Καποδίστριας 2 και νηπιαγωγεία

[leofa]

http://www.paremvaseis.org/2008-02-16-yliko.htm

Το «αποκεντρωμένο» σχολείο της αγοράς
Του Γιώργου Καββαδία
 
Με «ήπιους» ρυθμούς η νέα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ετοιμάζεται να προωθήσει τις «μεταρρυθμίσεις» στην εκπαίδευση. Μόνο που πίσω από τη γοητεία και την εξουσία των λέξεων κρύβεται ο ταξικός χαρακτήρας και προσανατολισμός των μεταρρυθμίσεων. Από τη δεκαετία του 1990 η εκσυγχρονιστική πολιτική στην εκπαίδευση επιδιώκει την ευθυγράμμισή της στα νέα δεδομένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στόχος η διαμόρφωση του ευέλικτου, «αποκεντρωμένου» σχολείου της αγοράς, που οικοδομείται πάνω στα ερείπια του σημερινού δημόσιου σχολείου.

Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση στο πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, όπως διαμορφώνονται και υλοποιούνται στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φαίνεται ότι συμφωνούν σε γενικές γραμμές στην εφαρμογή της «αξιολόγησης» και της «αποκέντρωσης» που αποτελούν βασικούς πυλώνες για την οικοδόμηση του σχολείου της αγοράς.

Οι κυρίαρχες δυνάμεις προβάλλουν ένα μοντέλο σύμφωνα με το οποίο η επιχείρηση διατάζει και η εκπαίδευση πρέπει να συμμορφώνεται. Γενικότερα το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να «μεταρρυθμίζεται» έτσι που να συμμορφώνεται με τους κανόνες της αγοράς. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο γίνεται όλο και πιο ορατή η ενεργός συμμετοχή και παρέμβαση των επιχειρήσεων στην εκπαιδευτική διαδικασία που επιχειρούν να την προσδέσουν στο άρμα τους.

Από τους παιδικούς σταθμούς στα νηπιαγωγεία

Με όχημα την «αποκέντρωση» ξεκίνησε επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ το πέρασμα της εκπαίδευσης στους δήμους. Το πρώτο βήμα ήταν η παράδοση των παιδικών σταθμών. Οι περισσότεροι δήμοι επιβάρυναν τους εργαζομένους με τη χρηματοδότηση των παιδικών σταθμών, με αυξήσεις στα δίδακτρα ή τροφεία και άλλες έκτακτες εισφορές. Επιπλέον, οι παιδικοί σταθμοί μετατράπηκαν σε πεδία εφαρμογής των ελαστικών μορφών εργασίας, αφού οι περισσότεροι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου έτσι ώστε να βρίσκονται σε κατάσταση εργασιακής ομηρίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στο Δήμο Αθηναίων οι 450 από τους 1.500, περίπου το 1/3, είναι συμβασιούχοι. Τα τροφεία φτάνουν τα 200 για κάθε παιδί το μήνα, ενώ στο Φάληρο προσεγγίζουν τα 280 .

Από τη φετινή σχολική χρονιά με την καθιέρωση της υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής και με πρόσχημα ότι τα υπάρχοντα νηπιαγωγεία δεν επαρκούν να καλύψουν τις ανάγκες, δίνεται η δυνατότητα σε παιδικούς σταθμούς δήμων και ιδιωτών να λειτουργούν τμήματα Νηπιαγωγείων.

Πέρα από τους μύθους της «αποκέντρωσης» δεν προωθείται άμεσα μόνο η ιδιωτικοποίηση της προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης, αλλά δοκιμάζεται συνολικά το μοντέλο του ευέλικτου, «αποκεντρωμένου» σχολείου της αγοράς. Συγκεκριμένα επιδιώκουν:

1. Την καθήλωση των κρατικών δαπανών για την εκπαίδευση και τη μετάθεση του κόστους λειτουργίας των σχολικών μονάδων στους δήμους και ουσιαστικά στους εργαζόμενους, με την επιβολή τοπικής φορολογίας.

