Ριζικές αλλαγές στην εκπαίδευση

[leon.]

Δεν ισχύει αυτό που λες. Έχει αποφανθεί το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την ακριβή ερμηνεία του άρθρου 121 του Δικαίου της Θάλασσας με αφορμή τις διαμάχες άλλων χωρών. Δεν θεωρεί προϋπόθεση συγκεκριμένο μέγεθος ή πληθυσμό. Προϋπόθεση είναι η κατοίκηση ή/και η οικονομική δραστηριότητα (πχ βόσκηση ζώων).

[PDE ads]

[neossos]

Με την ίσως περιορισμένη εμπειρία μου, θα διακινδυνέψω και εγώ να πω πως το προφίλ εκπαιδευτικού που περιγράφει η συνάδελφος Έσπερος συναντιέται πλέον στη νέα γενιά νεοδιόριστων και ειδικά στη φουρνιά εκείνων του 2021, πολλοί από τους οποίους διορίστηκαν με τα κριτήρια του προσοντολογίου ακόμα και με μηδενική προϋπηρεσία.

Μπορεί να μην είναι ο κανόνας, αλλά και εγώ έχω συναντήσει συναδέλφους με οικογένειες ή και αυξημένα ακαδημαϊκα προσόντα να δυσφορούν με την υποχρέωση της (τουλάχιστον) διετούς παραμονής σε περιοχές που δεν προσφέρουν ευκαιρίες πλήρους κοινωνικοποίησης και διεύρυνσης των πνευματικών οριζόντων για αυτούς και τα παιδιά τους. Και δεν μιλάμε φυσικά για τους εκπαιδευτικούς που απλά έκαναν ένα μεταπτυχιακό ή ενα διδακτορικό απλά για να διοριστούν, αλλά για εκείνους που ίσως ξεκίνησαν με κάποιες άλλες προοπτικές και επένδυσαν π.χ. στον ακαδημαϊκο τομέα, αλλά γρήγορα βλέποντας πως στο πανεπιστήμιο δεν υπάρχει απορρόφηση ή για άλλους λόγους να αποφάσισαν να ακολουθήσουν την καριέρα του εκπαιδευτικού, η οποία δεν έχει αλλάξει σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες ως προς τις συνθήκες ζωής και τις γενικότερες προοπτικές (μισθολογικές, κοινωνικές κλπ.)

Και αυτά τα λέω ως δάσκαλος που γνωρίζω συναδέλφους μου με διδακτορικό που διορίστηκαν σε παραμεθώριες περιοχές και το έκαναν σχεδόν εξολοκλήρου από ανάγκη, αναγνωρίζοντας πως δεν θα ήθελαν με τίποτα αυτοί και οι οικογένειες τους να ακολουθήσουν τον τρόπο ζωής των ανθρώπων στα μέρη που "αναγκάστηκαν" να υπηρετήσουν. Όταν σκέφτομαι πόσοι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας έχουν εν δυνάμει τέτοια προφίλ (π.χ. φιλόλογοι), δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση να ακούω τέτοιες απόψεις.

Φυσικά ο καθένας εδώ μιλάει υποκειμενικά. Όπως υπάρχουν αυτοί οι εκπαιδευτικοί που περιγράψαμε, υπάρχουν και εκείνοι που πολύ πρόθυμα θα πάνε να ζήσουν στο απομονωμένο νησί, μην αντέχοντας την ζωή σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο με την εγκληματικότητα και τα υπέρογκα ενοίκια, υπάρχουν εκείνοι που θα πάνε στο τουριστικό νησί και δεν θα παραπονεθούν καθόλου για την δύσκολη διαβίωση γιατί θα βγάλουν ολόκληρους επιπλέον μισθούς δουλεύοντας σεζόν, υπάρχουν εκπαιδευτικοί που θα διοριστούν στο δυσπρόσιτο και μπορεί να μην πατήσουν ποτέ εκεί, παίρνοντας τα πολυπόθητα μόρια που θα τους φέρουν σε δύο χρόνια δίπλα στο το σπίτι τους. Όλα είναι ζήτημα ιδιοσυγκρασίας και προτεραιοτήτων και είναι λογικό να μην υπάρχει ομοφωνία όταν συζητάμε τέτοια ζητήματα.

