Μουσικές διαδρομές (2011)

[dinateacher]

Sweet Child O' Mine -Guns N' Roses

She's got a smile that it seems to me
Reminds me of childhood memories
Where everything
Was as fresh as the bright blue sky
Now and then when I see her face
She takes me away to that special place
And if I'd stare too long
I'd probably break down and cry


Sweet child o' mine
Sweet love of mine


She's got eyes of the bluest skies
As if they thought of rain
I hate to look into those eyes
And see an ounce of pain
Her hair reminds me of a warm safe place
Where as a child I'd hide
And pray for the thunder
And the rain
To quietly pass me by


Sweet child o' mine
Sweet love of mine


Where do we go
Where do we go now
Where do we go
Sweet child o' mine

[PDE ads]

[aristos2]

Μάλλον από αύριο πάμε για φούντο.....αλλά ας χαρούμε σήμερα με κάτι δροσιστικό για διάλειμμα

... ας χαρούμε ..., αλλά με τι;


Συνεχίζω με το συνωστισμό των επίδοξων αναπληρωτών:

Ημισκούμπρια - Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία

[kozzi1]

ευτυχως αυτη δεν ακυρωθηκε.....

http://www.youtube.com/watch?v=uo_9WlQSE2U

[anastasia86]

Καλό βράδυ μουσικόπαιδα.

Ζερβουδάκης Δημήτρης-

[PDE ads]

[adigoni]

Να σε πώ.....Να χαιρόμαστε που υπάρχουμε και που μια τέτοια δυσκολία, θα μας μετατρέψει από γαϊδούρια σε συμπαθή αλογάκια.....Σήμερα βολτάριζα στην παραλία κατά το βραδάκι, κι ευχαρίστησα το Θεό, που δεν είμαι μέλος του Ναυτικού Ομίλου για να φοράω τις τουαλέτες σούργελα που πήρε το μάτι μου και για να δείχνω ότι η αξία μου οφείλεται στα παραπάνω ευρώ.....(sorry για όποιον είναι μέλος, εδώ πάνω δεν είσαι μέλος από αγάπη για τα θαλάσσια σπόρ, αλλά λίγο από επίδειξη, λίγο από ματαιοδοξία.....)Ορίστε .....

[giota8]

ευτυχως αυτη δεν ακυρωθηκε.....

http://www.youtube.com/watch?v=uo_9WlQSE2U

εσυ τωρα με τον πονο μας παιζεις???

[aristos2]

“Tις απολαύσεις πρέπει να τις περιορίζουμε όχι απαραίτητα επειδή είναι κακές αλλά επειδή όταν είναι συχνές, χάνουν την δυνατότητα να μας παρέχουν απόλαυση. Μπορούμε να οδηγήσουμε την απόλαυση σε κορύφωση μόνο να μάθουμε να είμαστε εγκρατείς.”

Επίκουρος (341 π.Χ. - 270 π.Χ.)

Το παραπάνω αφιερώνω, προφανώς, στους επίδοξους αναπληρωτές ( ... και στην αφεντιά μου, αλίμονο), μαζί με το ακόλουθο άσμα: Δημήτρης Ζερβουδάκης - Γράμμα Σ'έναν Ποιητή

Στιχοι του πρωτοτυπου ποιηματος απο την ποιητικη συλλογη "Μαραμπου" του Ν.Καββαδια

"Γραμμα στον ποιητη Καισαρ Εμμανουηλ"

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.

Κάτι που θα κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ Σκεφτήτε Εγώ.
Ένα καράβι Να σας πάρει, Καίσαρ Να μας πάρει
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ οδηγώ.

Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες
κι εγώ σ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.

Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
μιά γριά σ ένα πολύβουο καφενείο
μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δήτε ίσως τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,
δε θα ναι ποιητικώτερο και πι όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.
Κι όπως εγώ για έν αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

[aristos2]

Να σε πώ.....Να χαιρόμαστε που υπάρχουμε και που μια τέτοια δυσκολία, θα μας μετατρέψει από γαϊδούρια σε συμπαθή αλογάκια.....Σήμερα βολτάριζα στην παραλία κατά το βραδάκι, κι ευχαρίστησα το Θεό, που δεν είμαι μέλος του Ναυτικού Ομίλου για να φοράω τις τουαλέτες σούργελα που πήρε το μάτι μου και για να δείχνω ότι η αξία μου οφείλεται στα παραπάνω ευρώ.....(sorry για όποιον είναι μέλος, εδώ πάνω δεν είσαι μέλος από αγάπη για τα θαλάσσια σπόρ, αλλά λίγο από επίδειξη, λίγο από ματαιοδοξία.....)Ορίστε .....

