Να μην ξεχνάμε ότι είναι παιδιά!

[utenar]

Σε σχολειο στα Πατησια συμβαινουν ολα αυτα.Απιστευτα και ομως αληθινα.

Στην Πλ. Κολιατσου ή στον Αγ.Κωνσταντινο? Οποιο απο τα δυο συγκροτηματα σχολειων και να ειναι, δεν ειναι καθολου απιθανα αυτα που λες, ολη η περιοχη κοντευει να γινει ενα γκετο ναρκωτικων και παρανομων αλλοδαπων.

[PDE ads]

[BOEMISSA]

elytron, είπες μεγάλες αλήθειες και με προβλημάτισες πολύ, ήδη είμαι προβληματισμένη από τα δικά μου προβλήματα στο σχολείο και να σου πω την αλήθεια, όταν πριν από δυο μέρες έδωσα μεγάλη σημασία και έβαλα επιτέλους στο μάθημα προβληματικούς μαθητές ένιωσα περηφάνια και πιστεύω πως και οι ίδιοι έπαψαν να νιώθουν άχρηστοι. Τους πλησιάζω αρκετά τελευταία και πάντα νοιαζόμουν για τους πιο αδύναμους (δεν υπήρξα άλλωστε και η άριστη μαθήτρια και η πιο δυνατή της τάξης). Και πολύ ζηλεύω (με την καλή έννοια) μια συνάδελφο που έφυγε από το σχολείο μας αυτες τις μερες και κατάφερε μέσα σε ένα μήνα να κάνει ένα ολόκληρο τμήμα να κλαίει και να την αναζητά. Της έδωσα φυσικά τα συγχαρητήριά μου και νομίζω πως εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα σε μια τάξη, να κερδίσεις τους μαθητές, να επικοινωνείς μαζί τους και να σε αισθάνονται δικό τους άνθρωπο.

[MATH]

Ξαναδιαβάζοντας το topic, και αναπόφευκτα και τα δικά μου posts, από την αρχή, νiώθω την ανάγκη να απολογηθώ για την ασυνέχεια και την αντιφατικότητα των θέσεών μου. Ξεκίνησα με γνήσια συγκίνηση για όλα εκείνα που κατέθεσαν οι μικροί μου μαθητές για το δικό τους κόσμο και τη δική τους θλίψη, και καταλήγω σε πολεμοχαρείς ιαχές για πεντάρες αποβολές και ποινολόγια. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η αντίφαση και η αβεβαιότητα με ακολουθούν σε ολόκληρη τη διάρκεια της σύντομης θητείας μου ως καθηγήτριας στη δημόσια εκπαίδευση (φέτος δουλεύω για τρίτη χρονιά σε δημόσιο σχολείο). Δε θέλω ούτε να περιαυτολογώ ούτε να ακκίζομαι, θέλω όμως να καταθέσω τις σκέψεις μου, γιατί επιμένω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι παιδιά, αλλά μερικές φορές δεν ξέρω τι να κάνω μαζί τους. Και κάτι μου λέει ότι δεν είμαι η μόνη που δεν ξέρει.

Όταν μπήκα για πρώτη φορά σε σχολική τάξη, πέρα από τη διδακτική πείρα σε φροντιστήρια και ιδιωτικό σχολείο, που μου αποδείχτηκε ελάχιστα χρήσιμη, είχα κατά νου την προσωπική μου τραυματική μαθητική εμπειρία από τη μέση εκπαίδευση, και κυρίως στο λύκειο. Ήμουν από εκείνα τα εξεγερμένα παιδιά που συνδύαζαν μέσο όρο βαθμολογίας 18 με 45 απουσίες από αποβολές, επέστρεψα το απουσιολόγιο γιατί το θεώρησα ρουφιανιλίκι, είχα πράσινα μαλλιά και παραμάνες στα αυτιά το 1985, ζήτησα απαλλαγή από τα θρησκευτικά ως άθεη και φυσικά δεν έκανα ποτέ γυμναστική, και δεν μιλούσα με κανέναν, παρά μόνο με τον κολλητό μου που ήταν ομοφυλόφιλος και τα άλλα παιδιά τον μισούσαν. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να διαβάζω για τέχνη και αναρχισμό. Και να ζωγραφίζω, να ζωγραφίζω.
Η καλύτερή μου μέρα στη σχολική μου ζωή ήταν η μέρα που, μετά από ενάμιση μήνα καταλήψεων,  είδα στην τηλεόραση τον Κοντογιαννόπουλο να μπαίνει στη μαύρη του μερσεντές και να ξεκουμπίζεται από το υπουργείο παιδείας. Μισούσα τους καθηγητές μου, παρόλο που (ή ίσως: ακριβώς γιατί) και οι γονείς μου είναι εκπαιδευτικοί. Τους θεωρούσα υποκριτές, σαπιοκοιλιάδες πενηντάρηδες που δε νοιάζονται για μένα, δε νοιάζονται για κανέναν από εμάς, που μας μαθαίνουν άχρηστα πράγματα, που μας μαντρώνουν σε τέσσερις τοίχους με το στανιό, ενώ η ζωή είναι εκεί έξω. Διάβαζα τα μαθήματά τους κι ακόμα περισσότερα και προσπαθούσα να τους φέρω σε δύσκολη θέση, να τους κολλήσω στον τοίχο, πίστευα ότι έτσι θα γινόταν ολοφάνερη η κενότητα, η υποκρισία και η αμορφωσιά τους. Τους προκαλούσα με κάθε τρόπο που μπορούσα να φανταστώ – και είχα μεγάλη φαντασία. Κι εκείνοι με πετούσαν έξω και καλούσαν τον πατέρα μου στο σχολείο. Κανείς δε σκέφτηκε ποτέ να μου μιλήσει, να με ρωτήσει γιατί φέρομαι έτσι. Μόνον ένας το έκανε. Και στο μάθημά του έγινα αρνάκι. Μόνο δύο καθηγήτριες στα τρία χρόνια του λυκείου κατάφεραν να με κάνουν να κάτσω ήσυχα από την αρχή και να απολαύσω το μάθημά τους. Και δε χρειάστηκε να υψώσουν ποτέ τον τόνο της φωνής τους, είχαν κάτι στο βλέμμα τους, στην όλη συμπεριφορά και στο (πολύ καλό) μάθημά τους που με έπειθε. Όλοι οι άλλοι μου φαίνονταν αντιπαθητικοί αλμπάνηδες που έπρεπε να πολεμήσω.
Το σύνθημά μου ήταν: «Τα σχολεία φωτίζουν μόνον όταν καίγονται». Αν τότε μου έλεγε κάποιος ότι όταν μεγάλωνα θα γινόμουν καθηγήτρια, το πιο πιθανόν ήταν να του έχωνα μια μπουνιά στη μούρη.

