Πόσο μεγάλη είναι η πθανότητα να κλιμακώθούν οι απεργίες μέσα στις πανελλαδικές;

[panos2]

Είμαι να σκάσω! Πέτυχα λίγο πριν το τέλος της, την εκπομπή ΜΕGA ΣΑ

[PDE ads]

[tihea]

Καλημέρα σε όλους,

ioanna89,

το σκεπτικό σου, εκτός από σεβαστό, είναι και απόλυτα λογικό. Απ' το ίδιο σκεπτικό πέρασα κι εγώ και κατά ένα μεγάλο μέρος συνεχίζουν αυτές οι σκέψεις να επικρατούν στο νου μου.
Έχω, όμως, κάποιες μικρές ενστάσεις που με κάνουν τελικά να επιλέγω απεργιακό αγώνα μέσα στις πανελλήνιες.
Θα τις αναφέρω πολύ συνοπτικά:
Πρώτα-πρώτα πράγματι ο συντονισμός του αγώνα μας με τους άλλους κλάδους δ.υ. είναι η καλύτερη επιλογή. Υπάρχει όμως μια ιδιομορφία στις πανελλήνιες εξετάσεις και την απεργία μέσα στις ημερομηνίες διεξαγωγής τους. Μια απεργία δλδ 24ωρη ή 48ωρη μέσα στις πανελλήνιες δε σημαίνει τίποτα για μας. Η διαμ απλά θα μεταφέρει τις εξετάσεις δύο μέρες αργότερα. Γι' αυτό άλλωστε τις τοποθέτησε τόσο νωρίς για να έχει περιθώριο χρόνου. Το έκανε εξάλλου και με τις εξετάσεις στα ΕΠΑΛ, είχαμε απεργία στις 4/5 , μετέφερε τις εξετάσεις στις 3/5 ! Επομένως, ο συντονισμός μας με ΑΔΕΔΥ δεν έχει πάντα νόημα. Εννοείται ότι μας ενδιαφέρει η συνεργασία με τους υπόλοιπους κλάδους και συντονισμός για ενιαίο μέτωπο αγώνα αλλά πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη και τις ιδιαιτερότητες του κλάδου μας.
Όσον αφορά στην πρόκληση μιας κατάστασης ντόμινο... κι αν αυτό θα ανακοπεί καθώς θα έχουμε απέναντί μας γονείς και μαθητές, να επισημάνω τα εξής:Απ' τη μια δε θα πρέπει να υποτιμούμε τη δύναμη μας. Ένα απλό παράδειγμα... Ενώ είχε αποφασιστεί από ΟΛΜΕ απεργία στις 4/5 η ΑΔΕΔΥ προκήρυξε απεργία για 5/5. Η ΟΛΜΕ συντάχθηκε με αδεδυ και κήρυξε 48ωρη. Αυτό δεν είχε καθόλου αρνητική εξέλιξη. Η ΑΔΕΔΥ έπειτα συντάχθηκε με ολμέ και μετέτρεψε την απεργία σε 48ωρη (4,5/5). Αυτό είναι ένα ελάχιστο παράδειγμα...
Απ' την άλλη, οι εξελίξεις τρέχουν με τέτοιους ρυθμούς που ενδεχομένως γονείς και μαθητές έως τις 14/5 να έχουν αρχίσει ήδη να βάζουν τις πανελλήνιες των παιδιών τους σε δεύτερη μοίρα. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως τα συνδικαλιστικά όργανα δεν είναι τόσο ευέλικτα ώστε να αποφασίσουν μια απεργία. Εδώ έχουμε έναν αγώνα δρόμου. Κάθε μέρα όλο και κάτι χειρότερο έρχεται να ξεπεράσει τις αντιδράσεις μας.
Τέλος, ο κόσμος στις σημερινές συνθήκες λειτουργεί ιδιόρρυθμα και δε μπορούμε να συγκρίνουμε την τωρινή κατάσταση με εκείνη του '88 ή του 90-91.  Εδώ βλέπουμε τις τοπικές ελμέ να υπερβαίνουν σε προτάσεις αγώνα το κεντρικό όργανο, κάτι που η ολμέ μάλλον δεν περίμενε. Το ποσοστό συμμετοχής στις απεργίες ως τώρα δε μπορέι να αποτελεί δείκτη για τις διαθέσεις του κόσμου και την αποδοκιμασία του για τα τεκταινόμενα.
Τέλος πιστεύω πως ακόμη και το στραπατσάρισμα του κλάδου από μια ακόμη αποτυχημένη απεργία θα είναι μικρότερο από το κόστος της σιωπής.
Εν πάση περιπτώσει να ζητήσω συγγνώμη για την επιμονή μου , δεν αποσκοπώ να πειθαναγκάσω κανέναν. Απλά τις σκέψεις μου διατύπωσα, τίποτα περισσότερο.