[kozzi1]

“Tις απολαύσεις πρέπει να τις περιορίζουμε όχι απαραίτητα επειδή είναι κακές αλλά επειδή όταν είναι συχνές, χάνουν την δυνατότητα να μας παρέχουν απόλαυση. Μπορούμε να οδηγήσουμε την απόλαυση σε κορύφωση μόνο να μάθουμε να είμαστε εγκρατείς.”

Επίκουρος (341 π.Χ. - 270 π.Χ.)

Το παραπάνω αφιερώνω, προφανώς, στους επίδοξους αναπληρωτές ( ... και στην αφεντιά μου, αλίμονο), μαζί με το ακόλουθο άσμα: Δημήτρης Ζερβουδάκης - Γράμμα Σ'έναν Ποιητή

Στιχοι του πρωτοτυπου ποιηματος απο την ποιητικη συλλογη "Μαραμπου" του Ν.Καββαδια

"Γραμμα στον ποιητη Καισαρ Εμμανουηλ"

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.

Κάτι που θα κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ Σκεφτήτε Εγώ.
Ένα καράβι Να σας πάρει, Καίσαρ Να μας πάρει
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ οδηγώ.

Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες
κι εγώ σ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.

Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
μιά γριά σ ένα πολύβουο καφενείο
μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δήτε ίσως τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,
δε θα ναι ποιητικώτερο και πι όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.
Κι όπως εγώ για έν αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

προσπερνωντας το αυτονοητο ( ασμα φοβερο, all time classic  κλπ), μ εβαλε σε σκεψεις, Αχαιε ασπονδε, η επικληση στην αυθεντια που εκανες στην αρχη της τοποθετησης σου...
ποια απολαυση θα οδηγησουμε σε κορυφωση (επιτελους) κι εμεις?? 

[aristos2]

“Tις απολαύσεις πρέπει να τις περιορίζουμε όχι απαραίτητα επειδή είναι κακές αλλά επειδή όταν είναι συχνές, χάνουν την δυνατότητα να μας παρέχουν απόλαυση. Μπορούμε να οδηγήσουμε την απόλαυση σε κορύφωση μόνο να μάθουμε να είμαστε εγκρατείς.”

Επίκουρος (341 π.Χ. - 270 π.Χ.)

Το παραπάνω αφιερώνω, προφανώς, στους επίδοξους αναπληρωτές ( ... και στην αφεντιά μου, αλίμονο), μαζί με το ακόλουθο άσμα: Δημήτρης Ζερβουδάκης - Γράμμα Σ'έναν Ποιητή

Στιχοι του πρωτοτυπου ποιηματος απο την ποιητικη συλλογη "Μαραμπου" του Ν.Καββαδια

"Γραμμα στον ποιητη Καισαρ Εμμανουηλ"

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.

Κάτι που θα κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ Σκεφτήτε Εγώ.
Ένα καράβι Να σας πάρει, Καίσαρ Να μας πάρει
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ οδηγώ.

Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες
κι εγώ σ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.

Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
μιά γριά σ ένα πολύβουο καφενείο
μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δήτε ίσως τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,
δε θα ναι ποιητικώτερο και πι όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.
Κι όπως εγώ για έν αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

προσπερνωντας το αυτονοητο ( ασμα φοβερο, all time classic  κλπ), μ εβαλε σε σκεψεις, Αχαιε ασπονδε, η επικληση στην αυθεντια που εκανες στην αρχη της τοποθετησης σου...
ποια απολαυση θα οδηγησουμε σε κορυφωση (επιτελους) κι εμεις?? 

... την απόλαυση που απέκλεισες ή που δεν ανέμενες ..., Bιτόλο ..., εεεε Kozzi ...

[kozzi1]

...δεν εβαλα τραγουδι ομως !!!!

http://www.youtube.com/watch?v=n8Wj8qAuQPM&feature=related

αλλοι πορτοκαλι , αλλοι ασπρα, αλλοι κοκκινα τον αυγουστο

[xenos]

Κου ... κου ...

Αχ, άργησα, καλοκαίριασε ...

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΛΑΣΙΝΟΣ - ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΟΥΛΙ

http://www.youtube.com/watch?v=MaFsPdzmNNA

Καλή μέρα ...

