Δεύτερη γλώσσα η ελληνική στην Θράκη

[emmaki]

θα μπορούσαμε δλδ να τους εξελληνίσουμε ενώ τους έχουν προσεγγίσει κυρίως οι Τούρκοι,οπότε έχουν αξιώσεις για τη Θράκη;ευχαριστώ πάντως είναι ένα θέμα λίγο άγνωστο

Η πολιτική που άσκήθηκε μέχρι το 1992 σχετικά με τη μειονότητα της Θράκης ήταν αγκληματική.
Μέχρι το 1992 η περιοχή όπυ ζουν οι Πομάκοι (κυρίως ορεινές περιοχές της Ξάνθης και της Ροδόπης) θεωρούνταν στρατιωτική περιοχή, υπήρχε μπάρα και για να μπεισ ή να βγεις στην περιοχή χρειαζόσουν ειδική άδεια (εγώ αυτό το θυμάμαι από φίλους μου που ερχόταν στην "πόλη" για συγκεκριμένο σχρονικό διάστημα και έτρεχαν να προλάβουν να γυρίσουν πίσω πριν λήξει η άδεια τους).
Επίσης, μέχρο το 1992 οι άωρθρωποι της μειονότητας δεν έιχαν δικαίωμα να βγάλουν οικοδομικές άδειες, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να χτίσουν νόμιμα σπίτια, και να μην μπορούν νόμιμα να επισκευάσουν τα ήδη υπάρχοντα. Έτσι φτάσαμε σε μια χαώδη κατάσταση με τα οικοδομήματα που χτίστηκαν παράνομα σε μια νύχτα.
Υπήρχαν και άλλα άγραφα/μη-επίσημα "μέτρα", όπως να τους δίνουν λανθασμένα βιβλία με σήματα για να μην μπορούν να βγάλουν άδεια οδήγησης κλπ

[PDE ads]

[bikini]

επειδή οαρακολουθώ την εκπομπή του χαρδαβελ με τη δασκάλα στα πομακοχώρια θυμάστε τί ακριβώς έιχε γίνει ;γενικα οι πομάκοι είναι Ελληνες ;Τούρκοι ;συγχωρέστε την αγνοια μου....

Χαρά Νικοπούλου - Πρότυπο Ελληνίδας δασκάλας

Η ηρωική δασκάλα Χαρά Νικοπούλου, που δεν υπέκυψε επί μήνες στις πιέσεις του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, μέχρι που υπέστη επίθεση και ξυλοδαρμό από μουσουλμάνο παρακρατικό, αποτελεί το πρόσωπο που επιλέξαμε να προβάλουμε στο τεύχος αυτό. Ποιο ήταν το έγκλημά της ώστε να αποτελέσει στόχο; Τόλμησε να επιτελέσει συνειδητά το έργο της Ελληνίδας δασκάλας!

Η Χαρά Νικολοπούλου είναι δασκάλα στο Μέγα Δέρειο, ένα μειονοτικό χωριό του Έβρου κοντά στα ελληνο-βουλγαρικά σύνορα. Μόλις διορίστηκε, το 2004, επέλεξε να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε έναν τόπο που πραγματικά τη χρειαζόταν. Εγκαταστάθηκε εκεί με τον σύζυγό της και μάλιστα έγινε δημότης του Δήμου Ορφέα, όπου ανήκει το χωριό, το οποίο αριθμεί 1.200 κατοίκους μουσουλμάνους. Κάποιοι από αυτούς ενοχλήθηκαν όταν τα παιδιά τους άρχισαν να κάνουν παρέλαση στις εθνικές γιορτές με παρότρυνση της δασκάλας. Μάλιστα μερίδα μειονοτικών θέλησαν να τη διώξουν από το σχολείο, υποστηριζόμενοι και από τους δύο μειονοτικούς βουλευτές της Ξάνθης και της Ροδόπης, ύστερα από παρότρυνση του ιμάμη της περιοχής. Υπέρ της απομάκρυνσής της τάχθηκε και ο μειονοτικός διευθυντής του σχολείου, καθώς και γονείς που υπέγραψαν σχετικό υπόμνημα. Είναι προφανές ότι η Χαρά γινόταν εμπόδιο στα σχέδια του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής. Όλα αυτά ήταν γνωστά από μήνες, όπως φαίνεται και από παλαιότερο άρθρο που αναδημοσιεύουμε σε ειδικό πλαίσιο.

