Δύσκολος μαθητής-τι να κάνω

[Dean]

Πριν ξεκινήσω, να πω ότι το τμήμα γενικά δυσκολεύει όλους τους καθηγητές οι οποίοι το θεωρούν τελειωμένη υπόθεση. Το παιδί δείχνει στους περισσότερους κακή συμπεριφορά που κορυφώνεται όπου τον παίρνει. Νιώθω σε αδιέξοδο. Το παιδί είναι γ γυμνασίου σε μικρό νησί.

Συμπεριφορά αγενούς μαθητή
ΟΚΤΩ

[PDE ads]

[sapore]

Δυστυχεστ

[edesta]

Έχει κάποια διάγνωση; Πιστεύω κάποιος καθηγητής θα τον έχει "στρώσει" στο μάθημά του. Πάντως είναι ελαφριά περίπτωση, αφού ενδιαφέρθηκε να γράψει άσκηση. Υπάρχουν περιπτώσεις που στην ω.α. κάθονται μέσα στην τάξη χτυπώντας θρανία τοίχους, βρίζοντας γελώντας ώστε να είναι αδύνατο να κάνεις μάθημα, οπότε δεν το ξανακάνεις.

[troll]

To γεγονός ότι προβληματίζεστε... δοκιμάζετε τρόπους... τηρείτε ενός είδους ημερολόγιο... δείχνει ότι το ψάχνετε ήδη αρκετά και μπράβο σας.

Η απομάκρυνση - αποβολή.. εάν δείτε και το ισχύον ΦΕΚ που αφορά σε θέματα φοίτησης - διαγωγής, υπονοεί ότι η αποβολή υποδηλώνει αδυναμία διαχείρισης της τάξης από πλευράς εκπ/κου. Οπότε αποφεύγετε όσο μπορείτε την επιβολή αυτού του είδους ποινής και αν δεν είναι εφικτό, πρέπει να γίνεται κλιμακωτά. Όχι ξαφνικά μια μέρα...

Σας κατανοώ και συμπαρίσταμαι. Δεν υπάρχει εκπαιδευτικός που να μην έχει συναντήσει περιπτώσεις αποκλίνουσες.
Οπωσδήποτε το παιδί είναι το θύμα προφανώς κάποιων περιστάσεων που τον πρώτο λόγο έχουν οι ενήλικες.

Σε πρακτικό επίπεδο αυτές οι συμπεριφορές είναι υπόθεση όλων των εκπαιδευτικών της σχολικής κοινότητας. Χρειάζεται δομημένο σχέδιο. (Η πραγματικότητα όμως γνωρίζουμε πώς είναι....)

Ρίξτε μια ματιά εδώ: [Μέθοδοι αντιμετώπισης προβληματικής συμπεριφοράς

[PDE ads]

[leon.]

Υπάρχει κάτι που να ενδιαφέρει το παιδί; Μια κλίση, για παράδειγμα. Ένα ταλέντο. Όχι οπωσδήποτε σε κάποιο μάθημα (είτε το δικό σου είτε άλλο) μα ευρύτερα. Κατάλαβε τι 'ν' αυτό που τον "τραβά" και τον ελκύει σαν ενασχόληση και δώσε του ευκαιρία να δημιουργήσει εκεί. Θα τον κερδίσεις και θα νιώσει ιδιαίτερα. Και τότε με σεβασμό κι ευθύνη θα φέρεται πια.

[mpi]

Κοίτα, εφόσον έχει συνεχόμενη παραβατική συμπεριφορά, τότε υπάρχει μεγάλο πρόβλημα.

Αυτό που αναφέρεις με το instagram είναι ιδιαίτερα σοβαρό.

Πας εδω: http://www.pi-schools.gr/programs/sxoltaxi/tomos_B.pdf

σελ 134 Εφαρμογή στρατηγικών τροποποίησης της συμπεριφοράς.
Μέσα στήριξης επιθυμητής συμπεριφοράς.

