Λογοτεχνία!

[ioanna-9]

Προτεινω Βικυ Στουφη ΗΛΕΚΤΡΑ..πλοκη κ σασπενς

[PDE ads]

[daniel]

Σόρυ που μπαίνω σφήνα στην κουβεντούλα σας αλλά αν δεν κάνω λάθος δεν διαβάζουμε μόνο για τέρψη, αλλά και για την καλλιέργειά μας, την παιδεία μας. έτσι δεν είναι; Όπως και για το λόγο αυτό βλέπουμε (ή θα 'πρεπε τέλος πάντων) ταινίες , θέατρο, εκθέσεις ζωγραφικής, παραστάσεις κλπ...

Όχι μόνο για ευχαρίστηση και ξεκούραση από τα προβλήματα της καθημερινότητας και του ορθολογισμού που μας περιβάλλει (μιας και η τέχνη είναι ένα παράθυρο για να δραπετεύουμε από όλα αυτά και να καταφεύγουμε μακρυά από τον κουραστικό-αρκετές φορές- κόσμο της λογικής), αλλά και να μας γεννήσει σκέψεις, ιδέες, οράματα, να διεγείρει τις αισθήσεις και το φαντασιακό μέρος του εγκεφάλου μας, να μας ερεθίσει το δημιουργικό κομμάτι μας και γιατί όχι, και να μας προβληματίσει, να προσπαθήσουμε να πάμε λίγο ψηλότερα, να γίνουμε λίγο καλύτεροι κάθε φορά.. Αν δεν το κάνει δεν είναι τέχνη, είναι ποπ κορν και τσίχλα για να περνάει η ώρα...Κι αυτό χρειάζεται στη ζωή δε λέω, αλλά τέχνη δεν είναι...

Και για να πάμε λίγο ψηλότερα πρεπει λίγο να πιέσουμε τους εαυτούς μας πρώτα εμείς οι ίδιοι, να δούμε την αναγκαιότητα να το κάνουμε, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε, να ψάξουμε λίγο πιο βαθιά από την επιφάνεια, να μη μας τρώει η χαζοχαρουμενιά, όπως απαιτούμε και θέλουμε να κάνουν οι μαθητές μας.. 

Η έννοια του "με ευχαριστεί το διάβασμα" πχ για μένα είναι συνώνυμο του "με ευχαριστεί να λαμβάνω παιδεία, γνώση όσο επιπονο κι αν είναι αυτό πολλές φορές"..
Δε λέω ότι είναι ευκολο.. Ίσα ίσα... Αλλά χωρίς απαιτήσεις από τον εαυτό μας μένουμε δυστυχώς στάσιμοι και ανολοκλήρωτοι και σαν άνθρωποι και σαν εκπαιδευτικοί.. Και μην ξεχνάμε πως είμαστε και μεις παιδιά ενός συστήματος που δεν παράγει την αντίληψη της απόλαυσης της γνώσης για τη γνώση, αλλά της πληροφόρησης για τη χρήση..Μέχρι εκεί. 

Και για απόδειξη σκεφτείτε πόσοι από μας έχουμε μαύρα μεσάνυχτα για ολοκληρους τομείς της ανθρώπινης διανόησης όπως ποίηση, ζωγραφική, χορό, γλυπτική, θέατρο..
Ποιοί από μας έμαθαν να αντιμετωπίζουν τη ζωγραφική σαν κάτι παραπάνω από διακόσμηση του σπιτιού τους (στην καλυτερη περίπτωση που δεν τη θεωρούν άχρηστη ασχολία), ποιοι αγόρασαν μια ποιητική συλλογή για να τη μελετήσουν και να την απολαύσουν έστω και για τον ήχο και την πλοκή των λέξεων ή πήγαν σε παράσταση χορού;;

Γι' αυτό θα συμφωνήσω με τον φίλο raskolnikov για τα αντικειμενικά διαμάντια και τη διαχρονικότητα της παγκόσμιας τέχνης (μέσα σε αυτά βεβαίως είναι και η λαϊκη τέχνη, εννοειται) και για τους διαττοντες αστέρες που γεμίζουν τις προθήκες των βιβλιοπωλείων με χαριτωμενιές (στην καλύτερη περίπτωση) στο όνομα της επιτυχίας και του κέρδους...Και βέβαια για τους πολλούς από μας που αισθανόμαστε πολλές φορές ανήμποροι να "δώσουμε" χρόνο και όρεξη σε κάτι που θεωρούμε πως θα μας εξουθενώσει και κουράσει το ήδη κουρασμένο μας μυαλό..

