Ειδικότητες στο Δημοτικό: Η ώρα του παιδιού

[joannabear]

Το πρόβλημα το εστιάζω στο ότι οι δάσκαλοι θεωρούν γενικά τους καθηγητές (απεχθάνομαι τη λέξη "ειδικότητες") παρείσακτους στο Δημοτικό. Αυτή είναι η δική μου εμπειρία και εκτίμηση. Πολλοί μου το έχουν πει και κατάμουτρα.

Συνάδελφοι καλημέρα! Εγώ είμαι δασκάλα και πραγματικά στεναχωριέμαι με αυτό που ειπώθηκε πως σας θεωρούμε παρείσακτους! Όλοι χρειαζόμαστε στα σχολεία, όλοι προσφέρουμε έργο και καλό είναι να μην γενικεύουμε επειδή βρίσκονται κάποιοι οι οποίοι υποτιμούν το έργο σας!

[PDE ads]

[joannabear]

Κι όμως, αγαπητή elena1988, το έχω ζήσει πολλές φορές αυτό... Μου το έχουν πετάξει και κατάμουτρα.

Δεν είναι όλοι έτσι φυσικά, εννοείται. Έχω γνωρίσει και δασκάλους και καθηγητές και διευθυντές που είναι υποδειγματικοί στη στάση τους απέναντί μας και τους έχω φέρει πολλές φορές ως παράδειγμα και με πολλούς από τους οποίους είμαστε και φίλοι.

Γενικώς όμως επικρατεί αυτή η νοοτροπία στα περισσότερα Δημοτικά που έχω πάει, αυτή είναι η δική μου εμπειρία όπως και άλλων συναδέλφων μου...

[joannabear]

Προσωπικά έχω παρατηρήσει το ακριβώς αντίθετο. Όσο πιο "παραδοσιακό" είναι το μάθημα τόσο περισσότερη ησυχία επικρατεί στη τάξη. Δυστυχώς τα παιδιά ΔΕΝ έχουν μάθει να δουλεύουν σε ομάδες, να μαθαίνουν με παιγνιώδη τρόπο κ.τ.λ., στοιχεία τα οποία πιστεύω ότι είναι απαραίτητα για το εργαστηριακό μάθημα της Πληροφορικής και που μας μαθαίνουν στις διάφορες επιμορφώσεις. Όταν κάτι τα ενθουσιάσει (δυστυχώς) θα φωνάξουν και θα χαλάσουν τον κόσμο. Δεν έχουν μάθει να μαθαίνουν για την προσωπική τους ευχαρίστηση και εξέλιξη. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η επιβράβευση και το να δείξουν ότι είναι καλύτερα από τα υπόλοιπα...

Συμφωνώ!

[harac]

Μερικοί  ισχυρίζονται ότι τα παιδιά στο δημοτικό  πρέπει να φοβούνται τον δάσκαλο, ενώ ξεσαλώνουν στις ειδικότητες. Για αυτό θεωρούν ότι οι δάσκαλοι είναι περισσότερο κατάλληλοι για το δημοτικό, ενώ όλοι οι άλλοι περισσεύουν.  Τα παιδιά όμως δεν μπορούν να μάθουν δουλεύοντας σε ένα ευχάριστο κλίμα και περνώντας καλά;  Μάλλον κάποιοι μπερδεύουν το φόβο με τον σεβασμό. Ευτυχώς που δεν σκέφτονται όλοι έτσι.

[PDE ads]

[lzdg]

Μερικοί  ισχυρίζονται ότι τα παιδιά στο δημοτικό  πρέπει να φοβούνται τον δάσκαλο, ενώ ξεσαλώνουν στις ειδικότητες. Για αυτό θεωρούν ότι οι δάσκαλοι είναι περισσότερο κατάλληλοι για το δημοτικό, ενώ όλοι οι άλλοι περισσεύουν.  Τα παιδιά όμως δεν μπορούν να μάθουν δουλεύοντας σε ένα ευχάριστο κλίμα και περνώντας καλά;  Μάλλον κάποιοι μπερδεύουν το φόβο με τον σεβασμό. Ευτυχώς που δεν σκέφτονται όλοι έτσι.