[kbazar]

Είμαι να σκάσω! Πέτυχα λίγο πριν το τέλος της, την εκπομπή ΜΕGA ΣΑ

[kbazar]

http://www.alfavita.gr/ank_b/ank8_5_10_0919.php

[PDE ads]

[Stavroula.V.]

Είμαι να σκάσω! Πέτυχα λίγο πριν το τέλος της, την εκπομπή ΜΕGA ΣΑ

[maryk]

Κάποιες σκέψεις...

Ήμουν κι εγώ αρχικά υπέρ της απεργίας διαρκείας στις πανελλαδικές -είχα ψηφίσει "υπέρ" και στην ψηφοφορία εδώ στο φόρουμ.

Τώρα όμως, με τα νέα δεδομένα (ΔΝΤ-νέα μέτρα-πορείες στις 5/5) θεωρώ ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν λάθος... Τώρα που ο κόσμος αρχίζει -κι ας λένε ό,τι θέλουν οι κατευθυνόμενες δημοσκοπήσεις- να αφυπνίζεται, να ξεσηκώνεται, να συσπειρώνεται ξεπερνώντας τις διαιρέσεις μεταξύ των εργαζομένων, μια κλαδική απεργία στις πανελλήνιες θα λειτουργούσε διασπαστικά, ακόμη και αποπροσανατολιστικά. Θα φαινόταν σαν να χρησιμοποιούμε ένα όπλο που οι άλλοι πληττόμενοι εργαζόμενοι δεν έχουν, ότι ενδιαφερόμαστε μόνο για τα "δικά μας" θέματα. Και φυσικά θα ήταν βούτυρο στο ψωμί αυτών που καπηλεύονται τους νεκρούς της Marfin και στήνουν γκάλοπ, για να δημιουργήσουν συλλογική ενοχή και να κάνουν τον κόσμο να κλειστεί πάλι στο καβούκι του.

Ναι, το μέλλον των παιδιών είναι υποθηκευμένο και κατάμαυρο. Όμως τα παιδιά, οι μαθητές μας που τώρα ετοιμάζονται για τις πανελλήνιες, δεν έχουν προλάβει να το συνειδητοποιήσουν αυτό στον ελάχιστο χρόνο που τους μένει μεταξύ σχολείου-φροντιστηρίου-ιδιαιτέρων-διαβάσματος. Ούτε και οι γονείς τους, που μπροστά στη λαίλαπα που έρχεται σκέφτονται τα χρήματα που έχουν ξοδέψει για όλα αυτά. Δεν είναι μακριά η ώρα που τα παιδιά και οι γονείς θα είναι μαζί μας σε μια τέτοια απεργία, όταν θα νιώσουν ότι άλλη μια κατάκτηση της μεταπολίτευσης, η μαζικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης και η συνυφασμένη με αυτήν προσδοκία για ανοδική κοινωνική κινητικότητα, θάβεται οριστικά. Όχι όμως τώρα.

