαυτα νομιζω οτι τα παιδια των εκπαιδευτικων δεν αριστευουν σχεδον παντα. Οσα εχω γνωρισει ειναι παιδια με κανονικους βαθμους, ισως τους χαριζονται λιγο περισσοτερο π.χ. αντι για 16 να τους βαλουν 17 αλλα οχι απο 15 να το κανουν 18. Ομως, παρατηρω -απο την εμπειρια μου παντα- οτι τα παιδια των εκπαιδευτικων πιεζονται πολυ περισσοτερο απο τα υπολοιπα παιδια στο να εχουν τις καλυτερες δυνατες επιδοσεις σε ολα τα μαθηματα οσο ειναι δυνατον. Εχω ακουσει και δει μανα να γραφει τις ασκησεις του παιδιου της ολο το χρονο προκειμενου να μην φανει οτι ο γιος "αγρον ηγοραζε" σχετικα με το μαθημα με την δικαιολογια (που οχι μονο την πιστευε αλλα και την αγχωνε οσο δεν παει) τι θα πουν οι συναδελφοι για το παιδι, γιος εκπαιδευτικου και να μην κανει τις ασκησεις;;;;; Το ιδιο ισχυε και για ολα τα μαθηματα, επρεπε να τα ξερει οσο το δυνατον καλυτερα με οποιονδηποτε τροπο γιατι ηταν γιος εκπαιδευτικου και ντρεποταν να κοιταξει "στα ματια" οπως ελεγε τους συναδελφους. Θεωρουσε οτι θα την "κατηγορουσαν" οχι μονο ως ανικανη μητερα αλλα και κυριως ως εκπαιδευτικο. Λιγο πολυ νομιζω οι εκπαιδευτικοι το εχουν αυτο, αλλοι το εκδηλωνουν και αλλοι το εχουν ως σκεψη αλλα συμβιβαζονται με τις μαθησιακες ικανοτητες του τεκνου τους. Πολυ μεγαλο ρολο παιζει επισης η επιτυχια του παιδιου τους και στα ιδιαιτερα μαθηματα του καθηγητη οταν π.χ. το παιδι ειναι σκραπας στα αρχαια και ο γονιος ειναι φιλολογος... Στην επαρχια ακουγεται συχνα απο γονιους, ομως εκτος εκπαιδευσης συνηθως, οτι " φαντασου ποσο καλος ειναι οταν το παιδι του βγαζει με το ζορι 14 στα αρχαια". Το εχω ακουσει και αυτο. Ειδικα για τους παλιους εκπαιδευτικους η φημη που αποκτουσαν μεσω των βαθμων του παιδιου τους επαιζε σπουδαιοτατο ρολο και στα μαθηματα τους αλλα και στην ψυχολογια τους. Νομιζω με λιγα λογια οτι αν και καποιοι εκπαιδευτικοι μεγαλωνουν τα παιδια τους σε περιβαλλον οπου τους δινουν πιθανως καλυτερη καθοδηγηση και τους βοηθουν περισσοτερο με σκοπο τη δημιουργικη μαθηση, οι περισσοτεροι εχουν και ως ισχυρο κινητρο την εντυπωση που θα δωσουν μεσω του παιδιου τους στους υπολοιπους του σχολειου. Μπορει βεβαια αυτο να συμβαινει περισσοτερο στην επαρχια οπου οι περισοοτεροι μονιμοι γνωριζονται και συχνα πυκνα εχει ο καθενας καποιο απο τα παιδια του αλλου στην ταξη.
-
όταν λέμε οτι τα παιδιά των εκπαιδευτικών "αριστεύουν",δεν ξέρω αν μιλάμε αποκλειστικά για βαθμούς στο σχολείο,ή οτι πετυχαίνουν τελικά τους στόχους τους(ακριβώς επειδή έχεις το αριστεύουν σε εισαγωγικά)
νομίζω οτι δεν ισχύει απόλυτα ούτε το ένα ούτε το άλλο και μιλάω από προσωπική εμπειρία κι εγώ.
-
Γενικά είναι καλύτεροι μαθητές από τους υπόλοιπους καθώς έχουν πολύ μεγαλύτερη βοήθεια σπίτι και εκτός αυτού συνήθως βοηθούν και οι συνάδελφοι.
Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις.
-
-
ΟΚ, οικογενειακο και κοινωνικο περιβαλλον και ερεθίσματα και ολα καλα. Ομως, δεν ειναι αυτα μονο. Υπαρχει ή όχι εκ μερους συναδελφων καποια ευνοια προς τα παιδια αλλων συναδελφων? ειτε αυτη ειναι εστω μία μοναδα.
Ειναι πραγματι περιεργο πως κανεις ποτε δεν συναντησε μια τετοια συμπεριφορα...!!
-
Δεν υπάρχει Μάρκο αυτό που ρωτάς. Ίσως να είναι για την "έξωθεν καλή μαρτυρία", πάντως δεν υπάρχει.