[apri]

Μπορεί να μην είναι ο κανόνας, αλλά και εγώ έχω συναντήσει συναδέλφους με οικογένειες ή και αυξημένα ακαδημαϊκα προσόντα να δυσφορούν με την υποχρέωση της (τουλάχιστον) διετούς παραμονής σε περιοχές που δεν προσφέρουν ευκαιρίες πλήρους κοινωνικοποίησης και διεύρυνσης των πνευματικών οριζόντων για αυτούς και τα παιδιά τους. Και δεν μιλάμε φυσικά για τους εκπαιδευτικούς που απλά έκαναν ένα μεταπτυχιακό ή ενα διδακτορικό απλά για να διοριστούν, αλλά για εκείνους που ίσως ξεκίνησαν με κάποιες άλλες προοπτικές και επένδυσαν π.χ. στον ακαδημαϊκο τομέα, αλλά γρήγορα βλέποντας πως στο πανεπιστήμιο δεν υπάρχει απορρόφηση ή για άλλους λόγους να αποφάσισαν να ακολουθήσουν την καριέρα του εκπαιδευτικού, η οποία δεν έχει αλλάξει σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες ως προς τις συνθήκες ζωής και τις γενικότερες προοπτικές (μισθολογικές, κοινωνικές κλπ.)

Κακώς δυσφορούν. Όχι με το ενδεχόμενο να μείνουν μόνιμα σε μικρό μέρος -αυτό είναι δικαίωμά τους- αλλά με την υποχρέωση να μείνουν για κάποιο διάστημα, όπως απαιτεί το επάγγελμά τους.

Δεν συνωμότησε το σύμπαν, για να διοριστούν στη δημόσια εκπαίδευση. Το επέλεξαν. Και ήταν γνωστό τι περιλαμβάνει το πακέτο. Δεν πιάστηκαν κορόιδα ούτε αιφνιδιάστηκαν στην πορεία.

Αν δεν τους άρεσε -που θα ήταν δεκτό-, θα μπορούσαν να επιδιώξουν κάτι άλλο σχετικό ή εντελώς άσχετο με τις σπουδές τους, όπως πάρα πολλοί άλλοι που το τόλμησαν και δεν δυστύχησαν.
Αλλά πολύ φοβάμαι ότι και ακαδημαϊκή καριέρα να ακολουθούσαν και οτιδήποτε άλλο, πάλι κάτι θα τους προκαλούσε δυσφορία, γιατί δεν θα ήταν όπως το ονειρεύονταν έξω από τον χορό.
Μα θα ήταν το ωράριο, μα η ένταση της εργασίας και οι απαιτήσεις, μα το άστατο πρόγραμμα, η απόσταση από το σπίτι τους, κάτι ενοχλητικό θα έβρισκαν.

Όποια δουλειά και να κάνεις, όμως, κάποια μειονεκτήματα θα έχει. Αν στο μυαλό σου μετράνε περισσότερο τα θετικά της, την αποδέχεσαι και παλεύεις για τα υπόλοιπα. Αν μη τι άλλο, έχεις βρει τρόπο, για να κερδίσεις τα προς το ζην, πράγμα σημαντικό.
Αυτά τα μουρμουρητά του τύπου "τραβάτε με κι ας κλαίω", "χάρη σας κάνω και θυσία που εμφανίζομαι εδώ, γιατί ήμουν πλασμένος για μεγάλα πράγματα" είναι δείγμα ανωριμότητας. Και δεν ακούγονται από κάποιους μόνο στον χώρο της εκπαίδευσης, αλλά σε όλα τα επαγγέλματα.