Φυσικά, δε λέω να καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια μέχρι τότε. Υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε:
- Η κινητοποίηση των συναδέλφων στην ΕΡΤ είχε πολύ θετικό αντίκτυπο, κι ας συκοφαντήθηκε από τους πρετεντέρηδες. Αντίστοιχες κινήσεις, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μαζικότητα, μπορούν να είναι πολύ πιο αποτελεσματικές από μια απεργία στις πανελλήνιες.
- Να συμμετέχουμε στις απεργίες και στις κινητοποιήσεις μαζί με τους άλλους εργαζόμενους.
- Να απόσχουμε από τη βαθμολόγηση των γραπτών των πανελληνίων και από ό,τι γίνεται σε ενδοσχολικό επίπεδο (εξετάσεις, παράδοση βαθμολογίας, αποτελέσματα). Ας αφήσουμε, όμως, τα παιδιά να δώσουν πανελλήνιες.
- Να μπλοκάρουμε, όσο μπορούμε, την εφαρμογή του νομοσχεδίου (νόμου, τώρα πλέον...) και των οδηγιών του υπουργείου για υποχρεωτικές υπερωρίες και 30ρια τμήματα.

Ιωάννα  διάβασα τα επιχειρήματά σου και αν το δω συνειρμικά φαίνονται λογικά.
Από την άλλη ο φόβος του "μήπως" ίσως καμιά φορά είναι αυτός που μας πηγαίνει πίσω.
Τη δεδομένη στιγμή υπάρχει ένας κοινωνικός αναβρασμός...όλες οι οικογένειες πλήττονται και ακόμα περισσότερο οι εκπαιδευτικοί αν αναλογιστούμε και τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση.Πιστεύω λοιπόν ότι τώρα μπορούν να μας καταλάβουν περισσότερο από ποτέ.
Την προηγούμενη εβδομάδα είχα μάθημα με Α γυμνασίου στο φροντιστήριο.Τα παιδιά ήρθαν και μου είπαν ότι ακούγεται πως θα γίνουν απεργίες στις εξετάσεις.Αυτά βέβαια δεν έχουν άγχος για πανελλήνιες αλλά φοβούνται μήπως χάσουν λίγο από τις καλοκαιρινές διακοπές αν παραταθεί το έτος.
Κάνουμε λοιπόν μια μικρή κουβέντα και τους εξηγώ τί γίνεται με τους εκπαιδευτικούς αλλά και πώς πλήττεται η κάθε οικογένεια από τα οικονομικά μέτρα καθώς και πόσο δύσκολο γίνεται το αύριο για το μέλλον των παιδιών.
Η απάντησή τους..."Δηλαδή κυρία οι απεργίες γίνονται και για το καλό το δικό μας!Εμείς μπορούμε να κάνουμε απεργίες?"

[λιθοσφαιριστής]

Συμφωνώ με όσα  έχει αναφέρει ο panos2 για τις πανελλήνιες και το κακό που κάνουν γενικά στην εκπαίδευση. Έχω ακούσει μαθητές και γονείς μαθητών γυμνασίου (!) να αναφέρονται στις πανελλήνιες, χωρίς να σκέφτονται τη σημασία των χρόνων που θα μεσολαβήσουν για τη νοητική-γνωστική και ψυχική-συναισθηματική ανάπτυξη.
Όμως, αυτή τη στιγμή, καλώς ή κακώς, η απεργία στις πανελλήνιες είναι ο μόνος μοχλός πίεσης.
Το 1988 οι απεργίες έγιναν μόνο για τα χρήματα (τότε πήραμε το επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης, τώρα μας το παίρνουν πίσω και δε μιλάμε...).
Σήμερα που διαλύεται το σύμπαν γύρω μας, μας έπιασαν τα ηθικά διλήμματα.

Α, με το κλίμα τρόμου που θα έχει διαμορφωθεί μέχρι το Σεπτέμβριο, σχετικά με απολύσεις μονίμων, να δω ποιοι μάγκες θα αρνηθούν υπερωρίες... (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου).

ΥΓ: "Πρώτα ο μαθητής" - "Επανάσταση του αυτονόητου" - Αγαπάμε Άννα Δ. (την ψάχνουμε να... της το πούμε)

[rorygr]

"
Δημ/φος: " Και φυσικά οι εκπαιδευτικοί δε θέλουν να ακούσουν κουβέντα περί αξιολόγησης! " με ένα γλοιώδες υποχθόνιο χαμόγελο.

