Μουσικά αφιερώματα

[apri]

77 καλλιτέχνες, 40 διαφορετικά σημεία της Αττικής
και ο «Ερωτόκριτος»



Υπάρχει μια λαϊκή ρήση που λέει: Φίλος έδωσε στον φίλο τριαντάφυλλο με φύλλο.
Εμένα πάλι μια φίλη μού έστειλε ένα βιντεάκι και το μοιράζομαι μαζί σας.

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία στην οποία 77 καλλιτέχνες τραγουδούν σε 40 διαφορετικά σημεία της Αττικής στίχους από τον «Ερωτόκριτο»
προσπαθώντας παράλληλα να προβάλλουν οικολογικά μηνύματα.

Όπως λένε οι εμπνευστές της,
"η πρωτοβουλία αυτή στηρίζεται στην πεποίθηση ότι η τέχνη και κυρίως η μουσική
έχει τη δύναμη να εμπνεύσει και κυρίως να ενώσει τους ανθρώπους σ' έναν κοινό αγώνα...
Μόνο μέσα από συλλογικές προσπάθειες και ομαδικές δράσεις
θα καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε την "αλλαγή"
και να κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή στο σημερινό "αδιέξοδο" που βιώνουμε όλοι."


Μακάρι να έχουν δίκιο και να αλλάξει κάτι στο μέλλον μέσα από τη συλλογικότητα, γιατί πραγματικά όταν άκουγα τις ερμηνείες των καλλιτεχνών, αναρωτιόμουν πώς γίνεται να έχουμε τόσο ταλαντούχους ανθρώπους σ' αυτόν τον τόπο και η χώρα να πηγαίνει κατά διάλου...

Και μια και σαν σήμερα γεννήθηκα, επιτρέψτε μου κλείνοντας να κάνω και μια ευχή για την αφεντιά μου.
Επειδή η χρονιά που πέρασε ήταν αρκετά δύσκολη για εμένα από πολλές απόψεις,
ας είναι αυτή που ξεκινά σήμερα καλύτερη. Θεούλη, ακούς;



http://www.youtube.com/watch?v=cOOl0grzoqU&feature=related





ΥΓ. Παρ' ότι αναφέρουν τον Ερωτόκριτο μόνο, εγώ άκουσα π.χ από τον Χαρούλη στίχους της "Ερωφίλης" (Καλιά 'χω σε με θάνατο, παρ' άλλη με ζωή μου...). Οπότε μάλλον η πηγή των στίχων δεν μην ήταν μόνο μία.

[PDE ads]

[apri]

As time goes by

Καθώς ο χρόνος περνά




Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων•
……………………………
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

Κ. Π. Καβάφης




Τα πολύ παλιά χρόνια κάθε φορά που γεννιόταν ένα παιδί, το επισκέπτονταν τρεις μαυροντυμένες αδελφές:
Η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος.
Ήταν οι περίφημες Μοίρες, που καθόριζαν τη ζωή του ανθρώπου.

Η Κλωθώ, έγνεθε το νήμα της ζωής,
η Λάχεσις καθόριζε τι θα "λάχει" στον καθένα
και η Άτροπος έκοβε απρόσμενα το νήμα της ζωής του με το ψαλίδι της.

«Μα, είναι αλήθεια όλα τόσο προδιαγεγραμμένα και ο άνθρωπος τόσο άβουλη μαριονέτα στα χέρια της μοίρας;», αναρωτιόντουσαν πολλοί.
Και καθώς ο χρόνος περνούσε, όλο και πλήθαιναν οι φωνές φωτεινών πνευμάτων,
που στα κείμενά τους (θεατρικά, φιλοσοφικά, ιστορικά) αντιδρούσαν:
Ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να έχει κάποια ελευθερία αποφάσεων
και συνακόλουθα, μεγαλύτερη ευθύνη για τις πράξεις του.
Με άλλα λόγια: «Συν Αθηνά και χείρα κίνει!»

Μ’ αυτό το σκεπτικό, ύψιστη αρετή, που έδινε αξία στη ζωή του ανθρώπου,
αναδεικνύονταν η ευβουλία,
δηλαδή η ορθοφροσύνη,  η δυνατότητα λήψης ορθών αποφάσεων περί των οικείων και περί των της πόλεως.

Μακάριοι ήταν οι εύβουλοι, λοιπόν, για το σπίτι και την πόλη τους,
ενώ μοιραίοι οι εν πολλαίς αμαρτίαις (<αμαρτάνω=αστοχώ) περιπεσόντες,
που συχνά έπαιρναν στο λαιμό τους και τη ζωή των συμπολιτών τους.