Αυτή η δασκάλα, με την ανιδιοτελή προσφορά, ξεκίνησε με όραμα να δώσει ό,τι καλύτερο μπορούσε για να υπηρετήσει το λειτούργημά της. Εκτός των καθημερινών μαθημάτων του σχολείου, παρέδιδε δωρεάν μαθήματα σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και δυσχέρεια στη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Οργάνωσε χορωδία με την οποία τα παιδιά ήρθαν σε καλύτερη επαφή με τη γλώσσα και τον πλούτο της ελληνικής παράδοσης. Με αυτή τη χορωδία η δασκάλα και οι μαθητές της, βραβεύτηκαν από το Υπουργείο με ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη όπου φιλοξενήθηκαν σε ξενοδοχείο της πόλης δίνοντας μια μουσική παράσταση. Επίσης το σχολείο της προσκαλέστηκε για τις 29 Φεβρουαρίου από εκπαιδευτικό μορφωτικό σύλλογο αποφοίτων Αρσακείου, για να τιμηθεί για τη χορωδία και για το έργο που γίνεται. Η δασκάλα προετοίμασε τα παιδιά, μοίρασε τραγούδια και ξεκίνησε την προετοιμασία της χορωδίας. Όπως είπε η Χαρά σε συνέντευξή της «δυστυχώς μου ερχόντουσαν μηνύματα να μην γίνει αυτή η εκδρομή, δεν θα στείλουμε τα παιδιά... (…) «Αυτά τα παιδιά δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ, όχι μόνο την πρωτεύουσα, αλλά ούτε και τις γειτονικές πόλεις. Είναι τακτική των γονέων να πηγαίνουν εκδρομές και διακοπές σε πόλεις της γείτονος χώρας και όχι σε δικές μας πόλεις. Καταλαβαίνετε ότι κάτι τέτοιο είναι ενδεικτικό της όλης στάσης μέσα στο χωριό. Τα παιδιά των ανθρώπων που υπέγραψαν για να φύγω από το σχολείο, δεν τα στέλνουν στην εκδρομή, ενώ οι γονείς των άλλων παιδιών, τα στέλνουνε.»

Την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008 ήρθε το αποκορύφωμα. Η δασκάλα έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από κάτοικο του χωριού, με αποτέλεσμα να υποστεί κάταγμα στο χέρι. Σε ερώτηση δημοσιογράφου αν νιώθει ότι τα γεγονότα αυτά μπορεί να της κάμψουν το φρόνημα και την αποφασιστικότητά της, απαντά: «Σαφέστατα όχι. Και θα σας πω ότι με αυτήν την παιδεία και με αυτήν την κουλτούρα είμαι μεγαλωμένη, έχω τον Ελληνισμό μέσα μου. Και δεν τίθεται θέμα ηρωισμού, αλλά αυτή είναι η δουλειά μου, αυτό είναι το πιστεύω μου. Είμαι Ελληνίδα δασκάλα και δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Και θα σας πω και κάτι ακόμη. Πιστεύω πως αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην μειονότητα, πρέπει να εξυγιανθεί από την ρίζα και όχι από τις άκρες των κλαδιών.»

Μετά την ταλαιπωρία της και την αποκατάσταση του σπασμένου χεριού της, η Χαρά Νικολοπούλου επανήλθε στα καθήκοντά της και μάλιστα στις 25 Μαρτίου οργάνωσε παρέλαση των μαθητών και γιορτή μπροστά στο ηρώο του χωριού, όπου εκφώνησε λόγο ενώ οι μαθητές της απήγγειλαν ποιήματα και τραγούδησαν για την Επανάσταση του ’21.

[Εγώ είμαι]

μα καλά δεν το καταλαβαίνω αυτό το ελληνικό κράτος δλδ τ'ι ειναι εκεί το τουρκικό προξενείο κράτος εν κράτει ;αφού οιάνθρωποι είναι μουσουλμάνοι και εμείς οι ηλίθιοι σαν κράτος τί καννουμε;

[emmaki]

μα καλά δεν το καταλαβαίνω αυτό το ελληνικό κράτος δλδ τ'ι ειναι εκεί το τουρκικό προξενείο κράτος εν κράτει ;αφού οιάνθρωποι είναι μουσουλμάνοι και εμείς οι ηλίθιοι σαν κράτος τί καννουμε;

Σου είπα τι κάναμε μέχρι το 1992!
Στο διάστημα αυτό η Τουρκία τους πλησίασε, τους αγκάλιασε, τους υποστήριξε.... Εμείς τους θεωρούσαμε "φίλους των εχρών κουμμουνιστών

[PDE ads]

[apri]

επειδή οαρακολουθώ την εκπομπή του χαρδαβελ με τη δασκάλα στα πομακοχώρια θυμάστε τί ακριβώς έιχε γίνει ;γενικα οι πομάκοι είναι Ελληνες ;Τούρκοι ;συγχωρέστε την αγνοια μου....

Οι Πομάκοι είναι πληθυσμοί που ζούσαν από παλιά στα σύνορα