Όπως ο φόβος και ο σεβασμός διαφέρουν έτσι διαφέρουν και το ευχάριστο κλίμα/περνάω καλά με το ξεσάλωμα. Το πρώτο είναι επιθυμητό, δεν είπε κανείς ότι είναι κακό να υπάρχει χαλαρό κλίμα με τα παιδιά να μιλάνε και να κάνουν και κανένα αστείο - συμμετέχοντας όμως στο μάθημα- και όχι να είναι στρατιωτάκια. Το ξεσάλωμα όμως είναι διαφορετικό π.χ. όταν γίνεται φασαρία μόνο για τη φασαρία, κοινώς χάος. Το τελευταίο νομίζω ότι δεν είναι επιθυμητό από κανέναν εκπαιδευτικό ή γονιό.

[Έσπερος]

Ο φόβος κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει. Ίσως όχι ακριβώς φόβος, ότι θα σου συμβεί κάτι κακό, αλλά μια αίσθηση ντροπής για παράδειγμα, όταν έχεις κάνει κάτι που δεν πρέπει και το οποίο είναι κατακριτέο. Εννοείται ότι θα έπρεπε να υπάρχει και σεβασμός, του δασκάλου / καθηγητή, των συμμαθητών, του χώρου. Δυστυχώς όμως, σε ελάχιστα παιδιά οι γονείς καλλιεργούν αυτές τις έννοιες, και ειδικα του σεβασμού. Ο φόβος από μόνος δεν αρκεί, γιατί έτσι συνήθως μεταφράζεται στο "φοβάμαι τον άντρα / τον διευθυντή /  τον πιο επιβλητικό" και όποιος δεν εμπίπτει ακριβώς σε αυτές τις κατηγορίες υποφέρει.

Όταν όμως οι γονείς έχουν μπερδέψει τη διαφορά του "ικανοποιώ τις ανάγκες του παιδιού μου" από το "ικανοποιώ την παραμικρή επιθυμία για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο", πάει περίπατο ο σεβασμός, η ομαλή συνύπαρξη με άλλα άτομα, η διάθεση για συνεργασία, η  υπομονή να περιμένεις τη σειρά σου την ώρα που ο καθηγητής μιλάει σε κάποιο άλλο παιδί κλπ. Κι έτσι έχουμε παιδιά που μπορεί κατά τ'  άλλα να είναι ευγενέστατα, αλλά δεν  μπορούν να καταλάβουν ότι δεν είναι το κέντρο του κόσμου, κι έτσι προκύπτουν τα διάφορα θέματα συμπεριφοράς.

Το θέμα είναι πώς το αντιμετωπίζουμε εμείς αυτό. Αν πας κατευθείαν με το μαστίγιο, τα αποτελέσματα είναι αμφίβολα, αφού τα παιδιά θα αντιδράσουν και θα καταλήξεις να τσακώνεσαι με μαθητές, όπου εκ των πραγμάτων θα βγεις εκτός εαυτού, θα χάσεις το δίκιο σου και το παιχνίδι γενικά. Μας αρέσει -  δεν μας αρέσει, το βασικό είναι η καλλιέργεια ενός κλίματος εμπιστοσύνης και ευχάριστης ατμόσφαιρας. Να δώσεις την αίσθηση στα παιδιά ότι μπορούν να σε εμπιστευθούν και ότι όταν τους κάνεις παρατήρηση όντως θα έχεις δίκιο. Είναι όμως μια λεπτή ισορροπία να το πετύχεις αυτό χωρίς να γίνεις μαθητοπατέρας και χωρίς να χάσεις την αξιοπρέπειά σου. Και σίγουρα θέλει προσαρμοστικότητα, να ξέρεις τι θα εφαρμόζεις σε κάθε τμήμα. Εδώ οι δάσκαλοι έχουν το πλεονέκτημα του ενός τμήματος, οπότε συνήθως έχουν καλύτερα αποτελέσματα. Γι' αυτό χρειάζεται και ένα ευρύ δίκτυο υποστήριξης από όλους τους διδάσκοντες και φυσικά από τη διεύθυνση.Και δεν χρειάζεται να αυτομαστιγωνόμαστε διαρκώς, ότι φταίει το μάθημά μας, φταίει που δεν ασχολούμαστε με τα παιδιά κλπ.  Οι συνθήκες είναι δύσκολες, θέλει σκληρή δουλειά από εμάς που πολλές φορές δεν είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί (πώς θα ασχολείσαι εξατομικευμένα με μαθητές που βλέπεις 1 φορά την εβδομάδα ενώ τρέχεις σε 2-3 σχολεία;). Θέλει όμως και υποστήριξη από τον Σύλλογο και φυσικά συνεργασία με τους γονείς. Αλλιώς, ο καθένας βρίσκει τεχνικές επιβίωσης. Άλλος με το χιούμορ, άλλος με δέλεαρ την τεχνολογία, άλλος με τους βαθμούς. Πριν το υποτιμήσουμε αυτό, ας σκεφτούμε ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα: μαθαίνουν οι περισσότεροι μαθητές; Αν μαθαίνουν, νομίζω ότι οποιαδήποτε μέθοδος είναι θεμιτή. Γιατί αν δεν μαθαίνουν, τι να την κάνεις τη σιδηρά πειθαρχία και τους χαμηλούς βαθμούς;