Αλλά έγινα καθηγήτρια. Και δεν ξέχασα, ούτε θα ξεχάσω ποτέ αυτά που αισθανόμουν, κι ας τριαντάρισα. Ωστόσο, η γνωριμία μου με εκπαιδευτικούς που διέθεταν κατάρτιση, κύρος, ανθρωπιά, άποψη και κατάφερναν να επιβληθούν στους μαθητές όχι με το βούρδουλα, αλλά με την προσωπικότητά τους, με έπεισαν ότι, πέρα από τη δική μου δύσκολη εφηβεία, όντως ευθύνονταν και οι καθηγητές και το εκπαιδευτικό σύστημα. Θεώρησα  λοιπόν, όταν πια έγινα η «κυρία καθηγήτρια», ότι ήξερα τη συνταγή του επιτυχημένου εκπαιδευτικού: πολύ καλή προετοιμασία, διαρκής ενημέρωση και επιμόρφωση για το αντικείμενό μου, ευγένεια και σεβασμός απέναντι στα παιδιά, κάποια φιλικότητα, όχι  όμως κολλητηλίκια, και κυρίως να αφουγκράζομαι τα παιδιά, να έχω τις κεραίες μου ανοιχτές, να μιλάω μαζί τους και να μην τα απορρίπτω με ποινές.

Την πρώτη εβδομάδα που ήμουν αναπληρώτρια σε ένα σχολείο της νότιας Ελλάδας, πρώην απείθαρχη μαθήτρια, ψάρι και με ζεστό ακόμα το χνώτο του φροντιστηριάρχη εργοδότη στον αυχένα μου, πήρα μέρος σε σύλλογο που έριξε πενθήμερη αποβολή σε τρεις μαθητές για προσβολή καθηγήτριας – για κάτι που έκανα κατά κόρον ως μαθήτρια. Ανέβασα πυρετό. Τα πόδια μου έτρεμαν  όταν μπήκα στο τμήμα των παιδιών που πήραν αποβολή, και τα οποία ήταν οι αρχηγοί του τμήματος. Ένιωθα φόβο και ενοχές. Τα παιδιά το κατάλαβαν – τίποτα δεν τους ξεφεύγει. Αμύνθηκα πετώντας έξω όποιον τολμούσε να κουνηθεί. Αναμετρηθήκαμε κι έχασα. Ενώ με τα υπόλοιπα τμήματα η «συνταγή του επιτυχημένου εκπαιδευτικού» πέτυχε σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό, στο συγκεκριμένο τμήμα ποτέ δεν μπόρεσα να αποκτήσω τον έλεγχο της τάξης, ούτε με το καλό, ούτε με το άγριο.

