0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Εγω όμως, πέρα από το οτι έχω την τάση να ''δενομαι'' με τους μαθητές μου, δεν αντιμετωπιζω τα παιδιά ως απλά μια τάξη που πρέπει να διδάξω, αλλά ως 25 διαφορετικοί κόσμοι, καθενας με τις ιδιαιτεροτητες, τα ελλατωματα και τα χαρίσματά του. Δεν είμαι εκεί μόνο για να τους διδάξω το λύω, αλλά συζητάω, συμβουλεύω, προτινω λυσεις για προβληματα που τυχαινει να εχουν, σχολικά η μη. Και δεν πιστευω πως είμαι και λάθος, γιατι (προσωπικη μου γνωμη παντα), πιστευω πως αυτη ειναι ησχεση καθηγητη-μαθητή. Ο καθηγητής δεν είναι εκεί μόνο για να διδάξει στο παιδι αρχαια, μαθηματικά ή αγγλικά, αυτά είναι η επιφάνεια και μονο. Ο καθηγητης πρεπει πανω απ'ολα να δωσει στο παιδι αρχές, να επηρρεασει το παιδί θετικά, να δώσει ενα παράδειγμα και να τα προτρέψει να το ακολουθήσουν. Πετυχημένος καθηγητής δεν είναι αυτος που παίρνει αριστα γραπτά (μπορει να ειναι κι αυτος), αλλά πάνω απ'όλα είναι αυτός που θα κάνει το παιδί να τον μιμηθει, που θα δωσει το σωστο παραδειγμα και αυτο θα μεινει χαραγμενο στο μυαλο των παιδιών του. Είναι ο καθηγητης που, ενω θα κάνει όλα αυτα, θα εμπνεει στα παιδιά την εμπιστοσυνη και τον σεβασμό, τον αληθινο σεβασμο όμως. Οι τυπικοτυτες και οι ψευτοαυστηροτητες δεν εχουν οδηγησει ποτέ πουθενά. Δεν λέω να ξεπερνάμε τα όρια και να δημιουργουνται φιλικες σχεσεις, γιατι ανεφερα τον ΣΕ
Μ'αρέσει αυτή η σχέση μαθητη-καθηγητη που περιγραφεις kounelaki80 ! Πράγματι, λείπει η προσωπική όρεξη του καθενός.Ισως εκεί να βρισκεται η λυση,...
ποια ειναι τα 5 πραγματα θεμέλια?