PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

 


Oι καταλήψεις των σχολείων, όπως και αυτές των ΑΕΙ - ΤΕΙ ή των δημοσίων κτιρίων, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Αντανακλούν τη συσσωρευμένη οργή του λαού και της νεολαίας από την εφαρμογή του πολεμικού σχεδίου κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ που μας εξαθλιώνει. Αντί, λοιπόν, “να ξορκίζουμε” τις καταλήψεις «καλύτερα να τις καταλάβουμε»...
Το μαθητικό κίνημα έχει -ακόμα- τη θεσμική αυτονομία του. Από τη δεκαετία του ’80 οι μαθητές εκλέγουν τα όργανά τους και συμμετέχουν στη ζωή του σχολείου. Δεν θα πάμε, λοιπόν, πίσω ακόμα και από το πνεύμα της υπάρχουσας νομοθεσίας... Πολλοί ισχυρίζονται ότι η κατάληψη είναι «νομικά παράνομη». Αλλά η μη παράδοση βιβλίων, οι περικοπές κατά 50% στα χρήματα των σχολικών επιτροπών, τα DVD, οι συγχωνεύσεις, το πτυχίο χωρίς αντίκρυσμα, η απότομη φτώχεια, η περιθωριοποίηση της νεολαίας που καταδείχνουν απόλυτη απαξίωση και παρακμή, πόσο νόμιμα τους φαντάζουν;
Ήδη εδώ και μέρες, τα εντεταλμένα κοράκια της παραπληροφόρησης κατακλύζουν τα κανάλια με “καταστροφές και βανδαλισμούς”, η γερμανίδα επίτροπος στο Υπ. (τρόπος του λέγειν) Παιδείας προαναγγέλλει μαθήματα Σαββατοκύριακα και Χριστούγεννα και απειλεί (εμμέσως πλην σαφώς) όσους καθηγητές και διευθυντές “δεν ανοίγουν τα σχολεία”! Σαν ώριμο φρούτο, μετά απ' όλα αυτά, ήρθε και η “παραγγελία” του Εισαγγελέα του Α. Πάγου, που ανάβει, στην ουσία, το πράσινο φως για την καταστολή των μαθητικών κινητοποιήσεων και την κατατρομοκράτηση των μαθητών. Τα προβλήματα των σχολείων και οι ενδεχόμενες αντιθέσεις οφείλουν να επιλύονται με πειθώ, διάλογο, δημοκρατία, πολύ περισσότερο σήμερα, σε καιρό γενικευμένης αναταραχής, κινητοποιήσεων, ξεσηκωμού. Oι εισαγγελείς και η αστυνομία δεν έχουν κανένα ρόλο και λόγο στο χώρο της παιδείας. Oι εκπαιδευτικοί δεν είναι καταδότες, ούτε κατασταλτικά όργανα του κράτους. Ποτέ πουθενά και για κανένα λόγο!
Είμαστε στο πλευρό των μαθητών μας. Δεν είμαστε Πόντιοι Πιλάτοι, ούτε στρουθοκάμηλοι. Αν το σχολείο δεν εμπνέει, δεν είναι ελκυστικό, αν οδηγεί στο πουθενά, αν είναι σχολείο της αμάθειας και της «νεανικής βαρεμάρας», θα το αλλάξουμε. Oι κρατούντες μας θέλουν συνενόχους και απορροφητήρες των κραδασμών, αυτών που γεννάει η άθλια πολιτική τους. Όχι, δε θα γίνουμε σαν κι αυτούς! Τα φυσικά και παιδαγωγικά παιδιά μας κάτι θέλουν, κάτι λένε, για κάτι αγωνιούν και αγωνίζονται, ακόμη κι αν δεν μπορούν να το περιγράψουν με τον καλύτερο τρόπο. Όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι ας μην κοιτάμε λοιπόν, ως ηλίθιοι, το δάχτυλο...

Υποκινούμε τους μαθητές;