Μια άλλη, εξίσου σημαντική, αρετή, όμως, ειδικά για τα δημόσια πρόσωπα,
ήταν και η ευγλωττία, που διδασκόταν μέσω της ρητορικής,
μια ικανότητα που επιστρατευόταν, για να αποδειχθεί η ευβουλία τους,
είτε λογικώς είτε παραλόγως (κάνοντας δηλ. το άσπρο-μαύρο),
και έτσι, να γίνουν αποδεκτές οι κρίσεις και οι αποφάσεις τους από τους υπόλοιπους.

Άλλωστε, χρόνος για να αποδειχθεί η ικανότητά τους στην πράξη δεν υπήρχε πάντα,
ενώ ο χρόνος των δημοσίων συζητήσεων περιοριζόταν κι αυτός
στο περιεχόμενο ενός πρωτόγονου αιγυπτιακού χρονόμετρου,
της ΚΛΕΨΥΔΡΑΣ,

ενός αγγείου με οπή, απ' όπου έπεφτε το νερό σε σταγόνες αργά-αργά, μέχρι που τέλειωνε
και την ίδια στιγμή λεγόταν και η τελευταία λέξη του ρήτορα…


Αρχαία κλεψύδρα


Τώρα θα μου πείτε γιατί μου ήρθαν όλα αυτά στο μυαλό τώρα.

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ότι ο χρόνος σ’ αυτήν τη χώρα δεν κυλά πια ελεύθερα,
αλλά όπως έχει προϋπολογιστεί από τη χωρητικότητα μιας ξένης κλεψύδρας.

Τρέχει, λοιπόν, ο προδιαγεγραμμένος χρόνος και κάθε φορά που το τέλος πλησιάζει,
αναποδογυρίζουμε με δυσκολία την κλεψύδρα και ανακράζουμε με θλίψη:
«πήραμε τη δόση», «υπογράψαμε τη σύμβαση»!

Και καθώς ο χρόνος πλέον περνά αδυσώπητα εν μέσω πολλών «αμαρτιών» και πολλής ευγλωττίας,
αλλά φευ, με ακριβοθώρητη ευβουλία,
όλο και πιο έντονη γίνεται η αίσθηση ότι πλησιάζει η ώρα,
που η κλεψύδρα αυτής της χώρας θα αναποδογυρίσει για τελευταία φορά και μετά θα εγκαταλειφθεί μόνη,
μέχρι να πέσει και η τελευταία σταγόνα νερού.

Άγνωστο ποιο θα είναι η τελευταία λέξη που θα ακουστεί την τελευταία εκείνη μοιραία στιγμή,
Άγνωστο και πώς θα κυλά ο χρόνος εφεξής για όλους εμάς…



Η αμμοκλεψύδρα αντικατέστησε τον Μεσαίωνα τις αρχαίες κλεψύδρες ύδατος,
αλλά συνέχισε να μας περιορίζει τον διαθέσιμο χρόνο



Το παρακάτω τραγούδι που τόσο όμορφα ερμήνευσε ο Dooley Wilson στην ταινία  «Casablanca»
ήταν το αγαπημένο τραγούδι του δημοσιογράφου-συγγραφέα Φρέντυ Γερμανού
και παίχτηκε κατόπιν επιθυμίας του
τη στιγμή που ο χρόνος της κλεψύδρας του είχε πια τελειώσει
και οδηγούνταν στον τόπο, όπου ο χρόνος δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή...


http://www.youtube.com/watch?v=7vThuwa5RZU


You must remember this
A kiss is still a kiss, a sigh is just a sigh
The fundamental things apply
As time goes by

And when two lovers woo
They still say, "I love you"
On that you can rely
No matter what the future brings
As time goes by

Moonlight and love songs
Never out of date
Hearts full of passion
Jealousy and hate
Woman needs man
And man must have his mate
That no one can deny
it's still the same old story
A fight for love and glory
A case of do or die
The world will always welcome lovers
As time goes by

Moonlight and love songs
Never out of date
Hearts full of passion
Jealousy and hate
Woman needs man
And man must have his mate
That no one can deny
it's still the same old story
A fight for love and glory
A case of do or die
The world will always welcome lovers
As time goes by

[apri]

Kι άλλη μια ανάρτηση με αφορμή τη θλιβερή επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

Ένα παραδοσιακό τραγούδι της κυπριακής βασιλικής αυλής του Μεσαίωνα,
εμπνευσμένο από τις ερωτικές ιστορίες του βασιλιά Πέτρου Α΄,
ο οποίος βασίλευσε στη φραγκοκρατούμενη Κύπρο κατά την περίοδο 1359-1369 μ.Χ.
 