Δάσκαλε που δίδασκες...

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Ειδικά σήμερα, που τα κοινωνικά συμβάντα εκρήγνυνται σαν αλυσιδωτός πάταγος, στις θυελλώδεις ελληνικές ημέρες των διάπυρων «χαρακωμάτων», των σκοτεινών προοπτικών, των αποκαρδιωτικών καταστάσεων, δεν θα έπρεπε να χάσουμε το «παιχνίδι» με την εκπαίδευση. Ωστόσο, αμφότερες οι πλευρές, υπουργείο Παιδείας και εκπαιδευτική κοινότητα, εγκλωβίζονται στην επιφάνεια της επικαιρότητας, στις ανυποχώρητες θέσεις, αδυνατώντας να κάνουν την υπέρβαση. Δηλαδή, να ενδιαφερθούν περισσότερο για την τύχη του ελληνικού σχολείου και λιγότερο για τη δημόσια εικόνα ή τη βολή τους.

Από φέτος (από Σεπτέμβριο) προαιρετικά η εσωτερική αξιολόγηση στα σχολεία και από του χρόνου υποχρεωτικά, διεμήνυσε δι’ εγκυκλίου η κ. Διαμαντοπούλου. Να μη συμμετάσχουν οι εκπαιδευτικοί στη διαδικασία, προέτρεψε η ΟΛΜΕ.

Σε μια εποχή που οι εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας τροποποιούν κάθε λεπτό τις ανθρώπινες δυνατότητες, στην Ελλάδα δεν έχουμε καθαρή εικόνα αυτού που λαμβάνει χώρα στις σχολικές αίθουσες. Από το 1982 που καταργήθηκε –και ορθώς– ο θεσμός του επιθεωρητή, δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια το πώς παρέχεται η εκπαίδευση και ποιο είναι το αποτέλεσμά της, αφού έκτοτε δεν εφαρμόστηκε κάποιο σύστημα αξιολόγησης. Οι υπουργοί Παιδείας ετοίμαζαν νόμους (πάνω από επτά έχουν προωθηθεί συνολικά), εξέδιδαν Προεδρικά Διατάγματα, η Ομοσπονδία των εκπαιδευτικών εξέφραζε αντιρρήσεις για τα κριτήρια του εκάστοτε συστήματος, τους φόβους της για την αναβίωση του αμαρτωλού καθεστώτος της επιθεώρησης, την άρνησή της για τη σύνδεση μισθού και παραγωγικότητας και οι ψηφισθείσες ρυθμίσεις αποσύρονταν.

Σίγουρα η αξιολόγηση είναι μια πολύπλοκη λεπτή διαδικασία, τρωτή σε ιδεολογίες, κομματικές–συνδικαλιστικές σκοπιμότητες, κοινωνικά πρότυπα, την κυρίαρχη τάση της φρενήρους κούρσας των υψηλών επιδόσεων, που ενισχύει την ανισότητα... Εξαρτάται από τον παράγοντα άνθρωπο, του αξιολογητή, ο οποίος εκφράζει κρίσεις όχι μόνον επί του πλέγματος των σχέσεων, στάσεων, συμπεριφορών που επηρεάζουν τη λειτουργία του σχολείου αλλά και επί των επαγγελματικών ικανοτήτων των εκπαιδευτικών. Ομως δεν θα έπρεπε κάποτε, κάπως, να αρχίσει; Είναι δυνατόν, το αυτονόητο, δηλαδή η σύγκριση του αποτελέσματος με τον στόχο, της αρχικής με την τελική κατάσταση να είναι επί τριάντα χρόνια, τα «χρυσά» μεταπολιτευτικά χρόνια της ευημερίας αλλά και της αποχαλίνωσης, ακόμη ζητούμενο; Πώς μπορεί κανείς να επιχειρήσει βελτιώσεις αν δεν έχει κοιτάξει ποτέ το πρόσωπό του στον καθρέφτη;

