Η αποχαύνωση ως παιδαγωγική μέθοδος

[apri]

   Αν και λίγο υπερβολικός σε κάποια σημεία, νομίζω ότι λέει αρκετές αλήθειες ο δάσκαλος.



Η αποχαύνωση ως παιδαγωγική μέθοδος  ( http://santorinischool.blogspot.com/ )

Γράφει: Ο Νατσιός Δημήτρης
Δάσκαλος-Κιλκίς


Ρωτάς τα παιδιά, τους μαθητές: «τι δώρο θέλεις να σου προσφέρουν οι γονείς, οι συγγενείς, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, στην γιορτή σου ή στα γενέθλιά σου;»

Παρένθεση: Η ονομαστική εορτή σχεδόν καταργήθηκε. Σχεδόν κανένα παιδί δεν γιορτάζει, δεν κερνάει, δεν προσκαλεί την ημέρα της χριστιανικής γιορτής. Υπάρχουν μόνο τα γενέθλια. Η δυτικόφερτη φραγκοσυνήθεια έχει επικρατήσει πλήρως. Και αυτά ακόμη τα γενέθλια δεν εορτάζονται στο γονικό σπίτι, αλλά σε κάτι φανταχτερές, ιδιωτικές παιδοφυλακές.

Το παιδί της πόλης, ως γνωστόν, ευρίσκεται υπό διωγμόν από την ευλογημένη πατρική εστία. Φωνάζουν, λερώνουν, γελούν, κλαίνε, μαλώνουν, πεινούν, πράγματα απαράδεκτα για ένα ψευτοπολιτισμό, που θέλει τα πάντα αποστειρωμένα και αποστεωμένα. Ακόμη και μηνύσεις υποβάλλουν ενοχλημένοι γείτονες και περίοικοι κατά παιδικών φωνών.

Ας κάνουν όλοι υπομονή. Οσονούπω θα καθιερωθεί το λεγόμενο ολοήμερο σχολείο, οπότε θα επιστρέφουν εξουθενωμένα, το απόγευμα τα παιδιά στο σπίτι, για να ξαναρχίσει το φροντιστηριακό λαχάνιασμα. Οι γονείς θα περιορίζονται σε μια «καληνύχτα» και ένα «καλημέρα» και μετά θα αναρωτιούνται, εν φόβω και τρόμω, γιατί έμπλεξε αυτό το παιδί.

Σημείωση ακροτελεύτιος της παρένθεσης: στα βιβλία γλώσσας – περιοδικά ποικίλης ύλης του Δημοτικού, δεν υπάρχει ούτε η ελάχιστη νύξη για ονομαστική εορτή. Υπάρχουν μόνο γενέθλια.

Επανέρχομαι στο προλογικό ερώτημα. Τα παιδιά εν χορώ απαντούν: κινητό τηλέφωνο ή υπολογιστή. Και τα παιχνίδια ακόμη που επιθυμούν «διαπλέκονται» με υπολογιστές. Και πώς αλλιώς; Νυχθημερόν βομβαρδίζονται από ελκυστικότατες συσκευές της επικοινωνίας. Όπου και να στρέψουν το βλέμμα τους, αντικρίζουν το «αντικείμενο του πόθου». Γονείς, δάσκαλοι, φίλοι και συγγενείς όλοι μ’ ένα κινητό στο χέρι. Επικοινωνώ άρα υπάρχω. Όπως προσφυώς ειπώθηκε για να εξασφαλίσουν την συνοχή τους οι κοινωνίες με μνήμη χρησιμοποιούν την ιστορία και οι κοινωνίες χωρίς μνήμη χρησιμοποιούν την επικοινωνία.

Διάβασα πρόσφατα επιστολή μητέρας παιδιού της Α΄ Γυμνασίου. Διαμαρτυρόταν γιατί το παιδί της «εισέρχεται ανεξέλεγκτα όσες ώρες αυτή εργάζεται, σε ιστοσελίδες, χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε ασύρματη σύνδεση υπάρχει στην πολυκατοικία». Ο φορητός υπολογιστής, υπενθυμίζω, είναι δώρο του υπουργείου, πρώην εθνικής, Παιδείας στα γυμνασιόπαιδα της πρώτης τάξης. Ως συνήθως κατόπιν εορτής οι ενστάσεις.