Την επόμενη χρονιά, νεοδιόριστη πια, πήρα μέρος σε αρκετές συνελεύσεις για πειθαρχικά παραπτώματα μαθητών χωρίς να νιώθω ικανοποίηση, αλλά και χωρίς να ανεβάζω πυρετό. Σήμερα πήρα μέρος πάλι σε μια τέτοια συνέλευση.
Με τη μικρή μου πείρα από τη σχολική πραγματικότητα, η «συνταγή του επιτυχημένου εκπαιδευτικού» εμπλουτίστηκε και με μία διευκρίνιση: πρέπει να σέβεσαι ΟΛΑ τα παιδιά. Πρέπει να τα αφουγκράζεσαι, να μιλάς μαζί τους.
Πρέπει βέβαια να σέβεσαι το παιδί που έχει προβλήματα, που ζητά βοήθεια έστω και με λάθος τρόπο, να του παραστέκεσαι στο βαθμό που μπορείς (και η πλάκα είναι ότι ακριβώς τα παιδιά με σοβαρά προβλήματα πειθαρχίας σαν τα δικά μου με πλησιάζουν από ένστικτο και θέλουν να μιλάμε – απίστευτο!). Να μην ξεφορτώνεσαι τα παιδιά που κάνουν σαματά και δε διαβάζουν αβασάνιστα, λες να είναι η σαβούρα στο πλοίο. Μίλα μαζί τους, ίσως κάτι να έχουν να σου πουν. Σκέψου λίγο: είσαι εντάξει μαζί τους; Τους δίνεις ευκαιρίες; Αν δεις ότι από την πλευρά σου είσαι εντάξει κι εκείνα εξακολουθούν να σε προκαλούν ή να σε προσβάλλουν, τότε ναι, ζήτα την τιμωρία τους – «απόστειλέ τους αρμοδίως», που λέει κι ο επαρχιακός τύπος.

Αλλά δεν μπορείς να είσαι δάσκαλος μόνο για τα παιδιά που επιζητούν την προσοχή σου με εμφατικούς τρόπους. Πρέπει να σέβεσαι και το παιδί που είναι ήσυχο, που είναι συνεπές, που σε κοιτάει μες στα μάτια και περιμένει από σένα. Πρέπει επίσης να σέβεσαι και να προστατεύεις το αδύναμο παιδί από τη λεκτική και σωματική βία των επιθετικών παιδιών.
Πρέπει, ακόμη, να διδάξεις στα παιδιά να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους, και αυτή η διδασκαλία, δυστυχώς, μερικές φορές περιλαμβάνει και την πειθαρχική ποινή. Κι όσο κι αν σε πονάει (εμένα ακόμα με πονάει και δε θα πάψει να με πονάει), κάποιες φορές πρέπει να το κάνεις.
Ακόμη, πρέπει να σέβεσαι τον εαυτό σου. Να είσαι σίγουρος ότι αγαπάς τη δουλειά που κάνεις, να πιστεύεις ότι κάτι σημαντικό έχεις να διδάξεις στα παιδιά σου, κι ας διαφωνείς με το αναλυτικό πρόγραμμα. Τα σημαντικά συχνά μαθαίνονται όταν κλείνει το εγχειρίδιο και θα βρεις τρόπο να τα διδάξεις. Να πιστεύεις σ’ αυτό που λες και σ’ αυτό που κάνεις. Να αγαπάς την επιστήμη σου και να αγαπάς τα παιδιά. Τότε θα αρχίσεις να βρίσκεις και τον προσωπικό σου τρόπο να επικοινωνήσεις μαζί τους και να τα καθηλώνεις χωρίς να γεμίζεις τα απουσιολόγια και τα ποινολόγια. Χρειάζεται χρόνο γι αυτό το τελευταίο, αλλά νομίζω ότι κάπως έτσι τα κατάφεραν κι αυτοί οι άνθρωποι που σέβομαι, που θαυμάζω και μου ξανάδωσαν την πίστη μου στην εκπαίδευση. Κι ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι άνθρωποι στην εκπαίδευση, όχι μόνον «παλιοί» αλλά και «ολοκαίνουργιοι», και δε χορταίνω να τους παρακολουθώ.

Νομίζω ότι κατέληξα λίγο μελό, αλλά έχω γράψει ακριβώς αυτά που νιώθω και θέλω να μοιραστώ και δε θ’  αλλάξω ούτε οξεία στο σχοινοτενές μου post. Ελπίζω να μην κούρασα πολύ όσους έκαναν τον κόπο να το διαβάσουν μέχρι το τέλος.