Διαρκώς διαφωνούντες επί της διαδικασίας, οι πολυτελώς εγκατεστημένοι στην κατάσταση του «θιγόμενου» καταφέρνουν να μην προχωράει ποτέ τίποτα. Με την αξιολόγηση επιχειρείται, λένε –ίσως δικαίως– η αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Αυτός ο διαρκής φόβος μήπως κάτι προσβάλλει τα κεκτημένα, σε συνδυασμό με τις κυβερνητικές παλινωδίες και το «ράβε-ξήλωνε» των ατελών μεταρρυθμίσεων, έχει ως συνέπεια την αποσπασματικότητα, ασυνέχεια και ασυνέπεια στην παροχή γνώσης και τον εξοβελισμό του κοινού νου, που αποτελεί τον πιο σταθερό μοχλό προόδου. Δεν χρειάζεται να αξιολογηθούμε, λένε κάποιοι εκπαιδευτικοί, τα αποτελέσματα φαίνονται στις εξετάσεις. Μα ακριβώς στις προαγωγικές εξετάσεις το 30% των μαθητών γράφει κάτω από τη βάση και στις πανελλαδικές το 33% έως 40%! Αλλά θα υπάρχει και γι’ αυτό κάποιο «πειστικό» επιχείρημα.


ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

[rorygr]

[4) Είναι η μόνη απεργία που θα έχει πραγματικό πολιτικό κόστος αφού η κυβέρνηση θ' αναγκαστεί να επιστρατεύσει καθηγητές. Η επιστράτευση συναδέλφων είναι ένα από τα πιο ακραία μέτρα και εκθέτει ανεπανόρθωτα τους κυβερνώντες στην κοινή γνώμη.

tihea αυτο τι ειναι ; καινουργιο ανεκδοτο ; θα εχει πολιτικο κοστος αν επιστρατευσει τους εκπαιδευτικους; το αντιθετο..θα εχει πολιτικο κοστος αν δεν τους επιστρατευσει...φανταζεσαι ποσα ουφ ανακουφισης εχουν να ακουστουν απο γονεις και μαθητες ; και εν παση περιπτωση νομιζεις οτι η κυβερνηση που οδηγησε την χωρα στο ΔΝΤ  και με το πολιτικο κοστος  που αυτη η ενεργεια προκαλεσε θα νοιαστει για το κοστος της επιστρατευσης μιας ομαδας απεργων ;

[panos2]

Έχω μια πρόχειρη και αρκετά αντικειμενική αξιολόγηση. Συζητούσα με μια καθηγήτρια Γερμανικών που είναι Γερμανίδα και φοίτησε σε Γερμανικά σχολεία πριν από 30+ χρόνια. Της ζήτησα να κάνει μια σύγκριση.
Μου είπε πως τότε τα Γερμανικά σχολεία ήταν πολλές δεκαετίες μπροστά σε σχέση με τα δικά μας σήμερα...
Εκεί συνειδητοποίησα και εγώ, πως το ελληνικό δημόσιο σχολείο είναι το ίδιο και χειρότερο σε σχέση με αυτό που υπήρχε πριν 30 χρόνια. Η μόνη διαφορά είναι το εργαστήριο των υπολογιστών, με υπολογιστές που δεν λειτουργούν και σε μερικά σχολεία οι ασπροπίνακες. (Τώρα έρχονται και οι διαδραστικοί....).

Τα σχολεία από υπόδομή είναι σχεδόν ίδια και το προσωπικό του πολυ πιο απαξιωμένο!

Δεν πρέπει να κοροιδευόμαστε! ΕΜΕΙΣ οι εκπαιδευτικοί φέρουμε την μεγαλύτερη ευθύνη!
Δεν νοιαστήκαμε πραγματικά για τα σχολεία ΜΑΣ!

ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ!

Τι λέω; Εγώ δεν είμαι διορισμένος... Ουφ! Εγώ δεν φταίω.

