Απεργία 28/2

[Scout]

επειδή είσαι καθηγήτρια εσύ μαμά, δεν σημαίνει πως έχω σε υπόληψη όλους τους καθηγητές. Θλίψη.

Γιατί "θλίψη"; Με καταστάσεις σαν αυτές, που μάλιστα λέτε ότι λίγο απέχουν από το να αποτελούν... κοινό τόπο, σας ξενίζει μια τέτοια ατάκα από την κόρη σας;

Το παιδί που αναφέρεται σε αυτό το παράδειγμα, πιστεύετε ότι δεν θα πει, ή έχει πει, την ίδια ατάκα;

"Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς, τα ξέρουν όλα."

[PDE ads]

[ppil]

Η τελευταία πρόταση - στίχος είναι όλα όσα υπερασπίζομαι τόσα χρόνια. Μα δεν μπορώ να μην στενοχωριέμαι όταν η απόφαση είναι τόσο καταδικαστική. Όταν το παιδί ενός εκπαιδευτικού ακυρώνει σχεδόν το σύνολο των εκπαιδευτικών του σχολείου του και εξαιρεί μεμονωμένα άτομα ως χαρισματικά (καθηγητής του τάδε μαθήματος, καθηγήτρια του άλλου...), τότε παιδί μη εκπαιδευτικού τι κάνει;;; Εγώ μεγάλωσα αγαπώντας τους δασκάλους μου και συγχωρώντας τις αδυναμίες τους επειδή δεν ήταν κανόνας.
Το παιδί του περιστατικού που αναφέρετε προφανώς και σκέφτηκε έτσι, εννοείται πως καταδίκασε και αυτό. Το έχω ξαναπεί, όποιος έχει κρίση κρίνει και όταν βλέπει το άδικο επικρίνει. Είναι όμως θλιβερή η πραγματικότητα αυτή.

[Έσπερος]

Δεν έχει σχέση μ την απεργία ακριβώς, αλλά έχει σχέση με την κρίση των παιδιών. Το παιδί του εκπαιδευτικού κρίνει όπως λες και απορρίπτει, γιατί του έχει καλλιεργηθεί από το σπίτι του αυτό. Ίσως δεν είναι όλα τα παιδιά των εκπαιδευτικών έτσι, αλλά σίγουρα είναι τα περισσότερα. Τα υπόλοιπα παιδιά, δεν νομιζω ότι έχουν τέτοιους προβληματισμούς. Πιστεύω ότι απλα χάρηκαν που δεν είχαν σχολείο. Δεν θα τους απασχόλησε το γιατί. Η απεργία θα ήταν απλώς απώλεια μαθήματος, που εν προκειμενω το πέτυχαν ούτως ή άλλως. Κάποτε έλεγα ότι τα παιδιά κρίνουν σωστά κ εκτιμούν τους καθηγητές. Τώρα πια, δεν το πιστεύω. Έχω απογοητευτεί παρα πολύ προσφατα από καθηγητές με συμπεριφορά όχι απλα μαθητοπατερα, θα έλεγα με συμπεριφορά δημαγωγού, που τα παιδιά τους λάτρευαν κι ας μην έκαναν ποτέ μάθημα (κυριολεκτώ), καθηγητές ππυ εμφανώς υπονόμευαν άλλους καθηγητές και καλλιεργούσαν στα παιδιά αντιπάθεια προς αυτούς, καθηγητές που χαρίζουν αβέρτα βαθμούς για να τους αγαπάνε τα παιδιά, έχω απογοητευτεί παρα πολύ, έχω κουραστει να επενδύω συναισθηματικά στη σχέση με μαθητες που τελικά προτιμούν τον κάθε αγύρτη, πραγματικά δεν πιστεύω ότι έχουν κρίση και δεν πιστεύω ότι τα νοιάζει κιόλας.

[Scout]

Έχω απογοητευτεί παρα πολύ προσφατα από καθηγητές με συμπεριφορά όχι απλα μαθητοπατερα, θα έλεγα με συμπεριφορά δημαγωγού, που τα παιδιά τους λάτρευαν κι ας μην έκαναν ποτέ μάθημα

Το πρόβλημα με τους εν συνειδήσει μαθητοπατέρες υφίσταται δυστυχώς ακόμα κι αν κάνουν επαρκώς το μάθημα. Γιατί με τον «μαθητοπατερισμό» καθιστούν αντιπαθείς άλλους συναδέλφους τους (συνήθως της ίδιας ειδικότητας), οι οποίοι μπορεί να είναι επαρκέστεροι στο μάθημα, αλλά πιο αυστηροί και απαιτητικοί.

[PDE ads]

[leon.]

Αν ένας εκπαιδευτικός δεν κάνει μάθημα τότε αποκλείεται να τον λατρεύουν τα παιδιά. Μπορεί να τα βολεύει αυτό αλλά μη νομίζετε πως τον εκτιμούν. Απλά βολεύονται. Μάλιστα οι πιο δυνατοί μαθητές που 'χουν απαιτήσεις κι αποζητούν τη γνώση σίγουρα τον αντιπαθούν και τον βλέπουν υποτιμητικά.