Η «Αροδαφνούσα ή Ροδοδαφνούσα» μεταφορικά αντιπροσωπεύει την ψυχή της Κύπρου,
την οποία αγάπησαν πολλοί ξένοι κατακτητές και έγινε έρμαιο στα χέρια των αφεντάδων της.




Η Αροδαφνούσα


Μια φορά και έναν καιρό, στην πάνω γειτονιά ζούσαν τρεις αδελφές,
η Αδωρού, Αδωρούσα και η μικρότερη Αροδαφνούσα, η οποία γεννήθηκε την άνοιξη.

Την Αροδαφνούσα αγάπησε ο ρήγας. Αυτό το έμαθε η γυναίκα του, η Ελεονόρα
και έστειλε με τις σκλάβες της μήνυμα στη Αροδαφνούσα ότι την προσκαλεί στο παλάτι.

Η Αροδαφνούσα  αναρωτιόταν τι τάχα να τη θέλει η βασίλισσα,
αν είναι για δουλειές του σπιτιού, ζύμωμα ή μαγείρεμα ή αν είναι για χορό.
Ντύθηκε ωστόσο, στολίστηκε με τα ωραιότερα της ρούχα και έφθασε στον πύργο της ρήγαινας.
Ανέβηκε τα σκαλιά με χάρη αλλά και διστακτικότητα.
Χαιρέτισε τη βασίλισσα με σεβασμό.

Η βασίλισσα με κακία της είπε πως έχασε τα λόγια της μόλις την είδε. Πώς να μην ξελόγιαζε το ρήγα; 
Και χωρίς περιστροφές της είπε πως θα τη θανάτωνε ρίχνοντας την μέσα σε αναμμένο φούρνο.

Η Αροδαφνούσα της ζήτησε λίγο χρόνο όσο να φωνάξει και να έρθει ο Ρήγας να τη σώσει,
αλλά η ρήγαινα της είπε πως ο βασιλιάς λείπει μακριά και όσο και να φωνάξει, δεν πρόκειται να τη σώσει.

`Ομως ο ρήγας παρόλο που βρισκόταν σε φαγοπότι κάπου μακριά, άκουσε τη φωνή της κοπέλας
και πρόσταξε να του ετοιμάσουν το άλογο του.
Το άλογο κατάλαβε τη βιασύνη του αφεντικού του και κυριολεκτικά πέταξε.

Ο ρήγας έφθασε στον πύργο και ζήτησε της Ρήγαινας να του ανοίξει, αλλά αυτή του έλεγε να περιμένει για μια ώρα.
Τότε ο ρήγας άνοιξε την πόρτα με μια κλωτσιά, αλλά ήταν πολύ αργά... 
Τότε γεμάτος θυμό και οργή απείλησε τη βασίλισσα πως θα σβήσει με το σώμα της τη φωτιά που άναψε...
 




Το τραγούδι ερμηνεύει ο Μιχάλης Τερλικκάς


http://www.youtube.com/watch?v=n7oqvQ88c6c&feature=related




ΥΓ. Πληροφορίες άντλησα από:
http://www.odyssey.com.cy/main/default.aspx?tabID=145&itemID=1303&mid=1068

[apri]

Αρχή του παραμυθιού. Καλό βράδυ, πρίγκιπες και πριγκίπισσες.



Ο Ήλιος και το Φεγγάρι



«Πριν από πολλά πολλά χρόνια, ο Ήλιος και το Νερό ήταν καλοί φίλοι και κατοικούσαν στη γη.
Ο Ήλιος περνούσε πολύ συχνά από το σπίτι του Νερού, αλλά το Νερό ποτέ δεν επισκεπτόταν τον Ήλιο.

Μια μέρα, λέει ο Ήλιος στο Νερό:
«Καλέ μου φίλε, έχω ένα παράπονο. Γιατί ποτέ δεν περνάς από το σπίτι μου να μου πεις μια καλημέρα;»

«Α, φίλε μου», απάντησε το νερό, «το σπίτι σου είναι πολύ μικρό.
Αν έρθω να σε επισκεφτώ με τη συνοδεία μου, εσύ πρέπει να βγεις απ' το παράθυρο, για να χωρέσουμε.
Αν θέλεις να σε επισκεφθώ, πρέπει να χτίσεις ένα λαμπρό παλάτι.
Σε προειδοποιώ, όμως:
να είναι πελώριο, γιατί η συνοδεία μου είναι πραγματικά πολύ μεγάλη».

