Ξανα ΑΣΕΠ;

[Aκριβή]

Έδωσα ΑΣΕΠ το 2005 και διορίστηκα σε ακριτικό νησί.  Πάρα πολύ χαρούμενη στην αρχή.  Όταν έφθασα στο νησί, καθόταν όλοι οι καθηγητές σε μια καφετέρεια.  Κατήφεια και μιζέρια απίστευτη.  Ήταν για όλους η δεύτερη χρονιά στο νησί.  Ήμουν πολύ γελαστή και προσπαθούσα να τους κάνουν να αισθανθούν λίγο καλύτερα.  2 μήνες μετά καθόμουν στα σκαλοπάτια του σχολείου φρικαρισμένη τελείως και προσπαθούσαν να με βοηθήσουν οι άλλοι.  Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει βρε παιδιά.  Μέχρι στιγμής ήμουν σε 2 συλλόγους και δεν μπορώ να διαλέξω ποιός από τους δύο ήταν χειρότερος.  Πλήρης αδιαφορία για τα παιδιά και γενικά για δημιουργία. Να βγει το 45λεπτο.  Το μόνο που ενδιαφέρει τους περισσότερους καθηγητές είναι πότε θα φύγουν από το νησί.  Σε κάθε σύλογο βέβαια υπάρχουν 2-3 άτομα που προσπαθούν.  Αλλά όχι περισσότερα.  Έχουμε και πιπιλάμε συνέχεια ότι τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται καθόλου.  Μα αφού μας βαριούνται. Τα περισσότερα μαθήματα είναι απλώς κουραστικά και χωρίς νόημα.  Υπάρχουν καθηγητές πληροφορικής που κάνουν μαθήματα στον πίνακα και δεν χρησιμοποιούν τους υπολογιστές.  Αλλά αυτό που με εξέπληξε περισσότερο είναι η δική μου συμπεριφορά.  Δούλευα σε εταιρείες για 9 χρόνια και ήμουν δημιουργική και μερικές φορές εργασιομανής.  Μετά από δύο χρόνια που είμαι στο σχολείο έχω την εντύπωση ότι θα ξεχάσω και αυτά που ήξερα.  Τον τελευταίο καιρό έχω συνειδητοποιήσει τι γίνεται και προσπαθώ να δραστηροποιηθώ.  Με λίγα λόγια είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην μαύρη τρύπα του δημοσίου και να παράγεις από λίγο εως ελάχιστο έργο.  Δεν ξέρω εάν χρειαζόμαστε αξιολόγηση πάντως λίγη αυτοαξιολόγηση δε βλάπτει. 

[PDE ads]

[para5]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ξέρω πως είναι δύσκολο να βιώνεις τη μιζέρια των υπόλοιπων συναδέλφων καθημερινά. Όμως, νομίζω πως μέσα στην τάξη ο καθηγητής είναι ελεύθερος να κάνει το μάθημά του ενδιαφέρον, και να δραστηριοποιηθεί ώστε να είναι δημιουργικός.

[BOEMISSA]

