Λογοτεχνία!

[Nina P]

Βλέπετε ότι όλα είναι υποκειμενικά; Η Αγκάθα Κρίστι εμένα μου αρέσει, όπως και το όνομα του Ρόδου. Τον Αλχημιστή τον λάτρεψα, του Ξανθούλη "το πεθαμένο λικέρ" το σιχάθηκα. Όταν ήμουν μικρή που διάβασα το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" μου άρεσε η ιστορία αλλά όχι ο ωμός τρόπος γραφής του Λουντέμη τότε (του τύπου "έβγαλε τη μύξα από τη μύτη του και την έφαγε" σιχαμερό). Νομίζω γι αυτό αγάπησα πολύ την ξένη λογοτεχνία.

'Ένα παράδειγμα εμπορικής συγγραφέα που είναι η Λιλί Ζωγράφου. Το "Η αγάπη άργησε μια μέρα" με άρεσε (όπως και σε πολλούς). Ότι άλλο διάβασα (βλέπε: "μου σερβίρεται ένα βασιλόπουλο παρακαλώ" ήταν πατάτα και μάλιστα καυτή (για μένα).

[PDE ads]

[olgalia]

Όσους ενδιαφέρουν τα αστυνομικά, προσωπικά βρήκα καταπληκτικά τα μυθιστορήματα του Πέτρου Μάρκαρη (Άμυνα ζώνης, Ο Τσε αυτοκτόνησε, Νυχτερινό δελτίο). Άρεσαν πολύ και σε γνωστούς που τα προτεινα και δε διάβαζαν αστυνομικά. Το "Αμυνα ζώνης" παίζεται σε σήριαλ φέτος στη ΝΕΤ, πρόπερσι νομίζω παιζόταν και το Νυχτερινό δελτίο.

Το "Ενα παιδί μετράει τ' άστρα" νομίζω είναι του Λουντέμη κι όχι του Καζαντζάκη. Λουντέμη μόνο ένα έχω διαβάσει, το 'Συννεφιάζει" -νομίζω- ούτε που το θυμάμαι (αν μου είχε αρέσει θα το θυμόμουν πάντως).

Κι επειδή μου άρεσε και η ιδέα για το χειρότερο βιβλίο, για μένα το χειρότερο μακράν ήταν το "Οι μαστοί της Αφροδίτης" του Νικολαϊδη (δεν είμαι σίγουρη για το συγγραφέα). Είχα διαβάσει ένα άρθρο ενός γνωστού βιβλιοκριτικού που έλεγε τα βιβλία σύγχρονης ελλην. λογοτεχνίας που οπωσδήποτε έπρεπε να διαβάσει κάποιος και το εξυμνούσε. Αποτέλεσμα; Είναι το μοναδικό βιβλίο που διάβασα στη ζωή μου και μετά το πέταξα στα σκουπίδια με ένα χαιρέκακο χαμόγελο στα χείλη! Ο συγγραφέας ήθελε να γράψει μάλλον κάτι ανάλογο με τα "Μαύρα φεγγάρια του έρωτα" (αυτό πάλι μάλιστα, απλά καταπληκτικό). Το βιβλίο είχε πολύ σεξ και φιλοσοφία (της κακιάς ώρας και τα δύο). Η κακομοίρα η πρωταγωνίστρια και τι δεν τράβηξε. Όλοι την πηδούσαν (σόρι αλλά πώς να το πω αλλιώς). Ο μπαμπάς της, τ' αδέρφια της, τα αφεντικά της, οι γείτονες, σε μοναστήρι πήγε και κει τα ίδια. Και να πετάει ανάμεσα διάφορα φιλοσοφικά, για της συνθήκες ζωής στην Αμαζονία (γιατί εκεί διαδραματιζόταν) κ.α που όλα μαζί έδεναν σε ένα απόλυτα φαιδρό κατ' εμέ σύνολο. Α-π-ι-σ-τ-ε-υ-τ-η  μ--π-ο-ύ-ρ-δ-α.
Μήπως το έχει διαβάσει κανείς άλλος;

[Nina P]

Όσους ενδιαφέρουν τα αστυνομικά, προσωπικά βρήκα καταπληκτικά τα μυθιστορήματα του Πέτρου Μάρκαρη (Άμυνα ζώνης, Ο Τσε αυτοκτόνησε, Νυχτερινό δελτίο). Άρεσαν πολύ και σε γνωστούς που τα προτεινα και δε διάβαζαν αστυνομικά. Το "Αμυνα ζώνης" παίζεται σε σήριαλ φέτος στη ΝΕΤ, πρόπερσι νομίζω παιζόταν και το Νυχτερινό δελτίο.

