Πρόβα παρέλασης...

[Pixie]

Πρόβα παρέλασης

…Λοιπόν, κάντε τετράδες. Οι άριστοι μπροστά, τα στουρνάρια πίσω. Έτσι. Θα κάνουμε βήμα για την παρέλαση. Δεν θα ακούω «κιχ». Άχνα! Μέσα η κοιλιά, έξω το στήθος. Θα ακούγεται μόνο το ποδοβολητό σας. Εν-δυο, εν-δυο… Με περηφάνεια. Εν-δυο, εν-δυο, τρία κι εμπλοκή. Ψηλά τα κεφάλια, άδεια είναι έτσι κι αλλιώς, δεν τα βαραίνει τίποτα.

Λοιπόν… Σας είπαν, βέβαια, οι δασκάλες για την επέτειο. Έχετε καταλάβει γιατί θα παρελάσουμε; Επέτειος του «Όχι». Πριν από εβδομήντα χρόνια οι παππούδες, οι προπαππούδες σας, όσοι ζούσαν τέλος πάντων από τους προγόνους σας -ρωτήστε τις μανάδες σας ποιοι- είπαν «όχι» στους Ιταλούς. Αν θέλετε τη γνώμη μου, μαλακία έκαναν. Τα καλύτερα «όχι» είναι τα «ναι». Θέλω να πω, δεν μπορείς να είσαι μόνο στείρα άρνηση. Πρέπει να έχεις θετική πρόταση. Δηλαδή, ας έλεγαν στους Ιταλούς «θέλετε να περάσετε; Ωραία! Πόσα δίνετε;» Ή, να τους πουν «γιατί από την Αλβανία, ρε παιδιά», δεν πάτε απ’ τον άλλο δρόμο ή με το καράβι. Τέλος πάντων, δεν είχαν θετική σκέψη, το φάγανε το κεφάλι τους.

Συγκεντρωθείτε στο βήμα! Εν-δυο, εν-δυο, τρία κι εμπλοκή, εν-δυο, εν-δυο, τρία κι αλλαγή! Τι θες Κωστάκη; Τουαλέτα; Να κρατηθείς! Να μάθετε να ελέγχετε τους σφιγκτήρες σας. Η πατρίδα αυτό απαιτεί σήμερα από σας. Εγκράτεια. Τι είν’ η πατρίδα μας; Ξεχάστε και τους κάμπους και τα βουνά και τα ποτάμια. Αυτά τα βάλαμε υποθήκη. Θα τα δώσουμε στους Γερμανούς, στους Γάλλους, στους Άραβες, στους Κινέζους, σ’ όσους φιλάνθρωπους μας προστρέχουν με δάνεια. Εμ, τι να σας κάνω; Τόσα χρόνια δανεικά κι αγύριστα… Όλοι μαζί δεν τα φάγαμε; Τρέξτε τώρα! Τι θες Γιαννάκη; Άλλα σου λέει ο μπαμπάς σου;

[PDE ads]

[daniel]

Zήτω η πατρίδα!