Ο Ήλιος υποσχέθηκε να χτίσει ένα πελώριο παλάτι κι αμέσως γύρισε σπίτι του στη γυναίκα του, τη Σελήνη.
«Πρέπει να χτίσουμε ένα τεράστιο παλάτι για τον φίλο μας το Νερό», είπε στη Σελήνη.
«Δεν μπορούμε να το δεχτούμε εδώ μέσα. Εμπρός, αρχίζουμε το χτίσιμο».

Πέρασε καιρός ώσπου να τελειώσουν,
κι όταν πια είχε μπει και το τελευταίο κεραμίδι, όταν είχε φυτευτεί και το τελευταίο λουλούδι,
ο Ήλιος κάλεσε το Νερό να έρθει να τον επισκεφτεί.

Όταν έφτασε στην πόρτα, το Νερό φώναξε στον Ήλιο: «Ήλιε, φίλε μου, είσαι σίγουρος ότι μπορώ να μπω;»
κι εκείνος απάντησε «Μα ναι, φίλε μου! Έκτισα για σένα ένα πελώριο παλάτι. Πέρασε μέσα».
Και τότε το Νερό άρχισε να ρέει μέσα στο παλάτι
και το συνόδευαν τα ψάρια κι όλα τα πλάσματα της θάλασσας, των ποταμών και των λιμνών.

Ανέβαινε το νερό κι έφτασε τον Ήλιο ως το γόνατο.
Τότε, τον ξαναρώτησε: «Ήλιε, φίλε μου, είσαι σίγουρος ότι μπορώ να μπω;»
«Ναι, φίλε μου», απάντησε ο Ήλιος και το Νερό συνέχισε να ρέει μέσα στο παλάτι.

Όταν πια είχε φτάσει τον Ήλιο ως τον ώμο, το Νερό ξαναρώτησε:
«Ήλιε, φίλε μου, χωράει κι άλλους δικούς μου το παλάτι σου;»
Ο Ήλιος και η Σελήνη, μη θέλοντας να δυσαρεστήσουν τον καλεσμένο τους, απάντησαν και πάλι «Ναι».                     
Και τότε το Νερό πλημμύρισε το παλάτι,
αναγκάζοντας τον Ήλιο και τη Σελήνη να σκαρφαλώσουν στη στέγη για να μην πνιγούν.

Για τελευταία φορά, ρώτησε το Νερό: «Ήλιε, φίλε μου, μήπως πρέπει να σταματήσουν να έρχονται οι δικοί μου;»
Όμως ο Ήλιος και η Σελήνη δεν μπορούσαν πια να απαντήσουν.
Το Νερό είχε πλημμυρίσει τα πάντα και το ζευγάρι είχε εγκαταλείψει τη στέγη
και είχε γαντζωθεί από ένα σύννεφο για να γλιτώσει.
Κι έτσι, ποτέ ξανά δεν κατέβηκαν στη Γη ο Ήλιος και η Σελήνη
και μέχρι σήμερα ζουν ευτυχισμένοι -και στεγνοί- ψηλά στον ουρανό.»


Παραμύθι από τη Νιγηρία




 
Το παραδοσιακό τραγούδι που θα ακούσετε προέρχεται από το νησί της Σαμοθράκης.
Ερμηνεύει η Ιωάννα Λημνιού.


http://www.youtube.com/watch?v=R8Ww3YbogTU


Ο ήλιος και το φεγγάρι συμφωνήσανε τα δυο
να σε κάνουν τέτοια μέρα να μαραίνεις κάθε νιο

Απεφάσισα να γίνω στην Αγιά Σοφιά κουμπές
να 'ρχονται να προσκυνάνε μαυρομάτες και ξανθιές

Αν εσύ δε μου το δώσεις το φιλί που σου ζητώ
θα στο πάρω με το ζόρι κι ας με φέρουνε νεκρό
τέσσερις θα με περάσουν απ' την πόρτα σου νεκρό

Άσπρη μαρμαρένια βρύση πως κρατάς κρύο νερό
έτσι κι εγώ υποφέρω της αγάπης τον καημό

[PDE ads]

[apri]

Aρχή του παραμυθιού. Καλό μεσημέρι στην αφεντιά σας.



Ο παράδεισός μου



«Ένας πολεμοχαρής σαμουράι, κάποτε προκάλεσε ένα δάσκαλο του Ζεν
να του εξηγήσει την έννοια του παράδεισου και της κόλασης.

