To ποίημα της ημέρας

[hector petens]

Νυχτερινές οδύνες


Απόψε είμαι παντού
Σε υπόγειες γεύσεις
Και βαγόνια ψυχών
Να σκορπώ την ανυπακοή μου
Και να εμπιστεύομαι
Και να στοιβάζομαι
Να ξεπουλώ

Αδυνατώ να επιλέξω

Να ξεπουλώ γη και ελπίδα

Δεν θα βρεις, αγάπη μου, τέτοια γη

Σε τεράστια οικία αναγνωρίζω τη συνήθεια,
Τη φυγή, επισκέπτης,
Τη φυγή τη δική σου

Θα συναντηθούμε τυχαία
Και θα αναγνωρίσουμε τα ίχνη
Που δεν μας πρόδωσαν


Σ' αγαπώ
Και ίσα που  θα θυμάμαι
Τον ιστό που έπλεξα
Σαν μια σχεδία καρφωμένη
Στον καθρέφτη μιας ματαιοδοξίας αφοπλισμένης

[PDE ads]

[theodora7]

Ειναι η ποίηση συχνά το καταφύγιο;
Ποτέ δεν το κατάλαβα.
Μια μομφη που μου προσαπτουν μήπως;
Πως κάποτε θα παψω να παραγω.
Πως τότε πια θα μαι ευτυχής.
Ερωτήσεις ανθρώπου ερωτευμένου!
Και απαντήσεις ανθρώπων αιωνίως φίλων.
Μπορεί η ποίηση να φταίει!
Που παραπαιει στη λογική και στο παράλογο.
Στην ευτυχία και τη σύμβαση.
Στα χίλια πρέπει και στις οφειλές.
Όταν η ψυχή παραδερμενη ψάχνει τον παράδεισο
ανθρώπων που δεν υπήρξαν ικανοί για τίποτα.
Εκεί που τα όνειρα κυνηγημενα ανηλεως δεχθηκαν ήττα,
συμβιβασμενα όνειρα που στην αρχή ήταν χαμένα.
Και με το διαβα του καιρού πώς βρήκαν όσα δεν φανταστηκαν;
Παλεύει το συναίσθημα με τί; Οι αποδείξεις όλες έτοιμες παρούσες, ενώ το ερμο το μυαλό κραγαυζει ξυπνά, σκέψου.
Μια λογική χαμένη σε χιλιάδες όχι και βαριά αδειασματα
Και διπλά χιλιάδες ναι και χίλια έλα που το μυαλό σαλευει.
Να κάνεις ένα βήμα και δέκα κινήσεις σαν το σκάκι να σε κρατούν αεναο χαμένο.
Και τέλος να μην ξέρεις αν μπορείς να βαδίσεις.
Γιατί όλοι με τον τρόπο τους σου ροκανισαν τα φτερά.
Μα δεν ήταν λάθος τους, ποτέ τους δεν μετειχαν.
Μονάχα τα χίλια μηνύματα με όχι
Αυτά μετρούν, αυτά νικησαν και αυτά υπαγορευουν ανηλεως εκείνο το ποτέ.
Αχ βράδυ είναι αδερφέ θα πούνε όλοι.
Πάρε ένα ποτό, ξεκολλα.
Αυτή είναι άλλη εποχή.
Αν και δική σου

[hector petens]

Γιώργος Ιωάννου, «Ο φύκος»

