Σχέσεις με τους μαθητές

[killbill]

Τώρα με προβλημάτισες με το θέμα του ότι μπορεί να φανεί στους υπόλοιπους μαθητές ότι ευνοώ κάποιους. Γιατί το να πεις στους μαθητές να βρεθούμε εκτός σχολείου και να παίξουμε μπάσκετ, ή να φτιάξουμε ένα μουσικό συγκρότημα ή μια θεατρική ομάδα και να κάνουμε πρόβες κλπ σίγουρα δεν απευθύνεσαι στο σύνολο των μαθητών και θα υπάρχει ανταπόκριση από ορισμένους, οπότε στο τέλος θα είναι ο καθηγητής με 5-6 μαθητές. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οπότε έχεις δίκιο μπορεί οι υπόλοιποι να πουν α, αυτός συναντιέται με αυτούς τους 5 άρα τους ευνοεί και να το δουν αρνητικά... και από ζήλια ίσως...

Πάντως επαναλαμβάνω σε καμία περίπτωση δεν εννοώ να πει ο καθηγητής, παιδιά να βρεθούμε για καφέ έτσι να μιλήσουμε για διάφορα θέματα... Αυτό σίγουρα θα παρεξηγηθεί και μπορεί στις Αμερικάνικες ταινίες να γίνεται αυτό αλλά πιστεύω στην Ελλάδα είναι λίγο ακραίο. Αναφέρομαι σε σχηματισμό συγκεκριμένων πολιτισμικών ή αθλητικών ομάδων.

καθολου τραβηγμενο! και μακαρι να το εκαναν ολοι οι  εκπ/κοι (αν βεβαια μπορουσαν)

πάντως από την τηλεοπτική σειρά "Οικογενειακές υποθέσεις" έχω δει ότι μπορεί  να βρεθείς μπλεγμένος χωρίς να το καταλάβεις. Μήπως πρέπει να είμαστε πιο επιφυλακτικοί και να κρατάμε αποστάσεις;....

[PDE ads]

[samou]

 Για μενα παρα πολυ σημαντικο ειναι να κραταω τις αποστασεις και να ξερουν οτι μαθητης και καθηγητης δεν ειναι το ιδιο.Διαφωνώ στο να αναλωνόμαστε τοσο πολυ στο πως θα χειριστουμε διαφορετικα το καθε παιδι.

[soul]

Η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις απέναντι σου παιδια βαδίζεις σε τεντωμένο σχοινι.
δηλ.πρέπει να είσαι κοντα αλλα ταυτόχρονα και μακρια, όσο και αν αυτό φαίνεται οξύμωρο.
Από τη μικρή μου εμπειρια στο σχολειο έχω καταλάβει ότι πρεπει να βρίσκεσαι κοντά στα παιδια (και αυτό επιδιώκω και μέχρι σήμερα το εχω πετύχει), αλλα ταυτόχρονα να έχει γίνει κατανοητό ότι είσαι ο καθηγητης και αυτά οι μαθητές.
Θα φέρω ένα παραδειγμα από  προηγούμενο σχολειο όπου ένας καθηγητης, θέλοντας να είναι υπερβολικά φιλικός και να βγαινει με τα παιδια για καφε κτλ, το μόνο που καταφερε είναι να του συμπεριφέρονται οι μαθητες με τρόπο απαράδεκτο, να μην τον σέβονται καθόλου να τον αποκαλούν ακόμα και μαλ...., όπως ακριβώς συμπεριφέρονταν και στους φίλους τους.

[MARKOS]

καθολου τραβηγμενο! και μακαρι να το εκαναν ολοι οι  εκπ/κοι (αν βεβαια μπορουσαν)

πάντως από την τηλεοπτική σειρά "Οικογενειακές υποθέσεις" έχω δει ότι μπορεί  να βρεθείς μπλεγμένος χωρίς να το καταλάβεις. Μήπως πρέπει να είμαστε πιο επιφυλακτικοί και να κρατάμε αποστάσεις;....

Επιφυλακτικοί και με αποστάσεις, αυτο πρεπει να συμβαινει ετσι κι αλλιως,...
οσο εξαιρετικα ενδιαφερον ειναι αυτο που προτεινεις, αλλο τοσο δυσκολο στην εφαρμογη του...

