Αυτοαξιολόγηση - Λάθη εκπαιδευτικων

[bikini]

Αφού είδα το θέμα που συζητάτε , ας πω και γω δυο λόγια.

Τα δικά μου σφάλματα  - ουδείς .... άσφαλτος (!!!)  :)που είπε και γνωστή τραγουδίστρια ή παρουσιάστρια , δε θυμάμαι - τα έχω  βέβαια γράψει έμμεσα και σε άλλα μηνύματα, αλλά θα αναφέρω σύντομα μερικά  :

 α) Ξεκινούσα με σχετικά μεγάλη βαθμολογία στο Α΄τετράμηνο και οι μέσοι μαθητές επαναπαύονταν !

 β) Δεν έβαζα ποτέ κάτω από τη βάση , αλλά πέρυσι που έβαλα τέσσερα 8-ρια στην

[PDE ads]

[marianV]

Εγώ πάντως αυτό που καταλαβαίνω απο τον ευατό μου και νομίζω οτι λίγο ή πολύ το γράφουμε όλοι είναι οι δικές μας προσδοκίες. Δηλαδή στην ουσία η μεγαλύτερη δυσκολία ειναι να ξεχωρίσουμε τις δικές μας προσδοκίες απο αυτές των παιδιών και τις ανάγκες τους.

Για παράδειγμα: Αυτό που έκανα σήμερα ήταν αυτό που ήθελα εγώ ή αυτό που ήθελαν τα παιδιά... Η΄καλύτερα αυτό που ήθελα εγώ συμφωνούσε με αυτό που χρειάζονταν, που μπορούσαν να δεχτούν και να που ενδιέφερε τα παιδιά;;

Αν και είμαι νηπιαγωγός και εμείς έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία στο αναλυτικό σε σχέση με τους συναδέλφους στις μεγαλύτερες βαθμίδες, νομίζω οτι ακόμη και για το αν μιλάς για το πιο βαρετό μάθημα είναι στο χέρι μας να το κάνουμε να φανεί ενδιαφέρον στα παιδιά.....

Και θα σας πω ένα τελευταίο παράδειγμα: όταν έδινα πανελλήνιες (με το σύστημα των δεσμών ακόμη) είχα έναν φοβερό καθηγητή στο σχολείο που μας δίδασκε ιστορία Γ΄Δέσμης. Ο άνθρωπος δεν παιζόταν!! Ήταν τόσο παραστατικός, τόσο αφηγηματικός που στις πανελλήνιες με έκανε να γράψω καθαρό 20. Και αν θέλετε το πιστεύετε: διάβασα πολύ, ωστόσο ήξερα λεπτομέρειες που δεν είχα διαβάσει ποτέ απο το βιβλίο του σχολείου, αλλά μόνο απο τις σημειώσεις που κρατούσα στο μάθημα του... Καλή του ώρα όπου και να ναι τώρα.....

[walse]

Το μεγαλύτερό μου λάθος στην πολυετή μου καριέρα (δεν θέλω σχόλια) το οποίο το θυμαμαι λες και συμβαίνει τώρα, ήταν η ερώτηση μιας μαθήτριάς μου: Κυρία, γιατι αγαπας τα μωρα πιο πολύ απο εμας?? .........και κλαμα η κυρια νηπιαγωγός.
Δουλευα σε ιδιωτικό και είχαμε κ 3χρονα στο ιδιο κτιριο, που μου είχαν και τους είχα αδυναμια, παιζαμε σε κάθε ευκαιρια, αγκαλιαζόμασταν, διναμε φιλια, όποτε δλδ βλεπόμασταν στο διάδρομο.
Το λάθος μου ήταν πως δεν είχα δειξει στους μαθητές μου πως τους αγαπώ περισσότερο, από τα μικρότερα, αλλα λόγω ηλικίας ειναι πιο  τσαχπίνικα, παιχνιδιαρικα κτλ. και γι αυτό ήμουν τόσο χαλαρη με εκείνα ενώ με την τάξη μου ήμουν πιο σοβαρη. Θεωρώ εκ των υστέρων βεβαια πως σε συγκεκριμένα παιδια θα έπρεπε να είχα ανάλογη συμπεριφορά αφου φαινόταν πως το είχαν ανάγκη.
Το θεωρώ πολυ μεγάλο λάθος μου, αν κ εσεις μπορει να το βλέπετε χαζο