Μολονότι είχα δημοσιεύσει ότι δε θα γιορτάσω, κάποιος φίλος θεώρησε καλό να μου στείλει πρόπερσι τη μέρα της γιορτής μου έναν φύκο. Αντιπαθώ τις γιορτές και τα δώρα γι’ αυτό δέχτηκα όχι χωρίς κάποια στεναχώρια για τη γλάστρα. Αργότερα όμως κοιτάζοντας με προσοχή το φυτό πήρα να ξεχνιέμαι και να σιγοαλλάζω διάθεση. Ήταν ένα είδος φύκου καλύτερο, οπωσδήποτε, απ’ τα συνηθισμένα… Με φύλλα πιο πλατιά, πιο νευρώδη και πιο σκούρα, με κορμό ίσιο και δυνατό και γενικά με γραμμές υποβλητικά ευχάριστες. Πήρα το σοβαρό φυτό και χωρίς δισταγμό, αντί να το βάλω στη βεράντα μαζί με τ’ άλλα, το πήγα στο δωμάτιό μου. Όταν γύρισα τις πρωινές ώρες, είχα φυσικά ξεχάσει το φυτό, μετά από τόσα και τόσα που είχαν μεσολαβήσει, μα κατά το απόγευμα μόλις κάθισα στο τραπεζάκι μου να συγκεντρωθώ κι έπεσαν τα μάτια μου στον ατάραχο φύκο, μια δύναμη, καρτερικότητα μάλλον, ένιωσα να εκπορεύεται αποκεί και να με γαληνεύει. Σηκώθηκα, τον πότισα λίγο, καθάρισα μ’ ένα πανί μαλακό τα φύλλα και το τσουτσουνάκι του κι ύστερα στρέφοντας απάνω του το φως τον εξέτασα παντού με τον μεγεθυντικό φακό μου, που τον έχω για να βλέπω και να ξαναβλέπω λεπτομερειακά αγαπημένες φωτογραφίες. Ήταν άψογος, χωρίς ίχνος αρρώστιας ή τραυματισμού πουθενά. Θαρρείς και είχε φυτρώσει μεμιάς εκείνη τη στιγμή. Ικανοποιήθηκα. Όμως αμέσως σχεδόν μελαγχόλησα, όταν σκέφτηκα πως ήταν κι αυτός ένα φυτό του ανθοπωλείου, ψεύτικο σχεδόν, που αναπτύχθηκε έτσι με διάφορες ουσίες χημικές και τώρα που θα τις έχανε, θα έπαιρνε κι αυτό, όπως συνήθως, να χαλάει. Πάντως, εγώ εξακουλούθησα και τις  επόμενες μέρες να το λιγοποτίζω και να το γυαλίζω, όχι χωρίς ανησυχία σοβαρή. Όταν όμως είδα ένα πρωί σκισμένη και πεσμένη τη φλούδα απ’ την πιπεριά του και μισοξετυλιγμένο ένα ωραιότατο λαδοπράσινο φύλλο, ησύχασα απολύτως κι άρχισα πλέον να κάνω μακροχρόνια σχέδια για το μέλλον. Στο μεταξύ η άνοιξη προχωρούσε ραγδαία κι αυτός, κάθε βδομάδα σχεδόν, πετούσε κι από ένα νέο φύλλο, ολοένα πιο μεγάλο και πιο γυαλιστερό. Ξεθάρρεψα. Τον έβγαλα στο μπαλκόνι να τον δει λίγο η ήλιος και να μη γίνει σαν το αφεντικό του ανήλιαγος κι αυτός. Δεν πρόσεξα όμως, κι ένα βράδυ που φύσηξε Βαρδάρης, η γαζία γέρνοντας του καταξέσκισε δυο τρία απ’ τα ωραιότερα φύλλα του. Ανέκαθεν αντιπαθούσα τις γαζίες για την πρόστυχη ομορφιά τους, που όμως όπως είναι φυσικό έχει βρει τόση ανταπόκριση. Τις φοβόμουν μάλιστα και λίγο, από τότε που μικρόν μου είχαν πει πως στα λουλούδια τους μαζεύονται μικρόβια της φθίσης. Τη φορά όμως αυτή έγινα έξω φρενών. Αν ήταν αποκλειστικά δική μου, θα την έδινα αμέσως σε κείνους που από καιρό επίμονα μας τη ζητούσαν για να τη φυτέψουνε στο οικόπεδό τους σε κάτι κατσάβραχα. Μια όμως και δεν ήταν στο χέρι μου αυτό, περιορίστηκα να περιμαζέψω το φύκο αμέσως στο δωμάτιό μου. Για τα φύλλα του γιατρειά δεν υπήρχε· είτε τ’ άφηνα έτσι είτε τα ’κοβα, τα τραύματα και τα σημάδια θα έμεναν σ’ όλη του τη ζωή. Σαν άνθρωπος είναι κι αυτό, συλλογίστηκα, κι αμέσως τον συμπάθησα ακόμα πιο πολύ. Από τότε τον κράτησα για πάντα απέναντί μου μέσα στο δωμάτιο. Το χειμώνα σταματάει κι απ’ την άνοιξη ώς το φθινόπωρο αραδιάζει με κανονικό ρυθμό κλιμακωτά τα φύλλα του. Ταιριάζουμε σε πολλά. Ούτε ήλιο ούτε αέρα πολύ θέλει και δεν τον πειράζει διόλου το ηλεκτρικό φως, που μέρα νύχτα καίει στο ντουμανιασμένο απ’ τα τσιγάρα δωμάτιό μου, όπου ψοφούν αράδα τα ωδικά πουλιά. Στέκεται εκεί απέναντί μου αλύγιστος, ατάραχος, βαθύτατα σιωπηλός. Σα να πνίγει, να απορροφά, τη βαβούρα της ανεκδιήγητης πολυκατοικίας όπου είμαι καταδικασμένος να ζω. Ούτε λουλούδια ούτε παρακλάδια πετά. Μια αδιάπτωτη εσωτερική ζωή τού χαρίζει την ομορφιά του. Κάποιος που ξέρει απ’ αυτά μου είπε πως είναι αρσενικός ο φύκος μου και λέγοντας αρσενικός εννοούσε, βέβαια στείρος. Καλύτερα έτσι. Αν ήταν θηλυκός, θα ήταν σίγουρα πιο άσχημος μ’ όλα εκείνα τα παρακλάδια και τις περιφέρειες.

