Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Ο ύπνος

Sleep



Είναι φορές που η βοή των γεγονότων που πλησιάζουν ηχεί στους δρόμους,
μα οι λαοί ουδέν ακούουν.
Για τους άρχοντες, μα ενίοτε και για τους ίδιους
είναι βολικότερο η μνήμη και η λογική να βυθίζεται στον ύπνο.

Άλλωστε, ο ήχος των κερμάτων που πέφτουν δίπλα τους
νανουρίζουν πολύ εύκολα τις σκέψεις τους.
Πώς να ξαγρυπνήσουν πια οι συνειδήσεις,
όταν οι αισθήσεις έχουν κορεστεί και αποκάμει…
Έτσι ενδίδουν, έτσι παραδίνουν, έτσι προδίνουν το μέλλον για ένα επίπλαστο παρόν.

Μόνο που, όπως συμβαίνει και στη φύση, αυτός ο ύπνος ποτέ δεν κρατά αιώνια.
Μοιραία έρχεται κάποια στιγμή που οι χειραγωγημένοι ξυπνούν εν μέσω τεράτων
και τότε ο χρόνος όλων κυλά πλέον αντίστροφα…
 

Francisco de Goya «Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα» (1797), Μουσείο ντελ Πράδο, Μαδρίτη



http://www.youtube.com/watch?v=pcB51VyIjpw&feature=related

[PDE ads]

[apri]

ΣΙΩΠΗ


http://www.youtube.com/watch?v=sD5WALPUHEs






"Το πρωϊνό της 27ης Απριλίου 1941,
έγινε στο καφενείο «Παρθενών», επι της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στους Αμπελοκήπους, μπροστά στη βίλα Θων,
η παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς,
ενώ λίγο μετά, μία μηχανοκίνητη φάλαγγα κατευθύνθηκε προς το κέντρο της πρωτεύουσας.
Στην

[apri]

Alors, c’ est la guerre

“ Την καθορισμένη ώρα δέκα περίπου λεπτά πριν από τις 3, ο Στρατιωτικός ακόλουθος, ο διερμηνέας και εγώ φθάσαμε στην καγκελόπορτα της μικρής βίλας, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός.
Ο comm. De Santo είπε στον φρουρό να ειδοποιήσει τον Πρωθυπουργό ότι ο Πρέσβης της Ιταλίας επιθυμούσε να γίνει δεκτός για μία άκρως επείγουσα ανακοίνωση.

Ο φρουρός άρχισε να κτυπά ένα ηλεκτρικό κουδούνι που επικοινωνούσε με το εσωτερικό του σπιτιού, αλλά το υπηρετικό προσωπικό κοιμόταν. Περιμέναμε για μερικά ατελείωτα λεπτά μπροστά στην καγκελόπορτα. Μες την βαθιά σιωπή της νύκτας ακουγόταν το γαύγισμα ενός σκύλου. Επί τέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, ο οποίος έκαμε την εμφάνισή του σε μία μικρή πόρτα υπηρεσίας και, αναγνωρίζοντας με, διέταξε τον φρουρό να με αφήσει να περάσω. Οι δύο συνοδοί μου έμειναν στον δρόμο περιμένοντας με, έξω από την καγκελόπορτα.

Ο Μεταξάς είχε φορέσει μία σκούρα μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυχτικό. Μου έσφιξε το χέρι, με έβαλε μέσα και με άφησε να περάσω σε ένα μικρό σαλόνι, το συνηθισμένο σαλονάκι μιας μικροαστικής εξοχικής βιλίτσας. Αυτό το περιβάλλον αλά Guido Gozzano, με τα κακόγουστα καλά του πράγματα μ' έκανε να αναλογιστώ προς στιγμήν με κάποιο πικρό κρυφό χαμόγελο την

[apri]

Και μια άλλη εικόνα της Ελλάδας εν μέσω Κατοχής…μιας Ελλάδας πάντα διχασμένης.


Η διχασμένη Ελλάδα

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής οι κομμουνιστές κρατούμενοι στον Αη Στράτη -εξόριστοι εκεί από τη δικτατορία του Μεταξά- αφέθηκαν από τους Έλληνες δεσμοφύλακές τους να πεθάνουν από την πείνα.
(Στο θέαμα των ετοιμοθάνατων κρατουμένων λύγισαν ακόμα κι οι Γερμανοί όταν επισκέφθηκαν τον Αη-Στράτη):


«Μπροστά τους τέσσερις νεκροί περίμεναν άταφοι. Όλοι οι άλλοι, ξαπλωμένοι στα κρεβάτια τους, ζωντανά πτώματα, αποσκελετωμένα, άπνοα. Δεν ήταν εύκολο να ξεχωρίσεις αν ήταν ακόμα ζωντανοί ή αν ήταν πεθαμένοι από μέρες.