Και τουτ εδω την ανοιξη
τον ακουσα τον κουκο
ομως μου το επαιζε αλλιως
μου τα ριχνε στο ντουκου
*****
ειχε αλλαξει την φωνη
ανθρωπινα μιλουσε
και για το μαυρο χαλι μας
συχνα μου κοπανουσε
****
βρε πως την καταντησατε
τη δολια την πατριδα
περασα χωρες και χωριά
τετοιο κακο δεν ειδα
****
πως να λαλησω οπως παλια
πως να σας κελαηδησω
βλεπω πως σας καταντησαν
και μου ρχεται να φυγω
***
ο δευτερος παραδεισος
ηταν η ελλαδιτσα
απο παντου ερχοτανε
κοσμος με την βαλιτσα
****
την τροικα τι την θελατε
το διεθνες ταμειο
απο εδω και στο εξης
θα βγαινουν ολα μειον
***
οσο αυτους θα εχετε
για φιλους και προστατες
μικροι μεγαλοι ολοι σας
θα παρετε τις στρατες
****
και τοτε ουε κι αλιμονο
φιλοι μου σας λυπαμαι
γιατι δεν εχετε φτερα
μαζι για να πεταμε 

καλή    νύχτα

[kozzi1]

“Tις απολαύσεις πρέπει να τις περιορίζουμε όχι απαραίτητα επειδή είναι κακές αλλά επειδή όταν είναι συχνές, χάνουν την δυνατότητα να μας παρέχουν απόλαυση. Μπορούμε να οδηγήσουμε την απόλαυση σε κορύφωση μόνο να μάθουμε να είμαστε εγκρατείς.”

Επίκουρος (341 π.Χ. - 270 π.Χ.)

Το παραπάνω αφιερώνω, προφανώς, στους επίδοξους αναπληρωτές ( ... και στην αφεντιά μου, αλίμονο), μαζί με το ακόλουθο άσμα: Δημήτρης Ζερβουδάκης - Γράμμα Σ'έναν Ποιητή

Στιχοι του πρωτοτυπου ποιηματος απο την ποιητικη συλλογη "Μαραμπου" του Ν.Καββαδια

"Γραμμα στον ποιητη Καισαρ Εμμανουηλ"

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.

Κάτι που θα κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ Σκεφτήτε Εγώ.
Ένα καράβι Να σας πάρει, Καίσαρ Να μας πάρει
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ οδηγώ.

Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες
κι εγώ σ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.

Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
μιά γριά σ ένα πολύβουο καφενείο
μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δήτε ίσως τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,
δε θα ναι ποιητικώτερο και πι όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.
Κι όπως εγώ για έν αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

προσπερνωντας το αυτονοητο ( ασμα φοβερο, all time classic  κλπ), μ εβαλε σε σκεψεις, Αχαιε ασπονδε, η επικληση στην αυθεντια που εκανες στην αρχη της τοποθετησης σου...
ποια απολαυση θα οδηγησουμε σε κορυφωση (επιτελους) κι εμεις?? 

... η απόλαυση που απέκλεισες ή που δεν ανέμενες ..., Bιτόλο ..., εεεε Kozzi ...

..κι αφου την απεκλεισα και δεν την ανεμενα, πώς θα την καταφερω να φτασει σε κορυφωση βρε?

[aristos2]

“Tις απολαύσεις πρέπει να τις περιορίζουμε όχι απαραίτητα επειδή είναι κακές αλλά επειδή όταν είναι συχνές, χάνουν την δυνατότητα να μας παρέχουν απόλαυση. Μπορούμε να οδηγήσουμε την απόλαυση σε κορύφωση μόνο να μάθουμε να είμαστε εγκρατείς.”

Επίκουρος (341 π.Χ. - 270 π.Χ.)

Το παραπάνω αφιερώνω, προφανώς, στους επίδοξους αναπληρωτές ( ... και στην αφεντιά μου, αλίμονο), μαζί με το ακόλουθο άσμα: Δημήτρης Ζερβουδάκης - Γράμμα Σ'έναν Ποιητή

Στιχοι του πρωτοτυπου ποιηματος απο την ποιητικη συλλογη "Μαραμπου" του Ν.Καββαδια

"Γραμμα στον ποιητη Καισαρ Εμμανουηλ"

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.

Κάτι που θα κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ Σκεφτήτε Εγώ.
Ένα καράβι Να σας πάρει, Καίσαρ Να μας πάρει
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ οδηγώ.

Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες
κι εγώ σ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.

Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
μιά γριά σ ένα πολύβουο καφενείο
μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δήτε ίσως τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,
δε θα ναι ποιητικώτερο και πι όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.
Κι όπως εγώ για έν αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

προσπερνωντας το αυτονοητο ( ασμα φοβερο, all time classic  κλπ), μ εβαλε σε σκεψεις, Αχαιε ασπονδε, η επικληση στην αυθεντια που εκανες στην αρχη της τοποθετησης σου...
ποια απολαυση θα οδηγησουμε σε κορυφωση (επιτελους) κι εμεις?? 

... η απόλαυση που απέκλεισες ή που δεν ανέμενες ..., Bιτόλο ..., εεεε Kozzi ...

..κι αφου την απεκλεισα και δεν την ανεμενα, πώς θα την καταφερω να φτασει σε κορυφωση βρε?

... αυτοσχεδιάζοντας, με το συμπάθιο ...