[elranna]

Έσπερος, σα να είσαι μέσα στο κεφάλι μου. Συμφωνώ 100%. 

[harac]

'Εσπερος, σωστά.
Τα πάντα ξεκινούν από τον σεβασμό που διαφέρει από τον φόβο. Ο σεβασμός προυποθέτει ωριμότητα, ενώ ο φόβος "μπαμπούλα", ρόλο που ούτε πρόκειται να παίξω ποτέ, ούτε μου ταιριάζει. Συμφωνώ, επίσης, στο ότι τα παιδιά δεν είναι στρατιωτάκια. Έχουν ανάγκη από έκφραση, αλλά και από όρια. Πρέπει λοιπόν να βρούμε τις κατάλληλες ισορροπίες. Το θέμα είναι η παρανόηση που παρατηρείται στη διεύθυνση  κάποιων σχολείων.   Όταν μου ζητούν  να παίζω τον "μπαμπούλα", δεν δέχομαι, δεν το κάνω  και εκεί υπάρχει μεγάλη διαφωνία. Δεν πειράζει όμως, χαίρομαι που τα παιδιά μαθαίνουν, έστω και αν σε κάποια τμήματα χρειάζομαι 5-10 λεπτά  για να τα ηρεμήσω.
 Το ζητούμενο, λοιπόν είναι:
1. Να μαθαίνουν, οι μαθητές
2. Να επιβιώσουμε, οι ειδικότητες
Όποιος καταφέρνει και τα δύο έχει πετύχει

[gia 96]

'Εσπερος, σωστά.
Τα πάντα ξεκινούν από τον σεβασμό που διαφέρει από τον φόβο. Ο σεβασμός προυποθέτει ωριμότητα, ενώ ο φόβος "μπαμπούλα", ρόλο που ούτε πρόκειται να παίξω ποτέ, ούτε μου ταιριάζει. Συμφωνώ, επίσης, στο ότι τα παιδιά δεν είναι στρατιωτάκια. Έχουν ανάγκη από έκφραση, αλλά και από όρια. Πρέπει λοιπόν να βρούμε τις κατάλληλες ισορροπίες. Το θέμα είναι η παρανόηση που παρατηρείται στη διεύθυνση  κάποιων σχολείων.   Όταν μου ζητούν  να παίζω τον "μπαμπούλα", δεν δέχομαι, δεν το κάνω  και εκεί υπάρχει μεγάλη διαφωνία. Δεν πειράζει όμως, χαίρομαι που τα παιδιά μαθαίνουν, έστω και αν σε κάποια τμήματα χρειάζομαι 5-10 λεπτά  για να τα ηρεμήσω.
 Το ζητούμενο, λοιπόν είναι:
1. Να μαθαίνουν, οι μαθητές
2. Να επιβιώσουμε, οι ειδικότητες
Όποιος καταφέρνει και τα δύο έχει πετύχει

Ωραίο ανέκδοτο! Σας ζητούν από τη διεύθυνση του σχολείου να κάνετε τον "μπαμπούλα", για να μάθουν τα παιδιά; Σε ποιο σχολείο; Οι διευθυντές που εγώ ξέρω σου λένε με σχετική αδιαφορία: "μπες μέσα στην τάξη και κάνε ό,τι νομίζεις, αρκεί να γίνει το μάθημα". Και κάτι τελευταίο: τα παιδιά δε μαθαίνουν δυστυχώς Αγγλικά ούτε Πληροφορική στο σχολείο, γι' αυτό και τα φροντιστήρια και τα κέντρα πληροφορικής έξω είναι γεμάτα κάθε απόγευμα και τα Σαββατοκύριακα. Αν γινόταν σωστή δουλειά στα σχολεία, όλα αυτά θα ήταν περιττά!

