To ποίημα της ημέρας

[ioannasol]

Ένα  πρόωρο καλοκαίρι


Ένα καλοκαίρι που μυρίζει άνοιξη και πιο πολύ,
μια χρονιά που αρνείται να ξεδιψάσει όσο ανθεί.
Ένα ακόμα καλοκαίρι που νεροδιψάσαμε,
που σκύψαμε στη βρύση για νερό μα δεν χορτάσαμε,
μια μπόρα ήταν μα δεν φτάσαμε,
αντίο είπαμε μα δεν προφτάσαμε.

Ένα πρόωρο καλοκαίρι που δεν ξαποστάσαμε,
που όλα μας διέλυσαν και δεν προφτάσαμε,
να ονειρευτούμε πια ξεχάσαμε
και αυτό το Πάσχα χάσαμε.

[PDE ads]

[gismix]

Αργήσατε...
Αργήσατε μωρε παιδιά στην
όμορφη εξοχή
Την άλλη Κυριακή να πάμε όλοι μαζί
να ψήσουμε αρνί...

Η απάντηση στο προηγούμενο ποιήμα...

[ioannasol]

Μες στη σιωπή μετράω τις ανάσες σου
σαν να ’ναι οι τελευταίες, κι εγώ στέκομαι εδώ
Κρατώ το χέρι σου, μα χάνεσαι σιγά
σαν φως που σβήνει πίσω απ’ τα βουνά

Όταν φύγεις, τι θα μείνει απ’ το φως;
Μια φωνή στο σκοτάδι, μια σκιά διαρκώς
Θα μιλάω σε σένα, θα κοιτάω το κενό
Και θα πονάω για πάντα, γιατί εσύ είσαι εγώ

Τα λόγια που δεν είπαμε βαραίνουν την ψυχή
κι ο χρόνος με προδίδει, φεύγει σαν βροχή
Κάθε σου βλέμμα ένας κόμπος στο λαιμό
Κάθε αναπνοή σου, ένας θρήνος σιωπηλός


Όταν φύγεις, τι θα μείνει απ’ το φως;
Μια φωνή στο σκοτάδι, μια σκιά διαρκώς
Θα μιλάω σε σένα, θα κοιτάω το κενό
Και θα πονάω για πάντα, γιατί εσύ είσαι εγώ

Μα αν υπάρχει κάπου φως, κράτησέ το για μένα
Να με βρίσκεις στα όνειρα, σαν φλόγα κρυμμένη
Μην μ’ αφήσεις τελείως, κράτα λίγο σιωπή
Να τη νιώθω δική σου, να με ζει


Όταν φύγεις, θα χαθεί ο ουρανός
Θα γίνω βροχή, θα είμαι δάκρυ πικρό
Μα θα σ’ αγαπάω, όπως πριν κι όσο ζω
Γιατί ήσουν πατέρας, και εγώ ήμουν παιδί...