Καλώς ή κακώς, όμως, ο μισθός δεν έρχεται στο σπίτι έτσι απλά, όπως κάποτε το χαρτζιλίκι των γονιών, ούτε ορίζεις εσύ τις προδιαγραφές, ώστε να είναι των ονείρων σου. Χρειάζεται να μοχθήσεις, να θυσιάσεις κάποια πράγματα, να συμβιβαστείς ή να παλέψεις μέχρι να αλλάξουν όσα μπορούν να αλλάξουν. Αυτή είναι η ζωή.

[harac]

[...]
Φυσικά ο καθένας εδώ μιλάει υποκειμενικά. Όπως υπάρχουν αυτοί οι εκπαιδευτικοί που περιγράψαμε, υπάρχουν και εκείνοι που πολύ πρόθυμα θα πάνε να ζήσουν στο απομονωμένο νησί, μην αντέχοντας την ζωή σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο με την εγκληματικότητα και τα υπέρογκα ενοίκια, υπάρχουν εκείνοι που θα πάνε στο τουριστικό νησί και δεν θα παραπονεθούν καθόλου για την δύσκολη διαβίωση γιατί θα βγάλουν ολόκληρους επιπλέον μισθούς δουλεύοντας σεζόν, υπάρχουν εκπαιδευτικοί που θα διοριστούν στο δυσπρόσιτο και μπορεί να μην πατήσουν ποτέ εκεί, παίρνοντας τα πολυπόθητα μόρια που θα τους φέρουν σε δύο χρόνια δίπλα στο το σπίτι τους. Όλα είναι ζήτημα ιδιοσυγκρασίας και προτεραιοτήτων και είναι λογικό να μην υπάρχει ομοφωνία όταν συζητάμε τέτοια ζητήματα.

Ακριβώς. Ο κάθε ένας έχει τους λόγους του και είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του.

[PDE ads]

[Έσπερος]

Κακώς δυσφορούν. Όχι με το ενδεχόμενο να μείνουν μόνιμα σε μικρό μέρος -αυτό είναι δικαίωμά τους- αλλά με την υποχρέωση να μείνουν για κάποιο διάστημα, όπως απαιτεί το επάγγελμά τους.

Δεν συνωμότησε το σύμπαν, για να διοριστούν στη δημόσια εκπαίδευση. Το επέλεξαν. Και ήταν γνωστό τι περιλαμβάνει το πακέτο. Δεν πιάστηκαν κορόιδα ούτε αιφνιδιάστηκαν στην πορεία.

Αν δεν τους άρεσε -που θα ήταν δεκτό-, θα μπορούσαν να επιδιώξουν κάτι άλλο σχετικό ή εντελώς άσχετο με τις σπουδές τους, όπως πάρα πολλοί άλλοι που το τόλμησαν και δεν δυστύχησαν.
Αλλά πολύ φοβάμαι ότι και ακαδημαϊκή καριέρα να ακολουθούσαν και οτιδήποτε άλλο, πάλι κάτι θα τους προκαλούσε δυσφορία, γιατί δεν θα ήταν όπως το ονειρεύονταν έξω από τον χορό.
Μα θα ήταν το ωράριο, μα η ένταση της εργασίας και οι απαιτήσεις, μα το άστατο πρόγραμμα, η απόσταση από το σπίτι τους, κάτι ενοχλητικό θα έβρισκαν.

Όποια δουλειά και να κάνεις, όμως, κάποια μειονεκτήματα θα έχει. Αν στο μυαλό σου μετράνε περισσότερο τα θετικά της, την αποδέχεσαι και παλεύεις για τα υπόλοιπα. Αν μη τι άλλο, έχεις βρει τρόπο, για να κερδίσεις τα προς το ζην, πράγμα σημαντικό.
Αυτά τα μουρμουρητά του τύπου "τραβάτε με κι ας κλαίω", "χάρη σας κάνω και θυσία που εμφανίζομαι εδώ, γιατί ήμουν πλασμένος για μεγάλα πράγματα" είναι δείγμα ανωριμότητας. Και δεν ακούγονται από κάποιους μόνο στον χώρο της εκπαίδευσης, αλλά σε όλα τα επαγγέλματα.