Και για να μην παρεξηγηθώ σαν κουλτουριάρης  (που δεν μπορω να πω ότι είμαι), όλα χρειάζονται στη ζωή.. Και η χαζομαρούλα και ο χαβαλές και το εύκολο ανάγνωσμα ή η ταινία που ξέρεις τι θα πας να δεις κλπ.. Αρκει να τους δίνουμε τη θέση που τους αναλογούν και να μην τα βαφτίζουμε σώνει και καλά "υψηλή τέχνη"..

Η αληθινή τέχνη είναι γροθιά στο στομάχι..

[Nina P]

daniel μου χαίρομαι που σε συναντώ ξανά σε συζήτηση. Εν ολίγης έγραψες αυτά που λέω εγώ και αυτά που λέει η φίλη μας raskolnikov, αν και λίγο προσπαθείς να μου "βάλεις χέρι" που υποστηρίζω ότι η τέχνη η κάθε τέχνη πρέπει να είναι διασκεδαση. Εγώ ξέρω πως ότι γίνεται με το ζόρι είναι καταναγκασμός και αρνούμε να κάνω κάτι που μου το επιβάλουν. Και αν διάβασα και πέντε βιβλία παραπάνω είναι γιατί το ήθελα. Αν ακούω και κλασική μουσική είναι γιατί το απολαμβάνω και με ξεκουράζει. Άν βλέπω μπαλέτο είναι για τους ίδιους λόγους. Δεν καταλαβαίνω τον σύγχονο χορό και με κουράζει με στεναχωρεί. Θα πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου; Το έκανα λοιπών και δεν κατάφερα να τον καταλάβω. Θέλω επίσεις να θυμίσω σε πολλούς πως ο Μοτσαρτ (που είναι από τους αγαπημένους μου επίσεις) λαϊκή μουσική έγραφε στον καιρό του και τον θεωρούσαν υποδεέστερο. Ζωγράφοι πέθεναν στην ψάθα. Ποιητές το ίδιο. Δεν τους αναγνώρισαν στον καιρό τους. Ας δώσουμε λίγο περιθόριο να μιλήση το αύριο για τους καλλιτέχνες. Καλά δεν μιλάω για την Λάμπρου την Μπεζαντάκου και το παράδοξο της ελληνικής μουσικής Θώδη. Όλοι καταλαβαίνουμε (όσοι είμαστε σκεπτόμενοι τουλάχιστον) και ξεχωρίζουμε ένα καλό βιβλίο και αυτό μεταφέρετε από στόμα σε στόμα.
Όλα είναι απαραίτητα. Και τα βιβλία φαντασίας, και η ποίηση και γενικά η τέχνη. Ο καθένας όμως έχει διαφορέτική κλήση και αντίληψη των πραγμάτων.
Εχω μιά ξαδέρφη που δεν ξεκίνησε με παιδικό βιβλίο και άρχησε να διαβάσει στην εφηβία της δοκίμια. Της άρεσαν. Εμένα να με μαστιγώνεις δεν θα διαβάσω δοκίμιο. Κουράζομαι  ψυχικά. Γιατί να βασανίζομαι λοιπων;
Αυτά φίλε μου Daniel.

Νομίζω δεν έχω ξαναγράψει περισσότερα άλλη φορά. 

[daniel]

Εμένα να με μαστιγώνεις δεν θα διαβάσω δοκίμιο.

