Το πολύ το Κύρ' ελέησον...

[bikini]

«Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου... δικό σας τώρα»!!! Κυκλοφορεί και σαν μαθητικό ανέκδοτο αλλά η ιστορία είναι πραγματική. Πουρνό πουρνό σε συνοικιακό Λύκειο της Αθήνας, μαθητής έχει κληθεί να πει την πρωινή προσευχή, ανεβαίνει στο μικρόφωνο, λέει τα πρώτα λόγια, σταματά και μιμούμενος αστέρα νυχτερινής πίστας καλεί το «κοινό» να συνεχίσει εκείνο τραγουδώντας το «σουξέ»...

 Το παραπάνω συμβάν πιθανόν να ξεπερνά κάποια όρια, όμως στα εκατοντάδες δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια της Ελλάδας, χιλιάδες μαθητές ξεκινούν κάθε «εργάσιμη» μέρα με την κυριακή προσευχή. Μια εντελώς προσωπική πράξη λατρείας και επικοινωνίας με τον Θεό μετατρέπεται σε καθήκον υπαγορευόμενο από νόμους που συνοδεύεται από σύνταξη σε γραμμές, παραγγέλματα και άλλες οδηγίες προς μαθητευομένους. Καθήκον που συχνά αντιμετωπίζεται σαν σχολική υποχρέωση με βαριά καρδιά από εκπαιδευτικούς αλλά και μαθητές... [...]

http://www.alfavita.gr/typos/t4_5_9_1256.php

[PDE ads]

[bikini]

132ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Αντικατέστησαν το Πάτερ ημών με ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, αλλά...

 Για το «πείραμα» στο 132ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών στην Γκράβα, όπου η πρωινή προσευχή αντικαταστάθηκε με ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, ζητήσαμε έναν απολογισμό από τη Στέλλα Πρωτονοταρίου, διευθύντριά του έως τον Νοέμβριο του 2007:

«Στο σύγχρονο ελληνικό σχολείο, πολυπολιτισμικό πλέον, φοιτούν πολλοί μαθητές και μαθήτριες μη ορθόδοξοι. Ολα αυτά τα μη ορθόδοξα παιδιά (σύμφωνα με το Π.Δ. 201/98) "εφόσον προσέλθουν στο σχολείο πριν γίνει η πρωινή προσευχή, είναι υποχρεωμένα να παρευρίσκονται με το τμήμα τους στον χώρο της συγκέντρωσης, χωρίς να συμμετέχουν στην προσευχή, σεβόμενοι τους συμμαθητές τους που προσεύχονται". Ομως αυτό δεν ακολουθείται, γιατί τα παιδιά θέλουν να είναι μέλη της ομάδας, όλα βρίσκονται στο σχολείο την ώρα της προσευχής και διεκδικούν να συμμετέχουν στην πρώτη συλλογική δραστηριότητα με την οποία ξεκινά το σχολείο. Τα παιδιά δεν θέλουν δηλαδή να ξεχωρίζουν και να αισθάνονται αποκλεισμένα, να τα κοιτάνε περίεργα, να τα σχολιάζουν, να τα περιθωριοποιούν.

 Πολλές φορές μαθητές μουσουλμάνοι έπαιρναν το μικρόφωνο και έλεγαν το Πάτερ ημών. "Γιατί να μην πω κι εγώ προσευχή; Εγώ δεν είμαι σαν τα άλλα παιδιά;", μας ρώτησε κάποια φορά ένας μαθητής της Γ' και μια μαθήτρια της Ε', καθολική, δήλωσε στο δάσκαλό της ότι την κοιτάνε περίεργα τα παιδιά και τη σχολιάζουν για τον τρόπο που κάνει το σταυρό της και ντρέπεται. Επίσης, πολλοί γονείς πολλών μη ορθόδοξων παιδιών ζητούσαν τα παιδιά τους να παρευρίσκονται στη προσευχή, χωρίς όμως να συμμετέχουν και χωρίς φυσικά να κάνουν τον σταυρό τους. Εβλεπαν όμως οι ίδιοι ότι τα παιδιά συμμετείχαν. Στο σπίτι, όπως μας έλεγαν, όσο και να το συζητούσαν, τα παιδιά αντιδρούσαν. Κάποιοι από αυτούς τους γονείς διαμαρτύρονταν επειδή θεωρούσαν ότι εμείς, οι εκπαιδευτικοί, κατά κάποιον τρόπο δεν σεβόμασταν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

