PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Επίσης έχω μία απορία. Γνωρίζω άτομα με προυπηρεσία στα ιδιωτικά πάνω από 10 χρόνια που ετοιμάζονται να πάνε στην δημόσια εκπαίδευση 
Τώρα λέγεται ότι θα έχουν μία μοριοδότηση με 0,9 μόρια ανά μήνα,
όμως αυτοί στα ιδιωτικά είχαν προϋπηρεσία 12 μήνες ανά έτος οπότε για κάθε χρόνο θα πάρουν 10,8 μόρια
...τώρα ο αναπληρωτής έβγαζε την χρονιά μέσα στην αβεβαιότητα με προϋπηρεσία 5 ή 7,8 ή 10 μήνες και ανάλογη μοριοδότηση,
αυτό κρίνεται δίκαιο;;
και αποδίδει δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για όλους;;

Από φοβίες είναι κατανοητές και σεβαστές. Όμως ένας εργαζόμενος και μάλιστα σε επάγγελμα που απευθύνεται άμεσα στο κοινωνικό σύνολο, δεν μπορεί να θεωρεί ότι ανά πάσα στιγμή θα εγκαταλείπει την εργασία του χωρίς καμία συνέπεια, ενώ ο ίδιος έχει δηλώσει ότι επιθυμεί να πάει. Όταν πας κάπου αναλαμβάνεις και την ευθύνη ότι πας με επίγνωση των συνθηκών, και την επίγνωση ότι απρόβλεπτα ζητήματα μπορεί να προκύψουν, γιατί και ο σεισμός είναι κάτι απρόβλεπτο, σε οποιοδήποτε μέρος μιας σεισμγενούς χώρας μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει ένας μεγάλος σεισμός με θύματα, όπως είναι μια πλημμύρα, όπως είναι μια πυρκαγιά. Αλίμονο αν οι εργαζόμενοι σε κρίσιμες θέσεις του κράτους έφευγαν έτσι απλα επειδή σ αυτό το μέρος προέκυπτε μια φυσική καταστροφή.

Το παιχνίδι χάνεται από την αρχή όταν τα παιδιά στοιβάζονται σε τμήματα των 25 ατόμων. Πώς γίνεται να προωθούν καινοτόμες μεθόδους διδασκαλίας, όταν παραβιάζουν βασικές παιδαγωγικές αρχές; Όταν το προσωπικό καλύπτεται με αναπληρωτές που αλλάζουν κάθε χρόνο και μπορεί να χρειαστεί να φτάσει Νοέμβριος για να καλυφθούν οι ανάγκες;

Αντί να είναι συνδεδεμένα με τα πανεπιστήμια και να αποτελούν χώρους έρευνας και πρακτικής εφαρμογής νέων διδακτικών πρακτικών, έχουν καταλήξει να προσελκύουν γονείς που τα έχουν περάσει για τζάμπα ιδιωτικά σχολεία, τα οποία υποτίθεται πως θα απασχολήσουν καλύτερα τα παιδιά που θα παρκάρουν εκεί σε σχέση με ένα τυπικό δημοτικό σχολείο.

Το να κανεις έναν γονέα να διαπιστώσει πώς οτιδήποτε σχετικά με το παιδί του ίσως πάει λάθος, είναι δύσκολο. Ακόμα και για πιο απλα ζητήματα της νηπιακής ηλικίας, που μπορούν γρήγορα να μπουν σε σειρά με παρέμβαση ειδικών. Αυτό φυσικά δυσκολεύει όλο και περισσότερο, όσο τα παιδιά μεγαλώνουν και μιλάμε για περίπλοκα ζητήματα. Πολλοί γονείς κάνουν σοβαρα λάθη, και κάποιοι ίσως είναι και παντελώς ακατάλληλοι. Δεν γίνεται όμως να θεωρούμε ότι οι μαθητες μας είναι παιδιά μας. Και με δεδομένη την ανυπαρξία φροντίδας για παιδιά που δεν έχουν γονεϊκη φροντίδα στη χώρα μας, πρέπει κι εμείς να ειμαατε πολυ προσεκτικοί όταν εντοπίζουμε δείγματα παραμέλησης ή σοβαρής δυσκολίας στην εκτέλεση του γονεϊκού ρόλου, διότι δεν ξέρεις ποτέ αν θα κανεις μεγαλύτερο κακό. Όμως υπάρχουν τρόποι να φέρεις τους γονείς σε σημείο να συνεργαστούν ή έστω να αποδεχτούν ότι πρέπει να δράσουν. Θέλει άτομα με εξαιρετικές επικοινωνιακές ικανότητες, δεν πετυχαίνει πάντα, ή πετυχαίνει ώς ένα σημείο, αλλά γίνεται. Κι αν δεν γίνει με πειθώ, υπάρχουν και αρμόδιες υπηρεσίες εκτός σχολείου που μπορούν να διατάξουν κοινωνική έρευνα και έτσι να ασκηθεί μεγαλύτερη πίεση. Φυσικά αν δεν
υπάρχουν διευθυντές που να αναλαμβάνουν την ευθύνη, δεν γίνεται τίποτα.