Τώρα που το υπουργείο προτίθεται από την πρώτη δημοτικού να καθηλώσει τα ανυπεράσπιστα παιδιά μπροστά σε υπολογιστές, θα αντιδράσει κανείς; Απορώ και εξίσταμαι! Δεν κατανοούν οι γονείς το έγκλημα που σχεδιάζεται εις βάρος των παιδιών τους.

Στο προσχέδιο του «νέου σχολείου» που οραματίζεται η διαβιουπουργός, καταγράφεται σαφέστατα ότι όλα, έμβια και άβια, αποκτούν ψηφιακή υπόσταση.
Ακόμη και ο δάσκαλος, ως φυσική παρουσία, ως πρόσωπο θα καταργηθεί. Θα περιοριστεί σε ρόλο, θα χειρίζεται πλήκτρα, τα οποία θα μεταφέρουν στον εγκέφαλο των παιδιών τις αναχωνευμένες στα εργαστήρια του πολυπολιτισμικού – αποχαυνωτικού υπουργείου παιδομαζώματος, πληροφορίες.
Οι νέες γενιές, θα είναι οι μικροί πειθαρχημένοι στρατιώτες, προετοιμασμένοι από ένα σχολείο πνιγμένο από την εμποροχυδαία πραγματικότητα.

Έχω χαρακτηρίσει τα νέα σχολικά βιβλία της γλώσσας, κακέκτυπο του διαδικτύου. Προφανώς στάλθηκαν ως ένα είδος προπαιδείας σ’ αυτό που έρχεται. Ό, τι αντικρίζει ο μαθητής στην τηλεόραση μεταφέρθηκε στο βιβλίο. Συνταγές μαγειρικής, μικρές αγγελίες, διαφημίσεις, κείμενα ανούσια, ολιγόλογα, κείμενα χρήσιμα για την υποβολή μιας αίτησης ή ενός σύντομου βιογραφικού για μια θέση υποαπασχόλησης. Σε μια γλώσσα παρδαλή, τραυματισμένη, μιξοελληνική. «Πολλές ρήσεις έχουμε δει ν’ ανατρέπονται, ποτέ όμως την αποφθεγματική εκδοχή: όπου γλώσσα πατρίς», θα πει ο Ελύτης στον «κήπο με τις αυταπάτες». Αν έβλεπε τα τωρινά βιβλία ίσως θα δυσκολευόταν να γράψει αυτό το «ποτέ».

Σχολείο ψηφιακό είναι σχολείο της ορθοπεταλιάς, για να παραφράσω τον τίτλο ενός σπουδαίου βιβλίου του Γ. Καλιόρη. («Η κοινωνία της ορθοπεταλιάς»). Ένα σχολείο που ξεθεωμένο τρέχει να προλάβει τις δήθεν εξελίξεις, να ανοίξει, όπως λέει ένα κρανιοκενές ευφυολόγημα, στη ζωή.

Όμως το σχολείο, για να παραμείνει σχόλη και σχολή, οφείλει να είναι συντηρητικό, με την απλή και πρωταρχική σημασία της λέξης. Να συντηρεί τα πολυτίμητα τζιβαϊρικά που παρέλαβε απ’ όσους πέρασαν και να τα παραδίδει στους νεότερους, εμπλουτίζοντας, βέβαια, την παράδοση με τα άξια λόγου και μίμησης (αξιόλογα και αξιομίμητα) νεότερα. «Μου φαίνεται ότι ο συντηρητισμός νοούμενος ως συντήρηση, αποτελεί την ίδια την ουσία της εκπαίδευσης, η οποία έχει πάντοτε ως έργο της να περιβάλλει και να προστατεύει κάποιο πράγμα – το παιδί έναντι του κόσμου, τον κόσμο έναντι του παιδιού, το καινούργιο έναντι του παλαιού, το παλαιό έναντι του καινούργιου», εξηγεί η Χάννα Άρεν, ήδη από το 1958, στο απροσπέλαστο δοκίμιό της «η κρίση της εκπαίδευσης».