 Είναι αναγκαίο, λοιπόν, να βρεθεί ένας τρόπος, ώστε να μη στερούμε από τα παιδιά το δικαίωμά τους να συμμετέχουν στην πρωινή προσευχή και φυσικά και σε κάθε άλλη δραστηριότητα του σχολείου. Δηλαδή ο αποκλεισμός τους, εκτός από σοβαρό παιδαγωγικό λάθος, θεωρώ ότι είναι και παραβίαση των δικαιωμάτων τους και έρχεται σε σύγκρουση με τη σύμβαση των δικαιωμάτων του παιδιού, που διδάσκεται πλέον επίσημα και είναι μέρος του αναλυτικού προγράμματος του σχολείου.

 Στο 132ο Δημοτικό Σχολείο ύστερα από πολλή σκέψη και συζήτηση αντικαταστήσαμε το Πάτερ ημών με το παρακάτω ποίημα- προσευχή από το «Πρωινό Αστρο» του Γ. Ρίτσου:

"Καλέ Θεούλη, εμείς είμαστε καλά.
Κάνε, καλέ Θεούλη, να 'χουν όλα τα παιδάκια ένα ποταμάκι γάλα, μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια.
Κάνε, καλέ Θεούλη, να 'ναι όλοι καλά, έτσι που κι εμείς να μην ντρεπόμαστε για τη χαρά μας".

Οι στίχοι που επιλέξαμε δεν συγκρούονται "με τα γνήσια στοιχεία της Ορθοδοξίας", όπως απαιτεί ο νόμος, δεν προσβάλλουν καμιά θρησκεία, είναι απλοί και κατανοητοί από τα παιδιά και αφήνουν χώρο και στα παιδιά άλλων θρησκειών να προσεύχονται λέγοντάς τους κάθε πρωί.

Τα παιδιά ήταν πολύ ευχαριστημένα. Ελάχιστοι ορθόδοξοι Ελληνες γονείς αντέδρασαν και αφού το συζητήσαμε, εκτός εξαιρέσεων, συμφώνησαν με την απόφαση του σχολείου.

[MARKOS]

ειμαι υπερ της πρωινης προσευχης προαιρετικα για οποιον θελει, οχι ομως στην καταργηση της. σεβασμος οχι μονο στους μεν αλλα και στους δε

[eliven]

δοθέντος ότι δεν είμαστε θρησκευτικά σχολεία, δεν αντιλαμβάνομαι την σκοπιμότητα της πρωινής προσευχής...

[PDE ads]

[marion]

Πολύς λόγος για το τίποτα κατά την άποψή μου.

[eliven]

σορρυ κιόλας αλλά άμα δεν ασχολούμαστε με τα μεν ,επειδή είναι ανάξια λόγου ,και με τα δε ,επειδή είνια δυσεπίλυτα, με ποια θα ασχολούμαστε, ω άνδρες Αθηναίοι? (για να παραφράσω και το Δημοσθένη λίγο... )

[selas]

 Στο 132ο Δημοτικό Σχολείο ύστερα από πολλή σκέψη και συζήτηση αντικαταστήσαμε το Πάτερ ημών με το παρακάτω ποίημα- προσευχή από το «Πρωινό Αστρο» του Γ. Ρίτσου:

"Καλέ Θεούλη, εμείς είμαστε καλά.
Κάνε, καλέ Θεούλη, να 'χουν όλα τα παιδάκια ένα ποταμάκι γάλα, μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια.
Κάνε, καλέ Θεούλη, να 'ναι όλοι καλά, έτσι που κι εμείς να μην ντρεπόμαστε για τη χαρά μας".

Οι στίχοι που επιλέξαμε δεν συγκρούονται "με τα γνήσια στοιχεία της Ορθοδοξίας", όπως απαιτεί ο νόμος, δεν προσβάλλουν καμιά θρησκεία, είναι απλοί και κατανοητοί από τα παιδιά και αφήνουν χώρο και στα παιδιά άλλων θρησκειών να προσεύχονται λέγοντάς τους κάθε πρωί.

Τα παιδιά ήταν πολύ ευχαριστημένα.

ακριβώς το ίδιο κάνουμε στο νηπιαγωγείο από το 2005... Και δεν βλέπω γιατί όχι και στο δημοτικό...