Το "Ενα παιδί μετράει τ' άστρα" νομίζω είναι του Λουντέμη κι όχι του Καζαντζάκη. Λουντέμη μόνο ένα έχω διαβάσει, το 'Συννεφιάζει" -νομίζω- ούτε που το θυμάμαι (αν μου είχε αρέσει θα το θυμόμουν πάντως).

Κι επειδή μου άρεσε και η ιδέα για το χειρότερο βιβλίο, για μένα το χειρότερο μακράν ήταν το "Οι μαστοί της Αφροδίτης" του Νικολαϊδη (δεν είμαι σίγουρη για το συγγραφέα). Είχα διαβάσει ένα άρθρο ενός γνωστού βιβλιοκριτικού που έλεγε τα βιβλία σύγχρονης ελλην. λογοτεχνίας που οπωσδήποτε έπρεπε να διαβάσει κάποιος και το εξυμνούσε. Αποτέλεσμα; Είναι το μοναδικό βιβλίο που διάβασα στη ζωή μου και μετά το πέταξα στα σκουπίδια με ένα χαιρέκακο χαμόγελο στα χείλη! Ο συγγραφέας ήθελε να γράψει μάλλον κάτι ανάλογο με τα "Μαύρα φεγγάρια του έρωτα" (αυτό πάλι μάλιστα, απλά καταπληκτικό). Το βιβλίο είχε πολύ σεξ και φιλοσοφία (της κακιάς ώρας και τα δύο). Η κακομοίρα η πρωταγωνίστρια και τι δεν τράβηξε. Όλοι την πηδούσαν (σόρι αλλά πώς να το πω αλλιώς). Ο μπαμπάς της, τ' αδέρφια της, τα αφεντικά της, οι γείτονες, σε μοναστήρι πήγε και κει τα ίδια. Και να πετάει ανάμεσα διάφορα φιλοσοφικά, για της συνθήκες ζωής στην Αμαζονία (γιατί εκεί διαδραματιζόταν) κ.α που όλα μαζί έδεναν σε ένα απόλυτα φαιδρό κατ' εμέ σύνολο. Α-π-ι-σ-τ-ε-υ-τ-η μ--π-ο-ύ-ρ-δ-α.
Μήπως το έχει διαβάσει κανείς άλλος;

Εκ παραδρομής. Σκευτόμουν τον Καζαντζάκη και έγραψα το όνομά του. Ευχαριστώ για την διόρθωση. Το διόρθωσα.

Όσο για το άλλο το βιβλίο που λες δεν το διάβασα αλλά σε καταλαβένω απόλυτα. Έτσι έκανα και γω στο "Εγώ κι αυτο" της Καρντινάλ. Το μόνο βιβλίο που πέταξα στη ζωή μου. 

[olgalia]

τις συνθήκες εννοείται...

ΥΓ: Της Ζωγράφου έχω διαβάσει και το "Η γυναίκα σου η αλήτισσα" που μου άρεσε πάρα πολύ τότε (στα επαναστατικά μου νιάτα). Δεν ξέρω τι εντύπωση θα μου προκαλούσε σήμερα.

[PDE ads]

[daniel]

Νίνα το "ένα παιδί μετράει τ' άστρα" εκτός από καταπληκτικό βιβλίο (το οποίο ούτε θυμάμαι πόσες φορές το έιχα διαβάσει στην εφηβεία μου..) είναι του Μενέλαου Λουντέμη.. Βέβαια η ωμοτητα (ρεαλισμό θα το 'λεγα καλύτερα) υπάρχει στη γραφή και των δύο (Λουντέμη και Καζαντζάκη αλλά και πολλών μεγάλων των ελληνικών γραμμάτων).. Αυτό όχι μόνο δε μειώνει την αξία τους αλλά ίσα ίσα εκεί οφείλεται, σ' αυτή τη δύναμη και την τραχύτητα πέρα από στρογγυλέματα και ωραιοποιήσεις, ένα μεγάλο μέρος της λογοτεχνικής τους δυναμικής και ευφυϊας..

