Πιθανοί λόγοι καθυστέρησης, σαν παραμύθι

[Μιχάλης Αλεξάκης]

Κάποια πρωταπριλιά, ένας αιρετός των δασκάλων πέταξε από το παράθυρο –στον κόσμο που καρτερικά περίμενε στο δρόμο- ένα αγαθό που κάποιοι έδιναν σταγόνα – σταγόνα (και ψήφο – ψήφο) από την πίσω πόρτα του κτηρίου σε κάποιους «γνωστούς, δικούς τους» επί τρία 24ωρα.
Λίγες μέρες μετά, ένας τέως Υπουργός, απολογούμενος, προειδοποιούσε «για το τέρας που φιλοξενούμε στα γραφεία και στους διαδρόμους, που αφού τραφεί με τον κόπο των φορολογουμένων, κάποτε θεριεύει και κατασπαράσσει και τους προστάτες του».
Εκείνες τις μέρες, ένας άλλος αιρετός αγανακτούσε για την χειραγώγηση των εκπαιδευτικών μέσω (και) των μεταθέσεων, την ομηρία του κλάδου, την αδιαφάνεια των κενών. «Ραχοκοκαλιά» την είπε –και σωστά- την «διαχείριση των εκπαιδευτικών».
Όμως οι μέρες τότε ήταν δύσκολες. Ο κλάδος πίστευε πως είναι κοσμάκης, πίστευε ότι το αντίθετο της λέξης «βύσμα» είναι «αυτός που δεν έχει βύσμα», πίστευε πως ήταν δασκαλάκος, καθηγητάκος, εν τέλει ανθρωπάκι.
Χρόνια αργότερα, όταν κατάλαβε πως αξίζει να είναι άνθρωπος, καθηγητής, δάσκαλος, δηλαδή πολίτης μέσα στον κόσμο, κατάλαβε και πως το αντίθετο του «βύσματος» είναι η αξιοπρέπεια. Επιπλέον κατάλαβε ότι τα κενά, η μισθοδοσία, η θέση του στην εκπαίδευση, η λειτουργία του σχολείου είναι δικά του θέματα και ότι ο ίδιος πρέπει να τα προβάλει στην κοινωνία (σαν διαφάνεια).
Τελικά κατάλαβε και γιατί καθυστερούσαν τόσα χρόνια, όχι μόνο οι μεταθέσεις μας, αλλά και η ίδια η παιδεία μας.

Μιχάλης Αλεξάκης
ΠΕ1204, Χανιά, Κρήτη