Καλό βράδυ! Συνάδελφοι η μιζέρια και η απαξίωση είναι χαρακτηριστικά της εποχής μας. Εγώ τη νιώθω έντονα στα ιδιαίτερα μαθήματα που παραδίδω εδώ και χρόνια. Αδιαφορία και απάθεια από μαθητές (ευτυχώς όχι από όλους), γονείς που ζουν στον κόσμο τους και νομίζουν πως έχουν τα τέλεια παιδιά και εσύ από την άλλη πλευρά να προσπαθείς να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου και όχι για να κάνεις όνομα και να τα πάρεις χοντρά (δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία). Απλώς, επειδή αγαπώ αυτό που κάνω και θέλω να δώσω όλη μου την ψυχή και ας μην επιζώ καν από αυτά τα μαθήματα. Φαντάζομαι πως στο σχολείο τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα και όταν οι υπόλοιποι συνάδελφοι δεν έχουν τον ίδιο  ενθουσιασμό  με το δικό σου απογοητεύεσαι. Δεν πρέπει όμως να παραιτηθείς. Έχω δει καθηγητές του δημοσίου να κάνουν εξαίρετα πράγματα, να δίνουν πλούσιο υλικό και πιστέψτε με οι μαθητές το αναγνωρίζουν. Το παν είναι να μη χάσεις το μεράκι και τον ενθουσιασμό σου. Ακόμη και όταν οι μαθητές δεν δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρουν, νομίζω πως υπάρχουν τρόποι να τους προσελκύσεις με τη διδασκαλία σου. Ευτυχώς πολύ πριν από εμάς πολλοί παιδαγωγοί ασχολήθηκαν με όλα αυτά (τι μελετάμε για τον Ασέπ, κάποιες θεωρίες μπορεί κανείς να τις εφαρμόσει, ας διαβάσει κανείς Παπανούτσο "Η παιδεία το μεγάλο μας πρόβλημα", ένα εξαιρετικό δοκίμιο. Ας μην παραιτηθούμε λοιπόν και ας το θέλουν κάποιοι.   

[para5]

Νομίζω πως το θέμα του αρνητισμού που συζητάμε έχει να κάνει με την απαξίωση της εργασίας γενικότερα στην Ελλάδα, αλλά και της εκπαίδευσης ειδικότερα.
Όσον αφορά την εργασία, στο δημόσιο επικρατεί η αντίληψη πως η παραγωγικότητα και η δημιουργικότητα δεν είναι ζητούμενα. Στον ιδιωτικό τομέα από την άλλη αυτό που ενδιαφέρει πολλούς εργοδότες είναι η εργασία με χαμηλό κόστος. Όμως και τα δύο είναι οι πλέον αρνητικοί παράγοντες για τη γενικότερη εξέλιξη. Αν ο εργαζόμενος δεν επιβραβεύεται για το έργο του, αν δεν ενθαρρύνεται και αν δεν αισθάνεται πως αμείβεται επαρκώς, για ποιο λόγο να θέλει να αποδώσει, ειδικά εντός καθεστώς μονιμότητας δημοσίου;
Συγγνώμη για τις παραπάνω γενικεύσεις, αλλά νομίζω πως δίνουν μια εικόνα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Καθήκον δικό μας είναι να αντιδράσουμε δημιουργικά.

[PDE ads]

[sophie]

Νομίζω ότι άσχημες συνθήκες μπορείς να βρεις παντού, είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό χώρο. Είναι να μην σου τύχει...κακοί συνάδελφοι, κακός διευθυντής-προϊστάμενος ή αντίστοιχα εργοδότης κλπ...κλπ...Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι και στο χέρι του καθενός να ανταπεξέλθει στις όποιες δυσκολίες.
Προσωπικά, δεν ξέρω αν θα ξαναδώσω σε περίπτωση που δεν τα καταφέρω. Δεν είναι ότι έχω δώσει πια τόσες φορές που κουράστηκα. Έχω δώσει 3 φορές, τις 2 τελευταίες όμως με πραγματικά σοβαρή προσπάθεια. Αν ήμουν μικρότερη, χωρίς υποχρεώσεις, έμενα με τους γονείς μου και μου τα είχαν όλα έτοιμα, θα ξαναέδινα σίγουρα. Τώρα όμως, το να πω ότι κάθομαι να διαβάσω σοβαρά, απαιτεί ολόκληρη "προεργασία" και μία τρομερή αναστάτωση όχι σε μένα (αυτό είναι το τελευταίο που με νοιάζει) αλλά στην οικογένειά μου και κυρίως στα παιδιά μου, που δε μου φταίνε σε τίποτα!!!
Πριν γίνει ο διαγωνισμός είχα πει σε συζητήσεις με φίλους ότι αν δεν τα καταφέρω και τώρα, σκέφτομαι πολύ σοβαρά να εγκαταλείψω την προσπάθεια. Με λίγα λόγια να εγκαταλείψω την εκπαίδευση γενικά, να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Αυτή η σκέψη υπάρχει ακόμα μέσα στο μυαλό μου, απλά δεν ξέρω αν θα βρω τη δύναμη να το κάνω...(χρειάζεται πολλή δύναμη να εγκαταλείψεις κάτι που αγαπάς πάαααρα πολύ!!! )
Ελπίζω να μη χρειαστεί να μπω στη διαδικασία να διαλέξω.

