0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Η ανάλυση είναι ενδιαφέρουσα και θίγει πολλά ζητήματα. Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω αν καταλήγει κάπου σχετικά με το δίλημμα. Το προσεγγίζει όμως πολύπλευρα. Εγώ θα ήθελα να προσθέσω εδώ μια κατά τη γνώμη μου κάπως παρεξηγημένη χρήση της έννοιας του επαγγέλματος, ειδικά σε σχέση με τον κλάδο μας. Υπάρχει μια νεφελώδης ιδέα ότι όταν κάποιος συμπεριφέρεται επαγγελματικά είναι τυπικός, αποστασιοποιημένος, κάνει ό,τι απαιτείται, που μπορεί να το κάνει εξαιρετικά, αλλά χωρίς συναισθηματική εμπλοκή. Από την άλλη, ακούμε πολλές φορές για τη δουλειά μας ότι (πρέπει να) υπάρχει φιλότιμο και μια αίσθηση ανιδιοτέλειας, πράγματα που θεωρούνται συχνά ασύμβατα με τον επαγγελματισμό. Όμως αυτό νομίζω ότι πηγάζει από μια περιοριστική ερμηνεία του τι είναι επαγγελματίας. Η δουλειά μας, όπως και των γιατρών, έχει άμεση συναισθηματική εμπλοκή αφού δεν διαχειρίζόμαστε απλά μια κατάσταση με καθαρά τεχνικούς όρους (όπως π.χ. ένας μηχανικός), αλλά ενδιαφερόμαστε και για την ψυχολογία και την εξατομίκευση οποιασδήποτε μεθόδου χρησιμοποιούμε με βάση τις ανάγκες του ανθρώπου στον οποίο απευθυνόμαστε. Αυτό ο εκπαιδευτικός μπορεί να το κάνει όντας άψογος επαγγελματίας, όπως θεωρείται αυτονόητο ότι θα το κάνει ένας γιατρός. Αντίθετα, όταν μπαίνουν έννοιες όπως το φιλότιμο, ή το δίνω την ψυχή μου κλπ, φοβάμαι ότι περνάμε στην γκρίζα ζώνη του να θεωρείται αυτονόητο ότι κάνουμε πράγματα χωρίς να ζητάμε αντάλλαγμα, άρα θεωρούμε δεδομένο ότι όσο κι αν χειροτερέψουν οι εργασιακές συνθήκες, εμείς θα είμαστε εκεί απτόητοι, να πληρώνουμε αναλώσιμα από την τσέπη μας, να ξενυχτάμε για να κάνουμε τις άψογες γιορτές, να οργανώνουμε φιέστες και πανηγύρια για κάθε παγκόσμια ημέρα που θυμάται το υπουργείο να μας επιβάλει να γιορτάσουμε, να επιδιορθώνουμε τις υλικοτεχνικές υποδομές του σχολείου, να εξυπηρετούμε τους γονείς όποια ώρα θυμούνται να έρθουν στο σχολείο εκτός ωρών επικοινωνίας με το κοινό κλπ. Αυτά σε μικρή κλίμακα μας κάνουν να απολαμβάνουμε την εκτίμηση μιας τοπικής κοινωνίας, ειδικά στην επαρχία, αλλά σε μεγάλη κλίμακα, μας καθιστούν κορόιδα, γιατί καταλήγουμε να δουλεύεις με όρους που φυσιολογικά είναι αδιανόητοι για άτομα της επιστημονικής εξειδίκευσής μας. Έχω ακούσει κιόλας πολλούς να συνδέουν την έννοια του λειτουργήματος με αυτήν ακριβώς την ανιδιοτέλεια, όταν αναφέρονται στους εκπαιδευτικούς. Δεν χρησιμοποιείται όμως το ίδιο η έννοια λειτούργημα όταν αναφερόμαστε στους δικαστικούς λειτουργούς για παράδειγμα...