Μπορώ να το επιβεβαιώσω και ως γονιός και ως εκπαιδευτικός.
Αλήθεια, ο τίτλος του νήματος στηρίζεται κάπου;
-
ΟΚ, οικογενειακο και κοινωνικο περιβαλλον και ερεθίσματα και ολα καλα. Ομως, δεν ειναι αυτα μονο. Υπαρχει ή όχι εκ μερους συναδελφων καποια ευνοια προς τα παιδια αλλων συναδελφων? ειτε αυτη ειναι εστω μία μοναδα.
Ειναι πραγματι περιεργο πως κανεις ποτε δεν συναντησε μια τετοια συμπεριφορα...!!
Η αληθεια ειναι οτι προσωπικα δεν εχω αποδειξεις οτι κατι τετοιο ισχυει. Ουτε απο συμμαθητες μου παλια (που μαλλον περνουσαν τα πανδεινα απο τα παιδια γιατι ακριβως ηταν παιδια του δασκαλου-καθηγητη) ουτε και τωρα που κανω μαθημα σε παιδια. Εχω βεβαια την βασιμη υποψια οτι ανεβαζαν το βαθμο λιγο , καμια μοναδα το πολυ στον ελεγχο, αλλα και παλι αυτη η μοναδα μπορει να δικαιολογειται και απο τη συμπεριφορα των παιδιων που ειχα (ηταν ησυχα και υπακουα). Τουλαχιστον εγω που στη φυσικη επαιρνα 14αρια στη σειρα σε τεστ διαγωνισματα εξετασεις, στον ελεγχο ειχα 16 π.χ. λογω καλης συμπεριφορας και επειδη προσεχα στο μαθημα. Οι δικοι μου καθηγητες το θεωρουσαν πολυ σημαντικο αυτο και ανεβαζαν βαθμους ακριβως γι αυτο το λογο. Οποτε δεν αποκλειω οτι ισχυει και σημερα. Παντως ακραιες καταστασεις επειδη καποιο παιδι ειναι εκπαιδευτικου δεν εχω ακουσει ποτε. Με λιγα λογια ισως στο 50% των περιπτωσεων να γινεται αλλα και παλι διακριτικα (γιατι ειδικα αν μιλαμε για γυμνασιο λυκειο τα παιδια δεν ειναι ηλιθια καταλαβαινουν οτι καποιος εχει ευνοηθει αν καποιος εγραφε 12αρια και επαιρνε 17-18 στον ελεγχο. Τα τεστ (10λεπτα, ωριαια) μην ξεχναμε οτι επειδη οι καθηγητες τα δινουν στο χερι των παιδιων και τα τσεκαρουν μεταξυ τους δεν μπορουν να αλλαξουν πολυ τους βαθμους οποτε εχεις ενα σιγουρο πρωτο δεδομενο για την αποδοση του μαθητη και απο εκει κρινεις.
-
Ρε παιδια αν υποθεσουμε οτι ισχυει αυτο ειτε ως αυτοεκπληρουμενη προφητεια ειτε ως ψυχαναγκασμος λογω της γνωριμιας με το οικογενειακο περιβαλλον του παιδιου συναδελφοι γονεις ειτε για οποιδηποτε αλλο λογο.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟ
-
Τα παιδιά των πλουσίων έχουν λεφτά...
Τα παιδιά των Πανεπιστημιακών γίνονται Πανεπιστημιακοί...
Τα παιδιά των πολιτικών κάνουν την τύχη τους...
Ε ας πάρουν και τα παιδιά των εκπαιδευτικών και κανά βαθμό παραπάνω...Δεν είναι το σωστό, δεν το θεωρώ σωστό, αλλά γιατί το κάνουμε και τόσο θέμα; Αυτό είναι το μείζον πρόβλημα της Παιδείας;
-
Από την μέχρι σήμερα εμπειρία μου παρατηρώ ότι το θέμα όπως δίνεται εδώ έχει αρκετά στεγανά. Δεν υπάρχει κανόνας. Για παράδειγμα εγώ στο σχολείο που είμαι, παρατηρώ ότι τα παιδιά των εκπαιδευτικών είναι εκείνα που δεν αριστεύουν. Το αποδίδω σε δύο λόγους: αφενός οι γονείς τους έχουν τη νοοτροπία "και να ξεφύγει κάτι θα το μαζέψω κάααποια στιγμή" (όπως οι γιατροί που λένε καπνίζω, αλλά επειδή είμαι γιατρός το ελέγχω και το κόβω όποτε θέλω), επομένως αφήνουν τα παιδιά στο έλεος τους. Από την άλλη, πολλές φορές τα παραπιέζουν, με αποτέλεσμα η όλη μαθησιακή διαδικασία να τα απωθεί. Σαφώς υπάρχει και η άλλη πλευρά, αλλά τίποτα δεν είναι μονοσήμαντο.