Οι Γερμανοί έμειναν κοκαλωμένοι, κατακίτρινοι και τελικά ο πιο ανώτερος φώναξε:
-Μα τι είναι, τέλος πάντων, εδώ μέσα;…

Σε λίγο έφτασε κι ο

[PDE ads]

[apri]

Kαι μια τελευταία μαρτυρία.
Kαλό βράδυ σε όλους.

Οι «σύμμαχοι» και οι μικροί ήρωες

Ο Λυκούργος Καλλέργης θυμάται μια συνομιλία του με τον Τσαρούχη κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41,
όταν και οι δύο υπηρετούσαν ως στρατιώτες:


«Ο Τσαρούχης όμως ήταν απόμακρος, δεν πίστευε τίποτε απ’ όλα αυτά. Κρυφογελούσε σαρκάζοντας. Δεν πίστευε καθόλου πως η ζωή θ’ αλλάξει, ότι οι άνθρωποι θα γίνουν καλύτεροι, ότι θα σταματήσουν οι πόλεμοι.

“Μα είναι δυνατό, Γιάννη”, του ‘λεγα εγώ, “είναι δυνατό να μην πιστεύεις ότι ο κόσμος θ’ αλλάξει ύστερα απ’ αυτό τον ολέθριο πόλεμο, ύστερα απ’ αυτόν το χαλασμό και την κοσμογονία; Δεν πιστεύεις ότι η ζωή θα γίνει καλύτερη, ότι οι σύμμαχοι θα συνεργαστούν για ν’ απαλλάξουν την ανθρωπότητα από την αθλιότητα, τη δυστυχία, την κοινωνική ανισότητα και τα δεινά των πολέμων;”

“Μα για ποιους συμμάχους μου μιλάς, Λυκούγο; Ποιοι είναι αυτοί οι καλοθελητές και ομοφγονούντες σύμμαχοι, που θ’ απαλλάξουν την ανθγωπότητα από τα δεινά,  για τα οποία και αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι;”
“Μα είναι οι σύμμαχοί μας, Γιάννη μου”, του λέω εγώ. «Οι σύμμαχοί μας ενάντια στο φασισμό!”

“Ποιοι είναι αυτοί οι σύμμαχοι; Ονόμασέ τους”.
“Μα ο Τσόρτσιλ, ο Ρούζβελτ και ο Στάλιν”, του απαντώ.

“Αχ, Καλλέγη, πόσο είσαι αφελής”, μου λέει. “Μου μιλάς για τον Τσόγτσιλ!
Μα αγαπητέ μου, αν ο Τσόγτσιλ ήτανε τώγα εδώ κοντά μας και ετούτος ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει,  ξέγεις τι θα σου ‘λεγε;”

“Τι θα μου ‘λεγε;”

“Θα σου ‘λεγε:

[apri]

MΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ



Κοινωνική σειρά παραγωγής 1980, διασκευή του μυθιστορήματος του Σ. Πατατζή σε σκηνοθεσία Μανώλη Μαυριδάκη και σε σενάριο του Σωτήρη Πατατζή.

Στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, ένας θίασος περιπλανώμενων και αποτυχημένων ηθοποιών,
καταφτάνει σε μία μικρή επαρχιακή πόλη της Πελοποννήσου για να παίξει Αμλετ.

Η Οφηλία της παράστασης, μια νέα και προκλητικά όμορφη ηθοποιός, η Ρένα (

[apri]

Πρόβα νυφικού



Σειρά βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Ντόρας Γιαννακοπούλου,
αποτελεί μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές όλων των εποχών, που προβλήθηκε στον ΑΝΤ1 το 1995.
Περιγράφει τη ζωή και τα προβλήματα μιας αστικής οικογένειας
την περίοδο της Κατοχής και του

[apri]

ΑΠΩΝ


Δραματική σειρά που προβλήθηκε από το ΜΕGA το 1995 σε σενάριο της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και σκηνοθεσία του Γιώργου Κορδέλλα.

Η Ελένη (Θέμις Μπαζάκα), είναι χρόνια παντρεμένη και ακόμα ερωτευμένη με το Σήφη (Μηνάς Χατζησάββας). Η μεγάλη αγάπη που τρέφει για αυτόν, την εμποδίζει να δει καθαρά την καταιγίδα που σε λίγο θα ξεσπάσει.