Μην ξεχνάς τη διαφορά εποχής και συνθηκών ζωής (δικής σου και συγγραφέων) που επηρεάζουν τη γραφή τους και αναδεικνύεται έτσι μια ολόκληρη γενιά με την ηθική, τις αντιλήψεις και τον τρόπο ζωής της..
Κατά τη γνώμη μου θα πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπόψη πότε γράφτηκε το έργο που διαβάζουμε, συνθήκες, γενιά, κοινωνικό υπόβαθρο, γιατί με άλλα μάτια θα δούμε τότε την (όποια) πρωτοτυπία πλοκής, γραφής, στήσιμο χαρακτήρων, περιγραφής κλπ. από άλλα έργα που έπονται..

Μιας και το 'φερε η κουβέντα λοιπόν (θα το πω, δεν αντέχω.. ) τι να πει ο "Αλχημιστής" του Κοέλιο, ένα συμπαθητικό εύπεπτο ανάγνωσμα με ανθρωποκεντρικά μηνύματα (που χαιδεύουν τα αυτιά -λάθος- τα μάτια του αναγνώστη και γι'αυτό τον γοητεύει) με συνταγή για εκδοτική επιτυχία (που είναι και το ζητούμενο σήμερα- παν' οι εποχές που οι συγγραφείς-και γενικότερα οι καλλιτέχνες-"καιγονταν" να εκφραστουν και μόνο..), μπροστά στο "πρωτότυπο" του, αριστουργηματικό "Σιντάρτα" του Έρμαν Έσσε ..50 χρόνια πριν;;;!!!! 

Και αναγνώσματα γλυκερά, που δεν αφήνουν τη φαντασία και το μυαλό του αναγνώστη ελευθερο να ψάξει, να ερμηνεύσει, να καταλάβει το νόημα των γραφόμενων παρά τα εξηγεί και τα ερμηνεύει όλα και τα δίνει τροφή μασημένη (γλιστρώντας έτσι στον διδακτισμό), τύπου "Τζόναθαν Λίβινγκστον Σίγκαλ" (Γλάρος Ιωανάθαν) του Ρ.Μπαχ;; Μπροστα στον Γίγαντα "Μικρό Πρίγκηπα" του Α. Σαιντ Εξυπερύ;;

Και που τα προτιμά σήμερα ο κόσμος, την εποχή της ευκολίας και του fast food, των γρήγορων ρυθμών και της εικόνας εις βάρος της ουσίας; Ποια η λογοτεχνική αξία του "κώδικα Da Vinci"; Πέρα από την πρωτοτυπία της ιστορίας του (που κι αυτή αμφισβητείται σοβαρά από υποψιασμενους αναγνώστες, σε πολλούς τα πράγματα που περιγράφονται στο βιβλιο ηταν ήδη γνωστά και ξαναγραμμένα πολλάκις αλλού..), με λογοτεχνικούς όρους σας άρεσε;; Περιγραφή του συρμού και χωρίς φαντασία, γραμμένη από έναν "καθ' υπόδειξη" και όχι γεννημένο συγγραφέα.. Κατα τη γνώμη μου πάντα..

Και δε νομιζω η ξένη λογοτεχνία να στερείται ρεαλισμου γραφής.. Μόνο την επιδραστικότατη και επαναστατική beat γενια (Κέρουακ, Γκίνσμπεργκ, Μπάροους, Φερλινγκέτι, κ.α.) να πιάσει κάποιος, όπου ωμοτητα και ποίηση βαδίζουν χέρι χέρι καταλαβαίνει...