-
Κάποιοι συνάδελφοι θεωρούν δεδομένο ότι τα παιδιά τους πρέπει να έχουν ειδική μεταχείριση στη βαθμολογία και όχι μόνο (έχω την προσωπική εμπειρία, από όλα σχεδόν τα σχολεία που έχω περάσει δούλεψα με παιδιά συναδέλφων), υπάρχουν συνάδελφοι που φέρνουν τα παιδιά τους στο σχολείο που δουλεύουν (ειδικά όταν αυτά πάνε λύκειο,) και όχι μόνο για να έχουν την εύνοια στους βαθμούς, αλλά απαιτούν και καταφέρνουν να τα πάρει και συγκεκριμένος συνάδελφος στα λεγόμενα "βασικά" μαθήματα, υπάρχουν συνάδελφοι που επιδιώκουν να πάνε αυτοί να δουλέψουν στο σχολείο των παιδιών τους, και όλοι μα όλοι έχουμε ακούσει τουλάχιστον το περιβόητο "είναι παιδί συναδέλφου" (μας το λένε για να το προσέξουμε περισσότερο, όπου το "προσέξουμε " το εκλαμβάνει όπως θέλει ο καθένας...)
Όπως σε όλους τους κανόνες, και σε αυτό το θέμα θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις των συναδέλφων.
Από την προσωπική μου εμπειρία κρίνω ότι αυτές οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες, τόσο που μοιάζουν ανύπαρκτες.
@delete
οι διαχειριστές του φόρουμ έχουν τους κανόνες βάσει των οποίων διαγράφουν κάποια μηνύματα.
και εμείς έχουμε τους δικούς μας "κανόνες" βάσει των οποίων τροποποιούμε ή διαγράφουμε τα δικά μας μηνύματα.
-
.
-
@ delete
Οι διαχειριστές σίγουρα κάποια στιγμή θα σου απαντήσουν αλλά:
α) Ποιες είναι οι ''αιρετικές''απόψεις?
β)Τα περισσότερα θέματα που έχω παρακολουθήσει σε αυτό το φόρουμ ανοίγουν πεδίο "αντιπαράθεσης'' (από τη φύση τους), εγώ όμως δεν θα το έλεγα αντιπαράθεση, η κατάθεση διαφορετικών απόψεων από συναδέλφους είναι αναμενόμενη, όπως και η επίδραση των προσωπικών μας βιωμάτων και σε αυτά που ρωτάμε και σε αυτά που απαντάμε είναι αναπόφευκτη.
γ) λυπάμαι αλλά δεν κατανοώ από που προκύπτει ότι κάποιοι απαίτησαν να σβηστούν τα μηνύματά σου.
-
.
-
Δεν νομίζω ότι αριστεύουν σχεδόν πάντα. Αντιθέτως από την εμπειρία μου ως εκπαιδευτικός τα βλέπω μάλλον να τα βρίσκουν σκούρα, επειδή νοιώθουν κυρίως την πίεση και το άγχος να βγουν πρώτα, επειδή έχουν τον γονιό εκπαιδευτικό. Οι γονείς καίγονται να είναι το παιδί άριστο. Σίγουρα, όμως, από την άλλη ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον με γονιό- γονείς εκπαιδευτικό/ούς, θα μπορούσε να πάρει από την αρχή πολλά ερεθίσματα και να αριστεύει στο σχολείο.
-
@delete όντως είμαστε εκτός θέματος..
πάντως δεν με ενδιαφέρει να αναλάβω ρόλο διαχειριστή...το έγραψα μάλιστα ότι δεν απαντώ εξ ονόματος κάποιου.
τελικά μάλλον έκανα λάθος που απάντησα.
-
Εγώ πιστεύω ότι είναι ανάλογα τα παιδιά! Μπορεί να υπάρχουν παιδιά εκπαιδευτικών που δεν τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο! Ειδικά αν οι γονείς τα πιέσουν λόγω επαγγέλματος θα φέρουν πολύ χειρότερα αποτελέσματα!