Επίσης κάποιες φορές στον χώρο μας, επειδή διακρινόμαστε κι από ρομαντισμό, φοβόμαστε να σκεφτούμε λίγο πιο τεχνοκρατικά και παραγωγικά. Δεν εννοώ με μετρήσιμα αποτελέσματα όπως θέλουν να επιβάλουν οι νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες. Εννοώ απλώς να σκεφτούμε μια φορά με στόχους και με αποτίμηση των αποτελεσμάτων, σε ατομικό επίπεδο ο καθένας αν δεν θέλουμε να μπλέξουμε με αυτοαξιολογήσεις, συγκρίσεις και λοιπά ύποπτα. Τι εννοώ: όσοι σπεύδουμε να κάνουμε το παραπάνω (παραπάνω φωτοτυπίες, παραπάνω ασκήσεις, παραπάνω υλικό, παραπάνω τεστ) έχουμε σκεφτεί αν όντως αυτά έχουν αποτέλεσμα στις συγκεκριμένες τάξεις που τα εφαρμόζουμε, ή τα κάνουμε απλώς επειδή πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε το παραπάνω; Ο επαγγελματίας κατά τη γνώμη μου από αυτά τα "παραπάνω" θα αναστοχαστεί και σε κάθε τμήμα θα επιλέξει όσα κρίνει ότι έχουν αποτέλεσμα, και δεν θα φοβηθεί σε ένα τμήμα να κάνει και το "παρακάτω", αν βλέπει ότι αυτό μπορεί να βοηθήσει. Αντίθετα όποιος το βλέπει πιο ρομαντικά και με μια αόριστη ευσυνειδησία, θα σκιστεί να κάνει το παραπάνω επειδή πιστεύει ότι έτσι πρέπει, γιατί έτσι του έχει περάσει στη συνείδησή του ότι κάνει ο "καλός" εκπαιδευτικός, άσχετα αν αυτό δεν έχει κανένα παιδαγωγικό αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν με αυτές τις σκέψεις καλύπτω την προβληματική του θεματοθέτη, απλώς ένιωσα ότι είναι συναφές το θέμα...
Να σου πω την αλήθεια όταν άνοιξα το θέμα δεν σκεφτόμουν να απαντήσω σε καμία τοποθέτηση. Μου επιβάλεις ένα ερώτημα - έμμεσο - στο τέλος... Αρα όταν κάνω λειτούργημα επαφίεται στην ηθική μου, στις αρχές μου, στις εμπειρίες μου κ.α. που με συνθέτουν ως ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα όπως άλλωστε όλοι μας. Αυτό όμως δεν γίνεται και σε άλλα επαγγέλαματα; Π.χ. στον μηχανικό που ανέφερες...Ενας καθαρά επαγγελματίας θα ακολουθήσει προδιαγραφές, στανταρ κ.α. όταν φτιάχνει μια γέφυρα...Οταν όμως βάλει συναισθηματισμό ή ηθική και ξεφύγει πάνω από τα στανταρ γιατί π.χ. δεν θέλει η γέφυρα να αντέξει 20 αλλά 40 χρόνια, δεν θέλει να έχει περιθώριο ασφαλείας +5% αλλά +10% με σκοπό να είναι ακόμα πιο ασφαλής άσχετα αν εν τέλει χάσει τον διαγωνισμό τότε αυτόματα δεν γίνεται λειτουργός? Οταν φτιάχνει ένα πρόγραμμα ή συσκευή σε μια αμυντική ( ; ) βιομηχανία και αυτό το πρόγραμμα ή συσκευή μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί εν αγνοία του για την άμυνα ή την επίθεση μιας χώρας τότε τι είναι λειτουργός ή στυγνός επαγγελματίας. Αν η εκπαίδευση που παρέχει ένας εκπαιδευτικός οδηγήσει σε καλύτερη κοινωνία ή κοινωνία συμφεροντολόγων εν αγνοία του πάλι τι έιναι; Ας το πάμε ένα βήμα παραπέρα...