Μάθε, παιδί μου, μόνος σου...

[nellynelly]

katrin καταλαβαίνω ότι κάθε περίπτωση είναι και διαφορετική,αν νομίζεις ότι το παιδί το χρειάζεται καλά κάνεις και το βοηθάς.Πάντως στα ιδιαίτερα που πάω όλες οι μαμάδες διαβάζουν τα παιδάκια ακόμα και στην ξένη γλώσσα που δεν ξέρουν!!!!Μου φαίνεται απίστευτο...τα παιδιά της γενιάς μου κανείς δεν τα διάβαζε τόσο πολύ,έως καθόλου και μια χαρά ήμασταν...το θεωρώ πολύ άσχημο να μην αναλαμβάνουν μόνα τους την ευθύνη και όντως έχω δει πολλά που στην β-γ γυμνασιόυ συνήθως ξεσπάνε και τα παρατάνε...

[PDE ads]

[Ms Daisy]

Θα ήθελα να προσθέσω και το αμίμητο που μου έχει συμβεί και μόλις το θυμήθηκα. Πριν από πολλά χρόνια μια μαμά μού ζήτησε να της κάνω ιδιαίτερο 1 ώρα ιστορία... για να κάνει μετά μάθημα στο γιόκα της, που έγραφε διαγώνισμα. Όταν τη ρώτησα, γιατί να μην του κάνω απευθείας εγώ μου είπε το εξής: Ααα, δε γίνεται, γιατί εσύ μπορείς να έρθεις μόνο μεσημέρι και κοιμάται εκείνη την ώρα το πουλάκι μου Ε τότε, λέω, να κάνουμε έναν κόπο, μια και γράφει το παιδί και να έρθω κατά τις 9.30 το βράδυ. Απάντηση: αχ, δε γίνεται κοπέλα μου, γιατί εκείνη την ώρα ... θέλει να κοιμηθεί το χρυσό μου, είναι κουρασμένο!! ... και έκανα μάθημα στη μαμά!

Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά έχουν δικό τους πρόγραμμα με τον ύπνο (για τα μικρά μιλάω). Κι εγώ παλιά στράβωνα όταν με περιόριζαν τόσο πολύ: από τη μια οι δραστηριότητες, από την άλλη πάνε για ύπνο νωρίς κι ειδικά αν πάνε σε ολοήμερο.....άστα! Αλλά τώρα που πέρασα στην αντίπερα όχθη, πιστεύω ότι κι εγώ αν κάνω ιδιαίτερα στα παιδιά μου θα πιέσω την καθηγήτρια για το πότε θα κάνουμε. Άλλωστε γι'αυτό προτιμούν οι γονείς τα ιδιαίτερα (ένας απ'τους λόγους): γιατί τα παιδιά τους έχουν πολλά να κάνουν και δεν προλαβαίνουν να πάνε φροντιστήριο που είναι περισσότερες οι ώρες και στάνταρ το πρόγραμμα. Βέβαια, το να κάνεις ιδιαίτερο στην μαμά είναι εντελώς γελοίο! Φοβάμαι μόνο να μην κάνουμε αυτά που κοροιδεύαμε.
KATRINI, ομολογώ ότι είναι πολύ δύσκολη η θέση σου και ειλικρινά σε καταλαβαίνω. Από τώρα κοιτάζω μήπως ο μεγάλος γιος μου (πάει νήπια) είναι δυσλεκτικός ή γενικά αν διαφαίνεται κάποιο πρόβλημα. Είναι, όμως, τα πράγματα τόσο σκούρα με τις διαγνώσεις από τα ειδικά κέντρα όσο τα περιγράφεις; Δε θέλω να με παρεξηγήσεις, απλά σε όσα σχολεία δούλεψα δεν είδα να αντιμετωπίζουν τα παιδιά ως χαζά. Μάλιστα, μη σου πω ότι φέτος που έχουμε παιδιά που χρήζουν διάγνωσης και οι γονείς αρνούνται πεισματικά να συνεργαστούν, έχουμε σοβαρά προβλήματα. Δεν ξέρω πώς ν'αντιμετωπίσω τα συγκεκριμένα παιδιά. Αν είχαν εξεταστεί από ειδικούς, θα είχαμε κάποιο πόρισμα στα χέρια μας και -φαντάζομαι- κάποιες προτάσεις στο πώς να κινηθούμε. Αν, όμως, υπάρχει τόσο σοβαρό πρόβλημα με τους δασκάλους, γιατί δεν σκέφτεσαι την αλλαγή σχολείου; Ξέρω ότι είναι μεγάλη απόφαση αλλά αν είναι για το καλό του; Εννοώ να το βοηθήσει κάποιος ειδικός, να πάρει κάποια διάγνωση και αν το σχολείο δεν σας υποστηρίξει, τότε ν'αλλάξετε. Πάντως, όπως και να'χει, αν έχει την δική σου υποστήριξη κι αγάπη πιστεύω θα τα ξεπεράσει όλα! Ελπίζω όλα να πάνε καλά.