  Η όμορφη αυτή αφήγηση και εξωμολόγηση συνάμα δεν μπορεί να με αφήσει αδιάφορο.Και η νέα συνάδελφος με τα τρυφερά και άφθαρτα συναισθήματα με γυρίζει χρόνια πίσω , τότε που αν και μαθηματικός , αφιέρωνα ένα τέταρτο της  ώρας για να αγγίζω με τα παιδιά διάφορα θέματα : τις σχέσεις τους με τους γονείς , τους πρώτους έρωτες και να εφηβικά σκιρτήματά τους, την ουσία του πολιτισμού , το ρόλο του νέου ανθρώπου απέναντιι στα κοινωνικά προβλήματα , το σχολείο που οραματίζομαι κλπ.Τότε που κάτω από κάθε φυλλάδιο με ασκήσεις  έβαζα και ένα τετράστιχο από το Σεφέρη , το Ρίτσο , τον Ελύτη , τον Μπρέχτ.Πιστέψετε με , όταν συναντώ παιδιά της τότε περιόδου - τώρα έχουν τα ίδια παιδιά και είναι συνάδελφοι - μου το θυμίζουν : πόσο μας άρεσαν εκείνα τα ποιήματα που έβαζες κάτω από τις ασκήσεις!
  Αλλά ας μην αναπολήσω άλλο. Αυτό που μου ήρθε στο μυαλό από το διάβασμα αυτής της επιστολής και μένει ίδιο από τότε που ήμουνα εικοσιπέντε και δεν διαψεύστηκε ούτε μία φορά είναι αυτό:
 Ο καθηγητής πρέπει να είναι δοσμένος ολοκληρωτικά , ερωτικά θα έλεγα , στους μαθητές του !Να μην έχει κανένα άλλο μέλημα. Η προσωπική του ζωή να είναι ήρεμη , να κυλά γαλήνεια , και αυτός να μη σκέφεται τίποτα άλλο παρά το μάθημα , τη γνώση , πώς θα πεί κάτι καλό , πως θα πλησιάσει τον αδύνατο μαθητή ,πώς θα γοητεύσει τον καλό και θα τον κάνει άθελά του να τρέχει από πίσω του για να τον ρωτήσει, πώς θα είναι έτοιμος να βρεθεί όσο γρηγορότερα γίνεται στην τάξη και να αρχίσει να διδάσκει.
  Αλλά να που έρχονται στο προσκήνιο τα ερωτήματα : μπορείς να είσαι πάντα έτσι ;μπορείς να τα θυσιάσεις όλα γύρω σου για αυτό το σκοπό; Το ξέρεις ότι έτσι πρέπει να γίνει , αλλά όταν όλο δίνεις , όλο αδειάζεις  και τα χρόνια περνούν, όταν βλέπεις την αδιαφορία και την ισοπέδωση, όταν ....όταν συμβαίνουν τόσα γύρω σου , πόσο θα αντέξεις χωρίς να χάσεις τίποτα από αυτον τον ενθουσιασμό ;
 Θα μου πείτε :
 ας ξεκινάμε έτσι εκρηκτικά , τουλάχιστον όταν είμαστε νέοι , που είμαστε μόνοι μας και δεν έχουμε να δώσουμε εξηγήσεις σε κανένα και όσο περνάει ο καιρός μπορούμε να αντικαθιστούμε το πάθος των πρώτων χρόνων με την  εμπειρία και τη νηφαλιότητα που ακολουθούν . Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε μπορεί να είναι πάντα ο ίδιος.Ίσως και να μην πρέπει.Αλλά ούτε και ο μαθητής θέλει  τους καθηγητές όλων των ηλικιών να του φέρονται με τον ίδιο τρόπο. Μπορεί όμως να είναι το ίδιο σωστός δάσκαλος, το ίδιο απαραίτητος στο μαθητή σε όλη την εκπαιδευτική του διαδρομή.Ο νέος εκπαιδευτικός θα προσφέρει στους μαθητές ευκολότερα διόδους επικοινωνίας σε προσωπικά θέματα, σε προβληματισμούς του σήμερα , θα καταλάβει πιο γρήγορα το σφιγμό και την ανησυχία του νέου , θα γίνει ίσως ευκολότερα πρότυπο , αν αυτό έχει πια κάπιοα σημασία.Ο παλιότερος , όταν θέλει και έχει την ικανότητα ,  θα δώσει στους μαθητές πιο γρήγορα στέρεες γνώσεις και αρχές , θα δώσει κύρος στο σχολείο.Άλλοτε με το χαμόγελο και άλλοτε με το αυστηρό βλέμμα θα επαναφέρει τους μαθητές στον ορθό για τη γνώση δρόμο. Για το λόγο αυτό είναι πολύ σημαντικό ένας σύλλογος να έχει νέους καθηγητές , άνδρες και γυναίκες , αλλά και καθηγητές κάθε ηλικίας. Τότε ο μαθητής νοιώθει πιο σίγουρος για την πορεία του. Αλλά και οι καθηγητές διδάσκονται από τη διαφορά των ηλικιών τους και γίνονται όλοι πιο υπεύθυνοι.Όλοι έχουν ανάγκη όλους. Όταν υπάρχει επικοινωνία στο σύλλογο , αυτό μεταβιβάζεται αυτούσιο στους και στους μαθητές.
    Το μήνυμα λοιπόν της εξαιρετικής συναδέλφου με κάνει άλλη μια φορά , απευθυνόμενος στους συμπολίτες μας , να φωνάξω :
 Προσέξτε , φροντίστε  το δάσκαλο! Αγκαλιάστε τον , δείξτε του  αγάπη , σεβασμό και σφίξτε του το χέρι όταν τον συναντάτε! Δόστε του το δικαίωμα να ζει ως άνθρωπος , να πηγαίνει στο σχολείο  με ένα καθαρό και καινούργιο ρούχο , να μπορεί να ζει τον εαυτό του και την οικογένειά του, χωρίς ιδιαίτερα και δεύτερη δουλειά ! Διότι ο δάσκαλος δε διδάσκει με το στόμα αλλά με την ψυχή. ΑΥτή η ψυχή  είναι που μπαίνει στο μυαλό των παιδιών σας !