Εισαι σίγουρη;;       

Γεια σου Νινάκι!! 
 Η τέχνη δεν είναι παιχνίδι ή διασκέδαση.. Ναι, είναι και αυτό.. Αλλά όχι μόνο.. Ειναι σαν να την ακρωτηριάζεις όταν κρατάς το χαρακτήρα της αυτό και πετάς το υπόλοιπο, το διερευνητικό-επιστημονικό (κατά μια έννοια), το σχολαστικό, το βάσανο.. Αν ο Τσιτσάνης δε βασανιζότανε κι "έπαιζε" μόνο θα έγραφε τα αριστουργηματα που άφησε πίσω του; Για θυμήσου ποσο τα παίδευε τα τραγουδάκια του φράση φράση και λέξη λέξη.. Ο ίδιος το'λεγε και το ξανάλεγε για τον κόπο με τον οποίο δημιουργούσε..
Εξάλλου η αρχή σε κάτι είναι δύσκολη.. Τη μια φορα δε θα καταλάβεις, τη δεύτερη πάλι θα προβληματιστείς, την τρίτη θα πάρεις λίγο μπρος και από την τέταρτη θα αρχίσεις να μπαίνεις μέσα.. Έχεις κάνει ποτέ κάτι ΙQ τεστ που κυκλοφορούσανε παλιότερα; Στην αρχή δεν τα πιάνεις πως δουλεύουν αλλά μόλις μπεις στη λογική τους αρχίζεις και τα λύνεις μια χαρά..
Ούτε χέρι     προσπαθώ να βάλω ούτε τίποτα.. Και δε μιλάω για καταναγκασμό.. Μιλάω για εσωτερική ανάγκη να μπει κάποιος βαθύτερα σε κάτι.. Για να τη βρει όμως θέλει καλλιέργεια του εαυτού του.. Για να ξέχωρίσεις ένα καλό βιβλίο από ένα του συρμου θέλει παιδεία και γνώση.. Η κρίση προϋποθέτει τη γνώση..
Αν υπήρχε λοιπόν γνώση και παιδεία τα βίπερ και τα ελαφρά αναγνώσματα παραλίας δε θα πουλιόντουσαν με το κιλό.. Το κακό είναι ότι τα θεωρούνε και λογοτεχνία.. (Ποια, την παραλογοτεχνία!!..)
Και δε διαφωνώ καθόλου για το αυριο κάποιων καλλιτεχνών που λες.. Και σαφώς και παράγονται και αξιόλογα πράγματα στον καιρό μας.. Αυτό που λέει ο raskolnikov όμως είναι άλλο.. Οτι δεν γίνεται να αγνοούμε θεμελιώδη και διαχρονικά δημιουργήματα της τέχνης, πράγματα που πατήσαν πάνω τους όλοι οι μεταγενέστεροι για να δημιουργήσουν με τη σειρά τους.
Θεωρείς ότι δεν αξίζει να ασχοληθείς με παλιότερες γενιές καλλιτεχνών φοβούμενη ότι δεν είναι σύγχρονοι;; Αν θεωρείς δε κάτι δύσκολο προσπάθησε να έχεις πρωτα μια ιδέα γι' αυτό, κάνε μια εισαγωγή από κάπου να σαι υποψιασμένη.. Ο περισσότερος κόσμος δεν πιάνει στα χέρια του κάτι από φόβο, όχι από βαρεμάρα..(νομίζω..) Ο φόβος εξελίσσεται σε βαρεμάρα (άσε που η τεμπέλικη φύση που κάθε άνθρωπος έχει μέσα του, δημιουργεί άλλοθι για να μην ταλαιπωριόμαστε..)   

Υ.Γ.: Ο raskolnikov είναι άντρας.. Μην του αλλάζεις το φύλο     

[PDE ads]

[Nina P]