[karxarias29]

Ναι, βρε παιδί, να το δεχθώ για  παιδιά μικρά, άντε και γυμνασίου. Αλλά για κοτζάμ γαϊδούρι Α Λυκείου!!! 

[Ms Daisy]

Ναι, βρε παιδί, να το δεχθώ για  παιδιά μικρά, άντε και γυμνασίου. Αλλά για κοτζάμ γαϊδούρι Α Λυκείου!!! 

Ε, όχι κι έτσι!

[PDE ads]

[karxarias29]

Βλέπω στο avatar σου 2 αγοράκια, προφανώς τα παιδάκια σου. Και εγώ αγοράκι έχω.... ρε συ, λες να καταντήσουμε έτσι;

[KATRIN1]

Θα ήθελα να προσθέσω και το αμίμητο που μου έχει συμβεί και μόλις το θυμήθηκα. Πριν από πολλά χρόνια μια μαμά μού ζήτησε να της κάνω ιδιαίτερο 1 ώρα ιστορία... για να κάνει μετά μάθημα στο γιόκα της, που έγραφε διαγώνισμα. Όταν τη ρώτησα, γιατί να μην του κάνω απευθείας εγώ μου είπε το εξής: Ααα, δε γίνεται, γιατί εσύ μπορείς να έρθεις μόνο μεσημέρι και κοιμάται εκείνη την ώρα το πουλάκι μου Ε τότε, λέω, να κάνουμε έναν κόπο, μια και γράφει το παιδί και να έρθω κατά τις 9.30 το βράδυ. Απάντηση: αχ, δε γίνεται κοπέλα μου, γιατί εκείνη την ώρα ... θέλει να κοιμηθεί το χρυσό μου, είναι κουρασμένο!! ... και έκανα μάθημα στη μαμά!

Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά έχουν δικό τους πρόγραμμα με τον ύπνο (για τα μικρά μιλάω). Κι εγώ παλιά στράβωνα όταν με περιόριζαν τόσο πολύ: από τη μια οι δραστηριότητες, από την άλλη πάνε για ύπνο νωρίς κι ειδικά αν πάνε σε ολοήμερο.....άστα! Αλλά τώρα που πέρασα στην αντίπερα όχθη, πιστεύω ότι κι εγώ αν κάνω ιδιαίτερα στα παιδιά μου θα πιέσω την καθηγήτρια για το πότε θα κάνουμε. Άλλωστε γι'αυτό προτιμούν οι γονείς τα ιδιαίτερα (ένας απ'τους λόγους): γιατί τα παιδιά τους έχουν πολλά να κάνουν και δεν προλαβαίνουν να πάνε φροντιστήριο που είναι περισσότερες οι ώρες και στάνταρ το πρόγραμμα. Βέβαια, το να κάνεις ιδιαίτερο στην μαμά είναι εντελώς γελοίο! Φοβάμαι μόνο να μην κάνουμε αυτά που κοροιδεύαμε.
KATRINI, ομολογώ ότι είναι πολύ δύσκολη η θέση σου και ειλικρινά σε καταλαβαίνω. Από τώρα κοιτάζω μήπως ο μεγάλος γιος μου (πάει νήπια) είναι δυσλεκτικός ή γενικά αν διαφαίνεται κάποιο πρόβλημα. Είναι, όμως, τα πράγματα τόσο σκούρα με τις διαγνώσεις από τα ειδικά κέντρα όσο τα περιγράφεις; Δε θέλω να με παρεξηγήσεις, απλά σε όσα σχολεία δούλεψα δεν είδα να αντιμετωπίζουν τα παιδιά ως χαζά. Μάλιστα, μη σου πω ότι φέτος που έχουμε παιδιά που χρήζουν διάγνωσης και οι γονείς αρνούνται πεισματικά να συνεργαστούν, έχουμε σοβαρά προβλήματα. Δεν ξέρω πώς ν'αντιμετωπίσω τα συγκεκριμένα παιδιά. Αν είχαν εξεταστεί από ειδικούς, θα είχαμε κάποιο πόρισμα στα χέρια μας και -φαντάζομαι- κάποιες προτάσεις στο πώς να κινηθούμε. Αν, όμως, υπάρχει τόσο σοβαρό πρόβλημα με τους δασκάλους, γιατί δεν σκέφτεσαι την αλλαγή σχολείου; Ξέρω ότι είναι μεγάλη απόφαση αλλά αν είναι για το καλό του; Εννοώ να το βοηθήσει κάποιος ειδικός, να πάρει κάποια διάγνωση και αν το σχολείο δεν σας υποστηρίξει, τότε ν'αλλάξετε. Πάντως, όπως και να'χει, αν έχει την δική σου υποστήριξη κι αγάπη πιστεύω θα τα ξεπεράσει όλα! Ελπίζω όλα να πάνε καλά.

Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ

[gringa]

Εγώ πάντως παιδιά την προηγούμενη βδομάδα άφησα ιδιαίτερο γιατί η μαμά είχε την απαίτηση να πηγαίνω και να του γράφω τις ασκήσεις του σχολείου. Και μιλάμε για 15 χρονών γαϊδούρι. Ενώ εξηγήθηκα από την αρχή ότι θέλω οι ασκήσεις του σχολείου να είναι γραμμένες πριν πάω, έτσι ώστε να προσπαθεί μόνος του και να διορθώνουμε μαζί τα λάθη του, η μητέρα του (σίγουρα μετά από παράπονα του μαθητή) επενέβη λέγοντας "γι' αυτό παίρνω δασκάλα, για να του λύνει της ασκήσεις".
Η απάντησή μου ήταν "πάρτε ένα λυσάρι, πιο φτηνά σας βγαίνει" και την έκανα με ελαφρά.
Και δεν το μετάνοιωσα.

[KATRIN1]

Η αλλαγη σχολειου δεν ειναι και τοση ευκολη για το ιδιο το παιδι. Οι σημερινες δασκαλες καθοτι μικρες και απειρες στην ψυχολογια του παιδιου γιατι απειρες ως προς το αντικειμενο δεν ειναι-απειρες ειναι ως προς την ψυχοσυνθεση του παιδιου, ειναι παρα πολυ σκληρες.Δεν καταλαβαινω που οφειλεται αυτο.Το να βαλουν ενα 8 ή 9 δεν ειπαμε 10 σε ενα διαγωνισμα τους ειναι πολυ δυσκολο.Δεν καταλαβαινω το γιατι.Τοσα χρονια μπαινουμε σε τάξη δυστυχως δεν εχω διοριστει ακομα τετοια πραγματα δεν κανουμε.Προσωπικα θελω να τονωνω το ηθικο των μαθητων μου και ειναι και του Λυκειου ποσο του δημοτικου.Αν τσαλακωθει η ψυχη του παιδιου μου ποιος θα παρει την ευθυνη;Η εκαστοτε δασκαλα που ερχεται μια χρονια και την επομενη φευγει; Οσον αφορα για τη συνεργασια ολοι οι γονεις θελουμε συνεργασια με τον εκπαιδευτικο αλλα αν δεν την εχεις τι γινεται; Και κατι τελευταιο το να υπαρχει ενα χαρτι απο ειδικο τι νομιζετε οτι θα γινει;Θα ξερει η 22χρονη να το αντιμετωπισει καλυτερα; Δεν το νομιζω.Ετσι λοιπον το καλυτερο ειναι να μη βαλω το παιδι μου σε τετοια διαδικασια-θελω να ελπισω μεγαλώνοντας θα ωριμασει και στην τελικη ας μη γινει επιστημονας-χαμενος κανεις δεν παει.Και στην τελικη κι εγω που σπουδασα , και ετρεξα και επιμορφωθηκα τι καταλαβα; Καθε χρονο να εχω την ανασφαλεια θα δουλεψω ή οχι;Πιστεψτε με προτιμω την ψυχικη ηρεμια του παιδιου μου για τη μετεπειτα πορεια του και οχι  να το τρεχω απο κεντρο σε κεντρο, να αρχισει το ιδιο να πιστευει οτι κατι εχει γιατι ειναι 10 χρ. και καταλαβαινει.