Όλα ξεκινούν τη μέρα του γάμου της μοναχοκόρης τους, της Ρηνιώς (Μυρτώ Αλικάκη), όπου μετά την τελετή και το παραδοσιακό γλέντι, ο Σήφης ανακοινώνει στην Ελένη ότι ετοιμάζεται να εγκαταλείψει και εκείνη και τη ζωή του στο νησί.

Εκείνη, ένα ανθρώπινο ράκος, αρχίζει να αποδίδει ευθύνες τόσο στον εαυτό της όσο και στους γύρω της. Πιστοί οικογενειακοί φίλοι, ο Στάθης (Γιάννης Μπέζος) και η Αρετή (Μελίνα Μποτέλλη), θα προσπαθήσουν να της σταθούν όσο πιο πολύ μπορούν, μόνο που ο Στάθης, αισθάνεται βαριά πληγωμένος που ο καλύτερος του φίλος δεν του εξομολογήθηκε ποτέ τους σκοπούς και τις σκέψεις του...

Ο πόνος και η δύναμη της "καταλυτικής απουσίας" του Σήφη, θα φέρει πολύ κοντά το Στάθη με την Ελένη, όπου ο ένας θα βρει στον άλλον ό,τι αποζητά. Ακραία πάθη, μοιραίες καταστάσεις και αδιέξοδες σχέσεις θα τους οδηγήσουν στο δραματικό φινάλε.

Ερμηνείες:
Θέμις Μπαζάκα (Ελένη), Γιάννης Μπέζος (Στάθης), Μηνάς Χατζησάββας (Σήφης-Απών),
Μυρτώ Αλικάκη (Ρηνιώ), Μελίνα Μποτέλλη (Αρετή),
Χριστίνα Αλεξανιάν (Μαρία), Δημοσθένης Παπαδόπουλος (Λευτέρης), Νίκος Ορφανός (Μάνος) κα.



Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

http://www.youtube.com/watch?v=gQYdNoTPfeg

[apri]

[apri]

Kαι μια ιστορία που μου ήρθε στο μυαλό τις τελευταίες ημέρες. 



Ο "πολυαγαπημένος" βασιλιάς



Όταν το 1715 διαδέχθηκε ο Λουδοβίκος στη βασιλεία
τον θρυλικό προπάππου του Λουδοβίκο ΙΔ’, γνωστό και ως

[apri]

Η Κραυγή



«Περπατούσα σ' ένα μονοπάτι με δυο φίλους.
Ο ήλιος έπεφτε.

Ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα.
Σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος, και στηρίχτηκα στο φράχτη.
Αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη.

Οι φίλοι μου προχώρησαν κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία.
Κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση.»


Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Νορβηγού ζωγράφου Edvard Munch 
με την επικεφαλίδα Νίκαια 22.01.1892.




Edvard Munch «Η Κραυγή» (1893), Εθνική Πινακοθήκη, Όσλο, Νορβηγία.



*Το τραγούδι της Φαντίν στο μιούζικαλ «Oι Άθλιοι»
(βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του

[apri]

Αντικρίζοντας την ομορφιά



http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=PrabLp7dlhI&fb_source=message



James Abbott McNeill Whistler «Anabel Lee» (1890),
Freer Gallery of Art, Washington



Ἡ Ταντάλου ποτ᾽ ἔστη
λίθος Φρυγῶν ἐν ὄχθαις,
καὶ παῖς ποτ᾽ ὄρνις ἔπτη
Πανδίονος χελιδών.
ἐγὼ δ’ ἔσοπτρον εἴην,
ὅπως ἀεὶ βλέπῃς με.
ἐγὼ χιτὼν γενοίμην,
ὅπως ἀεὶ φορῇς με.
ὕδωρ θέλω γενέσθαι,
ὅπως σὲ χρῶτα λούσω·
μύρον, γύναι, γενοίμην,
ὅπως ἐγὼ σ’ ἀλείψω.
καὶ ταινίη δὲ μασθῷ
καὶ μάργαρον τραχήλῳ
καὶ σάνδαλον γενοίμην·
μόνον ποσίν πάτει με.

Ανακρέων από την Τέω της Μικράς Ασίας (γεννήθηκε το 572 πΧ)



Μετάφραση:

Η κόρη του Ταντάλου κάποτε στάθηκε
σαν πέτρα στις όχθες της Φρυγίας
και η κόρη του Πανδίονα πέταξε κάποτε σαν πουλί,
σαν χελιδόνι.
Καθρέφτης σου να ήμουνα, πάντα εμένα να κοιτούσες
χιτώνας να γινόμουνα, πάντα να με φορούσες.
Νερό θέλω να γίνω, για να πλένω το δέρμα σου
και μύρο ας γινόμουν, για να σε αλείψω.
Στηθόδεσμος στο στήθος σου,
μαργαριτάρι στο λαιμό σου
και σανδάλι ας γινόμουν,
μόνο πάτα με με τα πόδια σου.

