Προβλήματα συμπεροφοράς στο νηπιαγωγείο

[alexel]

Ανοίγω το συγκεκριμένο θέμα με αφορμή το πρόβλημα που αντιμετωπίζει μια συνάδελφος φέτος και ελπίζω να αποτελέσει έναυσμα ώστε να γράψουν και άλλοι τις εμπειρίες τους,γεγονός που πιστεύω θα ωφελήσει όλους μας.Λοιπόν:

Η συνάδελφος έχει μεικτό τμήμα προνηπίων-νηπίων, 15 παιδιά συνολικά.Το νηπ/γείο λειτουργεί ως κλασικό.Το πρόβλημα υπάρχει με ένα κοριτσάκι 5 ετών(νήπιο).
Το παιδί δε θέλει να έρχεται στο νηπ/γείο.Οι γονείς του το φέρνουν με το ζόρι.
Η νηπ/γός το υποδέχεται και το ρωτά με τί θέλει να ασχοληθεί.Συνήθως επιλέγει να ζωγραφίσει.
5 λεπτά αργότερα το κοριτσάκι αρχίζει να επιτίθεται λεκτικά προς τα παιδιά που την περιτριγυρίζουν.
Δε λέει βωμολοχίες,αλλά λόγια που σκοπό έχουν να  πληγώσουν.Όσα λέει είναι φανερό πως τα ακούει μέσα από την οικογένειά της.
Π.χ.λέει:-Είσαι τεμπέλα σαν τη μάνα σου.
           -Έχεις μοιάσει στη χαζή τη γιαγιά σου
           -Τί είναι αυτά που φοράς?Θες να μας το παίξεις όμορφη?
Συνήθως απευθύνει αυτή την κακία στα μικρότερα και πιο αδύναμα παιδιά και όταν δε βλέπει η νηπιαγωγός,με ύπουλο τρόπο τα χτυπάει κιόλας.
Εκτός όλων των παραπάνω δείχνει άρνηση για όλες τις δραστηριότητες του νηπιαγωγείου.Από παραμύθια και τραγούδια,μέχρι πειράματα φυσικών επιστημών και ομαδικά παιχνίδια.Στα παιχνίδια θέλει να βγαίνει πάντα νικητής και όταν δε γίνεται αυτό αντιδρά με χτυπήματα,φωνές και υστερίες.
Αξιοσημείωτο είναι ότι:
-Το παιδί είχε μια εντελώς διαφορετική συμπεριφορά πέρσι,ως προνήπιο(σύμφωνα με τους γονείς του) ,αλλά και φέτος μέχρι τα Χριστούγεννα(σύμφωνα με τη νηπιαγωγό)
-Η νηπιαγωγός δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα με κανένα άλλο παιδί.

Έχετε ακούσει ή σας έχει τύχει κάτι ανάλογο?Πώς το αντιμετωπίσατε ή πώς θα το αντιμετωπίζατε?

[PDE ads]

[maklin]

