PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Εγώ αν ήμουν στη θέση σου θα ζητούσα από τους γονείς να φέρνουν πάνα-βρακάκι, ώστε με λίγη εκπαίδευση αυτοεξυπηρέτησης το παιδί να μπορεί σε μικρό χρονικό διάστημα να βγάζει το βρακάκι και να βάζει την πάνα μόνο του στην τουαλέτα.

Αυτό που θα μπορούσε συναισθηματικά να πληγώσει το παιδί και να το κάνει να αισθανθεί μειονεκτικά απέναντι στους συμμαθητές του σε μια τέτοια περίπτωση είναι η απώλεια ελέγχου του σώματός του, την οποία εσύ καλείσαι να το βοηθήσεις να αντιμετωπίσει με μια διαδικασία που παραπέμπει σε παιδιά μικρότερης ηλικίας. Αν όμως η κατάσταση αντιμετωπιστεί από το ίδιο το παιδί που μπορεί και φοράει μόνο του την πάνα ("έχω κάποιο πρόβλημα αλλά μπορώ και το λύνω μόνη μου"), τότε θα αισθάνεται περισσότερο "κύριος του εαυτού του" και του σώματός του. Δε μου έχει τύχει προσωπικά κάτι τέτοιο, αλλά πιστεύω πως όταν το παιδί αισθάνεται αυτοπεποίθηση στην αντιμετώπιση του όποιου προβλήματός του γενικότερα, τα υπόλοιπα παιδιά αντιδρούν ανάλογα, αποδέχονται την κατάσταση και δε γίνεται θέμα μέσα στην τάξη. Από τη μεριά σου όταν χρειαστεί να εξηγήσεις στα παιδιά τι συμβαίνει, εφόσον το παιδάκι μπορεί και αλλάζει μόνο του, μπορείς να δώσεις έμφαση στο ότι η συμμαθήτριά τους μπορεί μόνη της να καταφέρει ν' αντιμετωπίσει τη δυσκολία που έχει στον ύπνο και αυτό είναι κάτι αξιέπαινο. Μπορείς να ρωτήσεις ενδεχομένως τα υπόλοιπα παιδάκια τι τους δυσκολεύει στην καθημερινότητά τους και πώς το αντιμετωπίζουν κ.λπ. Νομίζω πως από εκεί και πέρα θα κατεβάσεις πολλές ωραίες ιδέες για συζήτηση στην τάξη, η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην ανάδυση σχετικών δραστηριοτήτων...

 Mου άρεσε η ιδιαίτερη γωνία απ την οποία είδες το θέμα.  Δεν το είχα σκεφτεί και όντως ακούγεται πολύ ωραίο.  Σ' ευχαριστώ.

  Οπότε θα κάναμε συζητήσεις για το παιδί που δεν θα χρειαζόταν πάνα για να μην αισθάνεται άσχημα που διαφέρει απ τα υπόλοιπα!

και γω το ιδιο πιστευω, και θεωρω πως πολυ σωστα χειριστηκες το θεμα. θα περιμενεις ασφαλως να δεις αποτελεσματα και αναλογα παλι κανεις τις επεμβασεις σου με καταλληλους χειρισμους.

υ.γ. παντως αν θελεις ρωταω τη φιλη ψυχολογο αν και δε νομιζω να μας δωσει σωστη συμβουλη. Μαλλον η ιδια χρηζει ψυχολογου για να μη πω ψυχιατρου! (καλα που δε με διαβαζει.... σα να την ακουω..." τι λες ρε ρεμαλι? θελω ψυχιατρο? αντε χασου απω δω..." ( αυτη ειναι ασφαλως η αντιμετωπιση που θα εχω απο μια ψυχολογο και μαλιστα φιλη..!!) χεχε

 Για ρώτα τη είμαι περίεργη...

Πολυ καλη ερωτηση Μελινα μου. Σωστα τοποθετησες τον προβληματισμο σου: στη ψυχολογια του παιδιου.

για σενα και για τον καθενα απο μας δεν ειναι δυσκολο να αλλαξουμε μια πανα. εγω ξερω. (παπλωματοθηκη δεν μπορω να βαλω,παρολο που τα κοριτσια εδω περσυ μου εδωσαν οδηγιες, δεν τα καταφερα. το ομολογω. Αλλα η πανα ειναι σκρατς-σκρατς. βαλε του και λιγη πουδρα μη συγκαψει το δερματακι.

Δεν ξερω αν αυτο που θα πω ειναι σωστο ή εφικτο αλλα, αν περιμενες λιγο να βγουν τα παιδια εξω και μετα να κανεις την αλλαγη?
βεβαια και αυτο αντε να το "σκεπασεις" για λιγο, δεν θα διαρκεσει πολυ.
Τι γινεται ομως σε περιπτωση που γινουν σχολια απο τα αλλα παιδια? Να τους μιλουσες? και τι να πεις? ειναι πολυ ιδιαιτερο το θεμα.

με μια φιλη ψυχολογο μιλουσα το πρωι, αν το ηξερα θα την ρωτουσα, αν και αυτη δουλευει σε ιδρυμα τρελων, εκτος του ο,τι η ιδια ειναι τρελη,...

ελαφρυνα κατα πολυ το θεμα ομως παρολο που ειναι σοβαροτατο!!!!

    Γελάω για την τρελή ψυχολόγο..