[platonas]

Εδω και χρονια ο Πανταζής (ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως τραγουδιστής) είχε πει ένα τραγούδι κάως έτσι
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΡΩΤΑΩ....
Αυτό λεω και εγώ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΡΩΤΑΩ
που να πιστευει σοβαρά ότι τέτοιες περιπτώσεις μπορουν να αντιμετωπιστούν έστω και με μικρή επιτυχία στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα; Να αντιμετωπιστούν όχι τυχαία (που μπορεί να πει καποιος- ναι εγώ το πέτυχα) αλλά μετά από συγκεριμένη και επιστημονικά τετεκμηρωιμένη μεθοδολογία η οποία να μπορεί να επαναηφθεί τροποποιημένη για κάθε δύσκολο μαθητή. Είναι ποτέ δυνατόν κάποιος να εφαρμόσει βήματα για την αλλάγή συμεπριφοράς με μία ή δύο ώρες την εβδομάδα μάθημα σε τάξης με 20 και 25 μαθητές (αναμεσά τους καλοί, κακοί , δυσλεκτικοί , με άλλα προβλήματα0 και χωρίς την υποστήριξη δομών (που να έχουν κάποια σοβαρότητα στον τρόπο που λειτουργούν και όχι οι σάχλες των πρώην σχολικών συμβούλων) ή την σοβαρή και πράξεις υποστήριξη της οικογένειας;
Οι προτάσεςι που αναφέρονται εδώ πρέπει να είναι σιβαρές με βάση την Ελληνική πραγματικότητα και όχι θεωρίες που δεν ε΄χουν σχέση με την Ελλάδα. Τι να τον βάλουμε να κάνει; αν του αρέσει να κλωτσάει μπάλες θα του λέμε "παιδί μου βγες έξω και κλώτσα μπάλα". Να είμαστε σοβαροί όταν λέμε "να αναπτυξουμε το ταλέντο του και τι τον ενδιαφέρει" . Όσο για τις προτεινόμενες τεχνικές αλλάγή συμπεριφοράς έχουν εφαρμοστεί και εφαρμόζονται χρόνια τώρα (ακόμα και αν δεν τις ξέρει κάποιος βιβλιογραφικά) από χιλιάδες καθηγητές. Το απότέλεσμα είναι ο μαθητής να γίνεται ακόμα χειρότερος και να κοροιδέυει όλους.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις συναδέλφισσα είναι υπομονή να φύγει η χρονιά. 

[theodora7]

Ειλικρινά σε καταλαβαίνω. Στο νηπιαγωγείο που υποτίθεται τα παιδιά είναι πιο μικρά και διαχειρισιμα έφαγα όλο το διάλειμμα, με πυρετό όντας, για να παρακολουθώ ένα επιθετικό παιδί με άπειρο θυμό μέσα του που με εισαγγελική παρέμβαση βρίσκεται σε ειδική δομή. Ειλικρινά σήμερα τα είδα όλα. Είχε κρίση επιθετικοτητας πριν την έξοδο στην αυλή.  Μέχρι εμένα χτύπησε κατά λάθος.Αλλά μετά με ρόλο και φυσικά από πάνω από το κεφάλι του κατάφερα να παίζει με όλα τα παιδιά ποδόσφαιρο σε απόλυτη ηρεμία. Αναφέρομαι σε μισή ώρα έξοδο στην αυλή. Όχι λίγο. Θέλει ρόλο και σεβασμό. Πρέπει να ασχοληθείς πολύ. Είναι δύσκολο αλλά πρέπει. Δυστυχώς τα αποτελέσματα μπορεί να είναι πενιχρα αλλά εσύ θα νιώθεις ότι προσπαθησες.. Μην ξεχνάς ότι τα παιδιά σε κάθε ηλικία είναι παιδιά.  Μερικές φορές σκέφτηκα ότι θα ήθελα να υιοθετουσα ένα τέτοιο παιδί για να του κρατώ το χέρι. Ίσως τότε θα άλλαζε;  Ίσως όχι. Αλλά εγώ έτσι νιώθω. Και καταλαβαίνω ότι πάνε όλοι πίσω εξαιτίας του. Αλλά συχνά προχωρά η μέρα και τότε νιώθω μια χαρά. Και όταν μου το αναγνωρίζουν επίσης νιώθω καλά. Αλλά το θέμα είναι το ποσό το@ εκπαιδευτικό σύστημα βοηθά αυτά τα παιδιά ή τον εκπαιδευτικό. Δεν το κάνει. Οπότε δεν θα πω τίποτα παραπάνω. Να θυμάσαι.....το λίγο σου μπορεί να είναι πολύ.