  Ο δάσκαλος δε μπορεί να είναι τίποτα  άλλο παρά μόνο δάσκαλος. Αν είναι και κάτι άλλο , τότε δεν είναι τίποτα !

[stenies]

Σε σχολειο στα Πατησια συμβαινουν ολα αυτα.Απιστευτα και ομως αληθινα.

Στην Πλ. Κολιατσου ή στον Αγ.Κωνσταντινο? Οποιο απο τα δυο συγκροτηματα σχολειων και να ειναι, δεν ειναι καθολου απιθανα αυτα που λες, ολη η περιοχη κοντευει να γινει ενα γκετο ναρκωτικων και παρανομων αλλοδαπων.

Στην περιοχη του Αγ Νικολαου ειναι το σχολειο.Πραγματι και αυτη η περιοχη ειναι,οπως λες, γκετο ναρκωτικων και ειναι γεματη απο αλλοδαπους.Να φανταστεις πως το 70-80 % των μαθητων ειναι αλλοδαποι.Δεν εχω τιποτα με τους περισσοτερους.Ειναι ευγενικα παιδια και με ηθος,αλλα υπαρχουν και καποιοι που δεν εχουν επιγνωση που βρισκονται και δεν γνωριζουν τους στοιχειωδεις κανονες καλης συμπεριφορας.Μια ομαδα απο αυτους εχει κανει το σχολειο μπαχαλο και ο κινδυνος να επηρεαστουν και οι υπολοιποι ειναι πλεον ορατος.

[PDE ads]

[mat]

....αλλα υπαρχουν και καποιοι που δεν εχουν επιγνωση που βρισκονται και δεν γνωριζουν τους στοιχειωδεις κανονες καλης συμπεριφορας.Μια ομαδα απο αυτους εχει κανει το σχολειο μπαχαλο και ο κινδυνος να επηρεαστουν και οι υπολοιποι ειναι πλεον ορατος.

Σκέψου για λίγο κάτι: Πως είναι να είσαι παιδί οικονομικού μετανάστη από τις χώρες που συνήθως προέρχονται... Σκέψου σε τι συνθήκες ζουν....
Σκέψου πως είναι να είσαι ξένος... όσο απειλητικός είσαι εσύ για τους άλλους τόσο απειλητικοί είναι και οι “άλλοι οι πολιτισμένοι για σένα”....
Σκέψου πόσο θυμό κουβαλάνε αυτά τα παιδιά…
Υπάρχουν πολλές όψεις αυτής της πραγματικότητας.
Σήμερα επέστρεφα από το νησί και συνταξίδευα με μια πολύ ευγενική κοπελίτσα της Γ’ τάξης του ΤΕΕ. Ήταν Αλβανίδα πήγαινε στη μητέρα και τον πατέρα στην πατρίδα. Οι γονείς της έχουν επιστρέψει αυτή και τα αδέρφια της έμεινα. Δεν γνωρίζει τη μητρική της γλώσσα (κρίμα) και δεν θέλει να επιστρέψει πια στην πατρίδα. Θέλει να μείνει εδώ , να σπουδάσει και να ζήσει.
Στεναχωρήθηκα όταν μου είπε ότι δεν ξέρει τη μητρική της γλώσσα και δεν θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα της, παρά μόνο αναγκαστηκά για να δει τους γονείς της, σκέφτηκα άλλο ένα ξεριζωμένο  και διχασμένο άτομο όπως και πολλά άλλα δικά μας παιδιά των ελλήνων οικονομικών μεταναστών.

[stenies]

....αλλα υπαρχουν και καποιοι που δεν εχουν επιγνωση που βρισκονται και δεν γνωριζουν τους στοιχειωδεις κανονες καλης συμπεριφορας.Μια ομαδα απο αυτους εχει κανει το σχολειο μπαχαλο και ο κινδυνος να επηρεαστουν και οι υπολοιποι ειναι πλεον ορατος.