Ο μοναχός όμως, απάντησε με περιφρόνηση:
"Δεν είσαι παρά ένας ηλίθιος - και δεν μπορώ να χάνω τον καιρό μου με ανθρώπους σαν του λόγου σου."

Με θιγμένο τον εγωισμό του ο σαμουράι τράβηξε οργισμένος το σπαθί του από τη θήκη ουρλιάζοντας:
 "Θα μπορούσα να σε σκοτώσω για την αναίδειά σου."

"Αυτό", του είπε ήρεμα ο μοναχός, "είναι η κόλαση."

Ξαφνιασμένος, αναγνωρίζοντας πόσο αλήθεια ήταν αυτό που έλεγε ο δάσκαλος σχετικά με την οργή που τον είχε κυριεύσει, ο σαμουράι ηρέμησε, έβαλε το σπαθί στη θήκη και υποκλίθηκε
ευχαριστώντας τον μοναχό για τη βαθιά του γνώση.

"Και αυτό", είπε ο μοναχός, "είναι ο παράδεισος."


Παραμύθι από την Ιαπωνία



Το Paradise Island, βρίσκεται στο Lankanfinolhu,
ένα από τα μεγαλύτερα κοραλλιογενή νησιά των Μαλδίβων, νοτικοδυτικά της Ινδίας




Στίχοι: Federico Garcia Lorca & Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς


http://www.youtube.com/watch?v=855mdgmxp5U&feature=related


Ο παράδεισός μου είναι ένας κάμπος
που δεν έχει λύρες, που δεν έχει αηδόνια
Μόνο μια πηγούλα κι ένα ποταμάκι
κρύφιο ποταμάκι και μικρή πηγή.

Μόνο τη ζεστή καρδιά σου χάρισέ μου
κι άλλο τίποτα κι άλλο τίποτα....

Ο παράδεισός μου διάφανη γαλήνη
που θα τη ραγίζουν τα γλυκά φιλιά μας
Που θα τη ραγίζουν τα γλυκά φιλιά μας
ήχοι απ' το φεγγάρι, που τραβάν μακριά

[apri]

Τα παρακάτω αφιερωμένα κατά πρώτον, στον ευγενικό aristo,
που με παρηγορεί με τη σκέψη ότι τελικά δεν μουρμουράω μόνη μου εδώ μέσα
και κατά δεύτερον, στον paraxeno, το τραγούδι του οποίου (ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΚΡΥ)
αποτέλεσε και την πηγή έμπνευσης αυτής της ανάρτησης.



Η ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΛΥΠΗ


" Η χαρά είναι η λύπη μας χωρίς προσωπείο...
Όσο βαθύτερα σκάψει η λύπη στο είναι μας
τόσο μεγαλύτερη θα είναι η χαρά μας...

Όταν είσαι χαρούμενος, κοίταξε στα βάθη της καρδιάς σου
 και θα διαπιστώσεις ότι χαρά σου δίνει μόνο ότι σου φέρνει λύπη.
Όταν είσαι λυπημένος, κοίταξε ξανά μέσα στην καρδιά σου
 και θα δεις ότι κλαις ουσιαστικά για εκείνο που υπήρξε η χαρά σου. "

Χαλίλ Γκιμπράν «Ο προφήτης»


Χαλίλ Γκιμπράν «Η χαρά και η λύπη»


Αρχή του παραμυθιού.

«Μια μέρα ένας βασιλιάς ρώτησε τον σοφό σύμβουλό του :
«Είναι δυνατό να αισθάνεσαι χαρά και λύπη συγχρόνως;»
 Ο σύμβουλος κατένευσε κουνώντας το κεφάλι του και είπε ότι αυτό είναι δυνατό.

Ο βασιλιάς ζήτησε μια άμεση απόδειξη. Ο σύμβουλος του αποκρίθηκε ότι δεν μπορούσε να του δώσει άμεση απόδειξη και του ζήτησε να περιμένει.
Ο βασιλιάς είχε μεγάλη εμπιστοσύνη σ’ αυτόν και του είπε ότι θα περίμενε.
Ο σοφός πήρε ένα κομμάτι χαρτί και έγραψε κάτι επάνω, το δίπλωσε προσεκτικά και το επέστρεψε στον βασιλιά λέγοντας :
«Σας παρακαλώ, να μην το ανοίξετε χωρίς να σας το πω εγώ».