[MairyLiscious]

θα σε δωσω στεγνα  εμένα μου το χεις εκμυστηρευτει και τετ α τετ αυτο
και φυσικα δεν το χα θεωρησει χαζο απλα πιστευω οτι ανθρωπος εισαι και σου βγηκε ετσι σιγουρα πρεπει να προσεχουμε για να μην νιωσει καποιο παιδι ασχημα αλλα μην στενοχωριεσαι μεσα απο οτι ζουμε γινομαστε καλυτεροι
το αγχος μου εμενα ειναι οταν με το καλο βρεθω σε ταξη με τα παιδια μηπως πεσω κι εγω σε αυτη την παγιδα των συμπαθειων σε μεμονωμενα παιδια δεν θελω καθολου να νιωσει κανενα ασχημα
θελω να μαι απεναντι σε καθενα το ιδιο αλλα δυσκολο αμα ειναι κανα πολυ ζουζουνοφατσουλακι τι να κανεις??

[PDE ads]

[elranna]

Δεν έχω να προσθέσω κάτι καινούριο στην πολύτιμη αυτή συλλογή λαθών, απλά θέλω να πω ότι ως θέμα με βοήθησε απίστευτα πολύ. Πρώτον, αναγνώρισα μερικά λάθη που κάνω και δεν είχα αντιληφθεί ότι κάνω (και συνεχίζω να κάνω, γιατί είναι θέμα χαρακτήρα μάλλον, αλλά το προσπαθώ!) και δεύτερον, και νομίζω για μένα κυριότερο, είναι ότι κατάλαβα ότι κανένας δάσκαλος δεν είναι "άσφαλτος", που είπε και ο Μπάμπης. Είναι η δεύτερη μου χρονιά σε σχολείο και κάθε μέρα μπαίνω στην τάξη με ένα άγχος και το μόνιμο ερώτημα "τι λάθος θα κάνω σήμερα". (Και πρέπει να ομολογήσω ότι, δεν είμαι σίγουρη για το μάθημα που κάνω, αλλά ως προς τα λάθη μου, έχω επιδείξει ιδιαίτερη δημιουργικότητα και φαντασία!). Ταυτίστηκα με τα περισσότερα λάθη που μοιραστήκαμε και συνειδητοποίησα ότι ένα από τα λάθη που έκανα είναι ότι θεώρησα δεδομένο στην αρχή ότι δεν έχω δικαίωμα στο λάθος. Λοιπόν, έχουμε και εμείς οι καθηγητές δικαίωμα στο λάθος, δεν είναι προνόμιο μόνο των μαθητών μας. Και αυτό με έκανε να πάω σήμερα πολύ πιο αισιόδοξη στο σχολείο, έχοντας λιγότερο άγχος για τα λάθη μου, και νομίζω ότι έκανα και καλύτερο μάθημα! Σας ευχαριστώ όλους. Ελπίζω να μη σταματήσει αυτό το θέμα. 

[Ritalamp]

Έχεις δίκιο. Ο τέλειος ______ (δάσκαλος, γονιός, σύντροφος, επαγγελματίας....) είναι μυθικό πρόσωπο. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Πριν από πολλά χρόνια είχα γνωρίσει έναν τρομερό Αμερικανό καθηγή στην ειδική αγωγή (Mark Alter λέγεται) και μας είχε πει τότε ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να δίνεις στα παιδιά το δικαίωμα να αποτύχουν (give them the right to fail είχει πει χαρακτηριστικά) και το ακόμη σημαντικότερο είναι να δίνουμε οι εκπαιδευτικοί το ίδιο δικαίωμα στον εαυτό μας.

[marianV]

             

ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να δίνεις στα παιδιά το δικαίωμα να αποτύχουν (give them the right to fail είχει πει χαρακτηριστικά) και το ακόμη σημαντικότερο είναι να δίνουμε οι εκπαιδευτικοί το ίδιο δικαίωμα στον εαυτό μας.