ένας καλλιτέχνης πότε είναι επαγγελματίας και πότε ασκεί λειτούργημα? Χμμμ ζορίζουν τα πράγματα μάλλον εδω ακόμα περισσότερο ... Μήπως τελικά όταν βάζουμε κάποιους όρους και δεν έχουμε εκπαιδεύσει εμάς τους ίδιους, τους συναδέλφους πόσο μάλλον το κοινωνικό σύνολο ίσως λέω ίσως δεν είναι και ότι καλύτερο να μένουμε στην αναπαραγωγή του όρου ή τέλος πάντων να τον χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν όπου μας συμφέρει; Γενικό το ερώτημα
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ . Όλοι ασχέτως χώρου πρέπει να ασκούν με συνείδηση αυτό που επέλεξαν να κάνουν. Το υπόλοιπα περί λειτουργήματος ειναι εκ του πονηρού για να φορτωνόμαστε περισσότερα, να μην απεργούμε....[/quoteΠιστεύω ότι είναι λάθος να κρίνετε πως οι εκπαιδευτικοί ως λειτουργοί φορτωνόμαστε με περισσότερες υποχρεώσεις, καθώς έγραψα αναλυτικά και παραπάνω (αλλά μάλλον δεν τα διαβάζετε) ότι στο λειτούργημα δεν υπάρχει καταναγκασμός ούτε υποχρέωση! Υπάρχει μόνο η προσωπική επιλογή του καθενός, η συναίσθηση του σοβαρού ρόλου που έχει απέναντι στην κοινωνία, η επίγνωση της μεγάλης αξίας του έργου του και ασφαλώς η νοοτροπία του, η οποία είναι απαλλαγμένη από δημοσιουπαλληλίστικα φερσίματα! Δηλ. το να καθίσει ο εκπαιδευτικός μια φορά τον μήνα μία, μιάμιση ώρα παραπάνω μετά την λήξη του ωραρίου, για να δει και να ενημερώσει τους γονείς των μαθητών του ή το να βοηθήσει τους μαθητές να οργανώσουν την θεατρική παράσταση για το τέλος της σχολικής χρονιάς είναι τόσο δύσκολες, βαρετές, κουραστικές και μίζερες υποχρεώσεις, ώστε να μην τις αναλάβει, μιας και δεν πληρώνεται γι'αυτά; Ας μην υπερβάλουμε!
Πιστεύω ότι είναι λάθος να κρίνετε πως οι εκπαιδευτικοί ως λειτουργοί φορτωνόμαστε με περισσότερες υποχρεώσεις, καθώς έγραψα αναλυτικά και παραπάνω (αλλά μάλλον δεν τα διαβάζετε) ότι στο λειτούργημα δεν υπάρχει καταναγκασμός ούτε υποχρέωση! Υπάρχει μόνο η προσωπική επιλογή του καθενός, η συναίσθηση του σοβαρού ρόλου που έχει απέναντι στην κοινωνία, η επίγνωση της μεγάλης αξίας του έργου του και ασφαλώς η νοοτροπία του, η οποία είναι απαλλαγμένη από δημοσιουπαλληλίστικα φερσίματα!Δηλ. το να καθίσει ο εκπαιδευτικός μια φορά τον μήνα μία, μιάμιση ώρα παραπάνω μετά την λήξη του ωραρίου, για να δει και να ενημερώσει τους γονείς των μαθητών του ή το να βοηθήσει τους μαθητές να οργανώσουν την θεατρική παράσταση για το τέλος της σχολικής χρονιάς είναι τόσο δύσκολες, βαρετές, κουραστικές και μίζερες υποχρεώσεις, ώστε να μην τις αναλάβει, μιας και δεν πληρώνεται γι'αυτά; Ας μην υπερβάλουμε!