Το κατάλληλο θα ήταν να είχαμε τη δυνατότητα να απευθυνόμαστε σε σχολικούς ψυχολόγους ώστε η αντιμετώπιση των προβληματικών συμπεριφορών να γινόταν άμεσα και ορθά. Αλλά αρκούμαστε σε αυτά που έχουμε. Αν βέβαια μπορείτε να επικοινωνίσετε με κάποιο σχολικό ψυχολόγο θα ήταν το ιδανικότερο, μιας κι εκείνος θα παρατηρούσε το παιδί στο χώρο του νηπιαγωγείου και θα εξέταζε τη συμπεριφορά του, προτείνοντάς σας λύσεις. Αυτά όμως τα γνωρίζετε οι περισσότεροι οπότε δε θα μακρυγορήσω άλλο.
Μου φαίνεται περίεργο που το κοριτσάκι έχει μετά τα Χριστούγεννα τη συμπεριφορά αυτή. Υποτίθεται ότι αν είχε την όποια προβληματική συμπεριφορά εξ' αρχής, μετά τα Χριστούγεννα θα βελτιωνόταν.
Για τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί όντως φαίνεται ότι τις ακούει μέσα στην οικογένεια και τις έχουν αποτυπωθεί. Μπορεί να μην απευθύνονται στο κορίτσι αλλά να ακούει τέτοιους διαλόγους από μέλη της οικογένειας.
Επίσης, η επιθετικότητα γνωρίζω ότι μπορεί να προέρχεται από διάφορους λόγους (μιμούμενη συμπεριφορά, εκδήλωση ενόχλησης). Πιστεύω, η νηπιαγωγός θα μπορεί να παρατηρήσει πότε και γιατί εμφανίζει επιθετικότητα προς τα άλλα παιδιά και να κατανοήσει την εν λόγω συμπεριφορά.
Τώρα όσον αφορά το ενδιαφέρον για τις δραστηριότητες μήπως επιθυμεί να απασχολείται μόνη της; Και πάλι εδώ η νηπιαγωγός θα είναι σε θέση να καταλάβει τι την ελκύει, τι θέματα της αρέσει να ζωγραφίζει με στόχο να την προσεγγίσει ή να ανοίξει ένα σχετικό θέμα όπου θα συμμετέχουν όλα τα παιδιά.
Αυτά που είχα να πω είναι αρκετά θεωρητικά και δε ξέρω αν θα βοηθήσουν στην πράξη !!!
Ελπίζω να μπορέσει η νηπιαγωγός να αντιμετωπίσει την κατάσταση άμεσα, σε συνεργασία με τους γονείς

[emmaki]

Καταρχήν, η νηπιαγωγός πρέπει να μιλήσει με τους γονείς και να δούνε μαζί τι άλλαξε στη ζωή του παιδιού. Όποτε και αν άρχισε η συμπεριφορά αυτή, στην αρχή της χρονιάς σύμφωνα με τους γονείς ή μετά τα Χριστούγεννα σύμφωνα με τη νηπιαγωγό, κάτι συνέβη και το έκανε να συμπεριφέρεται έτσι. Αν κρίνω από το τι λέει, μήπως οι σχέσεις των γονιών δεν είναι καλές; Μήπως ο ένας φωνάζει στον άλλο; Εάν αυτό είναι που συμβαίνει, τότε οι γονείς θα πρέπει αυτοί να αλλάξουν πρω΄τα τη συμπεριφορά τους. Είμαι της άποψης πως ό,τι και να υπάρχει ανάμεσα στπυς γονείς, είτε είναι μαζί είτε έχουν χωρίσει, απέναντι στο παιδί πρέεπι να είναι και οι 2 άψογοι!
Τώρα, η νηπιαγωγός από τη μεριά της, αφού βρει τι έχει συμβεί και αφού συζητήσει με τους γονείς για την αντιμετώπιση στο σπίτι, πρέπει να πλησιάσει το παιδί. Να της μιλήσει, να την κάνει να την εμπιστευτεί ώστε να ανοιχτεί. Μπορεί το παιδί να πει κάτι που δεν το λέει στους γονέις (δεν είναι σπάνιο αυτό), μπορεί να συνέβη κάτι που για τους ενήλικες μπορεί να ήταν ασήμαντο, αλλά για το πιαδί πολύ σημαντικό και να το έκανε να αποτραβηχτεί και γίνει επιθετικό....
Χρειάζεται και παρατήρηση από τη νηπιαγωγό. Πότε το παιδί γίνεται επιθετικό; Τι ζωγραφίζει; Τι κάνει όταν οι άλλοι είναι μαζεμένοι στην παρέα; Τι κάνει όταν οι άλλοι κάνουν μια δραστηριότητα; Τι κάνει στο διάλειμμα;
Είμαι σχεδόν σίγουρη πως κάτι συμβαίνει στις σχέσεις των γονιών. Πρώτα, λοιπόν, αυτοί πρέπει να το καταλάβουν και να τροποιήσουν τη συμπεριφορά τους και μετά το παιδί.