Περί Αξιοκρατίας και Αξιολόγησης

[Damien]

Το Ιδεολόγημα της Αξιοκρατίας

Μια από τις λέξεις που υπερίπταται εσχάτως πάνω από τις κεφαλές μας, ευγενής και αυτή ως προς την καταγωγή, και υπεράνω πάσης υποψίας ως προς τις προθέσεις της, μια λέξη φετίχ και μαγική, που σε αντικατάσταση άλλων που έχουν πια χρεοκοπήσει, εισβάλλει αμόλυντη κι αγνή για να γεννήσει προσδοκίες και ν’ αναπτερώσει τις ελπίδες των απανταχού απελπισμένων είναι και η λέξη Αξιοκρατία.

Μια λέξη δηλαδή που ευαγγελίζεται την αντικατάσταση των Αχρήστων εις την κεφαλήν της χώρας, υπό των Αρίστων.

Με σκοπό να διερευνήσουμε το περιεχόμενο της λέξης «άξιος» ας θέσουμε μερικά αυτονόητα ερωτήματα:

1. Στην υποθετική περίπτωση που μια πολιτεία θα διοικείται από τους αρίστους, με ποιο τρόπο θα αποφευχθεί ο κίνδυνος να καταλήξει η εξουσία αλαζονική και ολοκληρωτική και να οδηγηθεί η κοινωνία στη λατρεία των ικανών και στην περιφρόνηση των φτωχών σαν ανίκανων;

2. Πόσο είναι δυνατό η διακυβέρνηση μιας χώρας να στηρίζεται σε ηθικές και όχι σε πολιτικές προτάσεις, Αν και η έκκληση στην αξιοκρατία είναι ελκυστική και επιθυμητή προοπτική, (κανείς δεν αντιλέγει σε αυτό), εν τούτοις μπορεί να γίνει καταστροφική αν καταστεί κεντρική πολιτική πρόταση.

3. Πώς διασφαλίζεται ότι αυτοί που θα επιλεγούν σαν άριστοι λόγω ικανοτήτων, δεν θα συλλέγονται από τα ήδη προνομιούχα και εξουσιαστικά στρώματα;

4. Πώς μπορεί να οριστεί με αξιοπιστία η «αξιοσύνη», εν μέσω μάλιστα ιδιαιτέρως στρεβλών καιρών, όταν το «άξιο» ταυτίζεται μονοσήμαντο με το «εμπορικά άξιο», αυτό δηλαδή που καταφέρνει να μεγιστοποιεί το κέρδος και να μειώνει τις απώλειες, χρημάτων βεβαίως και όχι ανθρώπων;

Όπως θα δούμε, οι «άριστοι», με την έννοια των κατόχων υψηλότερου εκπαιδευτικού κεφαλαίου, δεν προέρχονται από τον τυχαίο πληθυσμό, αλλά από τα προνομιούχα κατά κύριο λόγο στρώματα.

Η αντικατάσταση της κληρονομικής αριστοκρατίας από μια φυσική αριστοκρατία που δεν θα βασιζόταν στην καταγωγή αλλά στο ταλέντο, ήταν ένα από τα οράματα του Τζέφερσον. Θεωρούσε ότι μέσω της εκπαίδευσης, με την παροχή δηλαδή ίσων εκπαιδευτικών ευκαιριών θα επιτυγχανόταν η κοινωνική κινητικότητα, από τα βασικά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας και ότι θα δινόταν η ευκαιρία σε παιδιά από μη προνομιούχα στρώματα να φτάσουν σε υψηλά αξιώματα. Αυτό όμως από μόνο του δεν θα ήταν αρκετό αλλά θα έπρεπε να συνεπικουρείται από σκληρή εργασία και ηθική συμπεριφορά. Όλα αυτά τα στοιχεία δηλαδή, που συγκροτούσαν το αμερικανικό όνειρο.