Σκέψου για λίγο κάτι: Πως είναι να είσαι παιδί οικονομικού μετανάστη από τις χώρες που συνήθως προέρχονται... Σκέψου σε τι συνθήκες ζουν....
Σκέψου πως είναι να είσαι ξένος... όσο απειλητικός είσαι εσύ για τους άλλους τόσο απειλητικοί είναι και οι “άλλοι οι πολιτισμένοι για σένα”....
Σκέψου πόσο θυμό κουβαλάνε αυτά τα παιδιά…
Υπάρχουν πολλές όψεις αυτής της πραγματικότητας.
Σήμερα επέστρεφα από το νησί και συνταξίδευα με μια πολύ ευγενική κοπελίτσα της Γ’ τάξης του ΤΕΕ. Ήταν Αλβανίδα πήγαινε στη μητέρα και τον πατέρα στην πατρίδα. Οι γονείς της έχουν επιστρέψει αυτή και τα αδέρφια της έμεινα. Δεν γνωρίζει τη μητρική της γλώσσα (κρίμα) και δεν θέλει να επιστρέψει πια στην πατρίδα. Θέλει να μείνει εδώ , να σπουδάσει και να ζήσει.
Στεναχωρήθηκα όταν μου είπε ότι δεν ξέρει τη μητρική της γλώσσα και δεν θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα της, παρά μόνο αναγκαστηκά για να δει τους γονείς της, σκέφτηκα άλλο ένα ξεριζωμένο  και διχασμένο άτομο όπως και πολλά άλλα δικά μας παιδιά των ελλήνων οικονομικών μεταναστών.

[utenar]

Stenies, ναι, εννοουσα τα σχολεια στου Αγ. Νικολαου και κατα λαθος εγραψα Αγ. Κων/νου.

Mat, αλλο οι οικονομικοι μεταναστες, αλλο οι παρανομοι μεταναστες. Αναμεσα στους δευτερους υπαρχουν πολλοι εγκληματιες, οπως αποδεικνυουν τα απειρα περιστατικα ναρκωτικων, μαστρωπειας, λαθρεμποριας, κλπ που φτανουν καθημερινα στα δικαστηρια. Δεν ειπε κανεις οτι ειναι "κακοι", αλλά οταν δεν εχεις χαρτια για να εργαστεις νομιμα, αργα ή γρηγορα αυτη θα γινει η πραγματικοτητα της ζωης σου.

[mat]

Επειδή δεν είμαστε πια στην εποχή μετά τον

[elranna]

Συμφωνώ απολύτως με το mat.

Να προσθέσω ένα λιθαράκι σ'αυτή τη ζοφερή εικόνα. Τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα δεν παίρνουν καν πιστοποιητικό γεννήσεως. Με το που τελειώνουν το σχολείο, είναι αυτομάτως παράνομα. Οι μαθητές μας, έχοντας περάσει 12 χρόνια ελληνικό σχολείο, μόλις ενηλικιωθούν, γίνονται παράνομοι. Δεν θα πρέπει να δράσουμε και γι'αυτό; Ένας σωστός δάσκαλος δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμούς ανάμεσα στους μαθητές του.

Για όσους ενδιαφέρονται, http://www.kounia.org.

[mat]

Ευχαριστούμε για την πληροφορία elranna.
Ομολογώ ότι αυτό με τα πιστοποιητικά γέννησης δεν το έχω πάρει "είδηση" τόσο καιρό. Όπως και να έχει είναι απαράδεκτο.
Ήξερα μόνο πως αν ενηλικιωθούν και δεν συνεχίσουν τις σπουδές τους ή δεν πιάσουν αμέσως δουλειά θα πρέπει να φύγουν πίσω για την πατρίδα τους.

[Nina P]

Στην Καρδίτσα πάντως που ζω τους αλοδαπούς (εδώ έχουμε Αλβανούς) τους ασφαλίζουν κανονικά και με τον νόμο Τους Ελληνες δεν ασφαλίζουν. Τους αλοδαπούς τους ασφαλίζουν γιατί αλλιώς δεν μπορούσαν (αρχικά ) να έχουν τους εργάτες που ήθελαν και χρειάζονταν με άσπρη κάρτα (η πράσινη αργεί). Στην καρδίτσα λοιπών όλοι οι αλβανοί είναι ασφαλισμένοι και όλοι εμείς τα νέα παιδιά που δουλεύουμε δεν είμαστε ασφαλισμένοι.

Επειδή γεννήθηκα στη Γερμανία  δεν έχω τίποτα εναντίων κανενός εκτός αν προσβάλει (λεκτικά ή όχι) τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μου και  κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα η δική μου και όλων των Ελλήνων. Αν ζου μια φυσιολογική ζωή δεν με ενοχλούν καθόλου.

[mat]

Επειδή γεννήθηκα στη Γερμανία  δεν έχω τίποτα εναντίων κανενός εκτός αν προσβάλει (λεκτικά ή όχι) τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μου και  κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα η δική μου και όλων των Ελλήνων. Αν ζου μια φυσιολογική ζωή δεν με ενοχλούν καθόλου.

Γιατί μόνο όταν προσβάλονται ή θίγονται οι έλληνες και τα ελληνικά ήθη και έθιμα πρέπει να ενοχλούμαστε? Δηλαδή, Μόνο όσα κλείνει η πόρτα του σπιτιού μας θα πρέπει να μας απασχολούν?

[utenar]

Mat, δε νομιζω οτι στο φιλικο σου κυκλο βρισκεται πολυ μεγαλος αριθμος μεταναστων (νομιμων και παρανομων) κι ετσι λες αυτα που ξερεις απο τη θεωρια κι οχι απο την πραξη. Το λεω απολυτως φιλικα, πραγματικα. Προσωπικα, εχω πολλες σχεσεις με μεταναστες κι εχω βρεθει στη θεση τους (νομιμα) πανω απο μια φορα.