Στο μεταξύ ολοένα ρίχνει μπόι. Και να θέλω, δεν μπορώ πια να τον βγάλω στη βεράντα. Άλλωστε, αν τον πιάσει τώρα Βαρδάρης, θα τον ρίξει οπωσδήποτε κάτω και θα πάθει ό,τι και οι μυθικοί γίγαντες. Αλλά και μέσα στο δωμάτιο συνεχώς να μείνει, το πολύ πολύ ένα καλοκαίρι ακόμα να ζήσει. Με το ρυθμό που μεγαλώνει γρήγορα θα φτάσει στο ταβάνι και τότε πλέον δεν τον σώζει τίποτε. Το ταβάνι πάντως δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Αυτός θ’ αρχίσει να λυγάει, θ’ ασκημαίνει σιγά σιγά, και για να μην πέσει απάνω μου καμιά μέρα, πρέπει να τον κόψω εγώ με τα ίδια μου τα χέρια. Δε θα ’ναι, βέβαια, η πρώτη φορά, που θα κάνω μια τέτοια πράξη, επειδή δεν έχω τα μέσα ή τη δύναμη να κρατήσω κοντά μου πράγματα και πρόσωπα που αγαπώ. Κατά βάθος όμως δεν τον λυπάμαι. Αυτός τουλάχιστο έδειξε το μπόι του και πηγαίνει τώρα παλικαρίσια. Εγώ όμως να δούμε πώς θα πάω, που ολοένα ζαρώνω και ζουφώνω, ελπίζοντας κατά βάθος πως επί των ημερών μου, και εγκαίρως μάλιστα, θ’ αλλάξουν οι νόμοι της φύσεως ή οι χαρακτήρες των ανθρώπων. Ασφαλώς θα πάω πολύ χειρότερα — ούτε καν από φιλικό χέρι.