Η πραγματικότητα όμως ακόμα και στον πλέον αδαή, παρουσιάζεται εντελώς διαφορετική, μιας και οι κοινωνικές και οικονομικές αφετηρίες παραμένοντας άνισες, προδικάζουν δυστυχώς και ένα άνισο αποτέλεσμα. Αυτή τη φορά δεν θα παραθέσω πίνακες με το ποσοστό των παιδιών των χαμηλών στρωμάτων που εισάγονται σε σχολές υψηλής ζήτησης, σε σχέση με τα παιδιά των υψηλότερων στρωμάτων, γιατί νομίζω ότι αποτελεί κοινή κατακτημένη γνώση. Ούτε ότι οι απόφοιτοι των ακριβών ιδιωτικών σχολείων καταλαμβάνουν και τις περισσότερες θέσεις των ελίτ πανεπιστημίων, αυτό το τελευταίο από έρευνα στην Αγγλία, οι οποίοι με τη σειρά τους καταλαμβάνουν και τις περισσότερες διευθυντικές θέσεις.

Αν η αξιοσύνη ταυτίζεται με την καλή εκπαίδευση και την αποτελεσματικότητα στη διοίκηση, τότε πού θα κατατάσσαμε τα golden boys; (προτού φυσικά εμφανιστεί η κρίση). Οι διοικητές που εξασφάλιζαν απρόσκοπτη κερδοφορία και ανάπτυξη για τις επιχειρήσεις τους, με παράλληλες αήθεις για μας τους κοινούς θνητούς πρακτικές, όπως εκμετάλλευση παιδιών, απολύσεις, κ.λ.π., δεν θα κατατάσσονταν κι αυτοί στους αρίστους;

Το ιδεολόγημα της αξιοκρατίας, διότι περί αυτού πρόκειται, δρα έτσι ώστε να δικαιολογεί την ανισότητα. Σε μια κοινωνία ανισοτήτων για να υπάρξει σταθερότητα, αυτοί που κατέχουν θα πρέπει να πείσουν αυτούς που δεν κατέχουν ότι καλώς δεν κατέχουν, διότι αυτό είναι το δίκαιο, και ότι αυτό υπαγορεύει η φυσική τάξη των πραγμάτων, σύμφωνα με την οποία οι πλέον προικισμένοι (ταλαντούχοι), οι πλέον μορφωμένοι, οι πλέον σκληρά εργαζόμενοι και οι πλέον ηθικοί είναι αυτοί που θα πάνε μπροστά. Μπορεί να μην ξεκινάνε όλη από την ίδια αφετηρία αλλά είναι στο χέρι τους να πετύχουν. Οι ιδεολογίες της ανισότητας πείθουν χωρίς να είναι κατ’ ανάγκην αληθινές, όπως π.χ. ήταν παλιότερα οι ιδεολογίες για την κατωτερότητα των μαύρων και των γυναικών.

Το ιδεολόγημα της αξιοκρατίας στηρίζεται στη φυσική ανισότητα των ανθρώπων για να δικαιολογήσει το αποτέλεσμα της παρατηρούμενης ανισότητας που φυσικά είναι πολλαπλάσιο και δεν προκύπτει από την ατομική ανωτερότητα.

Το πρόβλημα με την απλή αναφορά στην αξιοκρατία είναι ότι αποσιωπούνται όλοι οι άλλοι λόγοι για τους οποίους κάποιος καταλήγει στα ανώτερα στρώματα και οι οποίοι μπορεί να είναι η κληρονομιά της τάξης ή του κατάλληλου περιβάλλοντος γνωριμιών, η τύχη ή άλλες παράμετροι πέρα από κάθε ατομικό έλεγχο.


Πηγή:  http://dialogoi.enet.gr/post/%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82

[PDE ads]

[Damien]

Αν η αξιολόγηση είναι η απάντηση ποια είναι η ερώτηση;

της Εύης Πάτκου

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΚΑΣΑ "Κ" της 21/7/2010

Αν η αξιολόγηση είναι η απάντηση ποια είναι η ερώτηση;