Οι παρανομοι μεταναστες εχουν προβλημα, ακριβως γιατι μπαινουν παρανομα. Ειναι πολυ ευκολο για εναν μεταναστη να βρισκεται στην Ελλαδα νομιμα, καθως η αδεια παρανομης πραγματικα ΔΕΝ κοστιζει τοσο πολυ σε σχεση με τα οσα κερδιζουν καθε μηνα. Αναλογως με τη δουλεια που κανουν στην Ελλαδα κι επειδη πολλοι δεν ενδιαφερονται για συνταξη, οι περισσοτεροι ΔΕ θελουν τα πραγματικα τους εσοδα να φαινονται και ειτε ζητουν απο τον εργοδοτη να τους βαζει το ελαχιστο ασφαλιστρο (ωστε απο τη μια να εχουν ασφαλιση υγειας, αλλά απο την αλλη να μην πληρωνουν εφορια και να μπορουν να παιρνουν τα διαφορα επιδοματα, οπως το επιδομα ενοικιου), ειτε ζητουν να μην τους βαζει καθολου ενσημα γιατι πληρωνουν οι ιδιοι το ελαχιστο ασφαλιστρο μεσω αλλης, πλασματικης δουλειας. (π.χ. τα συνεργεια καθαρισμου πολυκατοικιων δουλευουν με παρανομες αλλοδαπες με χαμηλο μισθο και χωρις ενσημα, ενω ο εργοδοτης πληρωνει ενσημα στο ΙΚΑ σε όνομα νομιμης αλλοδαπης - λαμβανοντας και καποιο αζημιωτο απο τη νομιμη αλλοδαπη, φυσικα, αφου της κανει εξυπηρετηση, η οποια ομως ετσι χαντακωνει την παρανομη, μιας κι ο εργοδοτης πληρωνει την παρανομη λιγοτερο απο οσο θα πληρωνε τη νομιμη)

Ενω λοιπον οι νομιμοι μεταναστες εχουν πολυ περισσοτερα λεφτα απο οσα φαινονται να εχουν, κυριως μεσω συστηματικης φοροδιαφυγης και ληψης επιδοματων (οπως και οι Ελληνες, εξαλλου!), οι παρανομοι ζουν με πενιχρα μεσα και συχνα εξωθουνται σε εγκληματικους δρομους. Αυτο μπορει να το διαπιστωσει ο οποιοσδηποτε εχει γνωση των σχετικων στατιστικων στοιχειων ή επαφη με συγκεκριμενους χωρους. (π.χ. μια βολτα απο την Ευελπιδων να κανεις μια μερα, θα δεις τι γινεται κατα τις προσαγωγες και τα ποσοστα των παρανομων μεταναστων αναμεσα στους εγκληματιες... Οπως ξαναπα, αυτο δε σημαινει οτι ειναι "κακοι", απλα ειναι μια πραγματικοτητα...)

Κατα τ'άλλα, φυσικα συμφωνω με την παροχη βοηθειας στους παρανομους μεταναστες, χορηγησης πιστοποιητικων γεννησης στα παιδια τους, και οσα άλλα πρεπει να κανει ενα πραγματικα ανθρωπιστικο κρατος. Απλα να μην αγνοουμε την πραγματικοτητα, πιστευοντας οτι ολοι οσοι δεν εχουν κανονικη δουλεια ζουν φτωχικα, πλην τιμια.

[mat]

Mat, δε νομιζω οτι στο φιλικο σου κυκλο βρισκεται πολυ μεγαλος αριθμος μεταναστων (νομιμων και παρανομων) κι ετσι λες αυτα που ξερεις απο τη θεωρια κι οχι απο την πραξη. Το λεω απολυτως φιλικα, πραγματικα.

Φιλικά και γω σε ρωτώ που διάβασες σε όσα γράφω να αναφέρω πως στον φιλικό μου κύκλο "βρίσκεται πολύ μεγάλος αριθμός μεταναστών"?
Φυσικά είναι δικαίωμα σου να νομίζεις ότι θέλεις και δεν έχω καμία διάθεση να σου χαλάσω την εντύπωση ότι εσύ ξέρεις και κατέχεις στην πράξη τα πράγματα ενώ εγώ στη θεωρία
Μόνο, επειδή δεν γνωρίζεις που εργάζομαι και ούτε είμαι υποχρεωμένη φυσικά να στο κοινοποιήσω, σε πληροφορώ ότι όσα στοιχεία έδωσα περί του κόστους της άδειας παραμονής και διαδικασίας τα γνωρίζω όχι από τη "θεωρία" αλλά στη πράξη. Ακόμη τυγχάνει να κατάγομαι και να ζω τελευταία σε ένα νησί με 17000 μετανάστες έ κάτι αντιλαμβάνομαι κι εγώ
(αν σε ενδιαφέρουν τα στοιχεία και η ιστορία δες εδώ:http://www.imerazante.gr/imera/news/detail.php?ID=5158)

Προσωπικα, εχω πολλες σχεσεις με μεταναστες κι εχω βρεθει στη θεση τους (νομιμα) πανω απο μια φορα.