Ο καιρός πέρασε και ο βασιλιάς ξέχασε το γεγονός, όχι όμως και ο σοφός.
Η βασίλισσα έφερε στον κόσμο ένα γιο. Και στο βασίλειο ακολούθησαν μεγάλες χαρές και γιορτές.
Ο βασιλιάς ήταν στην καλύτερή του διάθεση. Ο σοφός πήγε στο παλάτι για να συναντήσει τον βασιλιά που τον υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά.
Του ζήτησε μάλιστα να διαλέξει όνομα για το παιδί.

Ο σοφός υπεκφεύγοντας είπε: «Μεγαλειότατε, ήλθε ο καιρός να ανοίξετε το φύλλο του χαρτιού που σας είχα δώσει, εδώ και πολύ καιρό και σας παρακαλώ να το διαβάσετε μόνος σας». Ο βασιλιάς ενοχλήθηκε. Ο σοφός επέμεινε να το διαβάσει χωρίς καθυστέρηση. Ο βασιλιάς υποχώρησε, αποσύρθηκε στο δωμάτιό του, βεβαιώθηκε ότι ήταν μόνος και έβγαλε το χαρτί. Την στιγμή που άνοιγε το χαρτί αισθάνθηκε ένα περίεργο συναίσθημα και ένα είδος μυστηρίου τον πλημμύρισε. Αναρωτήθηκε τι θα μπορούσε να ήταν γραμμένο. Και διάβασε τότε την μοναδική φράση που υπήρχε και η ακτινοβόλος χαρά της πατρότητας εξαφανίστηκε. Η αγωνία και η ανησυχία αντικατέστησαν τον ενθουσιασμό και τη χαρά που τον είχαν καταλάβει.
Ο βασιλιάς κατάλαβε : «Ναι. Ήταν δυνατό να αισθάνεσαι λύπη μέσα στη χαρά».

Τι είχε γράψει, λοιπόν, ο σοφός;
« Μεγαλειότατε, όπως κάθε άλλο πράγμα σ’ αυτόν τον κόσμο,
ακόμη κι αυτή η στιγμή θα περάσει».

Όταν επέστρεψε ο βασιλιάς, ο σοφός του ζήτησε να φυλάξει το χαρτί.
Ο καιρός πέρασε, ο μικρός πρίγκιπας μεγάλωσε, ο βασιλιάς ξέχασε το συμβάν.
Λίγα χρόνια αργότερα έφτασε το νέο ότι ο εχθρός του βασιλιά πολιόρκησε το βασίλειο και ότι ήταν έτοιμος να εισβάλει από παντού.
Οι εχθρικές δυνάμεις ήσαν πιο πολυάριθμες και είχαν καλύτερο εξοπλισμό. Ο βασιλιάς ήταν ανήσυχος και γεμάτος αγωνία.

Άλλη μια φορά ο σοφός ήλθε στο παλάτι και ψιθύρισε στον βασιλιά : «Μεγαλειότατε, θυμάστε το φύλλο το χαρτί»; Αμέσως ο βασιλιάς ξαναθυμήθηκε : «Ναι! Ακόμη κι αυτό θα περάσει. Αυτή η ανησυχία, αυτή η καταστροφή δεν θα βασανίσουν αιώνια το βασίλειό μου». Γεμάτος χαρά, αγκάλιασε τον σοφό.
Ακόμη και στις πιο μεγάλες και βαθιές θλίψεις
είχε ανακαλύψει μια ακτίνα ελπίδας και χαράς.
Με ανανεωμένη δύναμη βγήκε, πήγε μπροστά στα στρατεύματά του και ετοιμάστηκε για τον πόλεμο. Και πράγματι ο κίνδυνος απομακρύνθηκε.

Γιατί, τι υπάρχει αιώνιο στο πανόραμα αυτού του κόσμου που είναι σε συνεχή αλλαγή; »

Ινδικό παραμύθι




Raffaelle Monti, «Ο ύπνος της θλίψης και το όνειρο της χαράς» (1861),
Victoria and Albert Museum, Λονδίνο.


Kαι να κλείσω μ’ ένα τραγούδι χαρμολύπης:


Πώς να ξεχάσω

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία:

[apri]

Μέλισσας αγάπη




«Ο Έρωτας κάποτε δεν είδε τη μέλισσα μες στα τριαντάφυλλα να κοιμάται
κι εκείνη τον τσίμπησε.
Τρυπημένος στο δάχτυλο ούρλιαξε.
Στην ωραία Αφροδίτη τρέχοντας πέταξε
κι είπε: «Χάθηκα, μάνα μου, χάθηκα και πεθαίνω.
Φίδι με δάγκωσε μικρό, φτερωτό, που οι αγρότες «μέλισσα» το λεν».
Κι εκείνη του απάντησε:
«Αν το κεντρί μιας μέλισσας πόνο σου φέρνει,
πόσο θαρρείς πως πρέπει να πονούν,
Έρωτα, όσοι τοξεύεις; »


Aνακρέων από την Τέω της Μ.Ασίας (6ος αιώνας π.Χ)



Adolphe William Bouguereau, "Girl defending herself against love" (1880),
North Carolina Museum Of Art.