-
Εγώ προτείνω να μπει ψηφοφορία π.χ.:
Θα αλλάζατε το βαθμό (προς τα πάνω) ενός μαθητή σας, επειδή είναι παιδί συναδέλφου;
Θα αλλάζατε το βαθμό (προς τα κάτω) ενός μαθητή σας, επειδή είναι παιδί συναδέλφου;
Θα "διαολοστέλνατε" έναν συνάδελφό σας, που θα τολμούσε να σας ζητήσει ευνοϊκή μεταχείριση στο παιδί του;
(οκ το παραδέχομαι, το τελευταίο το έβαλα για μένα ;D )
-
θα σας πω κι εγώ τη γνώμη μου σαν κόρη εκπαιδευτικού (θα προτιμούσα να μην ήμουν για πολλούς λόγους που χωράνε σε άλλη συζήτηση). Γενικά ήμουν παιδάκι που έπαιρνα τα γράμματα. Υπήρχαν καθηγητές συνάδελφοι του πατέρα μου που επειδή είχαν διαφορές με τον συνάδελφό τους, ξεσπούσαν στο δικό μου βαθμό. Υπήρχαν παιδιά που μου την έλεγαν επειδή ήμουν κόρη καθηγητού τους. Υπήρχαν συνάδελφοι που πράγματι με πριμοδότησαν. Επειδή προσπαθούσα, επειδή δεν τους έκανα φασαρία, επειδή τότε με τις δέσμες κάποια μαθήματα τα είχαμε απλά για να περνάει η ώρα..Έχω γνωρίσει παιδιά εκπαιδευτικών που είναι τούβλα..παιδιά δικηγόρων και γιατρών που ήταν χάλια και σαν μαθητές και σαν άνθρωποι..παιδιά αγροτών αστέρια και κάποιων άλλων χάλια..Είναι στο παιδί..να το έχει με τα γράμματα ή όχι..Στο σχολείο που υπηρετώ φέτος κόρη αγροτών είναι αστεράκι..χωρίς καμία βοήθεια...Και ξέρω κόρη δικηγόρων που με χίλιους καθηγητές κατά πάνω στα ιδιαίτερα και με πολύ σπρώξιμο κατάφερε και μπήκε στη φιλολογία (!!!!!!!!) χωρίς να ξέρει την τύφλα της..Όλα είναι σχετικά..Δεν θα πριμοδοτούσα παιδί συναδέλφου. Στο Λύκειο όμως που ήμουν πέρυσι ήμουν ΥΠΕΡ
-
ΟΚ, οικογενειακο και κοινωνικο περιβαλλον και ερεθίσματα και ολα καλα. Ομως, δεν ειναι αυτα μονο. Υπαρχει ή όχι εκ μερους συναδελφων καποια ευνοια προς τα παιδια αλλων συναδελφων? ειτε αυτη ειναι εστω μία μοναδα.
Ειναι πραγματι περιεργο πως κανεις ποτε δεν συναντησε μια τετοια συμπεριφορα...!!
Μην το βλέπεις μόνο προς την ευνοϊκή εκδοχή το πράγμα.
Εγώ είχα την ατυχία και να είμαι παιδί εκπαιδευτικού που για κάποια χρόνια δίδασκε και ήταν διευθυντής στο σχολείο μου και να έχουν προηγηθεί οι αδελφές μου ως μαθήτριες.
Για τους περισσότερους καθηγητές αυτό δεν σήμαινε τίποτα, κάποιοι ανέβαζαν αυτομάτως πολύ ψηλά τον πήχυ των απαιτήσεων και ήταν και ένα-δυο κομπλεξικοί που προσπαθούσαν να αποδείξουν και εγώ δεν ξέρω τι από την πρώτη μέρα (και χωρίς να έχουν προσωπικές διαφορές με τον πατέρα μου). :P
Γενικώς δεν είναι καλό να είσαι "επώνυμος", όταν είσαι μαθητής. ;D ;D ;D
-
Χαιρομαι που πολλοι εχουν αντιθετη αποψη. Αυτο ειναι πολυ αισιοδοξο και μακαρι να ειναι παντα ετσι.
Να προσθεσω πως συζητηση κανουμε και ολες οι αποψεις ακουγονται. Γνωριζω πως το θέμα σας φανηκε "καπως" αλλά η γνωμη αυτη επικρατει (ευτυχως, θελω να πιστευω, σε μικρη εκταση) και δε νομιζω πως πρωτη φορα ακουγεται απο μένα!
Ευχαριστω για τις τοποθετησεις,
-
Ήμουνα και εγώ παιδί καθηγητών σε μικρή κοινωνία,με το μπαμπά διευθυντή σε δύσκολες εποχές,με ομηρικούς καυγάδες συνδικαλιστών, ''προοδευτικών΄΄ και ΄΄μη'', εποχές που μόλις είχαν φύγει οι επιθεωρητές από τα σχολεία και έπνεε αέρας ελευθερίας και όποιος ήθελε να επιβάλλει την τάξη ήταν αυταρχικός. Το τι τρικλοποδιά έφαγα σε βαθμούς από όλους αυτούς τους κομπλεξικούς δεν περιγράφεται. Τέτοια ήταν η κομματική τους υστερία που αντιθέτως θεωρούσαν ότι το παιδί του εργάτη, εκείνη την εποχή, άξιζε περισσότερο από το παιδί των καθηγητών και μας στερούσαν βαθμούς. Μετά απορούμε για τα χάλια της παιδείας! θερίζουμε ό,τι σπείρανε όλα αυτά τα κομματόσκυλα εκείνες τις εποχές.
-
.
-
delete: και οι διαχειριστες εχουν το δικαιωμα ελεγχου και επεμβαινουν αν και όποτε χρειαστει.