Με άλλα λόγια, η χρηματοδότηση κάθε σχολικής μονάδας θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις οικονομικές δυνατότητες κάθε δήμου. Οι δήμοι με τη σειρά τους θα μεταθέτουν την οικονομική επιβάρυνση στους πολίτες είτε επιβάλλοντας δίδακτρα είτε άλλες εισφορές ή φόρους. Αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν, τότε τα σχολεία θα υπολειτουργούν ή θα αναγκαστούν να δεχτούν τις «ευεργεσίες» των «χορηγών».

Μακροπρόθεσμα τ’ αποτελέσματα θα είναι ο μαρασμός και το κλείσιμο πολλών σχολείων, κυρίως των αγροτικών περιοχών, αφού οι κοινότητες και οι μικρότεροι δήμοι δε θα μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν στα έξοδα λειτουργίας τους, την ώρα που οι ποικιλώνυμοι «τοπικοί παράγοντες» θα ενδιαφέρονται για τη βιτρίνα τους, τα «καλά» σχολεία της περιοχής. Ανάλογα προβλήματα θ’ αντιμετωπίσουν και πολλά σχολεία των αστικών κέντρων, ιδιαίτερα των υποβαθμισμένων περιοχών, που θα εξελιχθούν σε σχολεία αλλοδαπών μεταναστών και φτωχών Ελλήνων, κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ, της μητρόπολης του καπιταλισμού. Στον ανελέητο ανταγωνισμό που θα ξεσπάσει μεταξύ των σχολείων, οι μαθητές, με πρόσχημα το δικαίωμα επιλογής του σχολείου που θα φοιτήσουν, αντιμετωπίζονται ως πελάτες και παραγόμενα εμπορεύματα αφού θα προετοιμάζονται έτσι ώστε να κυκλοφορήσουν στην αγορά με καλύτερους όρους.

2. Η επιχειρηματικότητα εισβάλλει από τα Νηπιαγωγεία. Στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων, όπως καθορίζεται από τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλάζουν τη φυσιογνωμία του νηπιαγωγείου και επιδιώκουν τη «σχολειοποίηση», μεταφέροντας γνωστικά αντικείμενα και διδακτέα ύλη του δημοτικού σχολείου. Η «προσχολική αγωγή» ακόμα και ως έννοια παύει να υπάρχει και αντικαθίσταται από την «προσχολική εκπαίδευση». Η επιχειρηματικότητα ανάγεται σε υπέρτατη αξία και προάγεται κυρίως μέσα από την Ευέλικτη Ζώνη και τα διάφορα Ευρωπαϊκά Προγράμματα (Αγωγή Υγείας και Περιβάλλοντος).

Από το πόρισμα του ΕΣΥΠ για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (Ιούλιος 2006) ανοίγει η κερκόπορτα για την εισβολή των επιχειρήσεων στο σχολείο και την παρέμβασή του στο σχολικό πρόγραμμα και τη λειτουργία του σχολείου σε συνεργασία με τους δήμους. Πάνω στα ερείπια του ενιαίου δημόσιου σχολείου οικοδομείται η διαφοροποίηση κάθε σχολείου και ουσιαστικά ο ταξικός διαχωρισμός τους. Με «δούρειο ίππο» την Ευέλικτη Ζώνη για το Δημοτικό Σχολείο και τις Ελεύθερες Ζώνες στο Γυμνάσιο, δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις και τους δήμους να διαμορφώνουν το 1/3 του προγράμματος σε κάθε σχολείο χωριστά. Επιπλέον, η τοποθέτηση οικονομικού διευθυντή-μάνατζερ δείχνει το άνοιγμα του σχολείου σε επιχειρηματικές δραστηριότητες και τη διαπλοκή του με την «αποκεντρωμένη» αγορά.