Αρχή του παραμυθιού. Καλησπέρα στην αφεντιά σας. 


«Μια φορά κι έναν καιρό, στα παλιά τα χρόνια, ζούσε μια γυναίκα που είχε τέσσερα παιδιά, τρεις κόρες και έναν γιο.
Ο πατέρας τους πέθανε, όταν  αυτά ήταν πολύ μικρά και η μάνα τους, για να τα ζήσει,
δούλευε σε διάφορες δουλειές, γιατί ήταν πολύ φτωχιά.

Μεγάλωσε και τα τέσσερα παιδιά και τα πάντρεψε αλλά όλα έμεναν μακριά.
Από την κούραση και από την ταλαιπωρία αρρώστησε και δεν μπορούσε πια να δουλέψει. Και έπεσε στο κρεβάτι πολύ βαριά.

Οι γείτονες δεν την έβλεπαν να πηγαίνει στην ξένη δουλειά και ανησύχησαν.
Πήγε το πρωί μία γειτόνισσα για να δει τι είχε και δεν πήγε στη δουλειά
και την βρήκε στο κρεβάτι πολύ άρρωστη.

—Έλα γειτόνισσα, να πας να φωνάξεις την πρώτη μου κόρη να έρθει, που την χρειάζομαι.
Πάει τότε η γειτόνισσα στην πρώτη κόρη και τις λέει να πάει στην μάνα της που είναι πολύ άρρωστη.
Εκείνη δεν δέχτηκε να πάει γιατί έπλενε και είχε τα ρούχα μέσα στη σκάφη.
-Δεν μπορώ να πάω να την δω γιατί πλένω.

Όταν πήγε η γειτόνισσα και της είπε ότι η κόρη σου δεν μπορεί να έρθει γιατί έχει τα ρούχα μέσα στην σκάφη και πλένει,
η άρρωστη μάνα αναστέναξε, δάκρυσε και της είπε:
- Σου εύχομαι, κόρη μου, η σκάφη να γίνει το σπίτι σου και να το σέρνεις
όπου πας στα όρη και στα βουνά, όλη σου τη ζωή.
Από τότε η κόρη της έγινε χελώνα.

Τότε, έστειλε την γειτόνισσα στην δεύτερη κόρη. Και αυτή όμως βρήκε δικαιολογία ότι ύφαινε.
—  Δεν μπορώ να έρθω γιατί έχω στον αργαλειό το νήμα.
Τότε πάλι η μάνα δάκρυσε και την καταράστηκε:
—  Άντε κόρη μου, να υφαίνεις μέρα νύχτα και σταματημό να μην έχεις.
Να σου χαλάνε οι άνθρωποι τα υφαντά και να σε κυνηγούν παντού. 
Κι από τότε έγινε η αράχνη.

Μετά την έστειλε στον γιο της, μα κι εκείνος αρνήθηκε.
-Πες της μάνας μου ότι, δεν μπορώ να έρθω γιατί βάζω στα ξύλα καρφιά.
Τότε η μάνα αναστέναξε πάλι και του είπε:
—Να έχεις την κατάρα μου και τα καρφιά να γίνουν αγκάθια στο σώμα σου
και να γυρίζεις σαν την άδικη κατάρα.
Από τότε έγινε ο σκαντζόχοιρος.

Τότε θυμήθηκε την μικρή της κόρη και η γειτόνισσα πήγε και σ’ αυτή.
Όταν είδε την γειτόνισσα να πηγαίνει στο σπίτι της τόσο πρωί, απόρησε.
—  Καλώς την, της είπε. Πώς είναι και ήρθες τέτοια ώρα;

 Η  γειτόνισσα της είπε ότι την γύρευε η μάνα της, που είναι πολύ άρρωστη.
Η κόρη της εκείνη τη στιγμή ζύμωνε  και είχε το ζυμάρι μέσα στην σκάφη.
Παράτησε όμως το ζύμωμα κι όπως ήταν με τη ζύμη στα χέρια έτρεξε στην μάνα της.
Ούτε που ήθελε να πλυθεί, για πιο γρήγορα.

