Συνοπτικά θέματα περί παιδαγωγικής επάρκειας

[emmaki]

Συμφωνώ και εγώ (αν και απόφοιτη παιδαγωγικού) ότι μόνο το πτυχίο δεν επαρκεί.
Ακόμα και εγώ που έκανα πρακτικές από το πρώτο έτος μέσα σε τάξη, όταν μπήκα στην τάξη μόνη μου (χωρίς να έχω συζητήσει πιο μπροστά με κάποιον επόπτη το τι θα κάνω και πώς θα το κάνω) έπαθα την πλάκα μου!!!!
Επίσης, όλοι όσοι τελειώνουμε μια σχολή, που είτε θεωρείται παιδαγωγική είτε όχι, δεν είμαστε "κατάλληλοι" για δάσκαλοι. Το κατάλληλοι το λέω με την έννοια του ότι δεν μπορύν όλοι να γίνουν δάσκαλοι, δεν έχουν όλοι μέσα τους αυτό το "κάτι" που σε κάνει δάσκαλο. Δεν χρειάζεται μόνο να ξέρεις άριστα το αντικέιμενο σου, δεν χρειάζεται μόνο να ξέρεις άριστα όλες τις παιδαγωγικές θεωρίες (προσωπικά εγώ ξέρω να εφαρμόζω, αν μου πείτε να σας πω ποιος έχει πει τι δεν έχω ιδέα  ) αλλά είναι απαραίτητο αυτό το "κάτι" που σε κάνει δάσκαλο.
Αυτό,λοιπόν, το "κάτι", αν και νομίζω ότι καθένας μας ξέρει προσωπικά αν το έχει ή όχι, μπορεί να το βρει μόνο με κατάλληλη εκπαίδευση μέσα στην τάξη. Τώρα αν η ακπαίδευση αυτή θα γίνει πριν ή μετά το διορισμό, ποσώς με ενδιαφέρει. Απλά αν γίνει πριν, είναι πιο έυκολο να στρέψεις αυτόν που δεν κάνει προς κάτι άλλο. Αν τον προσλάβεις πρώτα (ειδικά μέσα από τη διαδικασία εξετάσεων) και μετά αποδειχτέι ότι δεν είναι κατάλληλος, δεν είναι εύκολο να τον "απομακρύνεις" (δεν μπορώ να βρω κατάλληλη λέξη).

Παρεπιμπτώντως, εγώ θεωρ΄'ω ότι αν και ήμουν πάρα πολύ καλή νηπιαγωγός και τα παιδιά "μου" απέκτησαν σωστές βάσεις, αυτό το "κάτι" δεν το έχω. Γι' αυτό πλέον και δεν βρίσκομαι σε τάξη, αλλά έχω επιλέξει το διαγνωστικό κομμάτι της ειδικής αγωγής. (Για να κάνω και λίγη αυτοκριτική)