Μπράβο που εσύ έχεις πολλές σχέσεις με μετανάστες και έχεις υπάρξει πολλάκις νομίμη/νόμιμος μετανάστης αλλά αυτό δεν σε νομιμοποιεί ή δεν σε καθιστά και φορέα της απόλυτης αλήθειας.

Οι παρανομοι μεταναστες εχουν προβλημα, ακριβως γιατι μπαινουν παρανομα. Ειναι πολυ ευκολο για εναν μεταναστη να βρισκεται στην Ελλαδα νομιμα, καθως η αδεια παρανομης πραγματικα ΔΕΝ κοστιζει τοσο πολυ σε σχεση με τα οσα κερδιζουν καθε μηνα. Αναλογως με τη δουλεια που κανουν στην Ελλαδα κι επειδη πολλοι δεν ενδιαφερονται για συνταξη, οι περισσοτεροι ΔΕ θελουν τα πραγματικα τους εσοδα να φαινονται και ειτε ζητουν απο τον εργοδοτη να τους βαζει το ελαχιστο ασφαλιστρο (ωστε απο τη μια να εχουν ασφαλιση υγειας, αλλά απο την αλλη να μην πληρωνουν εφορια και να μπορουν να παιρνουν τα διαφορα επιδοματα, οπως το επιδομα ενοικιου), ειτε ζητουν να μην τους βαζει καθολου ενσημα γιατι πληρωνουν οι ιδιοι το ελαχιστο ασφαλιστρο μεσω αλλης, πλασματικης δουλειας. (π.χ. τα συνεργεια καθαρισμου πολυκατοικιων δουλευουν με παρανομες αλλοδαπες με χαμηλο μισθο και χωρις ενσημα, ενω ο εργοδοτης πληρωνει ενσημα στο ΙΚΑ σε όνομα νομιμης αλλοδαπης - λαμβανοντας και καποιο αζημιωτο απο τη νομιμη αλλοδαπη, φυσικα, αφου της κανει εξυπηρετηση, η οποια ομως ετσι χαντακωνει την παρανομη, μιας κι ο εργοδοτης πληρωνει την παρανομη λιγοτερο απο οσο θα πληρωνε τη νομιμη)

Ενω λοιπον οι νομιμοι μεταναστες εχουν πολυ περισσοτερα λεφτα απο οσα φαινονται να εχουν, κυριως μεσω συστηματικης φοροδιαφυγης και ληψης επιδοματων (οπως και οι Ελληνες, εξαλλου!), οι παρανομοι ζουν με πενιχρα μεσα και συχνα εξωθουνται σε εγκληματικους δρομους. Αυτο μπορει να το διαπιστωσει ο οποιοσδηποτε εχει γνωση των σχετικων στατιστικων στοιχειων ή επαφη με συγκεκριμενους χωρους. (π.χ. μια βολτα απο την Ευελπιδων να κανεις μια μερα, θα δεις τι γινεται κατα τις προσαγωγες και τα ποσοστα των παρανομων μεταναστων αναμεσα στους εγκληματιες... Οπως ξαναπα, αυτο δε σημαινει οτι ειναι "κακοι", απλα ειναι μια πραγματικοτητα...)

Κατα τ'άλλα, φυσικα συμφωνω με την παροχη βοηθειας στους παρανομους μεταναστες, χορηγησης πιστοποιητικων γεννησης στα παιδια τους, και οσα άλλα πρεπει να κανει ενα πραγματικα ανθρωπιστικο κρατος. Απλα να μην αγνοουμε την πραγματικοτητα, πιστευοντας οτι ολοι οσοι δεν εχουν κανονικη δουλεια ζουν φτωχικα, πλην τιμια.

Είσαι πολύ ξεκάθαρος/ρη στη τοπθέτηση σου οι νόμιμοι μετανάστες είναι ζάπλουτοι, φοροφυγάδες,και οι παράνομοι εγκληματίες.
Κι αφού έχεις γνώση των σχετικών στατιστικών και επαφή με συγκεκριμένους χώρους, θα σου πρότεινα μιας και εσύ γνωρίζεις να ανοίξεις ένα άλλο θέμα και να μας δώσεις επίσημα στοιχεία που σχετίζουν τα ποσοστά εγκληματικότητας με τους παράνομους μετανάστες.
Τέλος, δεν νομίζω να υποστήριξα κάπου πως οι "παράνομοι" μετανάστες ζουν φτωχικά, πλήν τίμια.
Πιστεύω όμως πως όσες πιθανότες εκδήλωσης παραβατικής και εγκληματικής συμπεριφοράς έχουν οι οικονομικά εξαθλιωμένοι πατριώτες μας άλλες τόσες έχουν και οι "παράνομοι" μετανάστες.