Όταν την είδε η μάνα της, της λέει.
—  Γιατί κόρη μου είναι τα χέρια σου με τις ζύμες; 
—  Ζύμωνα μάνα και έτρεξα να δω τι έχεις.

Τότε η μάνα της την αγκάλιασε, τη φίλησε και της λέει.
—  Να έχεις την ευχή μου κόρη μου!
Να πετάς από λουλούδι σε λουλούδι, να μαζεύεις το μέλι από τα λουλούδια, να φέρνεις την γλυκασιά.
Να είσαι χρήσιμη στον κόσμο.
Το ζυμάρι που είναι στα χέρια σου να γίνεται κερί, για τις εκκλησίες.
Χωρίς εσένα και το κερί σου να μην μπορεί να λειτουργήσει ο παπάς.   
Έτσι έγινε η μέλισσα.»


Παραδοσιακό παραμύθι της Λέρου

Χρυσά κοσμήματα με τη Θεά Μέλισσα (7ος αιώνας π.Χ) που βρέθηκαν στη Ρόδο.
Εκτίθενται στο

[apri]

Ηθελα με το δικο σου τροπο να τα μαθω! Μου το χαλασες   
Και αυτο που εβαλες πολυ καλο ειναι    Σε ευχαριστουμε! 

Άντε, επειδή δεν μπορώ να σου χαλάσω χατίρι, να σου γράψω κάτι τώρα, που βρήκα λίγο χρόνο.
Το κείμενο συνοδεύουν δυο τραγούδια, ένα στην αρχή και ένα στο τέλος.
Ελπίζω να είσαι ευχαριστημένος.




ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ


Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου•
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.


Κ. Π. Καβάφης «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον»

[apri]

Επιτέλους, τέλειωσε και αυτή η μέρα. Πολλή κούραση. Καληνύχτα σε όλους. 


Blue's solitude - M. Hadjidakis



Pablo Picasso «Dama en Eden Concert» (1903)



"Έχω αποκάμει.
Έχω αποκάμει απ' τα λόγια και τις πράξεις.
Αν θα με συναντήσετε καταμεσής του
δρόμου μην με ρωτήσετε γιατί
Μπορώ να σας διαβεβαιώσω μόνο για τ' όνομά μου
και το όνομα της πόλης όπου
έχω γεννηθεί - αλλά ως εκεί.
Δεν έχει σημασία κατά πόσον το αύριο
θα φτάσει πλέον. Εάν υπάρχει
μόνο αυτό το βράδυ κι εάν μετά είναι
πρωί δεν θα έχει τώρα σημασία.
Έχω αποκάμει. Έχω αποκάμει απ' τα λόγια
και τις πράξεις. Στην καρδιά του εαυτού μου
θα βρείτε μια μικρή χουφτίτσα
από σκόνη. Πάρτε την και φυσήξτε την μακριά
πάνω στη ράχη του ανέμου. Άστε τον άνεμο να τηνε
πάρει κι αυτή θα βρει το δρόμο προς το σπίτι".


Tennessee Williams (1911-1983), "Το μπλε τραγούδι"

[apri]

Kαι μια μίλησε για σοσιαλισμό ο aristos, εγώ θυμήθηκα τον καπιταλισμό.


Dynasty



Κρύσταλ Κάριγκτον και Αλέξις Κόλμπι Κάριγκτον σε ένα ακόμη ομηρικό μαλλιοτράβηγμα για τα μάτια του Μπλέικ.

[apri]

Kαι άλλο ένα.


The Love Boat



Το πλήρωμα χαρωπό και έτοιμο να εξυπηρετήσει τους εκδρομείς

[apri]

Και άλλο ένα, το οποίο δεν πρόλαβα, αλλά θυμάμαι ότι είχε αφήσει εποχή.


Dallas


Άλλη μια φτωχική οικογένεια του Τέξας
που παλεύει να επιβιώσει από την οικογενειακή πετρελαιοπηγή

[MARKOS]

θελω τη μουσικη των τιτλων απο τη σειρα "Οικογενεια Γουόλτομς" ή Το μικρο σπιτι στο λιβαδι", ή Ο μεθοριακος Σταθμος" ή "Η γειτονια μας" ή "οι κεραυνοι του διαστηματος"(παιδικο) ή "Το τζινι και η Τζίνη" 'η "ο Αγιος"(αγαπημενη σειρα) ......δε θυμαμαι αλλο...

[apri]

Ό,τι πεις, John Boy.   


The Waltons



Σύμπασα η οικογένεια Waltons