Όχι daniel δεν μιλούσα για παραλογοτεχνία. Και αν δεις τα βιβλία που προτείνουμε όλοι θα δεις ότι δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Και δεν νομίζω πως αναμεσά μας υπάρχει ούτε ένας που να μην έχει διαβάσει έστω και ένα βιβλίο παλαιώτερων γενεών. Εγώ άρχισα πχ να διαβάζω (μια Κυριακή που έβρεχε, χωρίς πλάκα, και βαριόμουν) στην β' δημοτικού. Το πρώτο μου βιβλίο ήταν η "Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων" Το δεύτερο "Με οικογένεια" το τρίτο "Οι 3 σωματοφύλακες" και αφού μετά ανέλαβα και τον Ιούλιο Βερν δεν σταμάτισα ποτέ. Τον βερν τον λάτρεψα σαν παιδί και για αυτό και τώρα ακόμα μου αρέσουν τα βιβλία φαντασίας. Τα οποία αν τα διαβάσεις (έχει πολλή μεγάλη γκάμα) δεν θα ξεκολίσεις, Έξω δε ανγνωρίζονται πλήρως ως κλασικα κάποια από αυτά με σημαντικούς εκπρωσώπους.
Στην Ελλάδα για να είναι το κόστος μικρό τα τυπώνουν σε στυλ τσέπης τα περισσότερα αλλά αυτό δεν μιώνει την αξία τους.
Υπάρχουν πάντα  ωραία βιβλία με νοήματα χωρίς να είναι βαριά. Βέβαια στην παραλία να πάρεις πχ την Μαντάμ Μποβαρύ του Φλομπέρ ή να πάρεις τους Νυχτερίτες του Σ. Κινκγ   Σκέψου το. Είσαι αραχτός στην παραλία κάνεις της βουτιές σου, ξανβαίνεις ο ήλιος καίει και εσύ διαβάζεις...
Αν πχ ήσουν υποχρεωμένος να παίζεις...ή εγώ να τραγουδάω θα το κάναμε με τον ίδιο τρόπο; Δεν ανθίζει η ψυχή σου όταν παίζεις; δεν βγάζεις τους καημούς σου, τα μεράκια σου στα τέλια; το ίδιο και εγώ όταν τραγουδάω. Δεν διασκεδάζουμε; Όμως παρ' όλα αυτά δεν κανουμε τέχνη;

Να μην πω για τον Τσιτσάνη (ο οποίος ήταν σαφώς αξιολογότατος,) και την σχέση του με την Μεγάλη Ευτυχία Παπαγιανοπούλου και άλλους, Φαίνεται τι έγραψε ο ένος και τι ο άλλος.

[Siobaras]

Να ξεκαθαρίσω κάτι : Προσωπικά, μιλούσα για το μέσο άνθρωπο που ΔΕΝ αναμένεται να φτιάξει κάποια ταινία, ή να γράψει τραγούδια.
Μη συγχέουμε το δημιουργό με τον απλό δέκτη του αποτελέσματος.

Το ότι κάποια έργα "αντικειμενικά" (εξακολουθώ να διαφωνώ ότι υπάρχει αντικειμενικότητα στην τέχνη - όλα είναι θέμα γούστου και εμπειριών) θεωρούνται κορυφαία, δε σημαίνει ότι ΟΛΟΙ πρέπει να ΜΑΘΟΥΜΕ να μας αρέσουν. Αν πιεστώ, daniel, θα κάτσω να διαβάσω το εκκρεμμές του Φουκώ, ή να παρακολουθήσω τον "Έμπορο της Βενετίας". Θα είναι σίγουρα πολύ δυσάρεστες εμπειρίες και θεωρώ απίθανο να θέλω να τις επαναλάβω. Αντίθετα, κάποια ταινία του γούστου μου, όπως το "STIGMATA", (την έχω δει 10 φορές και) θα την ξανάβλεπα ευχάριστα άλλες τόσες.

Κάποιος με διαφορετικό γούστο μπορεί να έκανε τις εντελώς αντίθετες επιλογές, πράγμα σεβαστό.

Το ότι σε κάθε μορφή τέχνης εμφανίζονται και εκφραστές του απόλυτου μηδενικού (κάτι Λάμπρου στο τραγούδι, κάτι γεροντοκόρες συγγραφείς, κλπ.), δε σημαίνει ότι και για όλους τους υπολοίπους υπάρχει μια αύξουσα σειρά ποιότητας.