Έγινε αντιληπτό γιατί βρέχτηκε το στρώμα κ τα ρούχα και τα παιδιά το είδαν. Είναι δύσκολο να μην φανεί. 
 Ήδη το συζητήσαμε κ τους είπα ότι κανείς δεν τα καταφέρνει σε όλα, όλοι ακόμα κ αν έχουμε μάθει κάτι κάνουμε λάθη, ότι κ εγώ όταν ήμουν μικρή μπερδευόμουν κ νόμιζα στον ύπνο μου ότι είμαι τουαλέτα κ το πάθαινα συνεχώς.. ( μεγάλο ψέμα αλλά συχνά τους το λέω όταν συμβαίνει κάτι αντίστοιχο ) και εστίασα στο ότι όταν κοροιδεύουμε τον άλλο για κάτι αισθάνεται πολύ άσχημα δηλ τα έβαλα να φανταστούν πώς θα αισθάνονταν τα ίδια αν τους κορόιδευε κάποιος για κάτι. Δεν είναι η πρώτη φορά που συζητάμε κάτι τέτοιο, ελπίζω να ανταποκριθούν σε αυτό.   Επίσης δεν θέλω να υπάρχει κλίμα περίεργο δηλ ότι προσπαθούμε να το κρύψουμε θέλω να είμαι άνετη όπως κ ήμουν γιατί αυτό το κλίμα μου φαίνεται ότι δίνει περίεργα μηνύματα αντίθετα απ αυτα που συζητήσαμε. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο σε αυτό. Θέλω να πω πως η διακριτικότητα στην αντιμετώπιση είναι διαφορετικό πράγμα απ' την μυστικότητα.

παιδια περσι που εψαχνα βρηκα διαφορα σκετσακια κ τα εχω συγκεντρωμενα σε φακελο στον υπολογιστη ξερει καποιος αν κ πως μπορω να τα ανεβασω για να μπορεσουν να τα χρησιμοποιησουν κ αλλοι συναδελφοι;

Αυτό θα ταν πολύ ενδιαφέρον αλλά δεν ξέρω πώς ακριβώς γίνεται. Κανένας που να γνωρίζει βρε παιδιά;

  Συμφωνώ μαζί σου κ εγώ πιστεύω ότι πρόκειται για ευαίσθητα παιδιά όσα ανήκουν στην κατηγορία αυτή (της δευτεροπαθούς ενούρησης ) κ ήδη είχαμε μια συζήτηση με τα παιδιά στην παρεούλα για αυτό το θέμα ώστε να το αντιμετωπίσουν χωρίς να νιώσει άσχημα. Δεν θέλω να νιώθει κανένα παιδί έτσι για οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα κ το προσπαθώ.
  Και το παιδάκι αυτό προνήπιο είναι. Απλά αναρωτιέμαι επειδή είμαστε νηπιαγωγείο κ όχι βρεφονηπιακός σταθμός τι προβλέπεται για τέτοιες περιπτώσεις; Αν κ δε νομίζω να μπορεί να βρεθεί κάποια λύση πέραν του να την αλλάζω καθημερινά απλά θέλω να ξέρω κ το νόμο ή τον άτυπο κανονισμό. Ή κάποια πρόταση που ίσως δε φαντάζομαι από κάποιον που του έχει ξανασυμβεί.

αρα εγω βγαινω η κακια που θελει στο τμημα της τα παιδια να μαθαινουν και ερχομαι πολλες φορες σπιτι και χαλαω πολυ χρονο για να βρω τις δραστηριοτητες της επομενης μερας γιατι δεν θελω κανενας και ποτε να μου πει πως στο δημοσιο νηπιαγωγειο δεν γινεται δουλεια,βλεπω ομως πως οταν οι 2 νηπιαγωγοι ειναι εντελως αντιθετες και τα παιδια λειτουργουν αναλογως,γιατι αν τα εχει η μια στη βαρδια της εντελως μα εντελως χαλαρα(2 χειροτεχνιες σε 3 μηνες δεν ειναι λιγες δηλαδη?)και ερχεται η αλλη μετα που θελει μεσα στα πλαιδια της διαθεματικοτητας και των project παντα να μας μαθει και αυτο και το αλλο και το παραλλο μεσα στην εβδομαδα σιγουρα αν ημουν και εγω παιδι την πολυ πολυ χαλαρη δασκαλα θα αγαπουσα.

 Ίσως να "φαίνεσαι" αρχικά η κακιά αλλά να είσαι σίγουρη ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ καλά κ ας είναι τόσο μικρά ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά κ ποιος βαριέται. Ακόμα κ αν δυσανασχετούν γιατί τους θέτεις όρια που η συνάδελφος δεν θέτει σίγουρα σου αναγνωρίζουν τον κόπο. Βλέπουν έναν άνθρωπο που έχει πρόγραμμα κ ιδέες κ αυτό τους αρέσει όσο κ αν "σαμποτάρεται" επειδή η προσπάθεια είναι μόνο δική σου.. Αυτό θα λειτουργήσει υπερ σου σιγά σιγά. Καταλαβαίνω βέβαια ότι ο κόπος σου είναι διπλός όταν δεν υπάρχει συνεννόηση και είναι φυσικό να νιώθεις απογοητευμένη.  Μια συμβουλή με βάση τον εαυτό μου: όταν βλέπεις ότι κάτι δεν πετυχαίνει βρες εναλλακτική. Καμιά φορά είναι προτιμότερο να μην ακολουθήσεις το πρόγραμμα μόνο και μόνο επειδή αυτό ετοίμασες. Και το πιο σημαντικό όταν είμαι εγώ κουρασμένη κ άυπνη ή με άσχημη διάθεση όλες οι δραστηριότητες ως δια μαγείας καταστρέφονται.   Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η ψυχολογία. Κάνω ακριβώς το ίδιο πράγμα με άλλη διάθεση κ βγαίνει εκπληκτικό. Τα παιδιά μας "διαβάζουν" καλύτερα απ' ότι εμείς τον εαυτό μας.   Και συμπεριφέρονται ανάλογα...