Νίνα, αν υπονοείς για τον "βλαχο" ότι έκλεβε τραγουδάκια από Ευτυχία, αδελφό του και άλλους στιχουργούς και μουσικούς, θα πω ότι σίγουρα δεν ήταν και το καλύτερο παιδί σ' αυτά, αλλά αυτό δεν αμαυρώνει στο ελάχιστο το τεράστιο έργο του..Δεν το λέω εγώ αυτό, το λέει το σύνολο των μελετητών του.. Εντάξει το παιδί ήταν κομματακι φιλόδοξο παραπάνω.. 
Αν μη τι άλλο όμως είχε όραμα και ταλέντο και άφησε σπουδαίο έργο πίσω του, ανανεώνοντας το λαϊκό μας τραγούδι..Σκέψου ότι το 1/4 των προγραμμάτων που παίζονται σήμερα στα μαγαζιά με ελληνική μουσική, είναι δικό του.. (Από τα 70-80 τραγούδια τα 15-20 είναι δικά του.. )

Αυτά τα ..λίγα!! 

[Nina P]

daniel διόρθωσα το λάθος μου με τον Λουντέμη. Δεν θέλω να μου χαϊδέβουν τα αυτιά και είπα πως σαν ιστορία μου είχε αρέσει πολύ και το σκευτόμουν καιρό, το ανέλυα. Αλλά είμαι και σιχασιάρα. Και δεν χρειάζεται να διαβάζω για σκα..και για μύξες για να θεωρίσω κάτι λογοτεχνία. Δηλαδή ο Σέξπιρ γιατί δέν έγραφε έτσι. Προσωπικά και τον Κώδικα διάβασα και το Ιλουμινάτι. Είναι αστυνομικές ιστορίες. Πέρασα καλά. Δεν είπαμε ότι είναι και ΤΟ λογογοτεχνικό έργο. Μήπως μειώνεται το έργο της Αγκάθα Κρίστη στην αστυνομική λογοτεχνία;

Για τον βλάχο δεν είπα κάτι άλλο. Απλά ήταν κλευτράκος. Να μην ξεχνάμε την ποιήτρια της ελληνικής μουσικής  Ευτυχία Παπαγιανοπούλου.  

[Siobaras]

Μ'αρέσει το επίπεδο αυτής της συζήτησης και πραγματικά υιοθετώ κάποιες από τις ιδέες που ακούστηκαν.
Π.χ. όντως δε μπορούμε ελαφρά τη καρδία να αποδίδουμε τιμές σε ένα συγγραφέα χωρίς να γνωρίζουμε αν τυχόν υπάρχει προγενέστερος που τον καθιστά όχι πρωτότυπο και όχι τόσο βαθύ.

Θα εκφράσω όμως και κάποιες αντιρήσεις (ο σπαστικός της γειτονιάς σας, ξαναχτυπά).

1) Ας πούμε ότι εγώ αντιγράφω λέξη-προς-λέξη τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Αλλάζω τον τίτλο σε "Βασιλιάς των Κολιέ", τον Άραγκορν τον κάνω Άραπορδ και το Φρόντο, Φρέντο. Αυτό φυσικά δε με κάνει συγγραφέα (μάλλον κακής ποιότητας παραχαράκτη με κάνει). Το βιβλίο όμως "Βασιλιάς των Κολιέ", εκδόσεις Ριφιφί, αν εξαιρέσουμε κάποιες ατυχείς ονομασίες ηρώων, είναι κορυφαίο!

The point: Μπορεί ο "καλλιτέχνης" να είναι το μεγαλύτερο λαμόγιο του πλανήτη, αλλά το αποτέλεσμα να είναι αξιόλογο.

2) Κανένας καλλιτέχνης δεν είναι δίκαιο να κρίνεται από ένα μεμονωμένο έργο του, όσο ατυχές και αν είναι αυτό. Παράδειγμα ο Ian Gillan που μεταξύ άλλων τραγούδησε και το Child in Time (κατ'εμέ συγκλονιστικά), αργότερα έκανε video clip με το Μιχάλη Ρακιντζή (Παρεπιπτώντως : "Εγώ κι ο Πουφ" Μα τι σκεφτότανε;).
Κι εγώ διάβασα κάπου για τον "Κώδικα Da Vinci" του Νταν Μπράουν ότι έχει κατακλέψει κάποιο άλλο βιβλίο. Αλλά ο ίδιος συγγραφέας έχει γράψει και άλλα βιβλία με παρόμοιο στυλ γραφής, οπότε μάλλον θα πρέπει να τον αναγνωρίσουμε ως συγγραφική οντότητα (αν και συμφωνώ ότι σίγουρα σπρώχθηκε από το σύστημα).