Με την ψευδεπίγραφη αποκέντρωση επιδιώκεται από το κράτος η μετάθεση του οικονομικού κόστους της λειτουργίας της εκπαίδευσης και η παραπέρα ιδιωτικοποίησή της. Άμεσος στόχος είναι η εξεύρεση πόρων έξω από τον κρατικό προϋπολογισμό. Οι πόροι αυτοί θα βρεθούν από ιδιωτικές επιχειρήσεις-χορηγούς, που θα παρεμβαίνουν και θα καθορίζουν τα αναλυτικά προγράμματα και εν γένει τη λειτουργία των σχολείων, από δημοτικούς φόρους και από εισφορές γονέων. Αυτό είναι το φτηνό και ευέλικτο σχολείο της αγοράς. Αυτό είναι το επιχειρηματικό σχολείο των «κουπονιών», έρμαιο της αγοράς, που λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

3. Οι Σ.Δ.Ι.Τ. ανοίγουν το δρόμο

Στην οδηγία της Κομισιόν με τίτλο «Διδασκαλία και Μάθηση προς την κοινωνία της γνώσης» αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Τα πιο αποκεντρωμένα εκπαιδευτικά συστήματα είναι ταυτόχρονα και τα πιο ευέλικτα, αυτά που προσαρμόζονται πιο γρήγορα και επιτρέπουν να αναπτυχθούν νέες μορφές συμπράξεων και συνεργασιών». Φυσικά οι «Συμπράξεις και συνεργασίες» έχουν θεσμοθετηθεί με το ν.3.380. Με το νόμο για τις κακόφημες ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου- Ιδιωτικού Τομέα) δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αναλάβουν την εκτέλεση κάποιου έργου υποδομής ή την παροχή υπηρεσίας προς τους πολίτες, ενώ το Δημόσιο είναι απλώς ο χρήστης του έργου, πληρώνοντας σε δόσεις τον ιδιώτη για τη χρήση αυτή. Ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη το πρόγραμμα κατασκευής 51 σχολικών κτιρίων.

Είναι φανερό ότι με τις ΣΔΙΤ αναπτύσσεται στην τελική μορφή το σχολείο της αγοράς. Οι ιδιωτικές εταιρείες θα μπορούν να ελέγχουν όχι μόνο τους χώρους αλλά και τη συνολική λειτουργία των σχολείων. Ακυρώνεται ουσιαστικά το νομοθετικό πλαίσιο, με βάση το οποίο οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τα διάφορα όργανα στα οποία συμμετέχουν γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί έχουν την αρμοδιότητα της συντήρησης των σχολείων με πόρους του ΥΠΕΣΔΔ. Η ιδιωτική εταιρεία θ’ αποφασίζει για το αν, πώς και πότε θα γίνουν οι διάφορες επισκευές. Η ίδια θα έχει τη δυνατότητα να επέμβει και να απαγορεύσει εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις των φορέων της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον θα διαπαιδαγωγούνται οι νέοι, ώστε να αποδεχτούν σαν κάτι φυσιολογικό τους νόμους της αγοράς και την κυρίαρχη ιδεολογία.

4. Ανατροπή εργασιακών σχέσεων.

Άρση της μονιμότητας. Εργασιακή ομηρία και ιδεολογική χειραγώγηση

Το μέλλον έρχεται από την εποχή των «δημοδιδασκάλων» από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, τότε που οι δάσκαλοι προσλαμβάνονταν από τους δήμους και της κοινότητες χωρίς εργασιακά δικαιώματα και ελευθερίες. Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό τόσο θα περιορίζονται τα εργασιακά δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εκπαιδευτικών. Επιδιώκουν την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και την πρόσληψη των εκπαιδευτικών από τους δήμους ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες. Το μοντέλο της Αγγλίας είναι χαρακτηριστικό και αποκρουστικό. Γι’ αυτό «αξιολόγηση» και «αποκέντρωση» αποτελούν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ο «Καποδίστριας 2» Προπομπός της «αποκέντρωσης».
Είναι αλήθεια ότι τα σχέδια για το «αποκεντρωμένο» σχολείο έχουν εκπονηθεί από τους νεοφιλελεύθερους εγκεφάλους των