Αν ήσασταν μαθητές...

[Lenazagor]

Θυμάμαι πολύ έντονα τα σχολικά μου χρόνια, όπως πολύ έντονα θυμάμαι και το τι με πείραζε ως μαθήτρια στους καθηγητές.

 Σχεδόν όλοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις (2 καθηγητές σε όλα τα σχολικά μου χρόνια) αντιμετώπιζαν τους μαθητές σαν όχλο.
 Δεν τους ένοιαζαν η ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού, ο χαρακτήρας τους και οι προσωπικές ευαισθησίες.
Υπήρχαν παιδιά που είχαν να δώσουν πολλά,  και όμως με την συμπεριφορά τους οι καθηγητές έκαναν τα πλεονεκτήματα αυτών των μαθητών να φαίνονται μειονεκτήματα επειδή δεν ακολουθούσαν πιστά τα πρότυπα που αυτοί έθεταν και δεν ασχολούταν ΜΟΝΟ με τα μαθήματα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη θα δώσω ένα παράδειγμα με μένα. Στα σχολικά μου χρόνια ώς παιδί με ιδιαίτερες ανησυχίες ζωγράφιζα και έγραφα κάποια κείμενα λογοτεχνικής μορφής.Το μόνο που ήρθε στο μυαλό ενός φιλόλογου μου,όταν το έμαθε,ήταν να με φωνάξει στο διάλειμμα για να με ρωτήσει αν παίρνω ναρκωτικά. Αν είναι δυνατόν!
Και σαφέστατα εγώ ως παιδί αρχισα να ντρέπομαι για αυτά που θα έπρεπε να είμαι περήφανη.
Θεωρώ σημαντικότατη την γνώση ενός καθηγητή πάνω στην ειδικότητα του, αλλά ακόμη σημαντικότερη θεωρώ την συμπεριφορά του και το αποτέλεσμα αυτής πάνω στην παιδική/εφηβική ψυχολογία.
Θα ήθελα λοιπόν οι καθηγητές να μπορούν να διακρίνουν την διαφορετικότητα των μαθητών τους και να λειτουργούν με την ανάλογη συμπεριφορά.Άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι:
Άλλους τους κάνει καλύτερους η τιμωρία,(μέθοδος που εγώ δεν εγκρίνω βέβαια αν και σε ορισμένες περιπτώσεις λειτουργει),
άλλους τους κάνει καλύτερους η αποδοκιμασία, ξυπνώντας μέσα τους κάποια αντίδραση,(μεθοδος που επίσης δεν μου αρέσει και πιστεύω πως αν γίνεται θα πρέπει να γίνεται σε αντιπαράθεση με το θετικό και πάντα σε προσωπικό επίπεδο με τον μαθητή π.χ. Γιατί να έχει αυτό το Α' δειγμα συμπεριφοράς ενώ φαίνεται φανερά ότι μπορεί να έχει το

[PDE ads]

[mavoglou]

Η μεγάλη τέχνη της διδασκαλίας είναι να ξυπνήσει μέσα στο άτομο τη χαρά της δημιουργίας, της έκφρασης και της γνώσης. Α. Einstein (1950).

Δεν μπορείς να διδάξεις στο άτομο κάτι, μπορείς όμως να το βοηθήσεις να το βρει μόνο του. G. Galileo (1652)

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δίδαξε, χωρίς όμως κανένας να έχει μάθει. John Dewey (1952)

[mavoglou]

Υπάρχει διαφορά μεταξύ διδασκαλίας και μάθησης.

Διδασκαλία πραγματοποιείται, όταν ο διδάσκων δείχνει στο μαθητή με ποιο τρόπο μπορεί να λύσει ένα πρόβλημα.

Μάθηση γίνεται, όταν ο μαθητής μπορεί να επιλύσει μόνος του το δικό του πρόβλημα.

[mat]

Νομίζω πως αυτή η Ευχαριστήρια επιστολή των μαθητών του Εσπερινού ΤΕΕ Πάτρας προς το ΥΠΕΠΘ που δημοσιεύει το alfavita είναι μια καλή αφορμή για να ξανασκεφτούμε το ερώτημα αυτής της θεματικής.

"

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

Εμείς οι τελειόφοιτοι εργαζόμενοι μαθητές της τάξης ΔΜ3.1 του τμήματος μηχανολόγων του 9ου Τ.Ε.Ε. Πατρών φτάνοντας στο τέλος της οδύσσειας τεσσάρων σχολικών ετών, αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφράσουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους συντέλεσαν σ’ αυτή τη τιτάνια προσπάθεια.
Ξεκινώντας από το τέλος (και ως το τέλος σταθερά) πριν και πάνω απ΄ όλα ευχαριστούμε και θα ευχαριστούμε το Υπουργείο Παιδείας το οποίο ως τη τελευταία στιγμή φρόντισε να μας διαποτίσει με το ύψιστο των διδαγμάτων: Ότι κανείς απ’ τους εργαζόμενους μαθητές ενός εσπερινού Τ.Ε.Ε. δεν αξίζει όσο ένας μαθητής ημερησίου γενικού, τεχνικού ή οποιουδήποτε άλλου σχολείου. Πιστεύοντας αστείρευτες πνευματικές αρετές μας και την υπεράνθρωπη σημαντική αντοχή μας, μας ανάγκασε να γράφουμε καθημερινά κατά την περίοδο των απολυτήριων εξετάσεων ενώ γνωρίζει την σοβαρότατη ιδιότητά μας και ως εργαζόμενους. Ευχαριστούμε που πιστέψατε ότι είμαστε άξιοι να διαβάζουμε στο συνεργείο, το βουλκανιζατέρ, το μηχανουργείο, το εργοστάσιο ή τη σκαλωσιά και το απόγευμα να διαπρέπουμε σε πνευματικό επίπεδο. Είναι πράγματι συγκινητικό!
Όσο συγκινητικό είναι και το ότι περνώντας στη διαδικασία του προβληματισμού για την επιλογή των ανωτέρων σπουδών μας ανακαλύψαμε ότι το Υπουργείο Παιδείας μας έχει βγάλει από ένα μεγάλο αδιέξοδο. Με ένα μάθημα λιγότερο στις Πανελλήνιες (από της ειδικότητας) μας απάλλαξε από ένα "άγχος".