3) Γενικά δε συμφωνώ με τη λογική "Όσο πιο βαρύ, τόσο πιο ποιοτικό". Μερικές φορές, μάλιστα, με ενοχλεί το να πρέπει να μπω στο μυαλό του καλλιτέχνη για να καταλάβω τι εννοεί. Μ'αρέσει να έχει ισχυρή άποψη ο καλλιτέχνης και να με αναγκάσει να προβληματιστώ, αλλά μου τη σπάει να καλύπτει - κωδικοποιεί αυτή την άποψη, γιατί δε θέλω να προβληματιστώ με τον ψυχισμό του ιδίου.

[sirina]

Ντανιελ οι επιλογες σου εξαιρετικες!

Μην ανοιξω το στομα μου για τον Αλχημιστη! Ευκολοχωνευτο, με διδακτισμους που βγαζουν ματι. Το διαβασα δυο χρονια μετα την επιτυχια του και πραγματκα εκνευριστηκα. Γενικα το βιβλιο ειναι καλο αλλα αυτο το πραγμα που για μηνες οποιον ρωτουσες ελεγε οτι για αγαπημενο βιβλιο εχει τον αλχημιστη με εκενυριζει και με θλιβει γιατι αποδεικνυει ποσο θυματα της μοδας ειμαστε ολοι.

Μιας και αναφεραμε το πανεμορφο Σινταρτα να ρωτησω, εχει διαβασει κανενας τον Λυκο της Στεπας του ιδιου συγγραφεα? Το βλεπω συνεχεια στο βιβλιοπωλειο και τριγυριζω να το παρω.

[Nina P]

Ο Σιντάρτα εκπληκτικό. Ο Αλχημιστής είναι ακόμα από τα αγαπημένα μου. Για τον Λύκο της Στέπας έχω ακούση τα καλύτερα και ετοιμάζομαι να το πάρω δώρο στον εαυτό μου για Χριστούγεννα.

siobaras τα λες όλα. Αυτή είναι η άποψή μου και τα είπες με δυο λόγια (που λέει ο λόγος.)

[mavoglou]

Τώρα να σας πω και για τα δύο πιο βαρετά βιβλία που διάβασα. 1: "Εγώ και αυτό" της Μαρί Καρντινάλ. Με το ζόρι το τελείωσα γιατί δεν αφήνω τίποτα στη μέση. 3 μήνες έκανα να τελειώσω ένα βιβλίο 350 περίπου σελίδων.

Χμ...
Για μένα το βιβλίο "Εγώ και αυτό" της Μαρί Καρντινάλ είναι σημείο αναφοράς.
Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.
Συγκλονιστικό αν το ζήσεις, αν μπεις στο πετσί της συγγραφέας και νιώσεις όσα βιώνει στην ιστορία που περιγράφεται.
Το βιβλίο περιγράφει την ψυχαναλυτική πορεία της Κρντινάλ να νικήσει τις νευρώσεις της σε ένα κρεββάτι ενός ψυχαναλυτή.
Δύσκολο βιβλίο αφού προϋποθέτει τη συναισθηματική συμμετοχή του αναγνώστη.
Διαφορετικά αν το διαβάσει κάποιος αποστασιοποιημένα είναι πολύ πιθανόν να βαρεθεί διαβάζοντάς το.

[sophie]

Χμ...
Για μένα το βιβλίο "Εγώ και αυτό" της Μαρί Καρντινάλ είναι σημείο αναφοράς.
Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.
Συγκλονιστικό αν το ζήσεις, αν μπεις στο πετσί της συγγραφέας και νιώσεις όσα βιώνει στην ιστορία που περιγράφεται.
Το βιβλίο περιγράφει την ψυχαναλυτική πορεία της Κρντινάλ να νικήσει τις νευρώσεις της σε ένα κρεββάτι ενός ψυχαναλυτή.
Δύσκολο βιβλίο αφού προϋποθέτει τη συναισθηματική συμμετοχή του αναγνώστη.
Διαφορετικά αν το διαβάσει κάποιος αποστασιοποιημένα είναι πολύ πιθανόν να βαρεθεί διαβάζοντάς το.