[raskolnikov]

Χθες δεν είδα τη συζήτηση, και χαίρομαι που έχουμε επεκταθεί στο ζήτημα αν υπάρχει αντικειμενικότητα στην τέχνη. Κατά την άποψή μου, υπάρχει. Δεν είναι τα πάντα μια υπόθεση προσωπικού γούστου. Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ, παίρνοντας ένα παράδειγμα: Η μουσικολογική κριτική θέτει ορισμένα κριτήρια, άλλοτε στοιχειώδη (ας πούμε, ορίζει τι σημαίνει φάλτσο, τι σημαίνει λάθος στην αρμονία, τι σημαίνει φούγκα, τι σημαίνει ενορχήστρωση) και άλλοτε υψηλότερα (τι καινούργιο φέρνει στην ιστορία της μουσικής ένα συγκεκριμένο έργο; κλπ). Με βάση αυτά τα κριτήρια, που τίθενται αντικειμενικά σαν κανόνες, μπορούμε να πούμε ότι ο Μπετόβεν είναι σημαντικότερος για την ιστορία της μουσικής (η αρμονία του είναι θεϊκή, οι φούγκες του είναι συγκλονιστικές κλπ), ενώ ο Φοίβος υστερεί λιγάκι  στα στοιχειώδη. Το ίδιο ισχύει και στις άλλες μορφές τέχνης: Νομίζω πως οι χαρακτήρες σ' ένα έργο του Τσέχοφ είναι πιο καλοδουλεμένοι από τους χαρακτήρες του Φώσκολου.
Με τα παραπάνω θέλω να δείξω ότι κατά την άποψή μου είναι λάθος να λέμε ότι τα πάντα είναι σχετικά στην τέχνη, γι' αυτό και χρησιμοποίησα αυτά τα χονδροειδή παραδείγματα. Υπάρχουν κάποια κριτήρια, που υπερβαίνουν το προσωπικό γούστο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακό να βλέπουμε ή να διαβάζουμε κάτι απλώς και μόνο για την πλάκα μας. Είναι όμως επίσης λάθος να λέμε ότι τα σοβαρά και τα σπουδαία πράγματα είναι κάτι σαν καταναγκασμός. Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις, προκαλούν μεγαλύτερο κόλλημα από τα προϊόντα της μόδας. Ας πούμε, από τι στιγμή που θα δεις μια ταινία του Κουροσάβα, είναι πολύ πιθανό οι χολυγουντιανές περιπέτειες τύπου ποπ-κορν να σου φαίνονται τρομερά βαρετές.
ΥΓ: Daniel, ευχαριστώ για την επισήμανση σχετικά με το φύλο μου. Η Nina δεν το είχε προσέξει.   

[daniel]

Ρε παιδάκια μη με παρεξηγείτε (Νίνα για σένα το λέω.. )..Δεν είπε κανείς ότι αναφέρεστε σε παραλογοτεχνία.. Εξάλλου παραλογοτεχνία πάντα υπήρχε, δεν είναι σύγχρονη "εφεύρεση", όπως "παρατέχνη" γενικότερα..Δε λέμε πως ότι παλιό καλό κ ότι καινούριο μάπα..Αλλοίμονο..

Αυτό που λέω ο έρμος είναι εκεί (παραπάνω) κ δεν μπορώ να το πω καλυτερα..Πως μιας κι έχουμε μια ζωούλα να ζήσουμε ας τη συγκλονίσουμε λιγάκι, ας την ξεκολλήσουμε από την ευκολία που και που... Δεν υπάρχουν πράγματα που μας συνταράζουν ακόμα; Εγώ για παράδειγμα έπαθα ζημιά όταν είδα στα εικοσι μου περίπου το απαγορευμένο τότε "Κουρδιστό πορτοκάλι" του Κιούμπρικ σε βίντεο παρακαλώ.. Δεν πρόκειται να το ξεχασω ποτέ..
Ή την αίσθηση που μου είχαν δημιουργήσει "Τα πουλιά" του Χίτσκοκ ή κάποια παλιά φιλμ νουάρ.. Ή όταν στα 15 μου πρωτάκουσα πολυφωνικά ηπειρώτικα στο ραδιόφωνο.. Ανατρίχιασα ολοκληρος με το πρώτο άκουσμα.. Στα αυτιά μου ερχόταν κάτι αρχέγονο, δυνατό, τραχύ, αληθινό και ωμό θα 'λεγα χωρίς ωραιοποιήσεις, κάτι απόλυτο που διαπερνούσε ολόκληρο το κορμί μου... Ή με κάποια βιβλία του Ιουλίου Βερν που λέει κι η Νίνα ή του Μαρκ Τουαίην και του Τσαρλς Ντικενς ως παιδί, του Καζαντζάκη κλπ..