[PDE ads]

[killbill]

Θα αναφέρω κάποια πράγματα που συνηθίζονται στο εξωτερικό, αν και είναι από τον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης:
στα πανεπιστήμια οι καθηγητές απαιτούν από τους φοιτητές να τους αποκαλούν με τα μικρά τους ονόματα. Το έζησα όταν έκανα ένα μεταπτυχιακό στην Αγγλία.
Στις ιστοσελίδες τους έχουν δημοσιευμένα και τα τηλέφωνα των σπιτιών τους και τα κινητά τους ώστε να επικοινωνούν μαζί τους οι φοιτητες όποτε τους χρειαστούν.
Τέλος, πρόσφατα είδα σε ταινία τον καθηγητή να διοργανώνει το Σαββατοκύριακο μπάρμπικιου στο σπίτι του και να καλεί τους μαθητές του!!

Δεν νομίζω ότι αυτά θα λειτουργούσαν θετικά στην Ελλάδα. Ίσως έξω να είναι πιο ελεύθερα τα πραγματα.
είμαι και εγώ πολυ επιφιλακτικός έως αρνητικός στο να βγει ο καθηγητής για καφέ με κάποιους μαθητές.

Αυτό που πρότεινα παραπάνω και που έθεσα προς συζήτηση εδώ στο forum, είναι να γίνονται συναντήσεις πχ 1 φορά στις 15 μέρες με μια μερίδα μαθητών για συγκεκριμένο σκοπό που να αφορά καλλιτεχνικές και αθλητικές δραστηριότητες. ή μήπως και αυτό είναι τραβηγμένο και παρεξηγημένο και καλά είναι να ... καθόμαστε στα αυγά μας και να μην τραβάμε το σκοινί που, όπως προαναφέρθηκε παραπάνω, είναι ούτως ή άλλως τεντωμένο?

Θα μου πει κάποιος, βρε συνάδελφε τι τα θες τωρα αυτά?
Απαντώ: έχω καταλάβει ότι οι μαθητές στο σχολείο πλήττουν γιατί δεν έχουν καμία δραστηριότητα ώστε να βρουν ένα ενδιαφέρον πέρα από μάθημα μάθημα μάθημα.
Ακόμα και στην γυμναστική βαριούνται και ούτε φόρμες δεν φέρνουν! γιατί ο καθηγητής τους λέει πάρτε μια μπάλα και παίξτε...

Στο σχολείο μου κάποιοι καθηγητες έχουμε αρχίσει να οργανώνουμε με δική μας πρωτοβουλία κάποιες δραστηριότητες. Έτσι στα διαλλείματα κάποιοι παίζουν σκάκι στη βιβλιοθήκη του σχολείου, άλλοι κάνουν πρόβες με το πιάνο και το αρμόνιο του σχολείου, άλλος καθηγητής έχει οργανώσει μίνι παιχνίδια βόλευ κλπ. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αυτό έχει αλλάξει την όρεξη των παιδιών που έρχονται στο σχολείο. Πρωι πρωί έρχονται και μου λένε σήμερα θα πουμε αυτό το τραγούδι!
Όμως, επαναλαμβάνω αυτά γίνονται στα διαλλείματα βιαστικά, ή καμιά 7η ώρα άν σχολάσουν τα παιδιά στο 6ωρο. Απαιτείται όρεξη και από τους μαθητές αλλά και από τον καθηγητή. Και εγώ πολλές φορές σχολάω στο 4ωρο όμως κάθομαι μέχρι 7η ώρα να παίξω μουσική μαζί τους. Όμως ο χρόνος δεν φτάνει....

Καθόμασταν τις προάλλες και συζητούσαμε στον σύλλογο για περισσότερη "αστυνόμευση" (εφημερίες δηλαδή) για να μην γίνονται επεισόδεια. Αυτή είναι η λύση? η πιο ασφικτική αστυνόμευση; ή το ότι οι καθηγητές είμαστε τόσο πολύ απόμακροι από τα παιδιά γιατί το μόνο που μας νοιάζει είναι να κάνουμε το 2ωρό μας στο σχολείο και να την κοπανάμε μετά (α ξέχασα αλλά να απαιτούμε τον μισθό του Γερμανού καθηγητή 2000

[erietta]

Πάντως αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι όσον αφορά συμπεριφορά έχω αντιδράσεις πονηρές και ύπουλες από κορίτσια που προσπαθώ να κερδίσω με προσωπική κουβέντα. Τα αγόρια είναι πιο ντόμπρα και ενώ τα προσβάλλω πολύ άσχημα αν είναι αδιάβαστοι ή άτακτοι, πιστεύω ότι το εκτιμούν και καταλαβαίνουν ότι το κάνω επειδή νοιάζομαι.

[killbill]

Εγώ πάλι θα πω, ότι γενικά τα αγόρια ακούν περισσότερο απότι τα κορίτσια είτε πρόκειται για καθηγητή είτε για καθηγήτρια. Οι κοπέλες θα βγάλουν γλώσσα εύκολα, ενώ τα αγόρια πιο δύσκολα. Οι κοπέλες θα αρχίσουν να κάνουν σαν κατίνες, γλωσσούδες κλπ μόλις τις παρατηρήσεις. Αυτά εξάλλου είναι στοιχεία κοριτσίστικης συμπεριφοράς . Τα αγόρια θέλουν να φανούν πιο άντρες και θα πουν εύκολα συγνώμη!
Αυτό έχω καταλάβει εγώ. Και με άλλους συναδέλφους που έχω μιλήσει, συμφωνούν ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να συνετίσεις μια κοπέλα που σου βγάζει γλώσσα παρά σε αγόρι. Οι κοπέλες έχουν και τέχνη στο να βγάζουν γλώσσα.

[συννεφούλα]

Θα αξιολογούσα τις σχέσεις με τους μαθητές μου από καλές ως πολύ καλές.
Θα αναφέρω ένα περιστατικό που με εντυπωσίασε κ με συγκίνησε από την περσινή χρονιά σε επαλ, όπου έκανα έκθεση. Επειδή το μάθημα είναι τέτοιο που προσφέρεται, συχνά ανοίγαμε συζητήσεις με αφορμή αυτό. Και φαίνεται ότι τα παιδιά εκτιμούσαν την κουβέντα αυτή.
Μια μαθήτρια με έφεση στη μαγειρική, μου λέει μια μέρα "χτες είχα γεννέθλια κ κέρασα τα παιδιά εκλεράκια που έφτιαξα μόνη μου". Την πείραξα λέγοντάς της πώς κ δε μου κράτησε να δοκιμάσω. Την επόμενη φορά που είχαμε μάθημα, μου έφερε μια τούρτα που έιχε φτιάξει μόνη της! Φαντάζεστε πώς ένιωσα?!!!

[soul]

Για μενα η καλύτερη ανταμοιβη είναι να βλέπεις να τρέχουν να σε αγκαλιάσουν μαθητές που δεν τους έχεις πια, που έχουν τελειώσει το σχολείο και όταν σε βλέπουν στο δρόμο δεν αλλάζουν δρόμο αλλά αντίθετα θέλουν να σου μιλήσουν!
Τότε πραγματικά καταλαβαίνω την αγάπη τους , ότι έχω κερδίσει την εκτίμηση τους και αυτό με συγκινεί πολύ

[stargate]

και όταν σε βλέπουν στο δρόμο δεν αλλάζουν δρόμο αλλά αντίθετα θέλουν να σου μιλήσουν!

Αυτό θυμάμαι που μου το έλεγε ένας καθηγητής στο γυμνάσιο πριν πολλά χρόνια.

[marsa]

Έχεις τόσο δίκιο soul!!!
Η αλήθεια είναι πως όσο είναι οι μαθητές σου και είσαι ο καθηγητής τους, οι σχέσεις είναι εξαιρετικά ευμετάβλητες.
Μπορεί να σε "αγαπήσουν" τη μια στιγμή και να σε "μισήσουν" την αμέσως επόμενη, χωρίς ουσιαστικό λόγο. Εκεί που σε λατρεύουν, τους κάνεις μια παρατήρηση κι αμέσως στραβώνουν. Ή αντίθετα, εκεί που πιστεύεις πως με τον τάδε μαθητή έχεις κόντρα, τον βλέπεις την επόμενη μέρα και είναι μες την καλή χαρά!
Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν ανάλογα με το πως νιώθουν ότι τα βλέπουμε. Μας χωρίζουν σε καθηγητές που νοιάζονται στ΄αλήθεια γι΄αυτά και καταθέτουν την ψυχή τους στην τάξη και σε αδιάφορους καθηγητές-δημόσιους υπάλληλους που τα αντιμετωπίζουν διεκπεραιωτικά.
Όποιον καταχωρίσουν στην 1η κατηγορία του δικαιολογούν την αυστηρότητα, του συγχωρούν τους ενδεχομένως κακούς βαθμούς και χρόοοοονια μετά είναι ο καθηγητής που χαίρονται που είδαν στο δρόμο. Όποιον καταχωρίσουν στην 2η κατηγορία, είναι αυτός που θα του κάνουν τη ζωή δύσκολη, που δεν τον θέλουν, που τον κατηγορούν, που ψάχνουν να αποδείξουν ότι κάνει λάθος. Αυτός και βαθμούς εξαιρετικούς να βάλει στον έλεγχο και στις εκδρομές να συνοδεύει, θα είναι πάντα ανεπαρκής.
Κακά τα ψέματα, οι μαθητές μας θέλουν καθηγητές που
1) Νοιάζονται
2) Κατέχουν καλά αυτό που διδάσκουν
3) Μπορούν και επιβάλλουν στην τάξη τις σωστές συνθήκες για να γίνει μάθημα.

Όλα τα υπόλοιπα, όπως είπαν και οι υπόλοιποι συνάδελφοι είναι αμφιλεγόμενα. Κι εγώ μια χρονιά ήμουν σε μια θεατρική ομάδα και συμμετείχαν και κάποιοι από τους μαθητές μου σ΄αυτήν. Δε θεωρώ ότι δέθηκα ιδιαίτερα μαζί τους, όμως είδα ζήλια στα μάτια κάποιων από αυτούς που δε συμμετείχαν. Παλιότερα όταν ήμουν σε μικρή επαρχιακή πόλη, τύχαινε να συναντάω μαθητές μου σε καφετέρια και φυσικά πίναμε καφέ σε διπλανά τραπεζάκια. Μόνο αυτό, καφέ σε διπλανά τραπεζάκια και πάλι δεν ένοιωθα άνετα! Επίσης δεν ήθελα με τίποτα να μείνω σε μπαράκι που υπήρχαν μέσα μαθητές μου. Άλλοι συνάδελφοι έμεναν. Δηλαδή το να πιεί ο καθηγητής και ενδεχομένως να έρθει στο κέφι, τον κάνει πιο προσιτό στο μαθητή; Το να καπνίζει ο μαθητής και να κάνει τράκα τσιγάρο από τον καθηγητή που είναι στο ίδιο παρεάκι, συσφίγγει τις σχέσεις τους; Στην πράξη αποδείχτηκε ότι αυτούς τους "cool" συναδέλφους τα ίδια τα παιδιά τους απέρριψαν, τους κουτσομπόλεψαν, τους κατηγόρησαν,  ενώ εμένα -και κάποιους άλλους σαν εμένα- μας είχαν και κυρίως μας έχουν ακόμα (χρόνια μετά) σε μεγαλύτερη εκτίμηση!

[killbill]

Κακά τα ψέματα, οι μαθητές μας θέλουν καθηγητές που
1) Νοιάζονται
2) Κατέχουν καλά αυτό που διδάσκουν
3) Μπορούν και επιβάλλουν στην τάξη τις σωστές συνθήκες για να γίνει μάθημα.

Συμφωνώ απόλυτα με τα 2 πρώτα. Το 3ο όμως πιστεύω έρχεται από μόνο του αν τηρήσεις τα 2 πρώτα και επιπλέον έρθεις κάπως πιο κοντα (επικοινωνιακά) με τα παιδιά.
Δεν είναι πάντα στο χέρι σου να μπορεσεις να επιβάλλεις την τάξη. Δεν υπάρχουν συνταγές σε αυτό. Πιστεύω ότι αν κάνεις κάποια πράγματα όπως να δείξεις ότι νοιάζεσαι για τα παιδιά και να έρθεις σε κάποια επικοινωνία μαζί τους όχι όμως με το να καπνίσεις ή να πιείς μαζί τους, αλλά να κάνεις πράγματα όπως να συμμετάσχεις μαζί τους σε μια γιορτή ή εκδήλωση στο σχολείο (θεατρικό, μουσικό, αθλητικό) ώστε να σε δουν πιο φίλο, τότε πιστεύω η τάξη στην ταξη θα έρθει από μόνη της από τον σεβασμό που θα έχεις κερδίσει.
Εγώ ας πούμε τυχαίνει να μην έχω πρόβλημα με κάποιους μαθητές σε ένα "φασαριόζικο" τμήμα, σε αντίθεση με κάποιους συναδέλφους μου. Για να είμαι ειλικρινής δεν θεωρώ ότι έχω κάποιο μαγικό ραβδί ή κάποιον τρόπο ώστε εμένα να μην μου δημιουργούν προβλήματα. Αυτό γίνεται μόνο του επειδή μαζί με τα παιδιά συμμετέχω σε μουσικές εκδηλώσεις, κάνουμε καμιά κουβέντα στο διάλλειμμα και τέτοια..
Με ρωτάνε συνάδελφοι, "εσένα σου δημιουργούν πρόβλημα?" λέω "Όχι". "Μα τι κάνεις? πως το πετυχαίνεις?", "Ξέρω γώ... τίποτα!"
Πως για παράδειγμα να μου κάνει φασαρία ένας μαθητής όταν στο διάλλειμμα του μάθαινα το σόλο στην κιθάρα από το hotel California!!  

[karxarias29]

Killbill, ανοίγεις τεράστιο θέμα. Προσωπικά, το αντιμετώπισα πρόπερσι που είχα την τύχη να είμαι σε λύκειο και σε σχετικά μικρή πόλη. Ήταν και η χρονιά του Δεκέμβρη, οπότε τα έβλεπα τα καλά μου παντού, από καφετέριες και μπαράκια μέχρι πορείες και συναυλίες. Είχα βαρεθεί τις κλασικές ατάκες: Κυρία, τι κάνετε εδώ; Κυρία, γιατί είστε τέτοια ώρα έξω; Κυρία, πίνετε; Σε γενικές γραμμές, κράτησα την εξής στάση: Μέχρι το πέρας του σχολικού έτους προσπαθούσα να κρατάω ίσες αποστάσεις από όλους τους μαθητές. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να δημιουργηθεί η υποψία ότι ευνοούσα κάποιους σε σχέση με κάποιους άλλους. Για το λόγο αυτό, απέφευγα την "παρέα" εκτός σχολείου. Για μια παράσταση όμως ή για κάποιο άλλο πολιτιστικό δρώμενο, το πρότεινα εντός τάξης και ήθελε ακολουθούσε. Για μένα, είναι καθοριστικό να μην αισθανθεί καένας μαθητής παραμελημένος.

Τώρα, από την στιγμή που τελείωσε το σχολείο και δεν είχα πλέον δεσμούς εντός σχολείου με τα παιδιά της Γ' λυκείου, κράτησα πολύ καλή επαφή με κάποια από αυτά. Και για καφέ πάμε, και για φαγητό και στο msn μιλάμε πότε πότε. Αλλά μόνο μετά που τελείωσε το σχολείο. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, πρέπει να φαίνεται και τίμια.

Για το θέμα συμπάθειας και αντιπάθειας, εγώ το βλέπω λίγο διαφορετικά. Είναι αδύνατον να με συμπαθήσουν όλοι οι μαθητές. Με κάποιους δεν θα ταιριάζουμε, τι να κάνουμε; Και πάλι, προσπαθώ όμως να αποφεύγω οποιαδήποτε διάκριση υπό οποιαδήποτε μορφή, στα όρια του να ευνοώ αυτούς που αντιπαθώ και να είμαι αυστηρότερη με αυτούς που συμπαθώ και με συμπαθούν. Επίσης, συχνά ο ίδιος μαθητής μια μέρα σε συμπαθεί και την επόμενη σε αντιπαθεί, ανάλογα με το βαθμό-παρατήρηση που του έκανες- τι κάνει ο διπλανός του και πάει λέγοντας. Προσπαθώ πάντα να μην παίρνω τίποτα προσωπικά, θεωρώντας ότι εξαρχής είμαι ο "εχθρός" και ο εκπρόσωπος μιας εξουσίας που δεν τους πολυαρέσει, οπότε είναι απολύτως φυσιολογική η αντιπάθεια που μπορεί να μου έχουν. Κανένας καθηγητής δεν είναι καλύτερος από κενό. Όταν βεβαια έρχεται η επιβράβευση, με οποιαδήποτε μορφή, είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές που μπορεί να έχει ένας καθηγητής. Πάντως, αν με θυμούνται οι μαθητές μου μετά απο κάποια χρόνια, θα προτιμούσα να με θυμούνται ως "η τάδε, η <εισαγωγή υβριστικής λέξης> που μας τα έσπασε με αυτό και κοίτα που το θυμόμαστε ακόμα" παρά ως "αχ, η καημένη, τι καλή που ήταν, της βγάζαμε την πίστη". Ο συνδυασμός της μάθησης με τη συμπάθεια είναι το ευκταίο, αλλά ο ρόλος μου εκεί μέσα είναι να τους κάνω ανθρώπους και όχι φίλους μου.

Για μενα η καλύτερη ανταμοιβη είναι να βλέπεις να τρέχουν να σε αγκαλιάσουν μαθητές που δεν τους έχεις πια, που έχουν τελειώσει το σχολείο και όταν σε βλέπουν στο δρόμο δεν αλλάζουν δρόμο αλλά αντίθετα θέλουν να σου μιλήσουν!
Τότε πραγματικά καταλαβαίνω την αγάπη τους , ότι έχω κερδίσει την εκτίμηση τους και αυτό με συγκινεί πολύ

Συμφωνώ απόλυτα. Και ας λάβουμε υπόψη μας και το ότι ακόμη και τις καλύτερες διαθέσεις να έχεις, δυστυχώς, το ελληνικό σχολείο με όλα τα συμπαρομαρτούντα σε ωθεί συχνά σε συγκρούσεις με τους μαθητές. Αντίθετα, στον ιδιωτικό χώρο και κυρίως στα ιδιαίτερα είναι πιο εύκολο να βρεις τη χρυσή τομή.

[killbill]

θέλω να επαναφέρω αυτή τη συζήτηση μιας και ξεκίνησε σιγά σιγά η χρονιά

Φέτος έχω προβληματιστεί περισσότερο από κάθε χρονιά για την προβληματική συμπεριφορά κάποιων μαθητών, λόγω ακραίων καταστάσεων που συνέβησαν στο σχολείο.  Είχα αναφέρει κάποια γεγονότα στο θέμα "Διαχείριση προβληματων σχολικής τάξης" εδώ http://www.pde.gr/index.php?topic=5030.msg509574#msg509574.

Και αναρωτιέμαι το εξής: Εντάξει κάποια παιδιά έχουν προβλήματα από το σπίτι και αντιδρούν έτσι. Κουβαλάνε ψυχικά τραύματα.
Όμως μήπως και στο σχολείο που έρχονται βρίσκουν απέναντί τους έναν τοίχο;
Μήπως δεν τους εκφράζει καθόλου και έχουμε αυτά τα φαινόμενα;
Μήπως, τελικά, η σχέση μας με τους μαθητές, η επικοινωνιακή σχέση, δεν είναι η σωστή;
Μήπως ξεσπάνε στο σχολείο γιατί και εκεί βρίσκουν ένα χάος, ενα περιβάλλον "εχθρικό" και καθόλου φιλικό;

Αν τα παιδιά μας έβλεπαν με θετικό μάτι, γιατί να δημιουργούν προβλήματα στο σχολείο;
Γιατί να μην λένε "αντε να έρθει Δευτέρα να πάω στο σχολείο να ηρεμήσω από τα οικογενειακα μου προβλήματα και να ξεφύγω κάπως να νιώσω καλύτερα, να δω τους υπέροχους καθηγητές μου να με κάνουν να νιώσω καλύτερα" ;

αντιθέτως λένε "ωχ Δευτέρα αύριο, έχω και αυτό το ρημάδι το σχολείο με τους μ@&^κες καθηγητές. Ποιός τους υπολογίζει, θα με πρήζουν και αυτοί".
και έρχεται η Δευτέρα και εμέις αρχίζουμε "έξω από την τάξη με απουσία!" και έτσι βρίσκουν απόρριψη και από εμάς..

Πως μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά να έρχονται με το χαμόγελο στο σχολείο, όταν:
το σχολείο το ίδιο έχει προβλήματα
το ίδιο το περιβάλλον δεν είναι ελκυστικό για τα παιδιά,
οι αίθουσες είναι χάλια, έχουμε έλλειψη θέρμανσης, χωρίς βιβλία φέτος κλπ
τρέχεις και δεν προλαβαίνεις να βγάλεις την ύλη για τις πανελλήνιες και με το που μπαίνεις στην τάξη πρέπει να μιλάς σαν τρελός και να λύνεις ασκήσεις.
δεν προβλέπεται ούτε 1 ώρα χαλάρωσης μέσα στο ωρολόγιο πρόγραμμα. πχ κάπιοιες δραστηριότητες αθλητικές, καλλιτεχνικές κλπ ώστε να ξεφύγουν λίγο

υπάρχουν τρόποι;