[πηγή: Γιώργος Ιωάννου, Η σαρκοφάγος. Πεζογραφήματα, Κέδρος, Αθήνα ¹²1988, σ. 87-89]

 

[theodora7]

Το αγαπημένο μου!!!! Κάποτε το είπα. Και όχι μια φορά. Συγκινηθηκα με την επιλογή αυτή.   Ο φυκος είναι από τα έργα που με έκαναν να δακρύσω. Κάθε άνθρωπος... Καλή συνέχεια συνάδελφοι

[PDE ads]

[hector petens]

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος

Ένα σπιτάκι ερημικό στην ακροθαλασσιά,
Λουσμένο στ’ ασημένιο φως του πράου αποσπερίτη…
Άνθος κανένα δεν ανθεί. Δεν καίει ζεστή φωτιά.
Γέλιο ούτε θρήνος δεν ηχεί, κι ωστόσο είναι ένα σπίτι
Σκήτη όλη θάλπος γλυκερό της περισυλλογής,
Φωλιά γι’ αγάπη, του ορφανού κι απόδημου πατρίδα,
Ένας χαμένος θησαυρός, μια κερδισμένη ελπίδα-
Ένα σπιτάκι στην πλατιά κι άμετρη πάνω γης…

[hector petens]

Το δάκρυ του Μπετελγκέζ

..απόψε θα με πολιορκήσουν οι αναμνήσεις
και θα συρθώ στον ώμο του κυνηγού
Θα προφυλαχθώ όσο η μάχη θα μαίνεται
Και θα μου είναι αδιάφορο
αν ο πολεμιστής ηττηθεί
Εκεί θα καταφύγω
και θα μείνω κρυμμένος

Και θα μετρώ τη μορφή της
στη σκιά του κόκκινου γίγαντα
Και θα φυλακίζω τα δάκρυά του
στη διψασμένη έρημο της λήθης

[theodora7]

Μέσα από τη λύπη βγαίνει η ευτυχία και μέσα από τη χαρά η δυστυχία. Κύκλος είναι η ζωή που φέρει χρώμα χρυσάφι.
Κάτω από την πέτρα την μικρή και κάτω από την άγονη την γη, μια ζωή αρχίζει και παράλληλα μια άλλη σβήνει.
Ζήσε άνθρωπε και συ, σ' αυτό που λέγεται ζωή.
Στο τέλος του ταξιδιού θα κουβαλάς ένα σακί πολύ βαρύ.
Θα είναι οι εμπειρίες μιας ζωής, μιας αλλοπρόσαλλης, μικρής, γεμάτες όμως με χαρές, του ταξιδιού απολαβές.
Και τότε άνθρωπε εσύ, ευτυχισμένος να 'σαι γιατί υπάρχουν και αυτοί, οι δύστυχοι, οι ταπεινοί, που έζησαν χωρίς ζωή, που φώναξαν χωρίς φωνή, που πίστεψαν δίχως θεό και αγωνίστηκαν χωρίς σκοπό.
Κρυσταλλίδου Ειρήνη

[theodora7]

Ξυπνω τα ξημερώματα,
να δω τα χρώματα.
Ουράνιο τόξο στον ορίζοντα,
που μας κοιτά ασήμαντα.
Με τα μαλλιά μου ξεπλεκα,
το λίγο φως εκείνο ερωτεύτηκα.
Μα κάνει λίγο κρύο,
αφήνω το βιβλίο.
Είναι νωρίς να βγω,
νυστάζω δεν μπορώ.
Και αφήνω τις κουρτίνες,
να κρεμονται και εκείνες.
Τα ρούχα, τα σκεπασματα,
κοιτώ που είναι μαζεμένα.
Και πρέπει πια να ετοιμαστω,
γενναία απόφαση να βγω.

[theodora7]

Στα πλαίσια μιας εργασίας επρεπε να γράψουμε μια ιστορία. Δεν ήξερα που να την γράψω στο σαιτ οπότε..... Αν υπάρχει άλλο νήμα δεν ξέρω.
Καλή ανάγνωση παιδιά.

Η ζωή της Άννας 
Η Άννα ζει με τη μαμά της. Ο μπαμπάς της είναι στη φυλακή και η μαμά της είναι αλκοολική.  Η Άννα νιώθει τόσο μόνη στα δεκαπέντε της χρόνια αλλά δεν μιλά.  Δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Το περιστατικό με τη σύγκρουση στο σπίτι είναι η αρχή για μια αλλαγή.

