PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Τι ισχύει σήμερα

Το Ολοήμερο Σχολείο είναι ένας θεσμός που αποτελεί πλέον μια βασική κοινωνική ανάγκη και φιλοδοξεί να απαντήσει στις νέες απαιτήσεις. Στην Ελλάδα θεσμοθετήθηκε το 1997 για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.

Ο τρόπος λειτουργίας του όμως δημιούργησε προβλήματα και δεν έπεισε την ελληνική οικογένεια και την εκπαιδευτική κοινότητα για τον παιδαγωγικό/ εκπαιδευτικό του ρόλο. Η προετοιμασία των μαθημάτων της επόμενης μέρας συχνά δεν ολοκληρώνεται στο σχολείο, ενώ η διδασκαλία των επιμέρους γνωστικών αντικειμένων δεν εκλαμβάνεται ως εμπλουτισμός των γνώσεων των παιδιών αλλά ως απλή απασχόλησή τους. Έτσι ενώ φαίνεται να έχει πετύχει τον κοινωνικό του στόχο σε ότι αφορά τις ανάγκες των εργαζόμενων γονέων, δεν κατάφερε να αποτελέσει ένα σύγχρονο αναβαθμισμένο σχολείο με αυτοδύναμη ταυτότητα και καινοτόμα εκπαιδευτικά προγράμματα. Επίσης δεν περιόρισε  την «παραπαιδεία», παρά την παροχή ανάλογων δραστηριοτήτων στο πρόγραμμά του.

Βασικός λόγος για την αποτυχία αυτή είναι ότι λειτουργεί ως καθαρά επιπρόσθετος υποστηρικτικός θεσμός, χωρίς να συνδέεται με το κύριο σχολικό πρόγραμμα σπουδών και χωρίς να υπάγεται στα συστήματα ελέγχου και εποπτείας της συνολικής εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Έτσι επικρατεί η αντίληψη σε γονείς και εκπαιδευτικούς ότι υπάρχουν δύο είδη σχολείων: το πρωινό και το ολοήμερο, ή το κανονικό και το ολοήμερο. Υπάρχει,  λοιπόν η κοινωνική και εκπαιδευτική ανάγκη για την ποιοτική αναβάθμιση του θεσμού του Ολοήμερου Σχολείου, σε σχολείο με ενιαίο διευρυμένο ωράριο.

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, προβαίνουμε σε άμεσες αλλαγές με ένα σχέδιο παρεμβάσεων από την επόμενη σχολική χρονιά.  Το σχέδιο αυτό, αφενός στοχεύει στην άμεση άμβλυνση των μεγάλων προβλημάτων και δυσλειτουργιών του δημοτικού σχολείου, που ταλαιπωρούν μαθητές και γονείς,  και αφετέρου συμβάλλει στη σταδιακή μετατροπή του σημερινού σχολείου στο Νέο Σχολείο, που είναι ο απώτερος στόχος της συνολικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Βασικά Σημεία του Νέου Προγράμματος

Η διεύρυνση του ωραρίου αξιοποιείται ως εξής:

• Ενίσχυση του γλωσσικού μαθήματος με αύξηση των διδακτικών ωρών στις Α΄ και Β΄ τάξεις.
• Ενίσχυση της διδασκαλίας του μαθήματος των μαθηματικών, προκειμένου οι μαθητές να κατακτήσουν τις βασικές μαθηματικές γνώσεις και δεξιότητες με αύξηση των διδακτικών ωρών στις Α΄ και Β΄ τάξεις.
• Ενίσχυση και βελτίωση της παρεχόμενης ξενόγλωσσης εκπαίδευσης στο δημόσιο σχολείο  και πιστοποίηση. Εισάγεται το μάθημα των Αγγλικών στις Α΄ και Β΄ τάξεις και αυξάνονται οι διδακτικές ώρες στις υπόλοιπες τάξεις. Η προσπάθεια αυτή αποσκοπεί στην τυπική και ουσιαστική εκμάθηση μιας προς το παρόν και αργότερα  δύο ξένων γλωσσών, εκτός της μητρικής, κατά τη φοίτηση των μαθητών στην Υποχρεωτική Εκπαίδευση με παράλληλη πιστοποίηση του επιπέδου σπουδών.
• Παιδαγωγική αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων των νέων τεχνολογιών. Ταυτόχρονα εισάγεται το μάθημα των Η/Υ στο υποχρεωτικό ωράριο σε όλες τις τάξεις. Απώτερος στόχος είναι η πιστοποίηση του βαθμού κατάκτησης των βασικών γνώσεων και δεξιοτήτων όσον αφορά τις ΤΠΕ κατά τη διάρκεια της Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης.
• Εμπλουτισμός του σχολικού προγράμματος με δραστηριότητες δημιουργικού χαρακτήρα και εναλλακτικού τρόπου μάθησης με την ενίσχυση των αντικειμένων της Αισθητικής Αγωγής. Αυξάνονται οι διδακτικές ώρες της Μουσικής στις Α΄ και Β΄ τάξεις και διδάσκεται από εκπαιδευτικό του αντίστοιχου κλάδου. Η Θεατρική Αγωγή εισάγεται στο υποχρεωτικό ωράριο σε όλες τις τάξεις και διδάσκεται από εκπαιδευτικό του αντίστοιχου κλάδου.
• Οι ώρες του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής αυξάνονται για τις τέσσερις πρώτες τάξεις. 

2. Επαναπροσδιορισμός της φιλοσοφίας του Αναλυτικού Προγράμματος Σπουδών θέτοντας στο επίκεντρο το μαθητή και όχι την ύλη. Συγκεκριμένα:

• Μείωση της διδακτέας ύλης, ώστε να ενισχυθεί η ανάπτυξη δεξιοτήτων με την υλοποίηση εκπαιδευτικών δράσεων στο πλαίσιο του σχολείου και να ολοκληρώνεται η προετοιμασία των μαθημάτων της επόμενης ημέρας στο πλαίσιο λειτουργίας του σχολείου.
• Αξιοποίηση των θετικών στοιχείων των ισχυόντων ΔΕΠΠΣ και ΑΠΣ:  α) της ενιαίας αντιμετώπισης της γνώσης με την οριζόντια και κάθετη διασύνδεση των γνωστικών αντικειμένων για την αποφυγή επαναλήψεων και αλληλοεπικαλύψεων, β) της διαθεματικής προσέγγισης της γνώσης, και γ) του διατιθέμενου διδακτικού χρόνου κατά αντικείμενο αλλά και στην ΕΖ για ανάπτυξη σχεδίων εργασίας.
• Ανανέωση των μεθόδων διδασκαλίας, οι οποίες από μετωπικές πρέπει να μετατραπούν σε μαθητοκεντρικές - συνεργατικές - διερευνητικές – βιωματικές – διαθεματικές,  με τη χρήση των νέων τεχνολογιών.
• Αξιοποίηση των υπαρχόντων διδακτικών πακέτων των μαθημάτων της αισθητικής αγωγής.