1η φορά στην τάξη

[MairyLiscious]

Πως νιωσατε οταν μπηκατε πρωτη φορα στην ταξη και βρεθηκατε απεναντι στα παιδια?

[PDE ads]

[emmaki]

Η πρώτη μου φορά ήταν σε τάξη στο εξωτερικό όπυ ένιωσα τελέιως έξω από τα νερά μου (διαφορετική κουλτούρα, άλλη γλώσσα κλπ). Μετά μπήκα σε τάξη ειδικού σχολείου...άλλη εμπειρία εκεί!!! Μου είχε δώσει ο προϊστάμενος 1 εβδομάδα για να εγκλιματιστώ εγώ πριν να έρθουν τα παιδιά! Τέλος, όταν μπήκα σε "κανονική" τάξη όταν διορίστηκα (ναι! Μπήκα σε κανονική τάξη για 5 μέρες και μετά μου έδωσαν τμήμα ένταξης)...έπαθα το σοκ της ζωής μου! Είχα 27 παιδιά να κλαίνε και 27 μαμάδες μαζί με κάποιους μπαμπάδες και γαιγιάδες να μου μιλάνε όλοι μαζί και δεν ήξερα τι να κάνω!!!! ΤΡΟΜΑΞΑ!!!!!

[mona]

Εγώ όταν μπήκα πρώτη φορά μέσα στην τάξη ένιωσα ακριβώς νομίζω όπως ένιωθαν και τα παιδιά.Καινούργιο περιβάλλον,νέα πρόσωπα που έπρεπε να γνωρίσουμε,να προσαρμοστούμε...Στην αρχή είναι λίγο δύσκολα για όλους.Εμείς πρέπει να μάθουμε τα παιδιά, να παρατηρήσουμε τις συμπεριφορές τους,και αυτό είναι αρκετά δύσκολο ιδίως αν είναι 20 παιδιά,να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα φιλικό,ζεστό περιβάλλον για αυτά και να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες προσαρμογής που έχουν κάποια απ'τα παιδιά,και ήταν αρκετές στην τάξη μου.Με πολλή καλή διάθεση όμως και μεθοδικότητα όλα γίνονται και φυσικά σιγά σιγά,κάθε μέρα βάζεις και ένα στόχο.Στην αρχή πολύ βασικά πράγματα και όλα τα υπόλοιπα έρχονται.

[Ritalamp]

Μπήκα με πολύ τουπέ (ξέρετε τώρα απόφοιτος Πανεπιστημίου, αστέρι στα παιδαγωγικά μπλα μπλα μπλα) σε τμήμα παιδικού σταθμού με παιδιά 3,5 χρονών. Είχα, βοηθό και διευθύντρια, πολύ σταθερούς κανόνες και ρουτίνες του σταθμού και από τη δεύτερη μέρα έκλαιγα κάθε πρωί. Γιατί δεν ήξερα πως να βάλω όρια,δεν ήξερα πώς να μάθω στα παιδιά να παίζουν μεταξύ τους, δεν ήξερα πόσο συχνά και πόσο γρήγορα πρέπει να αλλάζω δρσ για να μη δαγκώνονται, δεν ήξερα πώς να φτιάξω μια δρ για πολύ μικρά παιδιά. Κοινώς δεν ήξερα. Ε, την επόμενη χρονιά ήξερα.

Νομίζω δυο είναι τα πιο δύσκολα πράγματα όταν μπαίνεις πρώτη φορά σε τάξη. Το ένα αφορά τη δική σου μετάβαση από φοιτήτρια παιδαγωγικής σε νηπιαγωγό και το δεύτερο αφορά το χειρισμό του μπάχαλου των πρώτων ημερών που δεν μαζεύονται οι γονείς με τίποτα από το άγχος, τα παιδιά κλαίνε κι εσύ απλά θέλεις τη μαμά σου....( )

Αυτό που μπορεί να σε σώσει είναι να γνωρίσεις όσο καλύτερα μπορείς το χώρο και να καθίσεις μέσα και να σκεφτείς εδώ θα μπει αυτό, εκεί θα κάνουμε εκείνο, καθώς και να έχεις έτοιμες τις ρουτίνες σου κυρίως για τους χρόνους μετάβασης (π.χ. απ΄οτο ελεύθερο παιχνίδι στην ομάδα, από την ομάδα στην τουαλέττα, από το φαγητό στο διάλειμμα κ.λ.π.). Αν είναι όλα οργανωμένα πολύ καλά στο μυαλό σου και εμπνέεις σιγουριά στα παιδιά οπότε σε ακούν και χρειάζεται να κάνεις μόνο μικρές μετατροπές σε αυτά που βλέπεις ότι δε λειτουργούν.

