Μια διαφορετική συνέντευξη:Ντίνος Χριστιανόπουλος

[apri]

Δεν ξέρω αν η προκλητικότητά του πηγάζει από την ανάγκη να τραβήξει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας.
Ξέρω ότι δεν με αφορά και δεν με εντυπωσιάζει πια ως στάση, από τη στιγμή που δεν μου προσφέρει κάτι διαφορετικό εν μέσω κρίσης αξιών.
Τον Καβάφη μπορείς να τον πεις ιδιότροπο ή ό,τι άλλο θες, αλλά πρότεινε και κάποια πρότυπα ζωής (βλ. "Ιθάκη", "Όσο μπορείς"). Ο Όσκαρ Ουάιλντ το ίδιο, με πρώτα και καλύτερα τα παιδικά παραμύθιά του.
Άσε δε που το πνεύμα του Όσκαρ Ουάιλντ ήταν αιρετικό, αλλά ιδιαιτέρως εκλεπτυσμένο. Απόδειξη ότι πολλές από τις ρήσεις του έχουν την αξία ρητών πια.


Δεν απαξιώνω το σύνολο του έργου του ούτε των απόψεών του Χρ.. Απλώς προσωπικά δεν με ενθουσιάζει η ερειστική κριτική των αυτοεξόριστων ή για την ακρίβεια, δεν με εμπνέει.

[PDE ads]

[rublev]

Η ειρωνεία και η εκλεπτυσμένη ελαφρότητα των Καβάφη και Ουάιλντ μπορεί από ορισμένους να εκληφθεί ως παθητικότητα,γιατί δεν ενδιαφέρονται να δώσουν πρότυπα ζωής.Ωστόσο μέσα από τα έργα τους ίσως συχνα ο αναγνώστης ωφελείται πολύ περισσότερο από ό,τι μέσα από τη στρατευμένη τέχνη που κηρύττει.Τέτοια στοιχεία δύναται κανείς να εντοπίσει και στο έργο του Χ.Αλλωστε και ο ίδιος αναφέρει (χωρίς να το κρίνουμε θετικά ή αρνητικά) ότι η ποίησή του έχει στοιχεία ηθικής.Θα μπορούσα να παραθέσω στίχους του,αλλά δεν έχω σκοπό να πείσω κανέναν.Σε τελική ανάλυση πρόκειται για συζήτηση περί αισθητικών κριτηρίων και άπτεται ενός άλλου θέματος.