[Νόμιμος!]

 @ gia 96
Είναι πολύ λυπηρό να απαξιώνεις τους πάντες και τα πάντα....

[trust no one]

Ωραίο ανέκδοτο! Σας ζητούν από τη διεύθυνση του σχολείου να κάνετε τον "μπαμπούλα", για να μάθουν τα παιδιά; Σε ποιο σχολείο; Οι διευθυντές που εγώ ξέρω σου λένε με σχετική αδιαφορία: "μπες μέσα στην τάξη και κάνε ό,τι νομίζεις, αρκεί να γίνει το μάθημα". Και κάτι τελευταίο: τα παιδιά δε μαθαίνουν δυστυχώς Αγγλικά ούτε Πληροφορική στο σχολείο, γι' αυτό και τα φροντιστήρια και τα κέντρα πληροφορικής έξω είναι γεμάτα κάθε απόγευμα και τα Σαββατοκύριακα. Αν γινόταν σωστή δουλειά στα σχολεία, όλα αυτά θα ήταν περιττά!

Έχεις δίκιο. Δε φταίνε τα απαρχαιωμένα (ή και ανύπαρκτα) εργαστήρια, το ότι κάθονται 2 και 3 παιδιά σε κάθε υπολογιστή και το ότι κάνουν 1 ώρα μόνο την εβδομάδα πληροφορική. Φταίνε οι εκπαιδευτικοί.

[lzdg]

@ gia 96

Σε διαβεβαιώνω ότι δεν πάνε όλα τα παιδιά φροντιστήριο Η/Υ και μια χαρά μπορούν να μάθουν στο σχολείο (όταν βέβαια υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες - για αυτό και κουβεντιάζουμε). Όταν εννοείς ότι δεν γίνεται σωστή δουλειά στα σχολεία εννοείς ότι εμείς δεν κάνουμε σωστή δουλειά ως εκπαιδευτικοί;

[lillie]

Ενώ οι φιλόλογοι κάνουν καλύτερη δουλειά και γι'αυτό δεν πάει κανείς φροντιστήριο έκθεση, αρχαία και λατινικά. Στο ένα από τα σχολεία που πηγαίνω η συνάδελφος της πληροφορικής κάνει μάθημα σε εργαστήριο με 5 υπολογιστές εκ των οποίων δουλεύει μόνο ο ΕΝΑΣ και το μικρότερο τμήμα που έχει είναι 19 παιδιά. Δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση 19 παιδιά προσπαθούν να καθίσουν σε έναν υπολογιστή.

[Έσπερος]

Τα παιδια των ιδιωτικων τοτε γιατι πηγαινουν φροντιστηρια και εξωσχολικα; Επειδη δεν τα μαθαινουν στο σχολειο; Ο Ελληνας για την εκπαιδευση πληρωνει. Οχι μονο γιατι δεν εμπιστευεται το δημοσιο, αλλα γιατι θεωρει οτι οσο περισσοτερα δωσει, τοσο πιο πολλα θα στοιβαξει καποιος στο μυαλο του παιδιου του, σαν να φορτωνει αρχεια στον υπολογιστη, και ετσι το καμαρι του θα διαπρεψει. Η πληρωνει γιατι ειναι λεφτας και το θεωρει ενδειξη στατους. Η πληρωνει γιατι το θεωρει babysitting και παρκαρισμα παιδιων, η καλυπτει τις τυψεθς του που δεν ασψολειται με το παιδι του. Και μετα αυτη η νοοτροπια διαιωνιζεται, κι ετσι ο κατοχος μεταπτυχιακου θα πληρωσει για δευτερο μεταπτυχιακο, κι ο διδακτορας θα πληρωσει για μοριοδοτουμενα σεμιναρια στα οποια διδασκουν ανθρωποι με λιγοτερα προσοντα απ' αυτον, και μετα θα ξαναπλγρωσει για σεμιναριο σε μια εταιρεια που θα εκπαιδευσει εκατο, θα παρει ενα πεντακοσαρι απο τον καθενα και θα προσλαβει τους πεντε.... Κι οι υπολοιποι υπερπροσοντουχοι θα πανε για διυλεια στη Γερμανια που θα αποκτησει εξειδικευμενο επιστημονικο προσωπικο για το οποιο δεν εχει δαπανησει ουτε το κρατος, ουτε ο Γερμανος πολιτης.