[PDE ads]

[bikini]

Ποια πρώτη μου φορά θέλετε να σας πω;;;
Ως ωρομίσθια ΠΔΣ ή ως αναπληρώτρια;;; 
Η αναπλήρωση έχει γέλιο και μπορώ να σας πω πολλά, αλλά πρώτη μου φορά σε τάξη ήταν λόγω ΠΔΣ...
Περιμένω, για να σας πω! 

[MairyLiscious]

ομορφες εμπειριες !
bikini τι ειναι το ΠΔΣ?
 αυτο το θελεις τη μαμα σου ριτακι  πολυ μου αρεσε

[marianV]

        Εγώ είχα την ατυχία να δουλέψω σε ιδιωτικό με μια στριγκλα διευθύντρια, η οποία ήθελε τα παιδιά να φεύγουν ευχαριστημένα, αλλά να μην ακούγεται παράλληλα καμία παιδική φωνή.......
        Την πρώτη ημέρα - ή καλύτερα τις πρώτες εβδομάδες - είχα ρίξει ΤΟ κλαμα, μαζί με τα πιτσιρίκια. Κλαίγανε αυτά, εγώ δεν ήξερα ποιο να πρωτομαζέψω, άλλα έτρεχαν, αλλα χτυπιόντουσαν μεταξύ τους.........
       Λοιπόν, όσο "κουλό" και αν ακουστεί, τι πρέπει να κάνω  μου το έμαθε ένα προνήπιο 3,5 ετών... Η Στέλλα......
      Η Στελίτσα μου είχε σπάσει τα νεύρα.... Οτι και να της έλεγα έκανε το δικό της..... την έβαζα στην άκρη να σκεφτεί τι έκανε και αυτή έβρισκε τρόπο να περνάει καλά, πότε παίζοντας με τα κορδόνια της, πότε μιλώντας στον φανταστικό φίλο της, πότε προσποιούμενη πως είναι αόρατη και ενώ βλέπει τους πάντες, εκείνη δεν την βλέπει κανένας......
      Ακούστε λοιπόν τι έμαθα απο την Στελίτσα...... Μπήκα μέσα μια μέρα με ένα τεράστιο κουτί, που είχα διάφορα παιχνιδιά δικά μου, και έκανα οτι δεν υπάρχουν παιδάκια. Αρχισα να ασχολούμαι με το κουτί μου σαν να  ήμουν μόνο εγώ και αυτό...... Τα πιτσιρίκία είχαν σκάσει απο περιέργεια......... Ετσι ξαφνικά βρεθήκαμε όλοι πάνω απο το κουτί μου να συζητάμε για το τι έχει μέσα, τι μπορεί να έχει, πότε θα το δούμε όλοι μαζί και άλλα τέτοια......
       Μαγικό... είχαμε αρχίσει να είμαστε ομάδα........... Να ναι καλά η Στέλλα.......

[MairyLiscious]

να ναι καλα η στελλα λοιπον 
καλα η διευθυντρια απο πιο πλανητη ειναι ? παιδια και να μην φωναζουν

[Ritalamp]

Μην το λες. Άλλο να τσιροκοπάνε κι άλλο να υπάρχει μια υγιής βαβούρα.
Είναι και ορισμένες φορές που ασχολούνται με κάτι που τους αρέσει πολύ και τότε δεν ακούγεται τίποτα για κάποια λεπτά. Ε, τότε εγώ παθαίνω πανικό. Ανατριχίλα! Μπρρρρ!

[MairyLiscious]

υλικο βρηκατε οταν διοριστηκατε?χρειαστηκε να αγορασετε εσεις πραγματα ? βοηθεια ποιος σας δινει ? η συμβουλος ? συμβουλευει ? δινει προτασεις???