κ. Λακασά,

Λέτε ότι χαίρεστε που το κείμενό σας  «Αξιολόγηση θέλουν πολλοί εκπαιδευτικοί» στην εφημερίδα Καθημερινή της14/7/2010, προκάλεσε αντιδράσεις, αλλά δεν τις δημοσιεύετε όλες. Συμφωνώ με την απάντηση του συναδέλφου κ. Κατσούλα, και χαίρομαι που τουλάχιστον δημοσιεύσατε αυτήν, αλλά διαπιστώνω ότι και στο δεύτερο κείμενο σας «Αυτό το λάθος το έκανα εγώ!» της 21/7/2010), έχετε ανακρίβειες, όπως για παράδειγμα γράφετε οτι η ΟΛΜΕ αρνείται την εφαρμογή των ζωνών εκπαιδευτικής προτεραιότητας, ενώ είναι δική της αρχική θέση και πρόταση. Και πολύ φοβάμαι οτι το Υπουργείο είναι που δεν θα υλοποιήσει την πρόταση αυτή, όταν ήδη έχει δώσει «δείγματα γραφής» με την  κατάργηση των ελάχιστων σχολείων ειδικής εκπαίδευσης, καλλιτεχνικής-μουσικής και αθλητικής παιδείας, πειραματικά, καθώς και τα ακόμη πιο λίγα Τμήματα Ένταξης και τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, με την παιδαγωγικά άψογη δικαιολογία σταματήματος της… «αφαίμαξης του δημόσιου ταμείου». Παράλληλα, θεσμοί υποστήριξης των παιδιών που συναντούν δυσκολίες στη μάθηση, όπως είναι οι τάξεις υποδοχής και τα φροντιστηριακά τμήματα, αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο της κατάργησής τους, με άμεση και οδυνηρή συνέπεια την όξυνση των μορφωτικών ανισοτήτων.

Και εγώ συμφωνώ με τη ρήση του Νίτσε, «Εγώ φταίω γι’ αυτό -δεν θα μου το πάρεις αυτό το λάθος- αυτό το λάθος το έκανα εγώ!». αλλά δεν πρόκειται περί αυτού.  Τα προβλήματα που διαπιστώνονται σήμερα στο σχολείο, δυστυχώς  τα έχουν επισημάνει οι εκπαιδευτικοί κατ’ επανάληψη, έχουν δώσει μάχες και πολυήμερες απεργίες γι’ αυτά και τώρα έρχεται η υπουργός να μιλήσει ανερυθρίαστα για «αυτό που συμβαίνει στην εκπαίδευση οτι είναι άνω ποταμών!!!». Επίσης να γίνει κατανοητό οτι η αντίθεσή μας στο νόμο 3848/10 για την εκπαίδευση δεν σημαίνει οτι υπερασπιζόμασε αυτό το σχολείο.  Οι παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος είναι πολλές, και είναι λάθος να στοχοποιούνται  οι εκπαιδευτικοί για όλα τα δεινά του.

Είναι φανερό πλέον, ότι οι στόχοι της κυβέρνησης στην εκπαίδευση περιλαμβάνουν τη δραστική μείωση της ευθύνης της κυβέρνησης για τις κοινωνικές ανάγκες, (παράδοση του κόστους του εκπαιδευτικού μας συστήματος στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στους, με μειωμένους μέχρι και 50% αντίστοιχους πόρους, νέους Δήμους του Καλλικράτη), τη μείωση των προσδοκιών των ανθρώπων για την οικονομική τους ασφάλεια, την «πειθάρχηση» της ψυχής... Υπάρχει τόσος θόρυβος γύρω από ολα αυτά, ώστε είναι πολύ δύσκολο να ακούσει κανείς κατι άλλο.

