1
Διάφορα Εκπαιδευτικά θέματα / Απ: Σχιζοφρενείς εκπαιδευτικοί στα σχολειά μας!
« στις: Ιουνίου 01, 2015, 12:11:42 pm »
Πόσο ρατσιστικός τίτλος, ουάου!!!!
Ποιός είναι σε θέση να θέσει κατάλληλα κριτήρια αξιολόγησης υγείας με γνώμονα την σωματική και ψυχική προστασία (για να μην πω ισορροπία και μπερδευτούν περισσότερο τα πράγματα) των παιδιών κατά βάση, και ταυτόχρονα να θέσει κάποιες κατάλληλες γραμμές για το τι μπορεί να γίνεται για κάθε περίπτωση/διάγνωση διαφορετικά.
Το θέμα είναι καμιά ομάδα να μην νιώθει τρομοκρατημένη/φοβισμένη/απελπισμένη για το τι πρόκειται να πάθει.
Μακάρι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη σε κάποιες δομές ούτως ώστε να μην κρίνει κανείς αυθαίρετα καταστάσεις που δεν γνωρίζει ή επειδή κάπως τις είπε κάποιος ή τις υποθέτουμε. Και μακάρι να εδραιωνόταν ένα αίσθημα υπευθυνότητας από κάθε μέλος στο πως διαχειρίζεται αυτή την πρόνοια.
Πιστεύω ότι το πρώτο μέλημα είναι η προστασία των παιδιών από υπαρκτούς κινδύνους.
Σε κάθε άλλη περίπτωση ας μην ξεχνάμε ότι το σχολείο εκπροσωπεί ιδανικά και μια συλλογική κοινότητα αλλυλεγγύης στην οποία προωθούμε και την αποδοχή-διαφορετικότητα-μοναδικότητα, γιατί όταν δεν το κάνουμε νιώθουμε καλά να διαβάζουμε τον τίτλο του θέματος και αυτό για μένα θεωρείται ρατσισμός και δεν είναι οκ. Δηλαδή φοβόμαστε να μην είμαστε ρατσιστές για να μην υποπτευθούν οι άλλοι ότι έχουμε πρόβλημα οι ίδιοι- και αυτό δεν είναι επικίνδυνο για τα παιδιά? Και τέλος, μην ξεχνάμε και τους μαθητές που αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας ή στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Απλά να σκεφτόμαστε και τι επιδράσεις έχουν για τη διαμόρφωση της δικής τους αντίληψης για την πραγματικότητα.
Τελοσπάντων, ας κάνει ο καθένας ότι ξέρει κατά βάθος ότι είναι καλό και περνάει από το χέρι του. Ας μην αποστασιοποιούμαστε και τόσο από κάτι που μπορεί να συμβεί σύντομα και σε μας για να αλλάξουμε στρατόπεδο. Κανείς δεν το ξέρει αυτό. Και απέναντι σε ένα κράτος που δεν ξέρει τι να κάνει με τους πολίτες του, τουλάχιστον να βρει ο καθένας ένα προσωπικό καλό και να το κάνει.
Και τελοσπάντων ρε παιδιά, άλλο διορισμός και άλλο πως συμπεριφερόμαστε απέναντι σε ευαίσθητες ομάδες συνανθρώπων.
Ας ασχοληθούμε με τη δική μας ευθύνη, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο επίπεδο, ας είναι θετική η επίδρασή μας στο συνάνθρωπο.
Ποιός είναι σε θέση να θέσει κατάλληλα κριτήρια αξιολόγησης υγείας με γνώμονα την σωματική και ψυχική προστασία (για να μην πω ισορροπία και μπερδευτούν περισσότερο τα πράγματα) των παιδιών κατά βάση, και ταυτόχρονα να θέσει κάποιες κατάλληλες γραμμές για το τι μπορεί να γίνεται για κάθε περίπτωση/διάγνωση διαφορετικά.
Το θέμα είναι καμιά ομάδα να μην νιώθει τρομοκρατημένη/φοβισμένη/απελπισμένη για το τι πρόκειται να πάθει.
Μακάρι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη σε κάποιες δομές ούτως ώστε να μην κρίνει κανείς αυθαίρετα καταστάσεις που δεν γνωρίζει ή επειδή κάπως τις είπε κάποιος ή τις υποθέτουμε. Και μακάρι να εδραιωνόταν ένα αίσθημα υπευθυνότητας από κάθε μέλος στο πως διαχειρίζεται αυτή την πρόνοια.
Πιστεύω ότι το πρώτο μέλημα είναι η προστασία των παιδιών από υπαρκτούς κινδύνους.
Σε κάθε άλλη περίπτωση ας μην ξεχνάμε ότι το σχολείο εκπροσωπεί ιδανικά και μια συλλογική κοινότητα αλλυλεγγύης στην οποία προωθούμε και την αποδοχή-διαφορετικότητα-μοναδικότητα, γιατί όταν δεν το κάνουμε νιώθουμε καλά να διαβάζουμε τον τίτλο του θέματος και αυτό για μένα θεωρείται ρατσισμός και δεν είναι οκ. Δηλαδή φοβόμαστε να μην είμαστε ρατσιστές για να μην υποπτευθούν οι άλλοι ότι έχουμε πρόβλημα οι ίδιοι- και αυτό δεν είναι επικίνδυνο για τα παιδιά? Και τέλος, μην ξεχνάμε και τους μαθητές που αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας ή στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Απλά να σκεφτόμαστε και τι επιδράσεις έχουν για τη διαμόρφωση της δικής τους αντίληψης για την πραγματικότητα.
Τελοσπάντων, ας κάνει ο καθένας ότι ξέρει κατά βάθος ότι είναι καλό και περνάει από το χέρι του. Ας μην αποστασιοποιούμαστε και τόσο από κάτι που μπορεί να συμβεί σύντομα και σε μας για να αλλάξουμε στρατόπεδο. Κανείς δεν το ξέρει αυτό. Και απέναντι σε ένα κράτος που δεν ξέρει τι να κάνει με τους πολίτες του, τουλάχιστον να βρει ο καθένας ένα προσωπικό καλό και να το κάνει.
Και τελοσπάντων ρε παιδιά, άλλο διορισμός και άλλο πως συμπεριφερόμαστε απέναντι σε ευαίσθητες ομάδες συνανθρώπων.
Ας ασχοληθούμε με τη δική μας ευθύνη, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο επίπεδο, ας είναι θετική η επίδρασή μας στο συνάνθρωπο.