Νομίζω πως η ερμηνεια που δινεις στο θεμα που ανοιξα, που ισως ειναι "κάπως", ναι, μπορει να εχει και αυτό το περιεχόμενο.
@ παντως μου κανει εντυπωση που ποτε κανεις δεν εχει ακουσει, δεν εχει δει και δεν ξερει τιποτα.
Επισης μου κανει εντυπωση που ολασχεδον τα παιδια των εκπαιδευτικων αισθανονται "αδικημένα" (προσεξτε, δε λεω πως τους χαριστηκαν βαθμοι),
-
Ειναι ισως απο τα πιο ακυρα ερωτηματα που εχουν διατυπωθει εδω μεσα εκτος κι αν καποιος κανει καμια ερευνα για τη διπλωματικη του!
-
Προσωπικα (επειδη εγω ανοιξα το θεμα), δεν ειμαι σε διπλωματική και δεν υπαρχουν ακυρα ερωτηματα.
Τωρα, ακόμα κι αν ειναι διπλωματική οποιος θελει απαντά.
-
Ειλικρινά ότι παιδιά εκπαιδευτικών αισθάνονται αδικημένα, δεν το περίμενα!Όχι ότι δεν το πιστεύω, εφόσον ήρθαν αντιμέτωποι με τέτοιες συμπεριφορές, αλλά ειλικρινά στην πόλη που μεγάλωσα, που μικρή δεν τη λες, τα παιδιά των εκπαιδευτικών ήταν η ελίτ, η αφρόκρεμα και δεν υπήρχε περίπτωση να πάρουν βαθμό λιγότερο από 20 παρά...κάτι!Δυστυχώς μόνο στις πανελλήνιες φαινόταν η ψαλίδα! Καλώς πάντως ανοίχτηκε το θέμα, να ακούγονται όσο περισσότερες απόψεις γίνεται.
-
Φυσικά και δεν υπάρχουν άκυρα ερωτήματα. Ως θέμα διπλωματικής (μιας και θίχτηκε και αυτό) θα το έβλεπα ενταγμένο σε ένα ευρύτερο πλαίσιο (πχ ανισότητες στην εκπαίδευση ή μια παράμετρος του θέματος της αξιολόγησης), αλλά έτσι ως απλό ερώτημα όχι. Τώρα... προσωπικά παραδείγματα έχω να καταθέσω δύο: διευθυντής μου σε σχολική μονάδα κάθεται δίπλα μου και μου υπαγορεύει από τις καταστάσεις βαθμολογίας τους βαθμούς για να τους περάσω στον υπολογιστή. Η κόρη του 17 πχ στα Μαθηματικά, μου έλεγε αυτός 19, 16 στα Αρχαία μου έλεγε 18 κτλ...πάω να κάνω επανέλεγχο όλα σωστά, εκτός από τους βαθμούς της κόρης του! Παίρνω τις καταστάσεις να δω τι γίνεται και βλέπω πως το 17 που έβαλε ο καθηγητής μου το μετέφερε αυτός ως 19 και όλα τα μαθήματα 1-2 βαθμούς παραπάνω. Τον πιάνω και του λέω τι γίνεται εδώ... Ε εντάξει μου λεει, συννενοήθηκα εγώ με τους καθηγητές, απλώς ξέχασαν να αλλάξουν τις καταστάσεις. Καλό; 8) 8)Και 2η περίπτωση, γιος της αρχαιότερης συναδέλφου (με πολλή βοήθεια από το σπίτι), αλλά ευστροφία μηδέν! Είναι σημαιοφόρος με τη μεγαλύτερη βαθμολογία.
-
-
Και διαπιστωση. Παραθετω το αρχικο μηνυμα:
(...)
Ποιά είναι η γνώμη σας; Υπάρχουν φαινόμενα,καταστάσεις, γεγονότα που το επιβεβαιώνουν? Ποιές οι αιτίες που οδηγούν στην "αρίστευση" αυτων των μαθητών; Ποιά η ηθική διάσταση του θέματος για τον ίδιο τον εκπαιδευτικό;
-
Ο τίτλος όμως, όντως παραπέμπει αλλού. Περιέχει μια σιγουριά.
-
Εμπειρική διαπίστωση που θα μπορούσε να γίνει ερευνητικό ερώτημα
-
Ακόμα και να συμβαίνει αυτο που οπως διαβάζω εδω μέσα συμβαίνει, δε λέει κάτι άγνωστο ως τακτική οχι μονο του Έλληνα αλλά και του οποιουδήποτε επαγγελματία σε οποιαδήποτε χώρα και αντικείμενο και αν εργάζεται. Και εξηγώ : είτε συμβαίνει επειδή ο συνάδελφος γίνεται στενός κορσές, είτε επειδή το παιδί το αξίζει επειδή έτυχε να γεννηθεί σε μορφωμένη οικογένεια, είτε επειδή οπως λέει η κοινωνιολογία ο δάσκαλος προωθεί το παιδί του συναδέλφου του το άτομα δηλ που ανήκει στην έσω-ομάδα του,είτε επειδή συμβαίνει να αυτοεκπληρώνεται η γνωστη προφητεία.
