0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Διαβάζω εδώ και πολλές μέρες τον αγώνα που κάνουν οι αναπληρωτές σε νησιά και όχι μόνο, για να βρουν ένα σπίτι να μείνουν με φυσιολογικό ενοίκιο. Αισθάνομαι αηδία για όλην αυτή την κατάσταση. Ντρέπομαι που είμαι μέρος ενός συστήματος και δεν κάνω τίποτα για να το διορθώσω. Δεν είμαι αναπληρώτρια. Αισιοδοξώ ότι μία μέρα θα γίνω. Κάτω όμως από αυτές τις συνθήκες που να βρει ένας εκπαιδευτικός τη δύναμη να δώσει τις γνώσεις του; Πώς να καταφέρει να βρει τα ψυχικά αποθέματα όταν λαμβάνει 700 και 800€ μισθό, να αποδώσει τα πρέποντα. Ντροπή και μόνο ντροπή! Τρέμει η καρδιά μας σε ποιο σημείο της γης θα μας στείλουν και πώς θα ανταποκριθούμε στα έξοδα, όταν τα έσοδα είναι πολύ λιγότερα. Ντρέπομαι! Ντρέπομαι που ζω σε ένα κράτος που κανείς μας δεν κάνει κάτι για να αλλάξει αυτό. Δεχόμαστε να μας συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο. Δεχόμαστε να είμαστε τα θύματα.Ντρέπομαι. Μόνο αυτό.
Αυτό που μπορεί να κάνει κάποιος, αν έχει τα περιθώρια, είναι να αρνηθεί τη θέση.
Σκέψου πόσο θα ντρεπόσουν ακόμα αν μάθαινες πως κάποιοι έδιναν γραπτές εξετάσεις και τους στέρησαν 20(!) χρόνια εργασιακά αντισυνταγματικά και πως περίμεναν 7(!) χρόνια στα δικαστήρια για να δικαιωθούν.