[gspiropoylos]

Η δική μου περίπτωση είναι ιδιαίτερη. Κάθε φορά που πάω σε ένα νέο νηπιαγωγείο, στην αρχή της χρονιάς, γονείς και νήπια περιμένουν να γνωρίσουν ...την καινούργια τους δασκάλα!!! Φαντάζεστε την έκπληξή τους όταν εμφανίζομαι εγώ!!!!!!!! Ακόμη και όταν τηλεφωνούν στο νηπιαγωγείο και απαντά άντρας, έχουμε διάφορα ευτράπελα. Άλλοι λένε συγνώμη λάθος και το κλείνουν, άλλοι μου ζητάνε τη συζυγό μου  κτλ.!!!!
Πάντως η πρώτη φορά στην τάξη είναι μοναδική εμπειρία!!Αν και νομίζω πως κάθε Σεπτέμβριο είναι πάντα μια ακόμη πρώτη φορά!!Όσον αφορά τις συνθήκες που συναντά ένας νεοδιόριστος;
Μπόρεί να βρει ένα σχολείο πλήρως εξοπλισμένο, αλλα και ένα σχολείο εντελώς άδειο. Συναδέλφους πρόθυμους να βοηθήσουν ή ανταγωνιστικούς. Για τις σχολικές συμβούλους τέλος θα σας έλεγα μην περιμένετε πολλά πράγματα...
Σας εύχομαι σύντομα να μας μεταφέρετε τις δικές σας αντίστοιχες εμπειρίες και να είναι συναρπαστικές!!!!!!!!!

[MairyLiscious]

ευχαριστουμε πολυ gspiropoule οντως θα ξαφνιαζονται αλλα εμενα μου αρεσει πολυ η εικονα ενος αντρα με τα παιδια

[mpdi]

Εγώ δούλεψα μια χρονιά σαν αναπληρώτρια , δεν θα το ξεχάσω με κάλεσαν στις 4 Νοεμβρίου 2005 ( μετά απο 13 χρόνια απο τότε που πήρα το πτυχίο ) σε ολοήμερο νηπιαγωγείο στην Αλεξάνδρεια , είχα πολύ άγχος , αγωνία , αλλά ως δια μαγείας μόλις μπήκα στην τάξη ένιωσα σαν να το είχα ξαναζήσει , σαν να θυμήθηκα όλα όσα είχα διδαχθεί στο πανεπιστήμιο και στις πρακτικές .

[aggeliki22]

Κι εγώ είχα την ατυχία η πρώτη μου φορά να είναι σε ιδιωτικό. Μάυτό το "θέλω τη μαμά μου" με κάλυψες απόλυτα Ritalamp!  Η διευθύντρια.... (νομίζω οτι θα πρέπει να γίνεται κάποια τελετή βράβευσης για τις διευθύντριες παιδικών σταθμών που είναι καλές!!! Αν και δε νομίζω να μπορέσουμε να βρούμε αρκετά άτομα για να το συνεχίσουμε και δεύτερη χρονιά!!  ) Μην το λετε για την ησυχία. Η δική μου ήθελε να μην ακούγεται  τ ι π ο τ α! Ούτε σε τάξη γυμνασίου έτσι. Τα παιδιά επιτρεπόταν να γράφουν, να ζωγραφίζουν και να ασχολούνται με τις υπόλοιπες δραστηριότητες  σ ι ω π η λ α! Ούτε γέλια δεν επιτρεπόταν στην τάξη.  Να μην συζητήσουμε για θορύβους... Αφού τα καημένα τα παιδιά όποτε ήταν στην τάξη αυτή (γιατί ερχόταν που και που) έτρεμαν έτσι και τους έπεφτε κάποιο παιχνίδι κάτω (ξύλινο παιχνίδι σε ξύλινο πάτωμα, φαντάζεστε, δεν μπορείς και να το "σώσεις", να το κάνεις αθόρυβα). Όχι μόνο τα παιδά βέβαια, κι εγω, ειδικά στις αρχές έτρεμα κυριολεκτικά μην τυχόν και μου πέσει κάτι κάτω! (είμαι και ατζαμής συν τοις άλλοις, οπότε...!  ) Μέχρι να φύγει αυτή από την τάξη και να μείνω μόνη μου με τα παιδιά ήμουν στην τσίτα! Πάντως σε οτι αφορά στα παιδιά, φάνηκα τυχερή. Όχι οτι δεν είχαν τις δυσκολίες τους, αλλά στα φυσιολογικά όρια(ή έτσι μου φαινόταν τουλάχιστον)