Συμφωνώ κι επαυξάνω!!!
Ένα απο τα πιο "δυνατά" βιβλία που έχω διαβάσει και παρόλο που έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε (στο 1ο έτος του πανεπιστημίου), το θυμάμαι ακόμα πάρα πολύ καλά και, μπορώ να πω, με είχε επηρρεάσει (ψυχολογικά) για πολύ καιρό.
Πιστεύω πάντως πως για να σου αρέσει ή όχι ένα βιβλίο παίζει ρόλο και η χρονική περίοδος που θα το διαβάσεις ή, για να το πω πιο απλά, η "φάση" στην οποία βρίσκεσαι όταν θα το πιάσεις στα χέρια σου...Προσωπικά, εκείνη την περίοδο (που μάλλον ήταν περίοδος "εσωτερικής αναζήτησης"... ) την πέρασα με Καμύ, Έντε, Πόε, Λάβκραφτ...κλπ..κλπ, δηλαδή με βιβλία που απαιτούν πολύ συγκέντρωση και "δόσιμο" (νοητικά, συναισθηματικά, ψυχολογικά), ενώ τώρα, που θεωρώ ότι έχω χαλαρώσει λίγο, έχω κόλλημα με τα ιστορικά μυθιστορήματα...

[marion]

Καλημέρα σε όλους.

Δεν ξέρω αν κάποιος από εσάς έχει διαβάσει το μυθιστόρημα "Ο Κόσμος της Σοφίας" του Jostein Gaarder.

Πρόκειται για μια πολύ καλή εισαγωγή στην Ιστορία της φιλοσοφίας και είμαι σίγουρη ότι ειδικά τα παιδιά και όσοι παραμένουν παιδιά θα το λατρέψουν.

[Nina P]

Όταν λέω με το ζόρι το ενοώ. Και δεν λέω ότι ήταν ακαταλαβίστικο. Και καταλάβενα τι διάβαζα, και τα ψυχαναγκαστικά που πέρασε η ηρωίδα από τη μητέρα της αρχικά (γιατί από και ξεκίνησαν όλα).
Αλλά με κουρασε. Τι να πω ίσως έφτεγε και η μετάφραση. Έπαθα το ίδιο και με τη Νανά του Ζολά το οποίο παράτησα στη μετάφραση που το είχα και το δανείστηκα από βιβλιοθήκη και δεν ειχε καμία σχέση το ένα βιβλίο με το άλλο.
Δεν είχα βαρεθεί απλά. Είχα κουραστεί. Ψυχικά, νοητικά όπως και να το πω δεν μπορώ κανέναν να βάλω στην ψυχή μου πως το τελείωσα. Ορκίστηκα πως δεν θα το ξανακάνω ποτέ αυτό. Και το είχα πάρει με τόσο ενθουσιασμο!

[Nina P]

Ο κόσμος της Σοφίας είναι εξαιρετικό. Και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους. Σε όσους το έδωσα να το διαβάσουν ενθουσιάστηκαν. Από τον ανιψιό μου ετών 14 μέχρι 42 η αδερφή μου.

Συμφωνώ με σένα shophie για την φάση στην οποία ήμασταν/στε όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο. Σκέψου όμως ότι ο Πόε είναι από τους αγαπημένους μου ξένους ποιητές, Λαβκραφτ διαβάζω από έφηβη. 18 ήμουν και γω όταν διάβασα το εγώ και αυτό, και έχω ακόμη ψυχολογικό πρόβλημα με το βιβλίο. Όπως είπα και πιο πάνω ίσως να έφταιγε και η μετάφραση δεν ξέρω. Πάντως δεν το ξαναδιαβάζω. (μόνο που το σκέπτομαι ανατριχιάζω.