[anastasia86]

Έτσι είναι KATRIN, πάνω από όλα το παιδί και η ψυχολογία του. Είναι πολύ σημαντικό να έχει αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Να σε ρωτήσω κάτι, πέρα από τα μαθήματα το παιδί δεν ασχολείται με κάποιο άθλημα ή κάτι άλλο που να του αρέσει και να είναι εκεί καλό και να ξεφεύγει λίγο ώστε να στηρίζει τον εαυτό του μέσα από τις ίδιες τους τις δυνάμεις; Π.χ. ποδόσφαιρο, μπάσκετ, προσκοπισμός,κλπ. Τουλάχιστον σε αυτά υπάρχουν και άνθρωποι που κατανοούν καλύτερα τις ανάγκες των παιδιών, ενίοτε σε μεγαλύτερο βαθμό και από εμάς τους εκπαιδευτικούς που γινόμαστε σκληροί απέναντί τους, και κοιτάζουν να εκμεταλλευτούν τις ιδιαίτερες ικανότητές τους. Όπως είπες, δεν είναι τα μαθήματα το παν, και οι καθηγητές αλλάζουν αλλά δεν ξέρουν τι ζημιά κάνουν στα παιδιά μας.
Θα σας πω μια προσωπική ιστορία. Ζήσαμε τα ίδια ακριβώς με τον αδερφό μου, ένα παιδί πανέξυπνο όμως τρομερά ζωηρό που δεν μπορούσε να σταθεί ήσυχο γιατί απλά δεν μπορούσαν να το κουμαντάρουν αφού του φέρονταν με το λάθος τρόπο. Τα υπόλοιπα παιδιά το είχαν πάρει χαμπάρι,μιας και η δασκάλα μάλωνε συνέχεια αυτόν, τον πείραζαν και έβγαινε συνέχεια φταίχτης. Εγώ ως μεγαλύτερη αδερφή στο ίδιο σχολείο, φυσικά και τον υποστήριζα και η δασκάλα του μας κατονόμασε συμμορία!!!!!!! (Επειδή δεν άφηνα να δείρουν τον αδερφό μου μεγαλύτερα γαιδούρια και έμπαινα στη μέση να τον προστατεύσω-πράγμα που θα έπρεπε να έχουν προσέξει οι ίδιοι και να φερθούν ανάλογα!!). Μεγαλώνοντας ωρίμασε ο μικρός και φυσικά ηρέμησε αλλά τα προβλήματα συνεχίστηκαν και στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο (Τεχνικό με πραγματικές συμμορίες) όπου αναγκαστήκαμε να χειριστούμε άλλους τρόπους για να προστατεύσουμε το παιδί, αφού καθηγητές και διευθυντής φοβόντουσαν να κάνουν το παραμικρό γιατί η μαφία του σχολείου της περιοχής τους απειλούσε. Να σημειώσω πως ο αδερφός μου δεν είναι κανένα μικροκαμωμένο παιδάκι,είναι 2 μέτρα άντρας και πολύ γεροδεμένος και επειδή είχε συναίσθηση της δύναμής του απέφευγε καυγάδες και συγκρούσεις με άλλους όσο μεγάλωνε αλλά όχι να κάθεται και να τις τρώει κιόλας. Τί ψυχολογία να έιχε αυτός ο μαθητής για να πάει σχολείο σε όλες τις τάξεις; Ειδικά στις πρώτες τάξεις του δημοτικού με τη συγκεκριμένη δασκάλα, με την οποία αργότερα υπήρξαν προβλήματα και με άλλους γονείς, αν αφήναμε το μικρό μόνο του θα τα είχε παρατήσει προ πολλού. Εξωσχολικά ασχολήθηκε με διάφορα αθλήματα κλπ,τα βαριόταν όμως σύντομα και τα παρατούσε. Τυχαία άρχισε να φτιάχνει και να χαλάει πράγματα μέσα στο σπίτι και ανακάλυψε με τη βοήθεια του πατέρα μας την κλίση τους προς την ηλεκτρολογία την οποία και αγάπησε και ανέπτυξε μεγαλώνοντας. Παρόλο που δεν πέρασε σε ΤΕΙ γιατί δεν το ήθελε, ήταν από τους καλύτερους μαθητές στο Λύκειο αφού έκανε αυτό που του άρεσε (πέρα από τα διάφορα γεγονότα) και μάλιστα ένας καθηγητής του σχολείου τον πήρε στην εταιρία του αμέσως μόλις τέλειωσε και είναι από τους καλύτερους μάστορες, με σεμινάρια και πραγματικές γνώσεις μέσα από διάβασμα που απέδωσε. Εδώ ταιριάζει απόλυτα ο τίτλος "Μάθε,παιδί μου, μόνο σου". Αυτά τα έγραψα για να καταλάβουμε πως κάποια φαινόμενα δεν είναι καινούρια και συμβαίνουν παντού, καλοί και κακοί εκπαιδευτικοί υπάρχουν παντού και παίζουν τεράστιο ρόλο στα παιδιά μας. Η στήριξη μέσα από την οικογένεια έιναι το βασικότερο. Όπως είπε και η μανούλα ΚΑΤΡΙΝ, δεν χρειάζεται να γίνουμε επιστήμονες όλοι, κανείς δεν πάει χαμένος και στην τελική κάποιες φορές είναι και καλύτερα. Εγώ παιδεύομαι με ΑΣΕΠ και πτυχία και ο αδερφός μου έχει ήδη μισθό αναπληρωτή στα 21 του χρόνια επειδή κυνήγησε αυτό που του άρεσε και δεν άφησε κανέναν να τον υποτιμήσει σε αυτό που ήξερε καλά. (Μας κόστισε λίγο παραπάνω βέβαια σε ηλ.συσκευές και παιχνίδια τόσα χρόνια ο μαστροχαλαστής αλλά χαλάλι!! )
Διέξοδοι υπάρχουν πολλές,ας μη μάθουν τα παιδιά μας αλγορίθμους, δεν τρέχει και τίποτα. Ας έχουν βασικές γνώσεις που θα τους χρησιμεύσουν πραγματικά στην καθημερινότητά τους και από εκεί και πέρα τα μάτια μας ανοιχτά γονείς και εκπαιδευτικοί να βλέπουμε τα ταλέντα και τις κλίσεις των παιδιών και να τα εμψυχώνουμε όσο μπορούμε να γίνουν σωστοί άνθρωποι πάνω από όλα. Συγνώμη αν σας κούρασα. 