[erietta]

Dean, η περίπτωσή σου μου θυμίζει ανάλογη περίπτωση πριν αρκετά χρόνια. Τότε προβληματιζόμουν πάρα πολύ, τώρα σκέφτομαι τι λάθος που έκανα. Λοιπόν. Με προβληματίζει έντονα το εξής γεγονός: Ανέβασε φωτο καθηγητών στο ίνσταγκραμ και ο σύλλογος δεν έλαβε κάποιο μέτρο; Πέρασε έτσι το θέμα; Τι θα πει "'άλλαξε στάση για να τον έχει από κοντά", δεν μπορώ να καταλάβω την στάση της διευθύντριας. Νομίζω ότι οι ντόπιοι καθηγητές αδιαφορούν για το θέμα γιατί πρόκειται για τοπική κοινωνία ή κάνω λάθος; Ενώ εσύ που είσαι ξένος -η στο μέρος και έχεις το τμήμα για πρώτη φορά "πληρώνεις την νύφη". Υπάρχει έμπρακτη υποστήριξή σου από τον σύλλογο ή αδιαφορούν; Θα πω το κλασικό που λένε οι ψυχολόγοι: το παιδί δοκιμάζει τα όριά σου. Αν εσύ δείξεις ότι υποχωρείς, θα προχωρήσει κι άλλο. Αν δείξεις ότι παραμένεις αμετακίνητος στην σωστή στάση σου, θα στείλεις έστω ένα μήνυμα. Αυτό το μήνυμα κάποια στιγμή ελπίζω να ληφθεί.
Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις τον γονιό σύμμαχό σου σε αυτή την κατάσταση. Δηλαδή η μητέρα δεν πρέπει να σε δει ως αντίπαλο, αλλά ως σύμμαχο στην προσπάθεια χειρισμού του παιδιού. Πάω στοίχημα ότι τα ίδια "τραβάει" και η μάνα. Η επικοινωνία με την μητέρα και η καλή σχέση μαζί της μόνο καλό μπορεί να κάνει, κατά την γνώμη μου πάντα. Όλα αυτά τα καταθέτω εντελώς εμπειρικά.

[harac]

Dean, η περίπτωσή σου μου θυμίζει ανάλογη περίπτωση πριν αρκετά χρόνια. Τότε προβληματιζόμουν πάρα πολύ, τώρα σκέφτομαι τι λάθος που έκανα. Λοιπόν. Με προβληματίζει έντονα το εξής γεγονός: Ανέβασε φωτο καθηγητών στο ίνσταγκραμ και ο σύλλογος δεν έλαβε κάποιο μέτρο; Πέρασε έτσι το θέμα; Τι θα πει "'άλλαξε στάση για να τον έχει από κοντά", δεν μπορώ να καταλάβω την στάση της διευθύντριας. Νομίζω ότι οι ντόπιοι καθηγητές αδιαφορούν για το θέμα γιατί πρόκειται για τοπική κοινωνία ή κάνω λάθος; Ενώ εσύ που είσαι ξένος -η στο μέρος και έχεις το τμήμα για πρώτη φορά "πληρώνεις την νύφη". Υπάρχει έμπρακτη υποστήριξή σου από τον σύλλογο ή αδιαφορούν; Θα πω το κλασικό που λένε οι ψυχολόγοι: το παιδί δοκιμάζει τα όριά σου. Αν εσύ δείξεις ότι υποχωρείς, θα προχωρήσει κι άλλο. Αν δείξεις ότι παραμένεις αμετακίνητος στην σωστή στάση σου, θα στείλεις έστω ένα μήνυμα. Αυτό το μήνυμα κάποια στιγμή ελπίζω να ληφθεί.
Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να έχεις τον γονιό σύμμαχό σου σε αυτή την κατάσταση. Δηλαδή η μητέρα δεν πρέπει να σε δει ως αντίπαλο, αλλά ως σύμμαχο στην προσπάθεια χειρισμού του παιδιού. Πάω στοίχημα ότι τα ίδια "τραβάει" και η μάνα. Η επικοινωνία με την μητέρα και η καλή σχέση μαζί της μόνο καλό μπορεί να κάνει, κατά την γνώμη μου πάντα. Όλα αυτά τα καταθέτω εντελώς εμπειρικά.