Καλώς ή κακώς, όμως, ο μισθός δεν έρχεται στο σπίτι έτσι απλά, όπως κάποτε το χαρτζιλίκι των γονιών, ούτε ορίζεις εσύ τις προδιαγραφές, ώστε να είναι των ονείρων σου. Χρειάζεται να μοχθήσεις, να θυσιάσεις κάποια πράγματα, να συμβιβαστείς ή να παλέψεις μέχρι να αλλάξουν όσα μπορούν να αλλάξουν. Αυτή είναι η ζωή.

Δεν διαφωνώ σε αυτό, προφανώς ο καθένας γνωρίζει τις συνθήκες. Από αυτήν την κατηγορία συναδέλφων έχω δει είτε πολύ κέφι και φρέσκια μάτια και διάθεση ανανέωσης, είτε απίστευτο σνομπισμο και φυγοπονία έως και τεράστια δυσκολία να φέρουν εις πέρας στοιχειώδη πράγματα όπως να είναι παρόντες στην εφημερία (έστω ωσεί παρόντες) και να μην βγάζουν τα παιδιά έξω πριν χτυπήσει κουδούνι. Πράγματι είναι σαν να δείχνουν ότι θεωρούσαν ότι η δουλειά αυτή είναι αραλίκι και να έπαθαν σοκ με τις δυσκολίες.
Αντικειμενικά όμως, χάρη κάνουν. Κάποια μερη δεν θα είχαν καθηγητές αν δεν πήγαινε κόσμος να διοριστεί, και σίγουρα δεν θα είχαν
καθηγητές - δασκαλους υψηλού επιστημονικού επιπέδου και με μια ευρύτητα οριζόντων που είναι αναγκαία για να προοδεύσει ένας τόπος.

[apri]

Αντικειμενικά όμως, χάρη κάνουν. Κάποια μερη δεν θα είχαν καθηγητές αν δεν πήγαινε κόσμος να διοριστεί, και σίγουρα δεν θα είχαν
καθηγητές - δασκαλους υψηλού επιστημονικού επιπέδου και με μια ευρύτητα οριζόντων που είναι αναγκαία για να προοδεύσει ένας τόπος.

Αντικειμενικά, δεν κάνουν καμία χάρη. Άτομα με προσόντα υπάρχουν πολλά και πιο φιλότιμα.
Άσε που αν έχουν τέτοια οπτική περί χάρης που κάνουν στο σύμπαν, πολύ αμφιβάλλω για το τι τελικά προσφέρουν στα παιδιά, αφού κατά βάθος τα υποτιμούν ως κοινό.

Είχα κάποτε στο πανεπιστήμιο έναν τέτοιο καθηγητή. Μας το έλεγε κάθε φορά ότι μας κάνει χάρη που εμφανίζεται, γιατί είχε να κάνει τις μεταφράσεις του και τα επιστημονικά του άρθρα.
Και τι μας πρόσφερε την ώρα που μας διέθετε;  Συνώνυμα, αντίθετα και καμιά διαφορετική γραφή στους στίχους της τραγωδίας. Μας είχε υποχρεώσει με το μεγαλείο της σκέψης του.