[Ms Daisy]

Τι να σας πω, κορίτσια...... Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Ειλικρινά πίστευα ότι τα πράγματα θα βελτιώνονταν με κάποια διάγνωση, αλλά μπορεί να γίνονταν και χειρότερα. Συμφωνώ ότι οι νέες δασκάλες δεν γνωρίζουν καθόλου από παιδική ψυχολογία (το βλέπω και στο σχολείο μου που ενώ ξέρουν ότι κάποια παιδιά είναι "ιδιαίτερα", τα φωνάζουν και τα απειλούν στο διάλειμμα "ξανακάντο και θα δεις τι θα σου κάνω" κι άλλα τέτοια κομψά). Αλλά όλοι αγνοούμε τι γίνεται μέσα στην ψυχούλα των παιδιών. Απλά ίσως εμείς, ως μεγαλύτερες και έχοντας αποκτήσει παιδιά, τα νιώθουμε περισσότερο. Όπως και να'χει, η μητέρα ξέρει καλύτερα, KΑΤΡΙΝ. 

[sophie]

Προσωπικά θεωρώ (κι ελπίζω να μην κάνω λάθος) ότι, με τα σημερινά δεδομένα, είναι πολύ δύσκολο να αφήσεις εντελώς μόνο του το παιδί στο διάβασμα (ιδίως στις πρώτες τάξεις του δημοτικού). Ο μεγάλος μου γιος (Β δημοτικού) θέλει να διαβάζει στο σαλόνι (που μπορεί να καθόμαστε εγώ και ο μικρότερος αδερφός του) μόνο και μόνο για να μην "πηγαινοέρχεται" (όπως λέει  ) όταν έχει απορίες και θέλει να με ρωτήσει κάτι. Το θέμα είναι ότι έχει συχνά απορίες. Έχει δασκάλα που δίνει αρκετή δουλειά στο σπίτι (ασκήσεις, φύλλα εργασίας κλπ) και πολλές φορές δεν καταλαβαίνει ή τι ζητάει η άσκηση ή τον τρόπο να τη λύσει. Δεν του τα δίνω "έτοιμα", απλά του εξηγώ τον τρόπο. Επιπλέον όταν τον αφήνω να κάνει πχ μία φωτοτυπία γλώσσας, την ελέγχω μετά και, αν έχει κάνει λάθη (πχ ορθογραφίας), του τα επισημαίνω. Δεν ξέρω αν είναι σωστό...
Από την άλλη, η ίδια η δασκάλα μας έχει δώσει πολλές φορές γραπτές οδηγίες για το πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά στο διάβασμα (ιδίως των μαθηματικών) οπότε, φαντάζομαι, ότι δε θέλει να είμαστε ως γονείς αμέτοχοι ή να αφήνουμε το παιδί εντελώς αυτόνομο.
Ίσως όλα αυτά επειδή είνα σε μικρή τάξη ακόμα. Κι εγώ θα ήθελα τουλάχιστον από τη 'Δ δημοτικού και μετά να διαβάζει εντελώς μόνος και να είναι υπεύθυνος για τα λάθη του. Προς το παρόν όμως αν τύχει και αρνηθώ να τα δω, βάζει τα κλάματα, καθώς είναι τελειομανής και εγωίσταρος  και αρνείται να πάει σχολείο με την πιθανότητα να έχει κάποιο λάθος στα γραπτά του!!!!

