PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Καλημέρα κ καλή σαρακοστή.
Θέτω δύο ερωτήματα με την ελπίδα να ακούσω την άποψή σας.

Με τον καιρό, οι όροι φανατικός και φανατισμός πλάτυναν σε νόημα και πλούτυναν σε… περγαμηνές. Δε σήμαιναν πια τους ακρωτηριασμένους ζηλωτές της Bellona, αλλά κάθε έξαλλο οπαδό θρησκείας που όχι μόνο φαντάζεται πως είναι εμποτισμένος από θείο πνεύμα, αλλά και επιχειρεί να επιβάλλει την πίστη του με κάθε μέσο, ακόμα και με τη βία, και με το αίμα όχι πια το δικό του- άλλα των άλλων. Βέβαιος πως μονάχα η δική του πίστη είναι σωστή -πως κατέχει την αποκλειστικότητα της «θείας χάρης»- δεν περιορίζεται να την υπηρετεί, να τη διακονεί, να τη διακηρύσσει, αλλά θεωρεί ύψιστο χρέος του την επικράτησή της, και πιστεύει πως είναι απόλυτα δικαιωμένη και καθαγιασμένη η καθυπόταξη των αντιφρονούντων και -το ultimum- η εξόντωσή τους, η κάθαρση του κόσμου από τους «άπιστους».

Με ποιο τρόπο αναπτύσσεται η παραπάνω παράγραφος;

Αλλά η χάρη του φανατισμού δεν σταμάτησε εκεί. Γρήγορα, κατακυρίευσε όλα τα πεδία πολιτικό, ιδεολογικό, ακόμα και καλλιτεχνικό και αθλητικό…Ο τυφλός ζήλος για κοσμοθεωρίες, έθνη, συστήμα-τα, πρόσωπα κλπ. υπαγορεύει στους οπαδούς τους ανυποχώρητη μισαλλοδοξία, ασυμβίβαστη εχθρό-τητα, άκρατο «μανιχαϊσμό» («εμείς είμαστε το απόλυτο Καλό, οι άλλοι είναι το απόλυτο Κακό»). Και άρα, «πας μη μεθ’ ημών, καθ’ ημών», «ερρέτω» (ας καταστραφεί) όχι μόνο «ο κακά βουλόμενος» αλ-λά και «ο κακά βουλευόμενος» κατά την άποψη των ζηλωτών βέβαια.

Ποιος είναι ο τρόπος κ τα μέσα πειθούς στην παραπάνω παράγραφο;

Ως προς τους τρόπους και τα μέσα πειθούς στο απόσπασμα που παραθέτεις, έχω να παρατηρήσω τα εξής:
γίνεται α) επίκληση στη λογική, αφού χρησιμοποιούνται στοιχεία της πραγματικότητας και συμβάντα της σύγχρονης και της παλαιότερης συλλογικής εμπειρίας (σήμερα οι νέοι ζουν με ανέσεις και έχουν πολλές ευκαιρίες να μορφωθούν, να ψυχαγωγηθούν κλπ., ενώ στο παρελθόν η χώρα μας εξαιτίας των πολέμων και των εμφυλίων συγκρούσεων, ήταν περισσότερο μια χώρα όπου κυριαρχούσαν οι προκαταλήψεις και η καταπίεση, η στενότητα σκέψης και οι φοβικές συμπεριφορές) και β) επίκληση στην αυθεντία, καθώς παραθέτονται αυτούσια τα λόγια ενός Σαιξπηρικού ήρωα, μέσα σε εισαγωγικά ("ο κόσμος ... σπαθί μου").

Θα μπορούσε κατά τη γνώμη σας να αποτελεί επίκληση στο συναίσθημα; Λόγω χρήσης ασύνδετου, περιγραφής, επιθέτων, μεταφορών, υπερβολής και συγκινησιακής φόρτισης..

Θα μπορούσατε, παρακαλώ, να διακρίνετε τη δομή του επιχειρήματος; (προκειμενες-συμπερασμα)

¨Αυτό, δηλαδή, που κάνει ο δράστης μιας ανθρωποκτονίας και που συνιστά ακριβώς τη βαθύτερη ουσία του εγκληματικού χαρακτήρα της πράξης του, ότι δηλαδή περιφρονεί το νόημα της ανθρώπινης ζωής, που ξεφεύγει από τη λογική μας σύλληψη, δεν επιτρέπεται να το διαπράττει και η ίδια η κοινωνία με το Δίκαιό της και να το αποκαλεί ποινή, η οποία (πολιτεία) μάλιστα αποβλέπει στο να διδάξει ¨σεβασμό¨ προς την ανθρώπινη ζωή....".

τι συλλογισμός είναι ο εξής: Διαπράττει καθημερινά πολλά ανθρωπιστικά έργα άρα είναι ένας ενάρετος άνθρωπος.