0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Ούτε εγώ έχω ιδέα,από εδώ και από εκεί ότι πιάνω.Σκέψου τι έχει ακούσει ο άντρας σου από τη μάνα του.....
Παιδιά δεν ξέρω για τους δικούς σας, αλλά τους γονείς μου τους έχει ξανανιώσει το όλο θέμα.. Δηλαδή, πάνω που βγήκαν στη σύνταξη οι άνθρωποι και είπαν ότι θα αποκατασταθούμε κι εμείς σιγά σιγά και θα μείνουν μόνοι και θα στεναχωριούνται που άδειασε το σπίτι, ξαφνικά όλα ανατρέπονται και βρήκαν πάλι τη χαρά τους που μέχρι τα (δεν ξέρω πόσα μου) δεν έχω προοπτική να φύγω από το σπίτι γιατί δεν θα έχω διοριστεί ούτε θα έχω δουλειά! Σύσφιγξη των σχέσεων λέμε.. άλλο πράγμα!χιχι! Το καλύτερο βέβαια είναι πως ειδικά όταν τους ζητάω λεφτά για να βγω όπως έκανα στο σχολείο, είναι σα να μην πέρασε μια μέρα από εκείνα τα χρόνια! Αφήστε που τώρα με βλέπουν και περισσότερο από τότε! Τρυφερές οικογενειακές στιγμές σας λέω!! Και θα συνεχίσουν να νιώθουν νέοι για πολύ καιρό ακόμα, γιατί όσο είμαι άνεργη και δεν μπορώ να κάνω παιδιά να τους λένε "παππού, γιαγιά" και να τους θυμίζουν ότι περνάνε σε άλλη φάση... καλά είμαστε! Ευτυχώς πεθερά επισήμως δεν έχω!χιχιχιχι!! Εϊπα να βλακιστώ λίγο γιατί πολλή μαυρίλα έπεσε. Ευτυχώς εγώ δεν έχω τέτοια προβλήματα με τους δικούς μου, έχουν κατανόηση και βλέπουν τι γίνεται και με στηρίζουν. Η γκρίνια και η μίρλα δεν βγάζουν πουθενά. Υπομονή βρε παιδιά, αν χάσουμε και τις ψυχικές μας δυνάμεις και καταρρακωθεί η ψυχολογία μας πως θα αγωνιστούμε, πως θα διεκδικήσουμε; Ας κρατηθούμε από όπου και όσο μπορούμε, δεν θα χαλάσουμε και την υγεία μας γι'αυτούς! Δεν μπορεί, κάτι θα αλλάξει, δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι!!
Μου λείπει το σχολείο,μου λείπουν οι μαθητές μου,μου λείπει το ότι έτρεχαν κοντά μου όταν με έβλεπαν να μπαίνω στην αυλή,μου λείπει το χαμόγελό τους στα διαλείματα,μου λείπει το τσιγάρο στα κλεφτά με τους συναδέλφους, μου λείπει η δουλειά,μου λείπει το αίσθημα της προσφοράς.Κυρία Διαμαντοπούλου,σας ευχαριστώ δημόσια για τον κατ οίκον περιορισμό μου,σας ευχαριστώ που με φτάσατε στην κατάθλιψη,σας ευχαριστώ που με κάνατε να νοιώθω άχρηστη και άρρωστη,σας ευχαριστώ που μου αποδείξατε πως κακώς στερήθηκα τόσα χρόνια να τρέχω για να μαζεύω μόρια οικογένεια και ίσως άλλες επαγγελματικές διεξόδους.Εύχομαι από καρδιάς, το καλό που κάνετε στα ελληνόπουλα και στους εκπαιδευτικούς να το βρείτε μπροστά σας.
Ευτυχώς πεθερά επισήμως δεν έχω!χιχιχιχι!!
παιδια με πηραν αναπληρωτρια πληρες ωραριου πρωτοβαθμια!!!! Υπαρχει Θεος!!! καιρος να κοψω τα φαρμακα!!! χιχιχιχιχ