[MARKOS]

Πολύς λόγος για το τίποτα κατά την άποψή μου.

[marion]

σορρυ κιόλας αλλά άμα δεν ασχολούμαστε με τα μεν ,επειδή είναι ανάξια λόγου ,και με τα δε ,επειδή είνια δυσεπίλυτα, με ποια θα ασχολούμαστε, ω άνδρες Αθηναίοι? (για να παραφράσω και το Δημοσθένη λίγο... )

Δε θεωρώ ότι το εν λόγω ζήτημα είναι ανάξιο λόγου, απλώς τυγχάνει να πιστεύω ότι δίδεται περισσότερη σημασία απ' όση θα 'πρεπε. Τώρα, εάν το όποιο πρόβλημα εστιάζεται στο είδος της προσευχής που θα λέγεται, αν θα επιλεγεί δηλ. κάποιο ποίημα του Ρίτσου ή όποιου άλλου λογοτέχνη ώστε να αντικατασταθεί το "Πάτερ ημων", ως  ξεπερασμένο και παρωχυμένο κατά αρκετούς, θα εξακολουθήσω να θεωρώ ένα τέτοιο ζήτημα ως δευτερευούσης σημασίας.

[thriskeftika]

Διαβάστε την απάντηση του http://thriskeftika.blogspot.com στα άρθρα της Ελευεθεροτυπίας για την πρωινή προσευχή στα σχολεία:

Το άρθρο της Ελευθεροτυπίας για την πρωινή προσευχή στα σχολεία αποκαλύπτει την πνευματική φτώχεια και τη θεολογική αφασία όχι μόνο του αρθρογραφούντος δημοσιογράφου αλλά και καθηγητών και καθηγητριών Πανεπιστημίου αλλά και μερικών θεολόγων. Θα απαντήσουμε σε λίγες μόνο από τις άστοχες δηλώσεις για το ζήτημα της προσευχής που φιλοξενεί το άρθρο αυτό:

1.Ο Αλέξανδρος Καριώτογλου, διδάκτωρ Θεολογίας, διδάσκων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και στενός συνεργάτης του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, όπως μας πληροφορεί η Ελευθεροτυπία, δηλώνει για την προσευχή στα σχολεία: «Νιώθει κανείς πολύ άσχημα... Είναι ό,τι πιο γελοίο υπάρχει». Και προσθέτει: «Είμαστε Εκκλησία της ελευθερίας και θεολογικά το θεωρώ ασύμβατο να υποχρεώνουμε τα παιδιά σε μια τέτοιου είδους προσευχή».
Γελοίες είναι οι θέσεις του κ. Καρυώτογλου και όχι ο θεσμός της πρωινής προσευχής. Τα παιδιά έρχονται στο σχολείο για να διαμορφώσουν το χαρακτήρα τους και η συμμετοχή τους στην πρωινή προσευχή αποτελεί μέρος αυτής της παιδείας. Η Εκκλησία ασφαλώς σέβεται την ελευθερία αλλά φροντίζει για την πνευματική κατάρτιση των μελών της και άρα και των παιδιών. Το ίδιο και το ελληνικό σχολείο οφείλει να παρέχει πνευματικά εφόδια στους μαθητές και ένα από αυτά είναι και η χριστιανική τους παιδεία.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο κ. Καρυώτογλου υπήρξε συγγραφέας σχολικών βιβλίων Θρησκευτικών! Για να ξέρουμε τι είδους «θεολόγους» επιλέγει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο για τη συγγραφή των βιβλίων Θρησκευτικών.