Πώς όμως να εξηγήσεις την συντηρητική διάσταση που πρέπει να έχει το σχολείο σήμερα, σε ανθρώπους «ξιπασμένους οψίπλουτους», της μάθησης, που υποστηρίζουν ότι «το Νέο Σχολείο είναι πρώτα απ’ όλα ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ… ΤΟΙΧΟΥΣ! Ένα σχολείο ανοικτό στις ιδέες και στην κοινωνία, στην γνώση και το μέλλον, που αξιοποιεί κάθε σύγχρονο εργαλείο. Ο διαδραστικός πίνακας, το ηλεκτρονικό βιβλίο, το ψηφιακό εκπαιδευτικό υλικό, ο προσωπικός μαθητικός υπολογιστής». (Α. Διαμαντοπούλου. Υποψιάζομαι ότι εκείνο το «τοίχους» γράφτηκε αντί του «τείχη». Από κάτι τέτοιες σαπουνόφουσκες παρασύρονται κάποιοι δάσκαλοι και τριγυρίζουν με τους μαθητές τους ολημερίς και ολονυχτίς, τάχα και εκπαιδευτικές επισκέψεις, αντί να στρωθούν να κάνουν μάθημα μες στην τάξη).
Το κακό είναι πως σ’ αυτόν τον τόπο ό,τι δεν έχει πρόσφατη ημερομηνία έχει ποινικοποιηθεί.

  Πάσχουμε από άκρατο και άκριτο, ας μου συγχωρεθεί ο όρος, «νεανισμό». (Θυμήθηκα μια φράση του Χάιντεγκερ: «το δέντρο μεγαλώνει από τα κλαδιά του αλλά και από τις ρίζες του»). Βλέπουμε τις ολέθριες συνέπειες αυτού του καταστρεπτικού δόγματος: ό,τι αρέσει στους νέους. Γι’ αυτό και υπολογιστές και διαδίκτυο από το δημοτικό.

  Αντί το σχολείο να είναι θεματοφύλακας των τιμαλφών αξιών του Γένους και κάστρο συντήρησης τους, μεταβάλλεται σε πολλαπλασιαστή της περιρρέουσας αμορφωσιάς.Η αναγωγή της αποχαύνωσης σε καινοτόμο παιδαγωγική μέθοδο. Αν υλοποιηθεί η εξαγγελία της διαβιουπουργού σε μερικά χρόνια δίπλα από κάθε σχολείο θα χτίζεται και ένα κέντρο απεξάρτησης των νέων από τις νέες τεχνολογίες.

Πώς να τα εξηγήσεις όμως αυτά σε ανθρώπους που θεωρούν το σχολείο χώρο πειραματισμών, επικοινωνίας, εξουδετέρωσης των κοινωνικών αδικιών και ταξικών ανισοτήτων, εντάξεως των μεταναστών και άλλων εύηχων πραγμάτων;

Θα κλείσω με κάτι που αυτές τις ημέρες μου προκάλεσε «θλίψιν απαρηγόρητον». Προμηθεύτηκα τα αναγνωστικά που είχαν οι μαθητές του δημοτικού πριν από το 1983, πριν ενσκήψει η λαίλαπα του προοδευτισμού. Έχω ενώπιόν μου της Ε΄ δημοτικού. (Στην οποία φέτος διδάσκω). Διαβάζω ονόματα λογοτεχνών που στολίζουν τις σελίδες του: Σολωμός, Παλαμάς, Δροσίνης, Πολέμης, Καρκαβίτσας, Κονδυλάκης, Νιρβάνας, Ξενόπουλος, Παπαδιαμάντης, ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η πατρίδα μας.
Πιάνω τα τωρινά με τις συνταγές μαγειρικής και τις οδηγίες χρήσης καφετιέρας και απελπίζομαι. (Περίπου 20 συνταγές στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Ένα ή δύο τα δημοτικά τραγούδια. Σαφές το μήνυμα: αποκοπεί από τις ρίζες και εθισμό στην ευτέλεια). Σκέφτομαι ότι αν μορφώσουμε μια γενιά Ελλήνων με τα «συντηρητικά» εκείνα βιβλία, θα βγουν άνθρωποι που θα σώσουν την πατρίδα μας. Πράγμα βέβαια αδύνατον, όσο επιβιώνει η τιποτοκρατία.
Υπό τις σημερινές συνθήκες, καθώς θα ‘λέγε και ο ποιητής, «το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε».