[maraki28]

γιατι αυτη η μανια να συγκρινομαστε με το εξωτερικο ? σε τι ειμαστε ιδιοι? η ελλαδα περασε μεσα απο την σκυλα κ την χαριβδη κ ετοιμαζετε να ξαναπερασει που σημαινει οτι παμε ξανα πισω. πως λοιπον ζηταμε τα σχολεια μας να πανε μπροστα , φτανει μονο ενας εκπαιδευτικος με την καλη του διαθεση?
τα σχολεια μας δεν ειναι σαν της ευρωπης , τα σχολεια μας δεν θα γινουν ποτε σαν της ευρωπης , ισως καποια της ευρωπης να ειναι κ χειροτερα απο τα δικα μας γιατι συγκρινομαστε με τα προτυπα παντα ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ απο οπως ήταν το 50 το 60 .ΕΙΝΑΙ τα σχολεια που ειχαν την ευκαιρια πολλα φτωχοπαιδα να μαθουν γραμματα ΚΑΤΙ που τωρα θελουν να το στερησουν μακροπροθεσμα

[syrrahm]

..........
 Δεν χρειάζεται να αξιολογηθούμε, λένε κάποιοι εκπαιδευτικοί, τα αποτελέσματα φαίνονται στις εξετάσεις. Μα ακριβώς στις προαγωγικές εξετάσεις το 30% των μαθητών γράφει κάτω από τη βάση και στις πανελλαδικές το 33% έως 40%! Αλλά θα υπάρχει και γι’ αυτό κάποιο «πειστικό» επιχείρημα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Δε νομίζω ότι το άρθρο γράφτηκε για κάποιους εκπαιδευτικούς που λένε ότι δεν χρειάζεται η αξιολόγηση, παρόλο που αυτούς επικαλείται.
Το ότι το ποσοστό των μαθητών που γράφει κάτω από τη βάση στις πανελλαδικές φτάνει μέχρι το 40% τι μπορεί να σημαίνει;
Ότι δεν είναι καλοί οι καθηγητές, ότι οι μαθητές απαξιώνουν το βαθμοθηρικό σύστημα που δεν τους προσφέρει τίποτα, ότι οι φροντιστές δεν είναι και τόσο καλοί ή ότι οι γονείς των μαθητών δεν ασχολήθηκαν όσο έπρεπε με τα παιδιά τους στα πρώτα τους βήματα; Θέλω να πω ότι το θέμα της παιδείας είναι σύνθετο και είναι παρακινδυνευμένο να οδηγούμαστε τόσο εύκολα σε συμπεράσματα.
  Τα προβλήματα της παιδείας δεν πρόκειται να λυθούν αν δεν ξεκινήσουμε από τα θεμέλια πρώτα. Σαφώς και χρειάζεται αξιολόγηση, αλλά μήπως πρώτα θα πρέπει να βάλουμε τους στόχους; Μήπως πρέπει πρώτα να στηθεί  το οικοδόμημα της παιδείας  και να αποκτήσει  τη συνοχή που πρέπει; Τότε και η αξιολόγηση δεν θα μοιάζει σαν ταμπού ή ξένο σώμα ή οτιδήποτε, αλλά θα είναι οργανικά δεμένη με αυτό.  
Τέλος - κάτι σημαντικό-, θα πρέπει να αποφασίσουμε αν μέσω της αξιολόγησης θα στοχεύουμε στη βελτίωση της παιδείας στη βάση ανθρωπιστικών αξιών που έχουν διάρκεια ή στην προσαρμογή της παιδείας στα εκάστοτε συμφέροντα , που σήμερα είναι έτσι και αύριο αλλιώς, ανάλογα με το ποιος έχει κάθε φορά τον έλεγχο στα πράγματα.

[λιθοσφαιριστής]

ΕΙΝΑΙ τα σχολεια που ειχαν την ευκαιρια πολλα φτωχοπαιδα να μαθουν γραμματα ΚΑΤΙ που τωρα θελουν να το στερησουν μακροπροθεσμα

+++++++++++++++++++

[λιθοσφαιριστής]

Αξιολόγηση=Χειραγώγηση