Αλλά αυτό θα συνέβαινε και σένα υδραυλικό κι ένα ξυλουργό και σ΄ενα τραπεζικό η ένα κομμωτή και σε οποιον άλλο επαγγελματία στην ιδια συχνότητα που συμβαίνει και στον κλάδο μας...αν φέρεις στους παραπάνω επαγγελματίες μια ομάδα παιδιών να την εκπαιδεύσουν στο επάγγελμά τους ,αυτοί θα προσέξουν περισσότερο η θα αισθανθούν πιο οικεία με το παιδί του συναδέλφου που τυχαίνει να βρίσκεται στην ομάδα αυτή...τι να κάνουμε αυτές είναι οι διομαδικές σχέσεις που λέει η κοινωνιολογια...εκεί δε στηρίζεται στην έσχατη μορφή αυτού του είδους των σχέσεων βέβαια-και το πελατειακό μας κράτος? στήριξέ με για να σε στηρίξω...
-
Εμπειρική διαπίστωση που θα μπορούσε να γίνει ερευνητικό ερώτημα
Είναι όμως;
-
Από την πρώτη Γυμνασίου ήμουν στο ίδιο τμήμα με μια κοπέλα, κόρη καθηγήτριας και ο μπαμπάς διευθυντής ΔΕΚΟ.
Η κοπέλα εκτός του ότι δεν είχε καμία έφεση στο διάβασμα ήταν και "στόκος".Παρ'όλα αυτά τύγχανε ιδιαίτερης μεταχείρισης από τους καθηγητές μας π.χ. όταν την σήκωναν για μάθημα και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη η ερώτηση που γινόταν με μελιστάλαχτο ύφος ήταν, τί συμβαίνει,πώς και δεν διάβασες σήμερα;σε αντίθεση με όλους εμάς τους υπόλοιπους πληβείους που όταν μας πετύχαιναν αδιάβαστους δεχόμασταν σωρηδόν τις προσβολές και τις απειλές για τους βαθμούς.Η συγκεκριμένη κοπέλα έπαιρνε έπαινο :o :-X κάθε χρόνο,λόγω υψηλής βαθμολογίας-αν θυμάμαι καλά έπαιρναν όσοι έβγαζαν πάνω από 18,5.
Στις Πανελλήνιες ακολούθησε την 4η Δέσμη.Έγραψε σε όλα τα μαθήματα πλην της Έκθεσης κάτω από τη βάση.Στην Έκθεση τό'σωσε έγραψε γύρω στο 11,5-12.
Ποιος δε φαντάζεται τη συνέχεια;Δυο χρόνια μετά βρέθηκε να κατέχει υψηλόμισθη θέση στο Δημόσιο.
Αυτή είναι και η μοναδική μου εμπειρία καθώς δεν είχα άλλο συμμαθητή-τρια παιδί εκπαιδευτικού.
-
Αυτή ήταν περίπτωση "παιδί υψηλόβαθμου στελέχους ΔΕΚΟ" και όχι "παιδί εκπαιδευτικού" μάλλον 8)
Σε κάθε περίπτωση, είναι στο χέρι του κάθε εκπαιδευτικού (εμένα, εσένα που διαβάζεις το φόρουμ, άλλων που δεν διαβάζουν κ.ο.κ.) να είναι δίκαιοι και αντικειμενικοί. Ας κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του (όσοι έχουν τη θέληση δηλαδή) και ας πράττει όπως πρέπει.
-
Και από τη δική μου εμπειρία, τόσο ως μαθήτρια όσο και ως καθηγήτρια έχω διαπιστώσει ότι όντως υπάρχει ιδιαίτερη μεταχείριση στα παιδιά καθηγητών (τουλάχιστον στο 90%).
-
Το πώς θα φερθούν οι καθηγητές σε παιδί εκπαιδευτικού εξαρτάται και από το ίδιο το παιδί, αλλά και από τη νοοτροπία του γονιού και του ίδιου του καθηγητή.
Πάντως, αυτές οι βαθμολογικές εύνοιες λόγω πίεσης του οποιουδήποτε γονιού είναι μάλλον μάταιες. Όποιος έχει τα φόντα να προχωρήσει, τελικά προχωράει. Κι όποιος δεν έχει τα φόντα, αλλά έχει πάντα στο μυαλό του τη λογική του "μέσου", πάλι προχωράει. Δεν περιμένει τον καλό βαθμό να τον σώσει.