Από ότι έχω καταλάβει η τοπική κοινωνία "καλύπτει" το θέμα. Κατά η γνώμη μου πρώτα θα πρέπει να συζητηθεί στον σύλλογο για να τηρηθεί όσο το δυνατό κοινή γραμμή από όλους.

[happiness]

Dean κατ' αρχάς θα δουλέψεις με τον εαυτό σου το αίσθημα του "τι το γελοίο έχω και με κοροϊδεύει ένα 14χρονο". Πρώτα και κύρια γιατί η κοροϊδία δεν είναι κάτι που προκαλεί το θύμα, αλλά ο θύτης. Εάν ερχόταν μαθητής σου και σου έλεγε "κυρία με κοροϊδεύουν γιατί είμαι χοντρός" τι θα του έλεγες; Να προσπαθήσει να αδυνατίσει για να μην τον κοροϊδεύουν; Η κοροϊδία γίνεται επειδή ο θύτης επιλέγει να την κάνει και "πιάνει τόπο" όταν το θύμα δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία για να γνωρίζει ότι ΔΕΝ είναι αυτό υπεύθυνο για την επιλογή του θύτη. Δεύτερον, η ηλικία του ανθρώπου που σου φέρετε άσχημα δεν κάνει την άσχημη συμπεριφορά του "καλύτερη" ή "χειρότερη". Δεν είναι "χειρότερο" να σε κοροϊδεύει ένας 14χρονος απ ότι να το κάνει ένας 44χρονος. Αυτά είναι κατάλοιπα συντηρητικών απόψεων του στυλ "οι μικρότεροι ΩΦΕΙΛΟΥΝ σεβασμό στους μεγαλύτερους" κτλ . Θα πρότεινα λοιπόν να σκεφτείς πως θα ένιωθες εάν σε κορόιδευε ένας συνάδελφός σου.
Στο "φλέγον" ερώτημα τώρα, "και τώρα τι κάνουμε;", εγώ αυτό που κάνω σε αυτές τις "περιπτώσεις" είναι μία ειλικρινής έκφραση των σκέψεων και των συναισθημάτων μου. "Γιώργο το ξέρω πως με κοροϊδεύεις αυτή τη στιγμή και δεν μου αρέσει καθόλου". Στα "μα όχι, κυρία εγώ μάθημα θέλω να πω" κτλ δεν μπαίνω στο τριπάκι να ψειρίσω τα λόγια και την συμπεριφορά αλλά εκφράζω την βεβαιώτητά μου "Γιώργο δεν έχω καμία αμφιβολία για το τι ακριβώς προσπαθείς να κάνεις, οπότε μη χαλάς το σάλιο σου, γιατί δεν με ενδιαφέρουν οι δικαιολογίες σου. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να καταλάβω για ποιο λόγο νιώθεις την ανάγκη να κάνεις κάτι τέτοιο. Τι θέλεις να δείξεις στον εαυτό σου και στους συμμαθητές σου; Ότι είσαι εξυπνότερος από εμένα και με πιάνεις κότσο; Ότι είσαι πιο "τολμηρός" από αυτούς που δεν φέρονται αντίστοιχα; Θέλεις να αποδείξεις στον ευατό σου ότι δεν με φοβάσαι;" κτλ... και γενικά θα τον έπαιρνα παραμάζωμα με το να τον φέρω αντιμέτωπο με τα κίνητρά του. Εν συνεχεία, φροντίζω να απευθυνθώ και στην υπόλοιπη τάξη γιατί αυτές οι συμπεριφορές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος γιατί η ελληνική σχολική τάξη καπέχει μίλια από οποιοδήποτε αίσθημα ομαδικότητας. "Καταλαβαίνω ότι κάποιοι μένετε αμήχανοι μπροστά σε αυτό το σκηνικό, άλλοι αδιάφοροι και άλλοι το θεωρείτε μία καλή ευκαιρία για χαλάρωση. Η συμπεριφορά του Γιώργου πολλές φορές δεν με αφήνει ανεπιρρέαστη και ίσως να το βρίσκετε ικανοποιητικό να