[Melina04]

Τι να σας πω, κορίτσια...... Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Ειλικρινά πίστευα ότι τα πράγματα θα βελτιώνονταν με κάποια διάγνωση, αλλά μπορεί να γίνονταν και χειρότερα. Συμφωνώ ότι οι νέες δασκάλες δεν γνωρίζουν καθόλου από παιδική ψυχολογία (το βλέπω και στο σχολείο μου που ενώ ξέρουν ότι κάποια παιδιά είναι "ιδιαίτερα", τα φωνάζουν και τα απειλούν στο διάλειμμα "ξανακάντο και θα δεις τι θα σου κάνω" κι άλλα τέτοια κομψά). Αλλά όλοι αγνοούμε τι γίνεται μέσα στην ψυχούλα των παιδιών. Απλά ίσως εμείς, ως μεγαλύτερες και έχοντας αποκτήσει παιδιά, τα νιώθουμε περισσότερο. Όπως και να'χει, η μητέρα ξέρει καλύτερα, KΑΤΡΙΝ. 

 Τι εννοείς ακριβώς όταν λες "ιδιαίτερα" παιδια; Με προβλήματα συμπεριφοράς; Συμφωνώ ότι όταν είσαι άπειρος ενδεχομένως να μην είσαι το ίδιο αποδοτικός όπως ύστερα από χρόνια αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάθε νέα δασκάλα ή δάσκαλος δε γνωρίζει καθόλου από παιδική ψυχολογία.  Καταλαβαίνω πώς νιώθεις  όταν βλέπεις να αντιμετωπίζεται με λάθος τρόπο ένα παιδί με έχει προβληματίσει και εμένα πολύ στο παρελθόν έχοντας δει συναδέλφους να το κάνουν...Απ την άλλη σκέφτομαι και νομίζω πως θα συμφωνήσεις ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ δύσκολα σε μια τάξη με μεγάλο αριθμό παιδιών και ιδίως για κάποιον που μπαίνει πρώτη φορά σε τάξη. Οι θεωρίες που διδασκόμαστε στο πανεπιστήμιο πολλές φορές δεν μπορούν να βοηθήσουν...χρειάζεται βοήθεια στην πράξη δίπλα σε έναν έμπειρο καλό παιδαγωγό..

[Ms Daisy]

Βλέπω στο avatar σου 2 αγοράκια, προφανώς τα παιδάκια σου. Και εγώ αγοράκι έχω.... ρε συ, λες να καταντήσουμε έτσι;

Όχι ρε συ! Μη λες τέτοια! Καλύτερα ας φάμε μεγάλη μπουκιά!