Και βέβαια δε σημαίνει ότι οτιδήποτε βαρύ είιναι σώνει και καλά τέχνη, ενώ κάτι πιο ανάλαφρο είναι χαζό.. Δεν είπα αυτό..
Όταν ήμαστε όμως παιδιά και έφηβοι δεν πιεστήκαμε να διαβάσουμε ή να μάθουμε κάτι;; Πχ γλώσσα, μουσική, χορό κλπ; Δεν ήταν προς όφελός μας αυτή η πίεση του εαυτού μας; Δε μας απέφερε τελικά στην καλλιέργειά μας παρόλο που τότε γκρινιάζαμε ενδεχομένως ή κουραζόμασταν; Και γιατί αυτή η διαδικασία του εαυτού μας θα πρέπει να κοπεί; Δε θα πρέπει να συμβαίνει που και που έτσι για να μην το τεμπελιάσουμε το έρμο το μυαλό μας και να μη χάσει την οξύτητα η κρίση και το ένστικτό μας; Όλα αυτά βελτιώνονται κάθε φορά που πιεζόμαστε λίγο..Δε λέω να το κάνουμε συνέχεια.. Το είπα και πριν.. Λέω να μην το φοβόμαστε και να μην το αποφεύγουμε όταν έρχεται η στιγμή.. 

siobaras δε μίλησα ποτέ για τον άνθρωπο που θα φτιάξει ταινία ή θα γράψει τραγούδι.. Για το μέσο άνθρωπο μιλάω και γω.. Η τέχνη είναι τέχνη αν εμπνέει όμως να δημιουργήσεις ή να ανακαλύψεις και άλλες δημιουργίες, να "ψωνιστείς" εν ολίγοις.. Και γι' αυτό είμαι σίγουρος.
Όπως και με τη μεχρι τώρα ενασχόληση μου με αυτήν, ότι υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης της .. Μίλα με Αλεχάντρο για την κουβέντα..
Α, μιας και το θυμήθηκα Π-Σ-Κ θα μαι Ρόδο και θα τα πούμε από κοντά ελπίζω..
Φιλιά..

 

[Nina P]

Και γω που βλέπω και Κουροσάβα και Κιούμπρικ ι και ταινίες του Χόλυγουντ τι γίνετε; Μόνο τον Κισλόφκι δεν αντέχω.
(με την κουμπάρα μου δε όταν θέλουμε να πούμε για κάτι ακαταλαβίστικο λέμε :"πολύ Κισλόφκι"   Συγνώμη  raskolnikov για την αλλαγή φύλου που σου επέβαλα.
Daniel εγώ προσωπικά δεν πιέστηκα ποτέ. Τα βιβλία υπήρχαν. Όλοι διάβαζαν στο σπίτι μου. Ήταν μιμητισμός. Ο πατέρας μου μας διάβαζε βιβλία από μωρά. Και τις 3 μας (οι αδερφές μου και εγώ). Το ίδιο συνέβαινε και με τις ταινίες.

Νομίζω πως είμαι ένα από τα λίγα άτομα που διάβασαν το Κατηγορώ του Ζολά και την υπόθεση Ντρέιφους στα 14, και στην ίδια ηλικία, πήρα να διαβάσω τον Πεταλούδα  τον οποίο δεν τον τελείωσα, γιατί μόλις το είδε ο πατέρας μου μου είπε πως δεν είναι για την ηλικία μου και δεν με άφησε να το διαβάσω σε εκείνη την ηλικία. Τελικά το δάνεισε η αδερφή  μου και χάθηκε.

Το μόνο μου πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να πιέσω τον εαυτό μου να διαβάσει κάτι που δεν με ενδιαφέρει (και ήταν πρόβλημα και στο σχολείο).