Πιο συγκεκριμένα όσο αφορά τον νόμο 3848/10,  κανείς δεν πιστεύει οτι το Υπουργείο μέσω της αυτοαξιολόγησης επιδιώκει να μάθει «ποσοτικά στοιχεία» των σχολικών μονάδων. Γνωρίζουν οι υπηρεσίες του Υπουργείου, πολύ καλά ποιά είναι η υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων, ποιοί είναι οι οικονομικοί πόροι, ποιό είναι το δυναμικό, εκπαιδευτικών και μαθητών, υπηρεσιακή κατάσταση και προσόντα εκπαιδευτικών, τη φοίτηση και τις επιδόσεις των μαθητών. Κάθε σχολικό έτος, η κάθε σχολική μονάδα συμπληρώνει  ένα μεγάλο αριθμό από  στατιστικούς πίνακες για διάφορες υπηρεσίες του Υπουργείου με όλα τα παραπάνω στοιχεία, και επιπλέον ενημερώνει κάθε μήνα μια βάση δεδομένων για οποιαδήποτε μεταβολή συμβαίνει στη σχολική μονάδα. Άρα γιατί να δαπανηθούν 7.200.000 ευρω για μια τέτοια γραφειοκρατική εργασία που ήδη γίνεται; Οσο αφορά τις δεξιότητες των εκπαιδευτικών, ακόμα και οι «αξιολογητές» αναγνωρίζουν οτι οι εκπαιδευτικοί κατέχουν σύνθετες γνώσεις, δεξιότητες και αξίες. Ένα μέρος της αξιολόγησης εστιάζεται σε μια περιορισμένη γκάμα γενικών τεχνικών  δεξιοτήτων σχετικά εύκολα να μετρηθούν (τυπικά προσόντα: πτυχία, γλώσσες κλπ) .  Πώς να μετρήσει όμως κανείς τη χαρά της ανακάλυψης, την ανία και τη βαρεμάρα, την ανυπομονησία,  την αγωνία, την χαρά της δημιουργίας, τη λαχτάρα του διαλλείματος, το απρόοπτο, τις θυελλώδεις συζητήσεις πάνω σε ένα θέμα; το πανηγυρικό κλίμα μιας εκδρομής; το άγχος, ή την αδιαφορία με τα διαγωνίσματα και τους βαθμούς; πώς να μετρήσει κανείς την μιζέρια και τη φαντασία; (και πως θα αξιολογηθεί κάποιος που έχει τεχνικές δεξιότητες αλλά είναι μίζερος και δεν έχει φαντασία; ή κάποιος που έχει λιγότερα «τυπικά προσόντα», αλλά είναι αγαπητός στα παιδιά και τα συναρπάζει στο μάθημα;) πώς θα μετατραπούν σε «ποσότητες» οι ανθρώπινες σχέσεις και τα συναισθήματα;  με ποιά μονάδα μέτρησης μπορεί κανείς να μετρήσει τη σχέση του εκπαιδευτικού με τους γονείς; Γνωρίζουμε οτι οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί κατέχουν ήδη γενικές δεξιότητες. Πολλά από τα προβλήματά τους στην τάξη όμως δεν προέρχονται από την έλλειψη δεξιοτήτων αλλά εξαιτίας της έλλειψης πόρων, από αποξενωμένους μαθητές που δεν βλέπουν κανένα μέλλον, την έλλειψη αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας.  Η ειλικρινής διαπραγμάτευση αυτών των προβλημάτων θα απαιτούσε μια υπέρογκη ποσότητα ανθρώπινων και οικονομικών πόρων. Οι σοφότερες εκπαιδευτικά λύσεις απλώς κοστίζουν πολύ...

Φιλικά

Εύη Πάτκου

καθηγήτρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης , Δ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης

Πηγή: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=6004

[corina]

          Η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΤΣΙΚΑ

Αν η αξιολόγηση είναι η απάντηση ποια είναι η ερώτηση;
«Μην δίνετε σημασία στο τι λένε, προσέξτε καλύτερα τι εννοούν»
Στο Άρθρο 32 παρ. 7 του νέου νόμου «ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ – ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΚΑΝΟΝΩΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ» θεσπίζεται η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας.