[eleftheria]

Το παρακάτω post είναι off the record:
Αντί να καθόμαστε όλοι και να κλαίμε παρέα τη μοίρα μας, δεν βάζει ο καθένας μας ένα κεφαλαιάκι να κάνουμε μια μπίζνα και να μην έχουμε πλέον ανάγκη τον ακατανόμαστο ;;; 

[para5]

Καλοοοοοοοοο!!!!!
ΟΚ με το κεφαλαιάκι, αλλά τι μπίζνα προτείνεις ως την πιο κερδοφόρα;

[eleftheria]

Σ'αυτό με πιάνεις αδιάβαστη! Αλλά θα ήθελα να επινοήσουμε κάτι -θα βάλω και επιστημονική φαντασία τώρα μέσα- που να "κλείσουμε" τον ΑΣΕΠ, να μη χρειαστεί να ξαναδώσει κανείς βρε παιδί μου!
Και σύνθημα: Λευτεριά στους υποψήφιους εκπαιδευτικούς του ΑΣΕΠ!!! 

[para5]

Επικροτώ και επαυξάνω!!!
Για μπίζνα εγώ θα πρότεινα μια σουβλακερί ή ακόμη καλύτερα ένα καφέ (πιο καθαρό)

[eleftheria]

Ιδού Κυρίες και Κύριοι!  Αυτό θα πει ελληνικό κράτος! Μας σπουδάζανε τόσα χρόνια, βγάλαμε τα ματάκια μας στις εξεταστικές, γεμίσαμε τις ψυχές μας με όνειρα και ελπίδες, ο καθένας για το δικό του ψώνιο, βγήκαμε με όρεξη για δουλειά, για προσφορά, για αναγνώριση και τώρα -μεταξύ σοβαρού και αστείου- σκεφτόμαστε μήπως θα ήταν καλύτερο να ανοίξουμε σουβλατζίδικα! Ωραιότατη επιχείρηση, δεν λέω, δεν έχω τίποτα με το σουβλάκι σαν είδος, αλλά αν το'ξερα κάποια χρόνια πριν ότι κάποτε θα το έβλεπα ως πιο προσοδοφόρο κι ότι τα όνειρα με τα οποία μπήκα στο παν/μιο κάποτε θα τα μετέτρεπα σε ευρώ, ε, ας μην περνούσα ποτέ τη πόρτα. Πιο ευτυχισμένη θα ήμουν.
Το'χει φαίνεται η χώρα αυτή ανέκαθεν το χούι να πληγώνει, το'πε ο Σεφέρης αρκετά χρόνια πριν. Πόσο προφητικός ήταν για μία ακόμη φορά!

[pariel]

Γεια σας. Εγώ προτείνω να κάνουμε εμείς έναν οργανισμό διεξαγωγής διαγωνισμών.  Και μόνο από τα παράβολα κάτι θα μαζέψουμε.

[para5]

Επίσης πολύ καλή ιδέα! 70.000 υποψήφιοι Χ 15Ε = 1.050.000Ε
Αν επίσης συγκεντρώσουμε και άλλους διαγωνισμούς, θα κάνουμε καλή μπάζα.

[eleftheria]

Απαραίτητη προϋπόθεση όμως να τους περνάμε ΟΛΟΥΣ!
Αλλά ας μη ξεφύγουμε άλλο από το θέμα μας (ως moderator πρέπει να δίνω και το καλό παράδειγμα  )

[mat]

ΟΚ παιδιά μαζί σας αλλά, έχω δυο ερωτήσεις:
- αν τους περνάμε όλους μήπως εξαντληθούν πολύ γρήγορα οι "υποψήφιοι πελάτες" μας?
- και αντε και τους περνάμε όλους που θα τους στέλνουμε για δουλειά?