βλέπετε μία καθηγήτρια να χάνει την ψυχραιμία της και να εκνευρίζεται. Όμως εάν κάτσετε να το σκεφτείτε λίγο λογικά, θα δείτε ότι ο Γιώργος εν τέλει δεν "χτυπάει" εμένα. Εγώ μόλις χτυπήσει το κουδούνι θα πάω σπίτι μου και θα τα ξεχάσω όλα αυτά. Εγώ έχω τελειώσει ήδη το σχολείο. Εγώ κάνω ότι καλύτερο μπορώ μέσα σε αυτή την τάξη και είμαι ικανοποιημένη με τον εαυτό μου. Εσείς όμως έρχεστε αντιμέτωποι με έναν συμμαθητή ο οποίος αποφασίζει για εσάς χωρίς εσάς για το εάν θα παρακολουθήσετε το μάθημα ή όχι. Για το εάν θα κληθείτε να διαβάσετε και να εξεταστείτε σε ύλη που δεν θα προλάβω να διδάξω μέσα στην τάξη επειδή δεν μου δίνεται η ευκαιρία. Εν ολίγης δηλαδή, συνδιαμορφώνει ο Γιώργος το τι είδους εκπαίδευση θα έχετε. Εάν είστε οκ με αυτό, είμαι και εγώ. Εάν όχι όμως, χρειάζεται η συμβολή όλων για να μπορέσει να ενταχθεί στην ομάδα μας και να συνεργαστούμε όλοι μαζί. Δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου , και ούτως ή άλλως δεν θέλω να το κάνω μόνη μου. Ότι και να αποφασίσετε όμως, να γνωρίζετε ότι έχω δικαίωμα στην ψυχική μου ηρεμία και άρα θα κάνω ότι χρειάζεται για να μην βγω ποτέ ξανά εκνευρισμένη από αυτή την αίθουσα. (σαφής υποννόηση αποβολών) "
Με όλο αυτό το "λογύδριο" λοιπόν, έχω 1ον κάνει ξεκάθαρο ότι ξέρω πολύ καλά τι γίνεται. 2ον έχω εκφράσει ειλικρινά τα συναισθηματά μου . 3ον έχω επισημάνει τις φυσικές συνέπειες του "έλα να κάνουμε σορολό όλοι μαζί" και του "ανέχομαι τον συμμαθητή μου που κάνει το μάθημα μπάχαλο", οι οποίες είναι "δεν πρόλαβα να παραδώσω την ύλη που πρέπει->διαβάζετε και εξετάζεστε σε πράγματα που δεν σας έχει δωθεί η ευκαιρία να ακούσετε επεξήγηση ή να θέσετε απορίες". 4ον έχω κάνει σαφές ότι η παραβατική/διασπαστική συμπεριφορά ενός μαθητή δεν είναι "πρόβλημα" του καθηγητή μόνο , αλλά όλης της ομάδας. και 5ον έχω βάλει τα όριά μου σχετικά με το πως σκοπεύω να διαφυλάξω τον εαυτό μου.
Σκοπός αυτής της προσέγγισης για εμένα είναι να ξεκινήσει ένας, όσο γίνεται πιο ειλικρινής διάλογος μεταξύ εμού και της τάξης για το πως βλέπουν τα παιδιά αυτή την κατάσταση, πως τους επηρεάζει και εάν θέλουν να αντιδράσουν ή όχι. Η τακτική αυτή δεν μου έχει επιφέρει ποτέ καμιά ιδιαίτερη βελτίωση, κάτι αναμενόμενο βέβαια, γιατί οι ακραία διασπαστικές συμπεριφορές των μαθητών έχουν τις ρίζες τους στο σπιτικό περιβάλλον και έχουν εδραιωθεί με τα χρόνια και χρειάζεται πολύ και συνεχόμενη δουλειά για να ανατραπούν, πράγμα που εγώ εκ των πραγμάτων δεν μπορώ να κάνω. Έχω όμως ξεκαθαρίσει την θέση μου, και εάν η πολυπόθητη συνεργασία δεν επιτευχθεί, αρχίζω να ρίχνω τις αποβολές σύννεφο, μέχρι να μπορώ να κάνω στοιχειωδώς την δουλειά μου.