Μήπως το υπουργείο Παιδείας επιχειρεί με την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας να βελτιώσει την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης; Μήπως επιχειρεί να βοηθήσει τον εκπαιδευτικό να κάνει καλύτερα τη δουλειά του; Μήπως στοχεύει στην ενίσχυση του αδύνατου μαθητή; Όποιος έχει μάτια να δει και την τιμιότητα να πιστέψει στα μάτια του γνωρίζει πολύ καλά πως οι προθέσεις του υπουργείου μόνο αγαθές δεν είναι. Στο σχολείο των περικοπών, στο σχολείο των πληθωρικών τμημάτων των 30 μαθητών που θα γίνουν το Σεπτέμβριο, στο σχολείο των εκπαιδευτικών-τιραμόλα με τις υποχρεωτικές υπερωρίες, στο Γυμνάσιο των αναλυτικών προγραμμάτων και των νέων βιβλίων της αμάθειας, στο απαξιωμένο Λύκειο-εξεταστικό κέντρο, ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΤΟΠΙΟ, η λεγόμενη αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας δεν έχει άλλο σκοπό παρά να δέσει χειροπόδαρα τον κακοπληρωμένο εκπαιδευτικό με το φόβο και την ανάγκη. Να το πούμε καθαρά: Η λεγόμενη αυτοαξιολόγηση θα αρχίσει με απογείωση του γραφειοκρατικής δουλειάς εκπαιδευτικού (συμπλήρωση εντύπων, φορμών με δείκτες, τυποποιημένες απανωτές συνεδριάσεις συλλόγων, κ.λπ.) και θα καταλήξει στον επιθεωρητισμό και στη χειραγώγηση και, μέρες που έρχονται, ποιος ξέρει πού αλλού. Κι αυτά δεν αποτελούν «μελλοντολογία», αλλά διαπιστώσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας σε χώρες που υπάρχει η αυτοαξιολόγηση.

Η ψευδαίσθηση των εκπαιδευτικών ότι η αυτοαξιολόγηση θα αναδείξει όψεις της δουλειάς τους και θα τις επιβραβεύσει –με τι, άραγε, σε μια εποχή λιτής και σφιχτής εισοδηματικής πολιτικής;–, δηλαδή το πόσα προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης κάνουν στο σχολείο, πόσα θεατρικά έργα, τι εκδηλώσεις, αν βγάζουν ή όχι εφημερίδα, χωρίς να υπολογίζεται η επίδοση των μαθητών τους σε εθνικές εξετάσεις ή σταθμισμένα τεστ, διαλύεται από τους ίδιους τους θεωρητικούς της αυτοαξιολόγησης. Όλη αυτή η ρητορική περί αποτίμησης και ανάδειξης της προσπάθειας των εκπαιδευτικών και πώς μπορούν να τα πάνε καλύτερα είναι μέχρι να γίνει αποδεκτή στη συνείδησή τους η ανάγκη της αυτοαξιολόγησης. Να το πούμε άλλη μια φορά: Δεν μπορεί να υπάρξει αξιολόγηση χωρίς σύγκριση επίδοσης μαθητών.

Η λεγόμενη αυτοαξιολόγηση, όπως και η αξιολόγηση του νεοδιόριστου από το τρίγωνο «μέντορας – διευθυντής – σχολικός σύμβουλος» γρήγορα θα «κατασκευάσει» μέσα στους σχολικούς χώρους πραίτορες και υπηκόους. Κι όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν, χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, δεν έχει παρά να υποβληθεί στη βάσανο να κάνει λίγο πίσω ή λίγο μπρος και να δει τα πράγματα όπως έχουν, όπως φτιάχτηκαν και όπως προοιωνίζονται για αύριο. Δύσκολα πράγματα, αλλά απολύτως αναγκαία.

Κάποια θεωρητικά ζητήματα που φωτίζουν τη «λογική» της αυτοαξιολόγησης
Οι προσπάθειες για τη «νέα αξιολόγηση», την «αυτοαξιολόγηση», την «εσωτερική αξιολόγηση» αποτελούν τον πυρήνα χρηματοδοτούμενων προγραμμάτων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία φαίνεται να δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτούς τους νέους τρόπους αξιολόγησης που σε σχέση με τους παραδοσιακούς έχουν ένα σημαντικό πολιτικό όφελος: Εμπλέκουν στις διεργασίες τους ένα μεγάλο και σημαντικό τμήμα δραστήριων εκπαιδευτικών, σπάζοντας το εκπαιδευτικό μέτωπο ενάντια στην αξιολόγηση σε κομμάτια. Η νέα αξιολόγηση φαίνεται περισσότερο σαν εθνογραφική έρευνα στο σχολείο παρά σαν διοικητική και αυταρχική διαδικασία και έχει την ικανότητα, σε επίπεδο ρητορικής και πρακτικής, να ενσωματώνει όψεις της κριτικής της Νέας Αγωγής στο παραδοσιακό σχολείο, καθώς και όψεις της επιστημολογικής κριτικής προς το θετικισμό.