Επίσης, η κοινωνία του σχολείου είναι πολύ μικρή, για να μπορείς να επιβιώσεις ψυχολογικά με μια πλασματική βαθμολογία, ακόμα κι αν γονιός προτιμά να έχει μια ωραιοποιημένη εικόνα του παιδιού του ή τον βολεύει για την περαιτέρω εξέλιξή του.
Τα βλέμματα των συμμαθητών ή τα "καρφιά" τους μπορεί να είναι πολύ φαρμακερά. Και γι' αυτό ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτούς τους γονείς που ακολουθούν τέτοια τακτική. Είναι ό,τι χειρότερο για την ψυχολογία των παιδιών τους και την κοινωνικοποίησή τους.
Εμένα το πρόβλημά μου ευτυχώς δεν ήταν ποτέ να το πείσω τους συμμαθητές μου ούτε καθηγητές που με ήξεραν χρόνια.
Το πρόβλημα ήταν να πείσω μόνο δυο καθηγητές, που είχαν προβληματική συμπεριφορά απέναντι σε όλους μας και έτι περαιτέρω απέναντί μου. Μου έβαζαν απλώς το βαθμό του διαγωνίσματος και παρόλα αυτά με αντιμετώπιζαν δύσπιστα, υπονοώντας άλλες φορές ότι είχα αντιγράψει, άλλες ότι τα είχα μάθει παπαγαλία ή ακόμα ότι τα είχε λύσει ο πατέρας μου (πώς; με τηλεπάθεια;). Να μην πω τι γινόταν, εάν είχα την ατυχία να κάνω κάπου λάθος, αφού πάντα επέλεγαν επίτηδες να με εξετάζουν όρθια στον πίνακα, μόνο όταν οι υπόλοιποι στην τάξη δεν είχαν καταλάβει το μάθημα.
Και δεν με ρώταγαν τουλάχιστον τα ίδια, αλλά άλλες ερωτήσεις, μέχρι να με φτάσουν σε αδιέξοδο.
Και τότε δεν με ξέπλενε ούτε ο Ιορδάνης ποταμός...Η ειρωνία εκ μέρους τους έπεφτε σύννεφο.
Αντί να χαίρονται που ασχολιόμουν με μαθήματα που δεν ήταν της προτίμησής μου, μου έκοβαν και κάθε κίνητρο για μάθηση. :P
Τον έναν τουλάχιστον τον περιποιήθηκα, όταν κάποτε μας έβαλε άσκηση που δεν μπορούσε ούτε ο ίδιος να λύσει.
Όλα εδώ πληρώνονται. ;D ;D
Μπρρ....Τι θυμήθηκα τώρα. :-X :-X
-
Το παιδί του καθηγητή, όπως έγραψα και παραπάνω, έχει ένα πλεονέκτημα που δεν το έχει οποιοδήποτε παιδί, την βοήθεια, ανά πάσα στιγμή. Όμως, σαφώς σχετίζεται και με τον χαρακτήρα του παιδιού και του γονιού. Πχ, όπως έγραψα και σε άλλο νήμα, ο πατέρας μου, στα 2 μού είχε μάθει τις κωμωδίες του Αριστοφάνη και τους αρχικούς χρόνους ορισμένων ρημάτων και αφού τα έλεγα χωρίς, φυσικά, να καταλαβαίνω τι λέω, γελούσαμε. Με τον τρόπο αυτό, αντί όλα αυτά τα δυσνόητα και τα παπαγαλίστικα της γραμματικής και του συντακτικού να χρειαστεί να λιώσω στο διάβασμα για να τα μάθω, μου τα έμαθε προφορικά, βιωματικά, με μορφή παιχνιδιού. Έτσι, είχα πολύ περισσότερη όρεξη για μάθηση και πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο από άλλα παιδιά της ηλικίας μου και φυσικά το προβάδισμα, όταν παρέδιδε ο καθηγητής το μάθημα στο σχολείο. Όχι γιατί το είχα διδαχθεί στο ιδιαίτερο από την προηγούμενη μέρα, αλλά γιατί πραγματικά το είχα κάνει κτήμα μου. Αυτά σε μένα. Γιατί στην αδελφή μου, που πήγε να εφαρμόσει το ίδιο ακριβώς σύστημα, δεν τα κατάφερε, διότι ήταν ένας άλλος χαρακτήρας. Αν μού έκανε μάθημα πχ η μάνα μου, η οποία είναι απίστευτα... Παρθένος ::) ;D, το πιθανότερο θα ήταν ότι θα τσακωνόμασταν όλη μέρα.
Ομοίως, είχα φίλο με μαμά χημικό. Το παιδί, αστέρι. Πανελλαδικές αρίστευσε στα υπόλοιπα 3 της 1ης Δέσμης και πάτωσε Χημεία, λόγω κόντρας με τη μητέρα του. Όμως, στο σχολείο οι καθηγητές, του είχαν βάλει υψηλότατους βαθμούς στη Χημεία, όχι μόνο γιατί θαύμαζαν το μυαλό του, αλλά και λόγω της μητέρας του. Οι δε συμμαθητές του, τον κοιτούσαν με μισό μάτι γιατί θεωρούσαν ότι σε όλα είναι ευνοημένος, ενώ το παιδί ήταν απλώς ΤΟ ΜΥΑΛΟ! Δημιουργείται, συνεπώς, ένας φαύλος κύκλος, αναμεσα στις παραμέτρους παιδί καθηγητή και βαθμολογία.