[chryssoulaki]

Δεν θα απαντήσω πάνω στο θέμα που ανοίξατε για τη τέχνη γιατί δυστυχώς ο χώρος στον οποίο βρίσκομαι και ο χρόνος που έχω στη διάθεσή μου, δεν μου επιτρέπουν να συμμετάσχω στην πραγματικά ενδιαφέρουσα συζήτησή σας. Θα σας προτείνω μόνο έτσι στα γρήγορα , εφόσον το θέμα είναι η λογοτεχνία, μια μικρή συλλογή διηγημάτων της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, το '' Φιλοδοξίες κήπου'' της Ευγενίας Φακίνου,πιστεύω ότι αξίζει να το διαβάσετε. Θεωρώ ότι αυτή η συγγραφέας έχει μια ποιότητα που ξεφεύγει από τους σημερινούς εμπορικούς συγγραφείς-που θα προτιμούσα να μη κατονομάσω-όντας όμως πάντοτε διασκεδαστική και ευχάριστη στην ανάγνωση ( αν τα πιο ''εμπορικά'' βιβλία θα μπορούσαν να θεωρηθούν πιο εύπεπτα και ευχάριστα) .

[epizoitis]

Καλησπέρα κι από μένα. Εμένα προσωπικώς μου αρέσει η ελληνική λογοτεχνία και η ελληνική ποίηση. Από τους αγαπημένους μου συγγραφείς ξεχωρίζω τους Καζαντζάκη και Τερζάκη της "Γενιάς του '30".

[daniel]

( αν τα πιο ''εμπορικά'' βιβλία θα μπορούσαν να θεωρηθούν πιο εύπεπτα και ευχάριστα) .

Παιδιά για να μην παρεξηγούμαστε σαφώς και κάτι εξαιρετικά ποιοτικό μπορεί να είναι και εμπορικό ταυτόχρονα.. Σπάνιο σχετικά αλλά συμβαίνει.. Τρανο παράδειγμα οι διαχρονικότατοι Beatles!
Χρυσσουλακι ξέρω ότι δεν ειναι αυτό το θεμα σου απλά το λέω.. 

[Nina P]

Τώρα να σας πω και για τα δύο πιο βαρετά βιβλία που διάβασα. 1: "Εγώ και αυτό" της Μαρί Καρντινάλ. Με το ζόρι το τελείωσα γιατί δεν αφήνω τίποτα στη μέση. 3 μήνες έκανα να τελειώσω ένα βιβλίο 350 περίπου σελίδων.
Το 2 είναι το "Ο πόλεμος της Τροίας" της Lindsay Clarke.Βαρετοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοό
Αποφύγετέ το.

[chryssoulaki]

Από βαρετά βιβλία-σε περίπτωση που δεν έφταιγε η κακή μετάφραση ή το γεγονός ότι τα διάβασα σε μικρή ηλικία είναι αυτά της Αγκάθα Κρίστι. Με το ζόρι τα τελείωνα! Καμία σχέση με μυθιστορήματα που εμπεριέχουν το στοιχείο του μυστηρίου όπως το '' Όνομα του ρόδου'' ή ''Το θεώρημα του παπαγάλου''- και τα δύο εκπληκτικά, όχι μόνο για την πλοκή αλλά και για τις γνώσεις που σου προσφέρουν. Αλήθεια μήπως κάποιος από εσάς έχει να μου προτείνει κάποιο καλό βιβλίο αστυνομικό/μυστηρίου ( στο Δημοτικό η αγαπημένη μου σειρά ήταν Οι μυστικοί 7 )? Daniel σίγουρα ότι είναι εμπορικό δεν σημαίνει ότι είναι και β ποιότητας. Συμφωνώ με το παράδειγμά σου και θα μπορούσα να εκφέρω ως παράδειγμα τον Καζαντζάκη, που ύπηρξε εμπορικότατος (όλοι έχουμε βιβλία του στις βιβλιοθήκες μας) και η αξία του πλέον θεωρείται δεδομένη, τον Ουμπερτο Έκο κτλ κτλ Από την άλλη βιβλία πχ στυλ Δημουλίδου (1 διάβασα και φρίκαρα- ίσως τα άλλα είναι πολύ καλύτερα) που τα βιβλία της φιγουράρουν πρώτη μούρη σε όλα τα βιβλιοπωλεία ή βιβλία τύπου Αλχημηστής προσωπικά δε με συγκινούν, σίγουρα όμως δεν είμαι κατα αν μπορούν να κάνουν κάποιον να περάσει ευχάριστα.