0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
και πάλι πάλι το προηγούμενο είναι τρομερά λυρικό .....δεν είνα για πρωί πριν τη δουλειά ,είναι για νύχτες δίπλα σε μπουκάλια
Ποιηση Γ. Σεφέρη............γεματη νόημα!!!!!μελοποίηση: Μίλτος Πασχαλίδης Αφήγηση Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει κλαίγονταςΚανεὶς δὲν ξέρει νὰ πεῖ γιατίΚάποτε νομίζουν πὼς εἶναι οἱ χαμένες ἀγάπεςΣὰν κι αὐτὲς ποὺ μᾶς βασανίζουνε τόσοΣτὴν ἀκροθαλασσιὰ τὸ καλοκαίρι μὲ τὰ γραμμόφωναΟἱ ἄλλοι ἄνθρωποι φροντίζουν τὶς δουλειές τουςἈτέλειωτα χαρτιὰ παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουνΓυναῖκες ποὺ γερνοῦνε δύσκολαΑὐτὸς ἔχει δυὸ μάτια σὰν παπαροῦνεςΣὰν ἀνοιξιάτικες κομμένες παπαροῦνεςΚαὶ δυὸ βρυσοῦλες στὶς κόχες τῶν ματιῶνΠηγαίνει μέσα στοὺς δρόμους ποτὲ δὲν πλαγιάζειΔρασκελώντας μικρὰ τετράγωνα στὴ ράχη τῆς γῆςΜηχανὴ μιᾶς ἀπέραντης ὀδύνηςΠοὺ κατάντησε νὰ μὴν ἔχει σημασίαἌλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ μιλᾶ μοναχὸ καθὼς περνοῦσεΓιὰ σπασμένους καθρέφτες πρὶν ἀπὸ χρόνιαΓιὰ σπασμένες μορφὲς μέσα στοὺς καθρέφτεςΠοὺ δὲν μπορεῖ νὰ συναρμολογήσει πιὰ κανεὶςἌλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ λέει γιὰ τὸν ὕπνοΕἰκόνες φρίκης στὸ κατώφλι τοῦ ὕπνουΤὰ πρόσωπα ἀνυπόφορα ἀπὸ τὴ στοργήΤὸν συνηθίσαμε εἶναι καλοβαλμένος κι ἥσυχοςΜονάχα ποὺ πηγαίνει κλαίγοντας ὁλοέναΣὰν τὶς ἰτιὲς στὴν ἀκροποταμιὰ ποὺ βλέπεις ἀπ᾿ τὸ τρένοΞυπνώντας ἄσχημα κάποια συννεφιασμένη αὐγὴΤὸν συνηθίσαμε δὲν ἀντιπροσωπεύει τίποταΣὰν ὅλα τὰ πράγματα ποὺ ἔχετε συνηθίσειΚαὶ σᾶς μιλῶ γι᾿ αὐτὸν γιατί δὲ βρίσκω τίποταΠοὺ νὰ μὴν τὸ συνηθίσατεΠροσκυνῶ