[PDE ads]

[karxarias29]

Θα συμφωνήσω και εγώ στα περισσότερα από όσα διάβασα και αφορούν τα του σχολείου. Θα παραμείνουμε αγράμματοι τελικά με ωραίο, όμως, ψηφιακό περιτύλιγμα! 
Θα διαφωνήσω, όμως, ως προς το θέμα των εορτών και των σπιτιών. Δυστυχώς, ακόμη και αυτά έχουν γίνει δούναι και λαβείν. Εννοώ, και οι περισσότεροι γονείς που έχουν μικρά παιδιά πιστεύω πως θα συμφωνήσουν μαζί μου, ότι για να κάνεις μια εκδήλωση για το παιδί σου πρέπει:
1. Να έχεις μεγάλο σπίτι και να χωράνε τα παιδάκια που θα έρθουν και οι γονείς τους.
2. Να πάρεις ένα μικρό δωράκι για τα παιδάκια που θα έρθουν. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι στα πρώτα γενέθλια του μικρού μου, μόνο τα δωράκια αυτά ξεπέρασαν τα 80 ευρώ. Φαντάζομαι, λοπόν, τι γίνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες, όπου θα πρέπει να καλέσεις και συμμαθητές. Και ομολογώ, ότι, αν και είμαι και από τους τυχερούς, γιατί ζω σε μονοκατοικία, μικρή βέβαια, με το σόι μου γύρω γύρω, και τα γενέθλια του μικρού μου είναι καλοκαίρι, οπότε "εκμεταλλεύτηκα" το διπλανό κήπο και τα έκανα εκεί, άρα το κόστος μειώθηκε κατά πολύ και πάλι πλήρωσα γύρω στα 400 ευρώ. Αντίθετα, στη γιορτή του, που είναι το χειμώνα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα!
Επομένως, ένας μέσος γονιός, όπως όλοι μας, που θα ήθελε να κάνει και τις 2 εκδηλώσεις σε όλα τα παιδιά του, και τυχαίνει ο καιρός να μην είναι καλός ή να μην έχει μεγάλο σπίτι, πώς μπορεί να αντεπεξέλθει οικονομικά;
Εν ολίγοις, δε νομίζω ότι όσα αναφέρονται στη χριστιανική γιορτή και γενικά στον εορτασμό στο σπίτι γίνονται κακοπροαίρετα.

[δηιάνειρα]

πωπω πια με τις υπερβολες...για ολα φταιει το ιντερνετ! το βρηκαμε τωρα!

[apri]

To άρθρο έχει, όπως είπα και αρχικά, αρκετές υπερβολές. Ως προς την τεχνολογία, σαφώς και το ίντερνετ δεν φταίει για όλα τα κακά ούτε προκαλεί μόνο κακό. Από την άλλη όμως,  έχουμε αναγάγει την τεχνολογία και σε πανάκεια για όλα τα κακά της εκπαίδευσης, αφήνοντας ανέγγιχτα άλλα ουσιαστικά μειονεκτήματα, όπως πχ. το βομβαρδισμό των μαθητών με πάρα πολλές πληροφορίες , που τα εμποδίζει να εμπεδώσουν πέντε βασικά πράγματα σε κάθε αντικείμενο. Αποτέλεσμα είναι να βγαίνουν μαθητές που έχουν διδαχθεί περισσότερα πράγματα από παλαιότερες γενιές, αλλά τελικά ξέρουν πολύ λιγότερα και αυτά όχι σε βάθος. Πόσοι πραγματικά γνωρίζουν σημαντικούς λογοτέχνες, σημαντικά ιστορικά γεγονότα; Πόσοι γνωρίζουν να εφαρμόζουν τη γραμματική και το συντακτικό που έμαθαν για να μιλήσουν καλύτερα και να καταλάβουν παλιότερα κείμενα; Πόσοι γνωρίζουν την πρακτική αξία σημαντικών κεφαλαίων της φυσικής, της χημείας και των μαθηματικών; Τα βάζουμε να παπαγαλίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ πληροφορίες που μεθαύριο θα έχουν ξεχάσει, γιατί δεν αντιλαμβάνονται το νόημά τους ή την πρακτική τους αξία. Και θεωρούμε ότι αυτό θα το θεραπεύσει ο διαδραστικός πίνακας;

[PDE ads]

[koth]

..και όσοι από μας προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα netbooks στην τάξη είδαμε πως με το που γυρίζαμε την πλάτη κάποιοι έψαχναν ασύρματα δίκτυα, κινηματογραφούσαν με την κάμερα, έπαιζαν παιχνίδια...θέλω να πω πως χρειάζεται και λίγο σκεπτικισμός απέναντι στο καινούριο και να υπάρχει μια ποιοτική ισορροπία...γιατί να μη διδαχτούν τα παιδιά περισσότερα ποιήματα;

[syrrahm]