... Και πού να δείτε τι γίνεται, όταν είναι 2 ή περισσότερα παιδιά καθηγητών στο ίδιο τμήμα. Εκεί είναι το γλέντι το μεγάλο! ;D
-
... Και πού να δείτε τι γίνεται, όταν είναι 2 ή περισσότερα παιδιά καθηγητών στο ίδιο τμήμα. Εκεί είναι το γλέντι το μεγάλο! ;D
Το είπα πιο πάνω...ήμασταν 7! Και η στάση ήταν αρνητική απέναντι μας και από τους καθηγητές (έβαζαν χαληλότερους βαθμούς για να μην φανεί ότι ευνοούν εμάς και αδικούς τους υπόλοιπους, αδικώντας όμως στην πραγματικότητα εμάς) και από τους υπόλοιπους συμμαθητές μας (εμένα με έπαιρναν τηλέφωνο για τα θέματα των εξετάσεων γιατί ήταν σίγουροι ότι θα τα είχα!!!!)
-
To είδα ότι το είπες, αλλά εγώ δεν εννοούσα αυτό. Εννοούσα το τι γίνεται από τη διαφορετική αντιπετώπιση των καθηγητών αναμεσα στα 2, 3, 5 αυτά παιδιά, η οποία δημιουργεί προβλήματα μεταξύ των ίδιων των "καθηγητικών" παιδιών. Αν πχ είναι συναδέλφου στο ίδιο σχολείο ή άλλο, αν είναι φιλολόγου ή φυσικού, αν το παιδί είναι ξύπνιο ή όχι, αν είναι διαβαστερό, αν... ;)
-
Εγώ έχω ζήσει την ιστορία από την αντίθετη πλευρά της. Οι γονείς μου απόφοιτοι 6τάξιου γυμνασίου και οι 2, με πολύ διάθεση για διάβασμα όμως. Η βιβλιοθήκη μας ήταν γεμάτη λογοτεχνικά βιβλία για όλες τις ηλικίες, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες και βοηθήματα. Και όχι για ντεκόρ αλλά όντως διαβάζαμε όλοι. Στο σχολείο ήμουνα άριστη μαθήτρια αλλά είχα την ατυχία να ζω σε επαρχιακή πόλη και να έχω στο τμήμα μου 2 παιδιά καθηγητών στο ίδιο ή/και κοντινό γυμνάσιο. Το αποτέλεσμα: κάθε τρίμηνο με κάποιο μαγικό τρόπο έβγαινα 3η στο τμήμα μου και ποτέ απουσιολόγος. Οι γονείς μου δεν έδιναν σημασία στη σύγκριση. Αρκεί που εγώ ήμουν καλή, χωρίς κενά και με σύστημα στη μελέτη μου. Αρχικά δε με πείραζε ούτε κι εμένα. 'Αρχισα να το προσέχω και να δίνω σημασία με αφορμή 2 περιστατικά στη β' γυμνασίου: το 1ο αφορούσε τη γυμναστική! που είχα 19 σε 1 τρίμηνο ενώ ήμουν στην ομάδα μπάσκετ του σχολείου, φορούσα πάντοτε τη φόρμα μου και συμμετείχα και το 2ο αφορούσε τα μαθηματικά, μάθημα στο οποίο ήμουν αστέρι και χωρίς σύγκριση στην τάξη μου (σύμφωνα με όλους τους καθηγητές που είχα σε γυμνάσιο και λύκειο). Παρόλα αυτά εγώ είχα 19 για 2 τρίμηνα, ενώ οι 2 συμμαθητές μου στο 2ο τρίμηνο ανέβηκαν στο 20.
Αυτά στο γυμνάσιο. Στο λύκειο τα πράγματα άλλαξαν. Οι συγκρίσεις δεν υπήρχαν και τα πράγματα έγιναν πολύ πιο αντικειμενικά. Αν και δεν ήμουν πάντα πρώτη στο τμήμα μου (εξάλλου δεν ήταν αυτός ο στόχος μου) έπαψα να αισθάνομαι αδικημένη καθώς δεν υπήρχαν εύνοιες.
Νομίζω ότι για την κατάσταση ευθύνονται οι καθηγητές που κάνουν τις παραχωρήσεις, κάποιες φορές χωρίς καν να τους ζητηθεί. Το πρόβλημα ήταν πάντα πιο έντονο στην επαρχία όπου και συνεχίζει να υφίσταται. Δυστυχώς.