        Ισως για αυτό δυσκολευόμαστε τόσο ορισμένοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Τον εαυτό μας φοβόμαστε όχι τα παιδια......
     
   

[Ritalamp]

+100000

[karxarias29]

Μόλις εντόπισα αυτό το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ θέμα!
Ανήκω στην κατηγορία των καθηγητών που σπάνια θα ακούσω μέτρια σχόλια. Δηλαδή, λόγω της υπερβολικής μου ειλικρίνειας, τα παιδιά ή με λατρεύουν ή με μισούν!
Λοιπόν, εμένα ένα περιστατικό που σημάδεψε την καριέρα μου και την άλλαξε άρδην (δεν έχω καταλήξει αν ήταν προς το καλύτερο) ήταν το εξής. Είχα πριν χρόνια 1 ιδιαίτερο 2 κορίτσια μαζί

[maryk]

Χαίρομαι πολύ που μπορούμε να σχολιάσουμε τα λάθη μας μέσα από αυτό το θέμα και κάποιοι να προλάβουμε κάποια άλλα!
Την πρώτη χρονιά που ξεκίνησα στο φροντιστήριο στο οποίο τα τμήματα είναι ολιγομελή είχα στην α γυμνασίου 2 κατηγορίες μαθητών α)αριστους και β)ιδιαίτερα αδιάφορους.Οι αδιάφοροι μαθητές εμπόδιζαν πολύ τη ροή του μαθήματος με αποτέλεσμα τη δυσφορία των αριστων.Το μεγαλύτερο λάθος μου στην αρχή ήταν ότι δεν έδωσα όση βαρύτητα χρειαζόταν στους αδύναμους και ασχολήθηκα περισσότερο με την ύλη που έπρεπε να βγάλω...
Είναι γνωστό το πρόβλημα της ανομοιογένειας ενός τμήματος αλλά ευτυχώς κατάλαβα νωρίς το λάθος μου και βρήκα τον τρόπο να τους κεντρίσω το ενδιαφέρον.Από τότε έχω καταλάβει ότι οι αδύναμοι είναι αυτοί που με χρειάζονται περισσότερο και τους αφιερώνω και χρόνο εκτός των ορίων του μαθήματος.

[aeee]

το καλύτερο θέμα στο φορουμ, είναι αυτό! η αυτοαξιολόγησή μας και η αυτοκριτική μας. Κάτι που δεν κάνουμε, διότι η έδρα μας έχει δώσει την εξουσία.
αγωνιζομαι να δείξω στα παιδια την αγάπη και όχι την εξουσία. Πιστεύω ότι θέλουν ειλικρίνεια.μερικες φορες έχω πέσει στο ολίσθημα της ειρωνείας και έχω χάσει πολλά.
 Είναι αδύνατον να μη κάνουμε λάθη, είναι όμως εφικτό και απαραίτητο να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ελπίζω αυτο το τοπικ να έχει επισκεψιμότητα διότι θα μας βοηθησει να βελτιωθούμε όλοι!

[ΦΩΤΩ]

προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο ΝΑ ΖΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ του  ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ  το θεωρώ εναν οδηγό για την προσέγγιση των μαθητων ,αλλά και γενικότερα για τη βελτίωση των διαπροσωπικών μας σχέσεων.

[aeee]

προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο ΝΑ ΖΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ του  ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ  το θεωρώ εναν οδηγό για την προσέγγιση των μαθητων ,αλλά και γενικότερα για τη βελτίωση των διαπροσωπικών μας σχέσεων.

και εγώ προτείνω το βιβλίο του Γουαιην Ντυερ "ΟΙ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΩΝ ΣΦΑΛΜΑΤΩΝ ΣΑΣ" είναι ότι καλύτερο για να μάθεις να αποβάλλεις φόβους, ενοχές, άγχη, στενοχώριες, εξαρτήσεις, θυμούς κλπ

[Ελένη_]

Ναι όντως! Συμφωνώ και για τα δυο βιβλία, τα έχω διαβάσει.