Όπως και να το κάνουμε οι νέες τεχνολογίες μπαίνουν όλο και πιο δυνατά όχι μόνο στο χώρο της εκπαίδευσης αλλά παντού. Είναι η εξέλιξη. Θα πρέπει να μάθουμε να κάνουμε τη δουλειά μας και με αυτές. Και φυσικά δεν υποστηρίζω ότι οι διαδραστικοί πίνακες και οι υπολογιστές θα σώσουν την εκπαίδευση, θα αποτελούν όμως τα νέα παιδαγωγικά εργαλεία κοντά στα ήδη υπάρχοντα. Το πώς θα χρησιμοποιηθούν εξαρτάται από μας . Όπως από μας εξαρτάται το πώς χρησιμοποιούμε τα κινητά τηλέφωνα,τα φαξ,  τις τηλεοράσεις, τα αυτοκίνητα κλπ. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω ή να μείνουμε στάσιμοι τεχνολογικά με επιχείρημα ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν όπως ή ό,τι θα έπρεπε να μαθαίνουν . Οι νέες τεχνολογίες παρέχουν τα μέσα για μία διδασκαλία (όπως μέσα για την παραδοσιακή διδασκαλία είναι η κιμωλία ή ο πίνακας), αλλά τον σχεδιασμό του μαθήματος θα τον κάνει ο δάσκαλος, ο οποίος  βάζει και την προσωπική του σφραγίδα.
Το θέμα της  παπαγαλίας και  η έλλειψη πρακτικής αξίας σ' αυτά που μαθαίνουν τα παιδιά είναι όντως τα σημαντικά και αυτά πρωτίστως πρέπει να απασχολούν όλους εμάς και κυρίως την κεφαλή. Αν, τέλος, πιστεύει κανείς  ότι οι νέες τεχνολογίες θα λειτουργήσουν ως το μαγικό ραβδί που θα μεταμορφώσει άρδην την κατάσταση στην εκπαίδευση προς το καλύτερο φυσικά, είναι εκτός πραγματικότητας.  Είναι απλώς ένα σύγχρονο εργαλείο .

[olyadro]

Συμφωνώ να γίνεται μάθημα με τη χρήση νέων τεχνολογιών, στο βαθμό όμως που μπορούμε να ελέγξουμε το υλικό που βλέπουν τα παιδιά στους υπολογιστές τους. Εφόσον αυτό στην παρούσα φάση δεν είναι εφαρμόσιμο, προτιμώ να χρησιμοποιώ μόνο τον δικό μου υπολογιστή στην τάξη και οι μαθητές να χρησιμοποιούν τους δικούς τους στο σπίτι.

[maryk]

Δεν είναι κακό να χρησιμοποιούνται οι νέες τεχνολογίες στα σχολεία..αλλά δε μπορούν να αντικαταστήσουν τα βιβλία και τους πίνακες...Σκεφτείτε με τί χαρά περιμένουν το διαλειμμα για να ζωγραφίσουν ή να γράψουν κάτι στον πίνακα..Ακόμα και τα ποιηματάκια που γράφουν στα βιβλία είναι χαρακτηριστικό της ηλικίας τους και πρέπει να αφήσουμε στα παιδιά τη δυνατότητα να έχουν παιδική ή εφηβική ηλικία.Ακόμα και όσοι από εμάς έχουμε κρατήσει σχολικά βιβλία,με νοσταλγία κοιτάμε αυτά που κάποτε είχαμε γράψει..
Όσο για τη γιορτή και τα γενέθλια,αρχικά πιστεύω πως τα γενέθλια είναι πιο προσωπική γιορτή..Του Αη Γιαννιού πχ πολλοί δεν ξέρουμε σε ποιόν Γιάννη να πρωτοπάμε.Ένα ανηψάκι μου φέτος προτίμησε να δεχτεί κόσμο κατά την ονομαστική του εορτή αντί για τα γενέθλια.Η απογοήτευσή του ήταν μεγάλη όταν οι περισσότεροι καλεσμένοι πήγαν σε σπίτια "μεγάλων" (ηλικιακά) καλεσμένων σε ένα από τα πλέον κλασικά ονόματα.Τα παιδάκια είναι για να σβήνουν κεράκια και να παίζουν.Σε παιδότοπο?Ναι σε παιδότοπο!Εκεί θα βρούν παιχνίδια που ίσως στα σπίτια δεν έχουν.Και όσο για τους πολυάσχολους γονείς της εποχής μας θα γλιτώσουν τον κόπο της προετιμασίας αλλά και του μαζέματος από το πάτωμα υπολειμμάτων από γαριδάκια αλλά και μεζεδάκια.