Πολλοί καλοπροαίρετοι εκπαιδευτικοί που παρακολουθούν τη συζήτηση για τη βελτιωτική αξιολόγηση / αυτοαξιολόγηση την αποδέχονται ως διαδικασία, επειδή θεωρούν ότι τους δίνεται η ευκαιρία να προβάλουν την εργασία τους στο σχολείο καθώς η αυτοαξιολόγηση φαίνεται σαν μια ποιοτική έρευνα που συλλέγει ποιοτικά στοιχεία από όψεις της σχολικής ζωής και τα αναδεικνύει.

Όμως, όσο η διαδικασία προχωρά και η αυτοαξιολόγηση μπαίνει υπό την αιγίδα της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής των περικοπών, της πολιτικής του φθηνού και ευέλικτου σχολείου χάνει τον αρχικό «αθώο» και «βελτιωτικό» χαρακτήρα της και μετεξελίσσεται σε επιθεωρητισμό, αποτελώντας την οργανική μετεξέλιξή του.

Μελετώντας τη σχετική βιβλιογραφία με την αυτοαξιολόγηση, εύκολα διαπιστώνεται η μετατόπιση της προβληματικής της. Από την αρχική αντίθεση απέναντι στην «αξιολόγηση του τελικού προϊόντος» του σχολείου, που είναι η επίδοση των μαθητών, η προσέγγιση της αυτοαξιολόγησης έχει περάσει σε μια σύνθεση με την εξωτερική αξιολόγηση την οποία τελικά δεν αρνείται αλλά παρουσιάζεται ως οργανικό της συμπλήρωμα.

Εκπαιδευτικοί: οι «αποδιοπομπαίοι τράγοι» της σχολικής αποτυχίας!
Ας πάμε όμως παρακάτω με δύο παραδείγματα από τα «ενδεικτικά κριτήρια αξιολόγησης δεικτών στους επιμέρους τομείς της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου στη σχολική μονάδα» όπως περιλαμβάνονται στο επίσημο κείμενο του υπουργείου Παιδείας.

Πρώτο παράδειγμα: «Οικονομικοί Πόροι – Κατανομή εσόδων ανά κατηγορία πηγών και προβλεπόμενης δαπάνης (ποσοστά % επί του συνόλου των εσόδων) – Οι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι επιτρέπουν τη διαμόρφωση των κατάλληλων συνθηκών για την ανάπτυξη της σχολικής ζωής; – Ο Δήμος ή η Κοινότητα υποστηρίζει οικονομικά το σχολείο; – Ο Σύλλογος Γονέων/Κηδεμόνων ενισχύει οικονομικά το σχολείο; – Η Σχολική Επιτροπή ανταποκρίνεται στα αιτήματα του σχολείου;»

Τι μας λέει το υπουργείο Παιδείας; Εφόσον οι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι δεν επιτρέπουν –και το γνωρίζουμε καλά αυτό–, για παράδειγμα, τη διαμόρφωση των κατάλληλων συνθηκών για την ανάπτυξη της σχολικής ζωής, υπάρχουν κι άλλες πηγές που μπορούν να εξασφαλίσουν έσοδα στη σχολική μονάδα: Να σου ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων, δηλαδή οι ίδιες οι οικογένειες των μαθητών! «Βγάλτε το ψωμί σας μόνοι σας» αυτό είναι το σύνθημα-οδηγός που υπονοεί το υπουργείο για τη σχολική μονάδα.

Δεύτερο παράδειγμα: «Τομείς που αφορούν τα Εκπαιδευτικά Αποτελέσματα (φοίτηση, επίδοση, διαρροή, ατομική – συναισθηματική – κοινωνική ανάπτυξη μαθητών, κ.λπ.)… Αναλυτική παρουσίαση των επιδόσεων των μαθητών κατά μάθημα, τάξη, τμήμα και φύλο… Ποσοστό (%) των μαθητών κατά φύλο, τάξη και συνολικά σχετικά με τη φοίτηση, τις μετεγγραφές από και προς το σχολείο… Οι μαθητές λυκείων σημειώνουν υψηλά ποσοστά επιτυχίας στις εξετάσεις για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση… Αξιολογείται η ικανότητα της σχολικής μονάδας για συνεχή βελτίωση της φοίτησης των μαθητών, της συμπεριφοράς των μαθητών, των επιδόσεων των μαθητών…».