Ειδικά σε μικρά μέρη, τέτοιοι καθηγητές θα πρέπει να νιώθουν τυχεροί, γιατί, πέρα από εργασία, έχουν ένα κοινό που μπορούν πραγματικά να επηρεάσουν πνευματικά, μια και δεν έχει πρόσβαση σε πολλά άλλα πνευματικά ερεθίσματα. Θα έπρεπε να το βλέπουν δηλ ως πρόκληση να προσφέρουν τα φώτα τους στα παιδιά, να τους ανοίξουν πνευματικούς δρόμους που αλλιώς δεν πρόκειται να τους πάρουν χαμπάρι. Κατά μία έννοια, τα παιδιά τούς κάνουν τη χάρη, τους δίνουν την ευκαιρία να καταστήσουν πραγματικά χρήσιμες τις γνώσεις τους στην κοινωνία.

[apri]

Τα πράγματα, λοιπόν, δεν είναι απλά. Η Χάγη κρίνει κατά περίπτωση. Υπάρχουν αποφάσεις προς διάφορες κατευθύνσεις. Άλλοτε αρκεί η βόσκηση ζώων η γεωργία η αλιεία κι άλλοτε όχι. Άλλοτε δε μετρά η έκταση κι ο πληθυσμός κι άλλοτε μετρά. Άλλοι διαφωνούν με την παραπάνω γνωμοδότηση στα εισαγωγικά (η οποία εμάς δε μας εξυπηρετεί, αλλά ταιριάζει στις απόψεις των γειτόνων) κι άλλοι συμφωνούν.

Προσωπικά είμαι υπέρ όχι μόνο στην προσφυγή στη Χάγη, αλλά και στη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου ώστε να λυθούν όλα ειρηνικά και με κέρδος δι' αμφότερους τους λαούς.

Κι εγώ αυτό είπα, ότι δεν είναι απλά τα πράγματα.
 Κι επειδή ακριβώς δεν είναι απλά  και η κρίση του δικαστηρίου δεν είναι δεδομένο πως θα είναι υπέρ μας ή έστω ότι θα διασφαλίζει το αμοιβαίο συμφέρον, ούτε η προσφυγή είναι απλή διαδικασία.
Θέλει περίσκεψη.

[ppil]

Υποθέτω πως η συζήτηση για το Δίκαιο της Θάλασσας γίνεται προς τιμήν της νέας μας υφυπουργού Πάντως επειδή έχω ασχοληθεί αρκετά σε προπτυχιακά μαθήματα άλλου χώρου με τα σχετικά, μπορώ να πω πως ο leon έχει δίκιο όταν μιλάει για έκταση, μιας και άλλα ισχύουν για βραχονησίδα και άλλα για νησί (για ΑΟΖ, χωρικά ύδατα και υφαλοκρηπίδα). Το Δίκαιο της θάλασσας πάντως τα καθορίζει όλα και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις. Επειδή τα συμφέροντα όμως είναι πολλά και γίνονται διάφορες μεθοδεύσεις από χώρες σχετικά με την οικονομική δραστηριότητα που απαιτείται για ΑΟΖ, υπάρχει το δικαστήριο της Χάγης που διευθετεί τελεσίδικα τα πάντα με βάση ακριβώς αυτό το δίκαιο. Εμείς έχουμε κάθε λόγο να ζητάμε αυτή τη λύση, αλλά η Τουρκία δεν την δέχεται χωρίς προσύμφωνο. Προσύμφωνο σημαίνει να τους δώσουμε κάποιες ήδη έτοιμες συμφωνίες πρώτα μεταξύ μας και μετά να ζητήσουμε να διευθετηθούν τα υπόλοιπα. Προφανώς και δεν μας συμφέρει αυτό ως χώρα, αλλά μάλλον αυτό θα γίνει και όχι για το κοινό καλό των λαών. Τα αφεντικά θα μοιραστούν leon την πίτα, μιας και "βρωμάει ο φασισμός στη γη".

Στα καθαρά σχετικά με την κουβέντα το μόνο που μας ενδιαφέρει για την ελληνική ΑΟΖ είναι να είναι κατοικημένο το Καστελόριζο, που είναι μια χαρά κατοικημένο και έτσι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν σώζουμε τίποτα.