Προσωπικά θεωρώ (κι ελπίζω να μην κάνω λάθος) ότι, με τα σημερινά δεδομένα, είναι πολύ δύσκολο να αφήσεις εντελώς μόνο του το παιδί στο διάβασμα (ιδίως στις πρώτες τάξεις του δημοτικού). Ο μεγάλος μου γιος (Β δημοτικού) θέλει να διαβάζει στο σαλόνι (που μπορεί να καθόμαστε εγώ και ο μικρότερος αδερφός του) μόνο και μόνο για να μην "πηγαινοέρχεται" (όπως λέει  ) όταν έχει απορίες και θέλει να με ρωτήσει κάτι. Το θέμα είναι ότι έχει συχνά απορίες. Έχει δασκάλα που δίνει αρκετή δουλειά στο σπίτι (ασκήσεις, φύλλα εργασίας κλπ) και πολλές φορές δεν καταλαβαίνει ή τι ζητάει η άσκηση ή τον τρόπο να τη λύσει. Δεν του τα δίνω "έτοιμα", απλά του εξηγώ τον τρόπο. Επιπλέον όταν τον αφήνω να κάνει πχ μία φωτοτυπία γλώσσας, την ελέγχω μετά και, αν έχει κάνει λάθη (πχ ορθογραφίας), του τα επισημαίνω. Δεν ξέρω αν είναι σωστό...
Από την άλλη, η ίδια η δασκάλα μας έχει δώσει πολλές φορές γραπτές οδηγίες για το πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά στο διάβασμα (ιδίως των μαθηματικών) οπότε, φαντάζομαι, ότι δε θέλει να είμαστε ως γονείς αμέτοχοι ή να αφήνουμε το παιδί εντελώς αυτόνομο.

Μα αυτό ακριβώς που κάνεις δεν είναι "διδάσκω στο παιδί μου αυτονομία"; Δεν είναι δυνατόν ν'αφήσουμε τα παιδιά στην τύχη τους. Απλά μ'αυτά που κάνεις του μαθαίνεις πώς να είναι αυτόνομο κι υπεύθυνο (του εξηγείς τι να κάνει, το κάνει, του λύνεις απορίες, στο φέρνει τελειωμένο και το ελέγχεις). Αυτό που διαφωνώ  είναι όοοοολη την ώρα να είναι ο γονιός πάνω απ'το κεφάλι του παιδιού. Δεν νομίζω ότι μακροπρόθεσμα θα ωφεληθεί οποιοσδήποτε απ'τους δύο.

Τι εννοείς ακριβώς όταν λες "ιδιαίτερα" παιδια; Με προβλήματα συμπεριφοράς; Συμφωνώ ότι όταν είσαι άπειρος ενδεχομένως να μην είσαι το ίδιο αποδοτικός όπως ύστερα από χρόνια αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάθε νέα δασκάλα ή δάσκαλος δε γνωρίζει καθόλου από παιδική ψυχολογία.  Καταλαβαίνω πώς νιώθεις  όταν βλέπεις να αντιμετωπίζεται με λάθος τρόπο ένα παιδί με έχει προβληματίσει και εμένα πολύ στο παρελθόν έχοντας δει συναδέλφους να το κάνουν...Απ την άλλη σκέφτομαι και νομίζω πως θα συμφωνήσεις ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ δύσκολα σε μια τάξη με μεγάλο αριθμό παιδιών και ιδίως για κάποιον που μπαίνει πρώτη φορά σε τάξη. Οι θεωρίες που διδασκόμαστε στο πανεπιστήμιο πολλές φορές δεν μπορούν να βοηθήσουν...χρειάζεται βοήθεια στην πράξη δίπλα σε έναν έμπειρο καλό παιδαγωγό..

"Ιδιαίτερα" παιδιά εννοώ παιδιά που έχουν κάποιοπρόβλημα όπως διάσπαση προσοχής, δυσλεξία, κλπ
Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν τα βάζω με τις νέες συναδέλφους. Πώς θα μπορούσα άλλωστε. Κι εγώ όταν ξεκίνησα έκανα του κόσμου τα λάθη (φώναζα κλπ). Τόσο ήξερα, τόσο έκανα. Απλά αυτό που λέω είναι ότι θα έπρεπε στις σχολές να δώσουν μεγαλύτερη βάση στην παιδοψυχολογία. Δεν ξέρω οι δασκάλες τι μαθαίνουν πάνω σ'αυτόν τον τομέα, αλλά εμείς της Αγγλικής δε μαθαίναμε ΤΙΠΟΤΑ! Εγώ, πχ, εφάρμοζα την τακτική των καθηγητών μου (καταλαβαίνεις τώρα τι εννοώ όταν λέω τεράστια λάθη). Καλές οι ακαδημαικές γνώσεις αλλά τα κενά αυτά καλύπτονται στην πορεία (γνώμη μου). Αλλά η ψυχολογία ... άλλο πράγμα. Αφού έκανα παιδιά άρχισα να διαβάζω σαν τρελή παιδοψυχολογία.  Απαράδεκτο...