Είναι φανερό ότι οι επιδόσεις των μαθητών θα αποτελέσουν κριτήριο αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Στο νέο πλαίσιο, οι εκπαιδευτικοί «χρεώνονται» την επιτυχία ή την αποτυχία των μαθητών τους σε τυποποιημένα τεστ και η διοίκηση του σχολείου «χρεώνεται», με τη σειρά της, την επιτυχία και την αποτυχία όλων. Δεν είναι, βέβαια, τυχαίο ότι από την επίσημη αξιολόγηση ουσιαστικά «αγνοούνται» ή καταγράφονται τυπικά οι αμέτρητοι κοινωνικοί και εκπαιδευτικοί παράγοντες που επηρεάζουν και συνδιαμορφώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία και το εκπαιδευτικό έργο. Κοινωνική προέλευση, οικογενειακή κατάσταση, συνθήκες διαβίωσης και κατοικίας, υλικοτεχνική υποδομή σχολείου, τύπος εξετάσεων, σχολικά βιβλία, εκπαιδευτικό κλίμα, παιδαγωγικές μέθοδοι, τα πάντα γίνονται καπνός. «Αγνοούνται» οι κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες που διαμορφώνουν αντίξοες συνθήκες για την εκπαίδευση των μαθητών από τα ασθενέστερα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Παραλείπονται όλοι εκείνοι οι παράγοντες που οδηγούν στον Καιάδα της εγκατάλειψης του σχολείου και του αναλφαβητισμού. Η αντίληψη αυτή «επιβλέπει» τη σχολική επιτυχία/αποτυχία μέσα από την «κλειδαρότρυπα» της αίθουσας διδασκαλίας, όπου όλα εξαφανίζονται εκτός από το δάσκαλο και το μαθητή. Δεν είναι, ωστόσο, λίγοι αυτοί που κατανοούν ή διαισθάνονται ότι το σχολείο δεν είναι «θερμοκήπιο», όπου τα παιδιά αναπτύσσονται ομαλά και απρόσκοπτα με καλό πότισμα και συστηματική φροντίδα!

Το υπουργείο Παιδείας θεωρεί κατάλληλο το χρόνο να προβάλει συστηματικά μια, έτσι κι αλλιώς, διαδεδομένη αντίληψη σύμφωνα με την οποία για ό,τι «καλό» ή «κακό» γίνεται στα σχολεία την ευθύνη την έχει ο εκπαιδευτικός. «Το παν εξαρτάται από το δάσκαλο» θα αναφωνήσει σε λίγο με βικτοριανή υποκρισία. Μια τέτοια αντίληψη, όπως γίνεται φανερό, εναποθέτει μεγάλο φορτίο ευθύνης στους ώμους του δασκάλου και συνήθως όταν τίθεται θέμα σχολικής αποτυχίας ή εκπαιδευτικής κρίσης ο δάσκαλος είναι ο «αποδιοπομπαίος τράγος». Με αυτό τον τρόπο γίνεται ευκολότερη υπόθεση η επιβολή αυταρχικών μέτρων αξιολόγησης, εντατικοποίησης και διοικητικού ελέγχου.
242Rate This


--------------------------------------------------------------------------------

Ένα σχόλιο στο “Η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας”
 Ο/Η ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ λέει:
28 Ιουλίου, 2010 στις 10:26
Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠΌ ΤΟ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΒΑΖΕ ΜΙΑ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ «ΕΔΟΞΕ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΟΣ»
ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ , ΑΦΟΥ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΗ, ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΠΟΝΗΟΥ

ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΝΗΡΟΙ ΤΟΥ «ΥΠΑΝΑΠΤΥΚΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ» ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑς ΕΙΝΑΙ ΤΌΣΟ ΠΟΛΛΟΙ ΠΟΥ Ο ΛΑΟΣ ΜΑς ΑΠ΄ ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΤΥΧΗ.