Αν ήσασταν μαθητές...

[Lenazagor]

Θυμάμαι πολύ έντονα τα σχολικά μου χρόνια, όπως πολύ έντονα θυμάμαι και το τι με πείραζε ως μαθήτρια στους καθηγητές.

 Σχεδόν όλοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις (2 καθηγητές σε όλα τα σχολικά μου χρόνια) αντιμετώπιζαν τους μαθητές σαν όχλο.
 Δεν τους ένοιαζαν η ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού, ο χαρακτήρας τους και οι προσωπικές ευαισθησίες.
Υπήρχαν παιδιά που είχαν να δώσουν πολλά,  και όμως με την συμπεριφορά τους οι καθηγητές έκαναν τα πλεονεκτήματα αυτών των μαθητών να φαίνονται μειονεκτήματα επειδή δεν ακολουθούσαν πιστά τα πρότυπα που αυτοί έθεταν και δεν ασχολούταν ΜΟΝΟ με τα μαθήματα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη θα δώσω ένα παράδειγμα με μένα. Στα σχολικά μου χρόνια ώς παιδί με ιδιαίτερες ανησυχίες ζωγράφιζα και έγραφα κάποια κείμενα λογοτεχνικής μορφής.Το μόνο που ήρθε στο μυαλό ενός φιλόλογου μου,όταν το έμαθε,ήταν να με φωνάξει στο διάλειμμα για να με ρωτήσει αν παίρνω ναρκωτικά. Αν είναι δυνατόν!
Και σαφέστατα εγώ ως παιδί αρχισα να ντρέπομαι για αυτά που θα έπρεπε να είμαι περήφανη.
Θεωρώ σημαντικότατη την γνώση ενός καθηγητή πάνω στην ειδικότητα του, αλλά ακόμη σημαντικότερη θεωρώ την συμπεριφορά του και το αποτέλεσμα αυτής πάνω στην παιδική/εφηβική ψυχολογία.
Θα ήθελα λοιπόν οι καθηγητές να μπορούν να διακρίνουν την διαφορετικότητα των μαθητών τους και να λειτουργούν με την ανάλογη συμπεριφορά.Άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι:
Άλλους τους κάνει καλύτερους η τιμωρία,(μέθοδος που εγώ δεν εγκρίνω βέβαια αν και σε ορισμένες περιπτώσεις λειτουργει),
άλλους τους κάνει καλύτερους η αποδοκιμασία, ξυπνώντας μέσα τους κάποια αντίδραση,(μεθοδος που επίσης δεν μου αρέσει και πιστεύω πως αν γίνεται θα πρέπει να γίνεται σε αντιπαράθεση με το θετικό και πάντα σε προσωπικό επίπεδο με τον μαθητή π.χ. Γιατί να έχει αυτό το Α' δειγμα συμπεριφοράς ενώ φαίνεται φανερά ότι μπορεί να έχει το Β' με καλύτερα αποτελέσματα),
άλλους τους κάνει καλύτερους ο διάλογος (πιστεύω οτι πολλοί μαθητές μετά από διαλογο με τους καθηγητές και ανάλυση της συμπεριφοράς τους και του προβλήματος βελτιώνονται αισθητά)
και τέλος άλλους τους κάνει καλύτερους η επιδοκιμασία (θέτοντας έτσι σε λειτουργία την διαδικασία να αποδείξουν ότι είναι αξιοι αυτής της επιδοκιμασίας.)
Ολα αυτά που λέω βέβαια είναι άμμεσα συνδεδεμένα με τα δικά μου σχολικά χρόνια και τα προσωπικά μου "θελω" από τους τότε καθηγητές μου, αλλά πιστεύω πως και σήμερα δεν είναι λίγοι οι μαθητές που θα ήθελαν μια πιο "προσωπική" αντιμετώπιση. Άλλωστε ένας απόφοιτος θα πρέπει πρώτα να είναι ένας άνθρωπος με υγιή προσωπικότητα και μετά ένας άνθρωπος με γνώσεις.

Και το άλλο που θα ήθελα αν ήμουν μαθήτρια, όπως προανέφερα και πιο πάνω, είναι το να έχουν οι καθηγητές τις στοιχειώδεις γνώσεις του αντικειμένου που διδάσκουν αλλά και την όρεξη να το διδάξουν χωρίς να μοιάζει ότι αυτό που κάνουν το κάνουν από αγγαρεία.

Συγνώμη αν σας κούρασα με την μακρυγορία μου.

[PDE ads]

[mavoglou]

Η μεγάλη τέχνη της διδασκαλίας είναι να ξυπνήσει μέσα στο άτομο τη χαρά της δημιουργίας, της έκφρασης και της γνώσης. Α. Einstein (1950).

Δεν μπορείς να διδάξεις στο άτομο κάτι, μπορείς όμως να το βοηθήσεις να το βρει μόνο του. G. Galileo (1652)

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δίδαξε, χωρίς όμως κανένας να έχει μάθει. John Dewey (1952)

[mavoglou]

Υπάρχει διαφορά μεταξύ διδασκαλίας και μάθησης.

Διδασκαλία πραγματοποιείται, όταν ο διδάσκων δείχνει στο μαθητή με ποιο τρόπο μπορεί να λύσει ένα πρόβλημα.

Μάθηση γίνεται, όταν ο μαθητής μπορεί να επιλύσει μόνος του το δικό του πρόβλημα.

[mat]

Νομίζω πως αυτή η Ευχαριστήρια επιστολή των μαθητών του Εσπερινού ΤΕΕ Πάτρας προς το ΥΠΕΠΘ που δημοσιεύει το alfavita είναι μια καλή αφορμή για να ξανασκεφτούμε το ερώτημα αυτής της θεματικής.

"

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

Εμείς οι τελειόφοιτοι εργαζόμενοι μαθητές της τάξης ΔΜ3.1 του τμήματος μηχανολόγων του 9ου Τ.Ε.Ε. Πατρών φτάνοντας στο τέλος της οδύσσειας τεσσάρων σχολικών ετών, αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφράσουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους συντέλεσαν σ’ αυτή τη τιτάνια προσπάθεια.
Ξεκινώντας από το τέλος (και ως το τέλος σταθερά) πριν και πάνω απ΄ όλα ευχαριστούμε και θα ευχαριστούμε το Υπουργείο Παιδείας το οποίο ως τη τελευταία στιγμή φρόντισε να μας διαποτίσει με το ύψιστο των διδαγμάτων: Ότι κανείς απ’ τους εργαζόμενους μαθητές ενός εσπερινού Τ.Ε.Ε. δεν αξίζει όσο ένας μαθητής ημερησίου γενικού, τεχνικού ή οποιουδήποτε άλλου σχολείου. Πιστεύοντας αστείρευτες πνευματικές αρετές μας και την υπεράνθρωπη σημαντική αντοχή μας, μας ανάγκασε να γράφουμε καθημερινά κατά την περίοδο των απολυτήριων εξετάσεων ενώ γνωρίζει την σοβαρότατη ιδιότητά μας και ως εργαζόμενους. Ευχαριστούμε που πιστέψατε ότι είμαστε άξιοι να διαβάζουμε στο συνεργείο, το βουλκανιζατέρ, το μηχανουργείο, το εργοστάσιο ή τη σκαλωσιά και το απόγευμα να διαπρέπουμε σε πνευματικό επίπεδο. Είναι πράγματι συγκινητικό!
Όσο συγκινητικό είναι και το ότι περνώντας στη διαδικασία του προβληματισμού για την επιλογή των ανωτέρων σπουδών μας ανακαλύψαμε ότι το Υπουργείο Παιδείας μας έχει βγάλει από ένα μεγάλο αδιέξοδο. Με ένα μάθημα λιγότερο στις Πανελλήνιες (από της ειδικότητας) μας απάλλαξε από ένα "άγχος". Βέβαια μαζί με το άγχος μας απάλλαξε από την επιλογή αρκετών σχολών επιπλέον αλλά και πολλών θέσεων εισαγωγής στις υπόλοιπες. Πραγματικά ευχαριστούμε γι’ αυτό. Φανταζόμαστε τους συμμαθητές μας των ημερησίων Τ.Ε.Ε. και συμπάσχουμε αφού αντιλαμβανόμαστε το βάρος της επιλογής των παραπάνω σχολών. Εξάλλου τι θα μπορούσαν να καταφέρουν σ’ ένα μάθημα ειδικότητας άνθρωποι που εργάζονται ως επί το πλείστον στο αντικείμενο από τα δεκατέσσερα τους χρόνια;
Λεπτομέρειες…
Λεπτομέρεια όμως δεν είναι η συνεχής φροντίδα σας για τη πλήρη εργαστηριακή μας εξειδίκευση. Ως μηχανικοί αυτ/των και αμαξωμάτων σας ευχαριστούμε που τέσσερα χρόνια τώρα τα εργαστήρια έχουν μετατραπεί σε αίθουσες θεωρίας με φόντο εργαλεία, εργαλειομηχανές, εποπτικά μέσα διδασκαλίας και scrapp !!!. Πέρα από τη πραγματικά προχωρημένη αισθητική των νέων αιθουσών θεωρίας-εργαστηρίων, έχουμε τη τύχη χάρη σ’ εσάς αλλά και των υπολοίπων ανεύθυνων-υπεύθυνων γι’ αυτή τη κατάσταση να αποφύγουμε μουντζούρες, δυσάρεστες οσμές και περιττό κόπο. Ποιος μελλοντικός μηχανικός αυτ/των από εμάς άλλωστε θα κληθεί να χρησιμοποιήσει εργαλεία, σύγχρονα διαγνωστικά, όργανα μέτρησης ακρίβειας και λοιπά "άχρηστα" αντικείμενα του είδους;…
Πλησιάζοντας στο τέλος του ευχαριστηρίου σημειώματος, δε μπορούμε να μη σας είμαστε σχεδόν υποχρεωμένοι που ένα ΤΕΧΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ με μαθητές στην πλειοψηφία τους ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ήδη στο αντικείμενο, αναλώνεται αποκλειστικά σε προσπάθειες όπως το Δαίδαλος με ένα εξαιρετικά μικρό αριθμό μαθητών, ενώ γύρω "τρέχουν" προγράμματα και διαγωνισμοί, ιδιωτικοί και δημόσιοι σε σχέση με τη τεχνολογία του μέλλοντος πάνω στην αυτοκίνηση όπως ηλεκτρικά αυτ/τα, αντιρρυπαντικές τεχνολογίες, τεχνολογίες οικονομίας καυσίμου, εναλλακτικά καύσιμα κ.ά. Σίγουρα είναι κάτι περιττό και μακρινό για εμάς. Άδικος κόπος, που δε χάσαμε χάρη σ’ εσάς και ας είναι κάποιοι άλλοι συμμαθητές μας, από κάποια άλλη χώρα να "σπαζοκεφαλιάζουν" αντί για εμάς και να "ταλαιπωρούν" τη φαντασία τους. Έτσι κι αλλιώς θα έρθει στιγμή που θα γίνουμε εργάτες στα εργοστάσια τους και θα τα μάθουμε άκοπα!! Ελληνική μαγκιά δε το λένε αυτό ή κάνουμε λάθος;
Ευχαριστούμε που δεν είχατε καμία ανάμειξη στην επαγγελματική μας ιδιότητα. Φυσικά ζητήσατε βεβαίωση ότι είμαστε εργαζόμενοι για να γραφτούμε στα σχολεία σας αλλά ας μη μπερδεύουμε τις καταστάσεις. Ποιος ασχολείται τώρα με ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ; Που να μας μπλέκετε με έννοιες όπως εργασιακά δικαιώματα, ασφάλιση και εξασφάλιση ενσήμων. Θα ήταν βαρύ πράγματι για εμάς. Πολύ βαρύ να ξέρεις τι χάνεις ενώ τα δικαιούσαι. Δε πρέπει κανείς να γνωρίζει τι χάνει γιατί έτσι γίνεται επικίνδυνος. Το αποφύγαμε και αυτό χάρη σ’ εσάς ενώ ήμασταν ακόμα δεκαπέντε ετών.
Τέλος ευχαριστούμε που δε στερήσατε ούτε στιγμή τους καθηγητές μας από κοντά μας. Ακούγεται ότι είναι απαραίτητη και αναγκαία η επιμόρφωση τους για να εναρμονιστούν με τη σύγχρονη τεχνολογία και τις τελευταίες μεθόδους παιδαγωγικής. Πρέπει να ελέγχονται -λένε- με κάποιο αντικειμενικό τρόπο. Φήμες είναι όλα ευτυχώς! Τι ζημιά θα κάνατε στη ψυχοσύνθεση ενός νεαρού μαθητή αρπάζοντάς τον το δάσκαλο! Εντάξει όλη την εξέλιξη θα τη μάθουμε τελειώνοντας το σχολείο και όταν αφορά τον έλεγχο…τι έγινε; Αφού σπάμε πλάκα μαζί τους, όλα καλά!
Α!! Μια και τους αναφέραμε! Ναι, ναι τους καθηγητές μας! Ας τους ευχαριστήσουμε και αυτούς. Αληθινά όμως. Άνθρωποι μπλεγμένοι και αυτοί στα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας και παράλληλα στη μέση ενός οικοδομήματος που καταρρέει αργά και σταθερά. Ανάμεσα στους γύπες της μεθοδευμένης διάλυσης της τεχνικής εκπαίδευσης και την αληθινά λυπηρή αδιαφορία των συμμαθητών μας. Παγιδευμένοι, μερίδα αυτών, που άξιοι και με δεμένα τα χέρια πίσω παλεύουν να ισορροπήσουν μέσω κοιμισμένων συνειδήσεων συναδέλφων τους και αδιάφορων συμμαθητών μας. Ας είστε εσείς που θα κάνετε την αρχή του γκρεμίσματος αυτού του σάπιου οικοδομήματος. Είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει μεγάλο κομμάτι συμμαθητών μας που δεν έχει ακόμα χάσει τη φαντασία του και τη δημιουργικότητα του. Αυτοί που δεν ισοπεδώθηκαν ακόμα από την απρόσωπη, άχρωμη και διεκπεραιωτικού τύπου παιδεία.
Να προχωρήσουμε μαζί ως οφείλουμε, να αφήσουμε πίσω την παθητική συμπεριφορά μας, τη μικροαστική βόλεψή μας και καθένας από τη θέση του να παλέψει ώστε να γίνει το σχολείο αφορμή έμπνευσης, προβληματισμού, έρωτα για μάθηση που τελικά θα οδηγήσει μαθητές και καθηγητές στο κατώφλι της γνώσης.

Το 5μελές συμβούλιο της τάξης

Πάτρα 30/5/07"

Πηγή: http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/anak20070531i.php