[Έσπερος]

@leon μπορεί αυτό να ισχύει στα Λύκεια. Συνολικά όμως τα παιδιά βολεύονται και αυτό το μεταφράζουν ως συμπάθεια και προτίμηση. Μπορεί να υποτιμήσουν αυτόν που δείχνει ανίκανος ή πελαγωμένος στην τάξη, αλλά δεν θα υποτιμήσουν αυτόν που την ανικανότητα και τη βαρεμάρα την πλασάρει αλλιώς και τους έχει χαλαρά και βάζει και βαθμούς. Κι εκεί, υπάρχει ομερτά ( αγαπημένη λέξη των παιδιών ούτως ή  άλλως γιατί τα σημερινά 14χρονα τετοια ερεθίσματα έχουν). Δεν μπορείς να τους βγάλεις κουβέντα για τον αγαπημένο καθηγητη, κι ας είναι και παντελώς σούργελο, κι αν θάβει και τους συναδέλφους, τον πιστεύουν κιόλας, ακόμα και αν θάβει καθηγητές που κανονικά έχουν καλή σχέση μαζί τους. Τα έχω ζήσει και τα λέω με απόλυτη βεβαιότητα.

[erietta]

Ισχύουν αυτά που λες, Έσπερος. Δυστυχώς όμως είμαι σε Λύκειο που γίνονται όσα περιγράφεις. Μπαίνει η υπογραφή, γράφεται το βιβλίο ύλης και οι μαθητές περιφέρονται...
Μια φορά όμως που ήμουν σε Γυμνάσιο μού είπαν μερικές φορές: ευτυχώς που έχουμε εσάς φέτος και μάθαμε...εννοείται αυτό ειπώθηκε από σοβαρά παιδιά.

[ppil]

Συμμερίζομαι απόλυτα την άποψη της Εσπέρου. Διαχωρίζω τελείως το Λύκειο με το Γυμνάσιο και από προσωπική εμπειρία και μετά από μελέτη της υπάρχουσας βιβλιογραφίας και έρευνας. Όχι λόγω ωριμότητας, αλλά λόγω σκοπιμότητας (πανελλαδικές) και διαχωρισμού (Γενικά Λύκεια, ΕΠΑΛ και άλλες δομές φοίτησης ή διακοπή της), οι μαθητές πλέον είναι σε θέση να εκτιμήσουν περισσότερο την γνώση και την προσπάθεια του εκπαιδευτικού να την μεταλαμπαδεύσει. Στο Γυμνάσιο οι καλύτεροι μαθητές και στα καλύτερα σχολεία είναι από τη μια αναποφάσιστοι για το πού θα επικεντρωθούν (και δεν έχουν πειστεί πως χρειάζονται όλα για το μέλλον τους) και από την άλλη χαλαροί (στο Λύκειο θα στρωθούμε...). Τον αγώνα της μόρφωσης τον βλέπουν σαν κατοστάρι και όχι σαν μαραθώνιο. Οι καθηγητές του Γυμνασίου δεν χρειάζονται φοβερές γνώσεις (μη πω πως φτάνουν οι γνώσεις ως μαθητές για να διδάξουν!), δεν έχουν κανένα ασφυκτικό προγραμματισμό, δεν έχουν τύψεις αν κάτι δεν έχει τονιστεί, δεν κάνουν αγώνα δρόμου. Στα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα, δεν βλέπω καμία διαφορά με τους καθηγητές πανεπιστημίου και την αναγνώριση που έχουν οι καθηγητές πανεπιστημίου-μέντορες.

Στο Γυμνάσιο όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Για να μην κουράζω, οι εκπαιδευτικοί που αναφέρει η Έσπερος συνοψίζονται στον όρο "ψυχούλες", ο οποίος όπως κατάλαβα είναι γενικός. Είναι αυτοί που δρουν και αντιπαιδαγωγικά και  αντισυναδελφικά, αλλά ξεκουράζουν τα παιδιά με την ώρα τους, τους δένουν μαζί τους σε ομάδες και κάνουν όλους εμάς να μοιάζουμε γκεσταπίτες μόνο και μόνο επειδή κάνουμε παράδοση. Οι ψυχούλες δεν βάζουν τεστ, το διαγώνισμα είναι σικέ, δεν ζητούν πηγές, δεν κάνουν δημιουργική γραφή, βάζουν εκθέσεις τις εκθέσεις για το σπίτι. Οι ψυχούλες μιλούν για τη ζωή τους εντός μαθήματος, έχουν λεξιλόγιο εφήβου και "καταλαβαίνουν" τα παιδιά και τους βάζουν βίντεο να τα ξεκουράσουν. Τις ψυχούλες τις συμπαθούν όλοι οι μαθητές, καλοί και κακοί και αυτό μπορεί να απογοητεύσει και τον πιο εμπνευσμένο εκπαιδευτικό. Η μόνη μου ελπίδα είναι πως η συμπάθεια είναι ευκαιριακή, η σχέση στηρίζεται σε προνόμια και δεν είναι αγάπη ή έστω θαυμασμός. Η αγάπη από μαθητές σε δασκάλους είναι τέχνη που κατακτάται με την ωριμότητα και τη γνώση.

[IoannisDr]

Παιδιά καλά τα λέτε, το θέμα όμως είναι η απεργία της 28ης Φλεβάρη και τα τελευταία μηνύματα έχουν ξεφύγει.
Αν θέλετε ανοίξτε άλλο thread, το συγκεκριμένο μάλλον έχει κάνει τον κύκλο του.