[edesta]

Πραγματική ιστορία: Μαθητής κάνει όλη την ώρα ό,τι θέλει. Ο εκπαιδευτικός ήρεμος του αναφέρει ότι προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή της τάξης και ότι δεν καταφέρνει κάτι έτσι. Πράγματι ο μαθητής μη έχοντας καταφέρει κάτι (ως προς την ψυχική ηρεμία του εκπαιδευτικού) και ενώ έχει διαλύσει όλη την τάξη κάνει το εξής ερώτημα "Γιατί δεν πήρα 20 στο προηγούμενο τρίμηνο;". Εισπράττει την απάντηση "Δεν έγραψες καλά και δε συμμετείχες στο μάθημα". Οπότε στο σημείο αυτό ο μαθητής "ταπώνει" τον εκπαιδευτικό ως εξής:"Γιατί βλέπεις να γίνεται κανένα μάθημα;" Άποψή μου πολλοί μας βλέπουν ως εξουσία και θέλουν να μας αμφισβητήσουν και θέλουν και το άριστα παράλληλα. Θα έπρεπε το σχολείο να ήταν πιο ελεύθερο, να υπήρχε και ένα σχολείο με πολλές αθλητικές δραστηριότητες χωρίς βαθμούς και λίγες ώρες μέσα στην τάξη για τέτοιες περιπτώσεις.

[leon.]

edesta καλόοοοοοοοοοοοοοο!!!!!!!!!!!!!

[perastikos_kav]

Να πω κι εγώ τη γνώμη μου. Πρώτα από όλα θα πρέπει να ξεχωρίσουμε στα σχόλια που προηγήθηκαν σε ποια βαθμίδα αναφέρεται ο καθένας. Διότι διαφορετική σκέφτεται και αντιδρά ένας μαθητής στις μικρές τάξεις του δημοτικού, διαφορετικά στις μεγάλες και πολύ διαφορετικά στο γυμνάσιο και το λύκειο. Από εκεί και μετά δεν θα πρέπει να αυτομαστιγωνόμαστε και να θεωρούμε ότι μπορούμε εμείς μόνο να λύσουμε όλα τα προβλήματα. Στην πρωτοβάθμια ίσως η νηπιαγωγός και ο δάσκαλος να έχουν περισσότερες δυνατότητες, γιατί περνούν πραγματικά πολλές ώρες κάθε εβδομάδα με την τάξη τους, έχουν και σχετικά μικρό αριθμό μαθητών, άρα μπορούν να επενδύσουν περισσότερο χρόνο στο να βοηθήσουν ένα παιδί να ενταχτεί και να λειτουργήσει σύμφωνα με τους κανόνες της τάξης. Για να είμαι ειλικρινής έχω δει με τα μάτια μου τέτοιες μεταμορφώσεις μαθητών όταν την τάξη την ανέλαβε ο κατάλληλος δάσκαλος. Τα ίδια παιδιά που ήταν ανήσυχα, νευρικά και επιθετικά και ήταν το βάσανο όσων συναδέλφων δίδασκαν στο τμήμα τους, όταν αναλάμβανε κάποιος δάσκαλος με εμπειρία σε τέτοια θέματα μεταμορφώνονταν σε πολύ καλούς μαθητές. Πέρσι με τα μάτια μου είδα να συμβαίνει αυτό σε ολόκληρο τμήμα. Τους πρώτους δυο μήνες ήταν ένα από τα πιο δύσκολα τμήματα που είχα μπει σε 18 διδακτικά έτη. Σιγά σιγά το τμήμα μεταμορφώθηκε στο καλύτερο τμήμα, στο οποίο απολάμβανα να κάνω μάθημα. Ο συνάδελφος μου απάντησε ότι το μυστικό του ήταν η αγάπη, αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Στη δευτεροβάθμια εκτός ίσως από τους φιλόλογους και τους εκπαιδευτικών ειδικοτήτων μόνο στα ΕΠΑΛ δεν υπάρχουν περιπτώσεις εκπαιδευτικών που να έχουν αυτή την άνεση χρόνου να βελτιώσουν ένα τμήμα. Πολλές φορές οι συνάδελφοι που διδάσκουν λίγες ώρες σε ένα τμήμα δεν προλαβαίνουν να μάθουν τα ονόματα των μαθητών τους, πως θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τόσο δύσκολα προβλήματα για κάποιον μαθητή;
Όταν ήμουν στη δευτεροβάθμια και κυρίως στα ΤΕΕ και ΕΠΑΛ που είχα αρκετές ώρες στο ίδιο τμήμα, ώστε να γνωρίζω πραγματικά τους μαθητές μου και όχι να έχω ένα πεταχτό μονόωρο ή δίωρο χρησιμοποιούσα δύο μεθόδους για να βελτιώσω τη συμπεριφορά μαθητών που σε κάποιες περιπτώσεις οδήγησαν σε επιτυχία (φυσικά είχα χρησιμοποιήσει και όλες τις κλασικές μεθόδους που χρησιμοποιούμε, όπως ωριαίες αποβολές κλπ, αλλά στην πραγματικότητα δεν λύνουν τίποτα απλά ηρεμούμε για μερικά λεπτά).
1. Η μία μέθοδος είναι πως αντί να κάνω παρατηρήσεις και να ανοίγω διάλογο με τους συγκεκριμένους μαθητές μέσα στην τάξη να επιδιώκω έναν ατομικό διάλογο σε ποιο ήρεμο κλίμα. Σε αυτή την κουβέντα προσπαθούσα να εντοπίσω το πρόβλημα του, το κίνητρο του που βρίσκεται στην τάξη.  Η αυστηρότητα συνυπήρχε με έναν συμβουλευτικό τόνο, αλλά ήρεμα. Συνήθως ήταν παιδιά που δεν είχαν κίνητρο ή κάποιον στόχο (ήρθε ο φίλος μου και διάλεξα την ειδικότητα δεν με νοιάζει να περάσω πουθενά, θέλω απλά το χαρτί για να με βάλει ΕΠΟΠ ο θείος μου κλπ). Μέσα από την κουβέντα προσπαθούσα να του υποδείξω ότι ακόμα και αν ο ίδιος δεν είχε κάποιο κίνητρο ή στόχο εκτός από το ότι οι γνώσεις έχουν τη δική τους αυταξία και ποτέ δεν χάνονται, αλλά και την ευθύνη του απέναντι στην υπόλοιπη τάξη τους φίλους του, που κάποιοι είχανε στόχο να περάσουν σε κάποια σχολή χρειάζονταν να μάθουν πράγματα από το μάθημα και πως ο ίδιος θα μπορούσε να εξυπηρετεί τις δικές του ανάγκες και θέλω, χωρίς να μπαίνει εμπόδιο στους άλλους και στη λειτουργία της τάξης. Προτιμούσα τις ατομικές κουβέντες, διότι όπως είπαν και άλλοι η αντιπαράθεση μαζί μας μέσα στην τάξη είναι επίδειξη και παράσημο για αυτόν τον μαθητή. Ακόμα και αν λόγω γνώσεων και εμπειρίας "τον ταπώσουμε", απλά κερδίζουμε το κλίμα που θέλουμε για εκείνη τη μέρα και τον βάζουμε σε μια λογική να μας ανταγωνιστεί. Σίγουρα την επόμενη φορά θα έρθει προετοιμασμένος για πιο σκληρή αντιπαράθεση.

2. Κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ είναι άλλες δραστηριότητες με τους μαθητές και για να γίνω συγκεκριμένος το θέατρο. Με 1-2 συναδέλφους ακόμα λειτουργούσαμε θεατρική ομάδα. Οι συναντήσεις και οι πρόβες γινόταν εκτός ωραρίου (ναι είναι μεγάλη θυσία). Αρκετοί μαθητές που πριν ήταν από τους πιο ζωηρούς, αντιδραστικούς κλπ μέσα από την ομάδα έγιναν πολύ καλύτεροι. Πρώτη φορά είχα το φαινόμενο μαθητής από τους πιο ζωηρούς μετά να έρχεται σε αντιπαράθεση με συμμαθητές τους που έκαναν φασαρία στο μάθημα μου. Πολλές φορές οι πιο ζωηροί μαθητές είναι και οι μαθητές που αντιμετωπίζουν τα πιο πολλά προβλήματα (εντάξει υπάρχουν και αρκετοί που είναι απλώς κακομαθημένοι).

Τα μαγικά κολπάκια  του στυλ κάνε αυτά τα 3-4 πράγματα και ειδικά του συμπεριφορισμού ίσως πιάνουν στις μικρές τάξεις του δημοτικού (τα χρησιμοποιώ κι εγώ τα αυτοκόλλητα ή τις συνέπειες των πράξεων κλπ), αλλά νομίζω πως στη δευτεροβάθμια και ειδικά στις ηλικίες του λυκείου τα παιδιά είναι αρκετά μεγάλα και ώριμα ώστε να μην τα αντιμετωπίζουμε πλέον ως το σκύλο του Παβλόφ.