2. Ανάμεσα στα άλλα τραγελαφικά γράφει ο Κώστας Μπέης: «Η προσευχή είναι καθαρά ατομική υπόθεση. Μου είναι δύσκολο να νιώσω ανάταση εάν προσπαθώ μαζί με άλλους σαν στρατιωτάκι, όπως γίνεται στα σχολεία, ή ακόμη και στις εκκλησίες όπου συχνά καθένας χαζεύει δεξιά και αριστερά και μόνο αυτοσυγκέντρωση δεν έχει». Ωραία! Τότε να καταργήσουμε τις ακολουθίες, να κλείσουμε τους ναούς και να προσεύχεται ο καθένας όπου, όποτε και όπως ξέρει. Τι λέτε κ. Μπέη; Η προσευχή είναι και προσωπική υπόθεση, γίνεται και κατά μόνας, είναι όμως και συλλογική και γίνεται και ομαδικά στο ναό, στο σχολείο και αλλού. Οι κατεξοχήν φίλοι της ησυχίας, οι ορθόδοξοι μοναχοί προσεύχονται κατά μόνας στο κελλί τους αλλά μαζεύονται και όλοι μαζί στο ναό για κοινή προσευχή. Επίσης κάνετε λάθος όταν λέτε ότι ο Ιησούς προσευχόταν μόνο κατά μόνας. Στο Μυστικό Δείπνο, όπου έγινε η παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας μόνος ήταν ο Κύριος; Στις Συναγωγές όπου πήγαινε ο Κύριος ήταν μόνος; Ας μην λέμε ό,τι μας κατεβαίνει στο κεφάλι.

3. Γράφει ο αρθρογράφος: «Σε ιστοσελίδες εθνικοθρησκευτικού περιεχομένου είναι συχνό το φαινόμενο κάποιοι να καταγγέλλουν ότι στο τάδε σχολείο οι καθηγητές ή οι δάσκαλοι αδιαφορούν για την προσευχή». Λέει η

[astron]

Θα πρότεινα επίσης το σχολείο να μετατραπεί όπως παλιά σε αρρένων και θηλέων οι γυναίκες να φορούν φούστα έως τη φτέρνα, η προσευχή εκτός από το προαύλιο να μεταφερθεί και μέσα στην αίθουσα και να πραγματοποιείται στην αρχή και στο τέλος των μαθημάτων!!!

[Theologius]

  Είναι σκληρή η βαρβαρότητα του προοδευτισμού, του νεο-μεσαίωνα, της υποτίμησης των παραδοσιακών αξιών.
  Αυτοί είναι οι καιροί μας όμως, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
  Είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε την πολιτιστική μας κληρονομιά, συμπεριλαμβανομένου και του λαμπρού θρησκευτικού μας υπόβαθρου.
  Ντροπή μας!

[vasp]

 [Ανάμεσα στα άλλα... γράφει ο Κώστας Μπέης: «Η προσευχή είναι καθαρά ατομική υπόθεση. Μου είναι δύσκολο να νιώσω ανάταση εάν προσπαθώ μαζί με άλλους σαν στρατιωτάκι, όπως γίνεται στα σχολεία, ή ακόμη και στις εκκλησίες όπου συχνά καθένας χαζεύει δεξιά και αριστερά και μόνο αυτοσυγκέντρωση δεν έχει»].

++++++++++

Το ζήτημα είναι το σχολείο να "παράγει" ελεύθερους ανθρώπους με ανοιχτή και κριτική σκέψη που να σέβονται τους άλλους και τον εαυτό τους, που να μην χειραγωγούνται και να μην αναπαράγουν στερεότυπα...όχι στρατιωτάκια!

[MARKOS]

[Ανάμεσα στα άλλα... γράφει ο Κώστας Μπέης: «Η προσευχή είναι καθαρά ατομική υπόθεση. Μου είναι δύσκολο να νιώσω ανάταση εάν προσπαθώ μαζί με άλλους σαν στρατιωτάκι, όπως γίνεται στα σχολεία, ή ακόμη και στις εκκλησίες όπου συχνά καθένας χαζεύει δεξιά και αριστερά και μόνο αυτοσυγκέντρωση δεν έχει»].

++++++++++

Το ζήτημα είναι το σχολείο να "παράγει" ελεύθερους ανθρώπους με ανοιχτή και κριτική σκέψη που να σέβονται τους άλλους και τον εαυτό τους, που να μην χειραγωγούνται και να μην αναπαράγουν στερεότυπα...όχι στρατιωτάκια!

διαφωνω πληρως !!!!   δεν ειναι καθολου ετσι. να σοβαρευτουμε. μου φαινεται οτι εχουμε στο νου μας μια κακως εννοουμενη ελευθερια.

Το αν, οπως λεει ο Μπεης, χαζευει δεξια και αριστερα και αυτο ειναι προσωπικη υποθεση(το ξεχναει ο Μπεης?) και μαλλον προς σοφιστεια ειναι ο συλλογισμος. Αλιμονο μας αν δεχομαστε ετσι ακριτα και υιοθετουμε τη αποψη καθενος...