 Ήταν μια νύχτα στο τμήμα. Δεν ήθελα να πάω αλλά με έφεραν οι άνδρες με τα σκούρα ρούχα. Κάναμε θόρυβο και οι γείτονες φώναξαν την αστυνομία. Η μαμά ήταν κουρέλι και έπινε πάλι. Τα μάτια της ήταν κόκκινα από το ποτό και το τσιγάρο. Έβριζε κάθε μέρα αλλά χθες το παράκανε. Έσπαζε ο,τι έβρισκε, τα πιάτα, το γραφείο, τα ποτήρια και τα κάδρα. Με έπιασαν τα κλάματα. Άρχισε να φωνάζει πιο πολύ. Έψαχνε το μπουκάλι της. Δεν υπήρχε τίποτα.
-Βρωμόπαιδο, θα δεις τι πάθεις αν σε πιάσω, φέρε γρήγορα το μπουκάλι. Πού το έκρυψες λέγε.
Είχα παγώσει στη θέση μου, μπουκάλι δεν υπήρχε, ούτε χρήματα να πάρω άλλο. Τα τελευταία μας λεφτά τα είχε ήδη ξοδέψει η μαμά. Αλλά αυτή συνέχιζε να φωνάζει.
-Λέγε γρήγορα, θα σε σκοτώσω, το μπουκάλι μου θέλω. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ μέσα;
 Ένιωσα ένα χαστούκι στο μάγουλό μου και πριν προλάβω να καλύψω το σώμα μου ένα άλλο χτύπημα με σταμάτησε.
-Δεν ξέρω μητέρα, σε παρακαλώ μη με χτυπάς.
Πριν προλάβω να τρέξω στο μπαλκόνι, η μητέρα μου με είχε αρπάξει από το χέρι και με τραβούσε με μανία στο κρεβάτι. Με χτυπούσε συνέχεια και εγώ φώναζα τόσο που οι γείτονες χτύπησαν το κουδούνι.
-Τί θα γίνει επιτέλους; Θα κοιμηθούμε κάποτε; Θα φωνάξουμε την αστυνομία, κάθε βράδυ τα ίδια.
-Στο διάολο να πάτε όλοι, θέλω το μπουκάλι μου. Θα μετανιώσετε όλοι αν δεν μου το δώσετε. Και συ σκάσε πια, αν το έδινες δεν θα τις έτρωγες.
- Μαμά σταμάτα σε παρακαλώ, οι γείτονες φωνάζουν
-Ε και; Θα τους δώσω αναφορά για τα προβλήματά μου; Τί λες τώρα; Χα χα, θα δουν και αυτοί τώρα που με ενοχλούν…
Η μαμά ανοίγει απότομα την πόρτα και ορμά στους γείτονες. Τους χτυπά τυφλά όπου βρει, γίνεται μεγάλος τσακωμός. Οι γείτονες όμως δεν σταματούν και τελικά φέρνουν την αστυνομία.
-Είμαι στο τμήμα τώρα και κοιτώ τους νέους ανθρώπους από την Πρόνοια. Μια οργάνωση λένε για τα παιδιά. Θα με πάνε στο νέο μου σπίτι λένε. Η μαμά μου δεν μπορεί να με κοιτάζει πια. Δεν μπορεί λένε. Δεν ξέρω πως θα είναι το νέο μου σπίτι, ούτε αν θα δω ξανά τη μαμά μου. Δεν νομίζω πως θέλω.  Άλλωστε δεν με θέλει πια, αυτή μόνο το ποτό της αγαπά. Αλλά και το νέο σπίτι με φοβίζει. Πώς θα είναι; Θα με θέλουν εκεί;  Και τι δεν θα ‘δινα να ήταν η μαμά μου όπως παλιά που με αγαπούσε και με αγκάλιαζε.

[MARKOS]

Παγκόσμια ημέρα ποίησης

από την ποιητική συλλογή ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΙΙΙ Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;
Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.
Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.
Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Τάσος Λειβαδίτης, 1953