ΥΓ1.  Νιόβη= κόρη του βασιλιά της Φρυγίας Ταντάλου.
Κάποτε περηφανεύτηκε για την ομορφιά των πολυάριθμων παιδιών της, τα οποία συνέκρινε με τα παιδιά της Λητούς, την Άρτεμη και τον Απόλλωνα.
Τότε η Λητώ αγανάκτησε και ζήτησε την παραδειγματική τιμωρία της. Η Άρτεμη και ο Απόλλωνας τόξευσαν τα παιδιά της και τα σκότωσαν.
Τα νεκρά σώματα τους έμειναν επί εννέα ημέρες άταφα, αφού ο Δίας μετέβαλλε σε λίθο όποιον επιχειρούσε να αποδώσει νεκρικές τιμές σ΄ αυτά. Μόνο δε την ένατη μέρα υπέκυψαν οι θεοί, μετά από τις ικεσίες της απέλπιδος μητέρας τους και τα ενταφίασαν οι ίδιοι σε δύο κοινούς τάφους.  Κατά το Σοφοκλή η Νιόβη θρηνούσε συνεχώς στο Σίπυλο της Φρυγίας, ικετεύοντας τους θεούς να ευσπλαχνισθούν τον πόνο της, μέχρι που ο οικτίρμων Ζεύς την μεταμόρφωσε σε βράχο από τον οποίο μέρα και νύκτα στάλαζαν σταγόνες δακρύων.

 Ο βράχος της Νιόβης στο Σίπυλο της Φρυγίας (σημερινή Τουρκία)

ΥΓ.2  Φιλομήλα= κόρη του βασιλιά της Αθήνας Πανδίονα.
Η αδελφή της, η Πρόκνη δόθηκε από τον πατέρα της ως σύζυγος στον βασιλιά Τηρέα από τη Θράκη, επειδή αυτός τον είχε βοηθήσει εναντίον των Θηβαίων. Επειδή δεν υπήρχε κάποια αγάπη ανάμεσά τους αφού ήταν γάμος κανονισμένος από τον πατέρα της Πρόκνης, ο Τηρέας άρχισε να την απατά με τη Φιλομήλα. Τότε η Πρόκνη έσφαξε τον γιο τους και έδωσε το κρέας του στον Τηρέα για δείπνο. Αφού ο Τηρέας το αντιλήφθηκε, κατεδίωξε και τις δύο αδελφές. Τότε οι θεοί τις μετεμόρφωσαν, τη μεν Πρόκνη σε αηδόνι, τη δε Φιλομήλα σε χελιδόνι. Αλλά και ο Τηρέας μεταμορφώθηκε σε τσαλαπετεινό.

[apri]

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ




Όποιος περνά πλέον έξω από το δεκαώροφο ξενοδοχείο «Vienna» επί της Πειραιώς 20 στην Αθήνα,
αντικρίζει μια τεράστια τοιχογραφία που θυμίζει έντονα το διάσημο πίνακα 
του Γερμανού αναγεννησιακού ζωγράφου Albrecht Dürer
«Τα χέρια που προσεύχονται».

Μόνο που αυτά τα χέρια στον τοίχο του ξενοδοχείου της Ομόνοιας
δεν στρέφονται για προσευχή προς τον Θεό, αλλά προς τα κάτω.
Είναι σαν να προσεύχεται πλέον ο ίδιος ο Θεός, για να σωθεί αυτή η πόλη…
Τίτλος του: «Προσευχηθείτε για εμάς».



Καλλιτεχνική πρόταση του φοιτητή της Σχολής Καλών Τεχνών Παύλου Τσάκωνα,
που υλοποιήθηκε από τους ζωγράφους Μανώλη Αναστασάκο και τους αδελφούς Δημήτρη, Μπάμπη και Θανάση Κρέτση
στο πλαίσιο ενός πιλοτικού προγράμματος του Υπουργείου Περιβάλλοντος σε συνεργασία με τη Σχολή Καλών Τεχνών
για τη μεταστροφή του κλίματος στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.



Λέγεται πως όσο μεγαλώνει η μουντάδα στις ψυχές των κατοίκων μιας πόλης,
τόσο αυξάνονται και τα γκράφιτι στους τοίχους της.
Ίσως και να είναι αλήθεια.

Αυτό που είναι σίγουρο είναι
πως αυτή η ιδιότυπη κραυγή έκφρασης και επικοινωνίας
είναι τόσο παλιά, όσο και ο άνθρωπος στη γη.

Ακόμα κι αν γυρίσουμε πίσω χιλιάδες χρόνια, στις απαρχές του ανθρώπινου πολιτισμού μέσα στις σπηλιές,
εκτός από τα εργαλεία και τα υπόλοιπα πρωτόγονα αντικείμενα,
βρίσκουμε στους τοίχους ζωγραφιές από πρωτόγονους καλλιτέχνες,
που μας «φωνάζουν» με τον τρόπο τους ξανά και ξανά ακριβώς τα ίδια μηνύματα:
«Πέρασα και εγώ από εδώ»
«Υπήρξα κι εγώ και έβλεπα τον κόσμο έτσι».  



Προϊστορική ζωγραφιά 9.500-13.000 ετών σε σπηλιά της Παταγονίας στην Αργεντινή



Κατά την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών
τη θέση των ζωγραφιών στους τοίχους πήρε σταδιακά η γραφή:
συνθήματα, σκέψεις, δήλωση ταυτότητας, αναφορά αγαπημένων προσώπων ή ομάδων.
Η χαρά, η αγάπη, η θλίψη, η οργή, η αγανάκτηση ή η απελπισία
αποτυπώνονταν πλέον στους τοίχους όχι συμβολικά μέσω της εικόνας, αλλά ρητά.

Η μεγάλη επιστροφή της εικόνας στους δημόσιους τοίχους
πραγματοποιήθηκε τη δεκαετία του 1960 στη Νέα Υόρκη
από τις συμμορίες των υποβαθμισμένων συνοικιών, που επιδίωκαν μ’ αυτόν τον τρόπο,
συν τοις άλλοις, να οριοθετήσουν και τις περιοχές ελέγχου τους.

Φαίνεται, ωστόσο, ότι ήταν τέτοια η δύναμη των λεγόμενων πια graffiti
(< ιταλ.graffiti<graffito <λατ. graffiato<λατ. graffiare =χαράσσω <ελλ. γράφω)
που η ιδέα διαδόθηκε αστραπιαία σε όλον τον κόσμο ακόμα και σε μη περιθωριακούς,
παρότι (ή επειδή) όλοι ήξεραν ότι η ενέργεια αυτή ήταν παράνομη,
παρότι γνώριζαν ότι οι δημιουργίες αυτές ήταν τόσο εφήμερες,
όσο και τα παλάτια στην άμμο που χτίζαμε ως παιδιά.

Λίγες δεκαετίες αργότερα,
μια παρόμοια ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας
θα έσπρωχνε εκατομμύρια νέους σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες
να αφήσουν τα «αποτυπώματά» τους σε διαδικτυακούς «τοίχους» (facebook, twitter, blogs, forums).


Φαίνεται πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάρος στην ψυχή του ανθρώπου,
μεγαλύτερος θάνατος για το πνεύμα του
από τη σιωπή για ό,τι είναι σημαντικό γι’ αυτόν.
Κι όσο η φωνή του δεν ακούγεται με κανέναν άλλο τρόπο,
θα βρίσκει δημόσιους «τοίχους», για να «ζωγραφίζει»...

Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
«Το τέλος για τις ζωές μας αρχίζει τη μέρα που μένουμε σιωπηλοί
για πράγματα που έχουν σημασία.»




ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ
«Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο»

http://www.youtube.com/watch?v=LLOXlhdxDMc

Πληροφορίες άντλησα από:
http://ebvomadiaio-rantevou.pblogs.gr/2010/00/gkrafiti-h-tehnh-toy-dromoy.html
http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231132196
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B9%CF%84%CE%B9

[apri]

Ουρανός και Γη



Όταν έρχεται ο ουρανός σφοντύλι και η γη χάνεται κάτω από τα πόδια…
Όταν όλα όσα ήταν δεδομένα, παύουν να είναι τα ίδια…
Αναζητείται ελπίς εν ουρανώ και επί της γης
και η ανατροπή αναμετράται πια με την ελπίδα…




 

Kitaro
«Heaven and Earth»

http://www.youtube.com/watch?v=YO82u7CKj1k&feature=related




ΥΓ. Το «Ουρανός και Γη» ήταν μια ταινία του Όλιβερ Στόουν (1993),
βασισμένη στα δυο αυτοβιογραφικά βιβλία της Λι Λέι Χέισλιπ  (“When Heaven and Earth changed place”)
που παραθέτει τις στοιχειωμένες μνήμες της από το Νότιο