Συνεργασία γονέων - εκπαιδευτικών

[sophie]

ΕΡΕΥΝΑ
Ελλειψη συνεργασίας γονέων- εκπαιδευτικών
Πιο συνεργάσιμοι είναι οι απόφοιτοι Λυκείου, λιγότερο οι πτυχιούχοι
 
Προβληματική, ήδη από την προσχολική ηλικία, είναι η συνεργασία γονέων και εκπαιδευτικών. Σύμφωνα με έρευνα του Τμήματος Επιστημών της Εκπαίδευσης στην Προσχολική Ηλικία του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης οι εκπαιδευτικοί σε ποσοστό 66,2% χαρακτηρίζουν πιο συνεργάσιμους τους γονείς που είναι απόφοιτοι Λυκείου και πιο δύσκολους τους πτυχιούχους πανεπιστημίων. Οι γονείς απόφοιτοι Δημοτικού περιορίζονται στο να συμμετέχουν στις σχολικές εκδηλώσεις.

Οι εκπαιδευτικοί επιδιώκουν συμμετοχή, ενημέρωση, ακόμη και ανταλλαγή πληροφοριών που αφορούν τα παιδιά για καλύτερη αποδοτικότητα μέσα στην τάξη, ενώ οι γονείς σε ποσοστό 71,9% συνδέουν τη συνεργασία κυρίως με την ενημέρωση για την πορεία της προόδου του παιδιού τους.

Στην έρευνα, για την οποία υπεύθυνη ήταν η επίκουρος καθηγήτρια κυρία Γαλήνη Ρεκαλίδου, συμμετείχαν 85 νηπιαγωγοί και 135 γονείς στους οποίους χορηγήθηκε ειδικά κατασκευασμένο ερωτηματολόγιο. Οπως προκύπτει από αυτήν, οι γονείς σε ποσοστό 70% θεωρούν πρωταρχικές αιτίες έλλειψης συνεργασίας την απουσία χρόνου και τους οικογενειακούς λόγους, ενώ ταυτόχρονα δεν κρίνουν απαραίτητο να συνεργασθούν.

Επίσης, το μεγαλύτερο ποσοστό μεταξύ των γονέων του δείγματος (52% στις αστικές περιοχές) συνεργάζεται με τον νηπιαγωγό του παιδιού τους σχεδόν αποκλειστικά και μόνον όταν προκύπτει συγκεκριμένος λόγος, ενώ μόνο το 24% των αγροτικών περιοχών και το 28% των αστικών συνεργάζεται πολύ συχνά. Οι εκπαιδευτικοί του δείγματος, τόσο στις αστικές όσο και στις αγροτικές περιοχές, είναι λιγότερο ικανοποιημένοι σε σύγκριση με τους γονείς όσον αφορά τις σχέσεις συνεργασίας τους και αποδίδουν την ευθύνη στους τελευταίους.

Στις αστικές περιοχές το ποσοστό των νηπιαγωγών που απάντησε ότι είναι ικανοποιημένο από τη συνεργασία του με τους γονείς είναι 39%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους γονείς είναι 53%. Η μεγαλύτερη διαφορά παρατηρείται στις αγροτικές περιοχές, όπου μόνο το 11% των εκπαιδευτικών προσδιορίζει το επίπεδο σχέσεων συνεργασίας ικανοποιητικό, ενώ το ποσοστό των γονέων οι οποίοι δηλώνουν ικανοποιημένοι σε ό,τι αφορά τη συνεργασία τους με τον εκπαιδευτικό του παιδιού τους είναι 50%.
http://www.tovimadaily.gr//Article.aspx?d=20080202&nid=7362454&sn=&spid=


Επειδή είναι ένα θέμα που, από συζητήσεις που έχω κάνει με συναδέλφους κυρίως του δικού μου κλάδου, απασχολεί (και "φοβίζει") πολύ, θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας...(RETA, είχες ανοίξει κάπου κάτι αντίστοιχο?...αν ναι, να το μεταφέρω)

[PDE ads]

[sophie]

Καλά θυμόμουν  ( http://www.pde.gr/forum/index.php?topic=4537.msg48057#new), αλλά είναι ξεχωριστό το θέμα, οπότε ας μην το βάλω εκεί.
Άλλωστε θα ήθελα να δω και τι λένε εκπαιδευτικοί από άλλες βαθμίδες.

[RETA.]

Καλά έκανες Sophie κι επανέφερες το θέμα, για να ακουστούν πολλές απόψεις για το θέμα, οι οποίες θα μας φανούν αρκετά χρήσιμες όταν θα ξαναμπούμε στην τάξη.. ::)Τόσα χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, αντιμετώπιζα και δύστροπους γονείς, αλλά ίσως το έκανα , αν θέλετε, και με την υποστήριξη του εκάστοτε ιδιοκτήτη..Τώρα που θα κολυμπήσω στα βαθειά...θα είμαι μόνη μου...οπότε ας το συζητήσουμε..Καλό θα ήταν επίσης να ερχόταν στα χέρια μας το ερωτηματολόγιο που δόθηκε..

[sophie]

Το ερωτηματολόγιο κι εγώ θα ήθελα να το δω...Στο site πάντως του συγκεκριμένου τμήματος από το πανεπιστήμιο της Θράκης δεν υπάρχει κάτι σχετικό (ούτε καν κάποια ανακοίνωση σχετικά με την έρευνα).
Αυτό που δεν βλέπω όμως εγώ στο συγκεκριμένο δημοσίευμα και που, αντίθετα, το συναντώ είναι η "παρεξήγηση" των γονέων όταν οι εκπαιδευτικοί ζητούν συνεργασία. Και το λέω ως "κατάσκοπος"  , μαμά-εκπαιδευτικός, από τις συζητήσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς ανάμεσα στις μαμάδες και τις ατάκες του τύπου "κι αν εμείς κάνουμε όλα αυτά, αυτές (οι νηπιαγωγοί) τι θα κάνουν?...γιατί πληρώνονται?"

[PDE ads]

[Ioli]

Sophie έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό!Την προηγούμενη βδομάδα μια καθηγήτρια στο σχολείο μου είχε καλέσει τη μαμά ενός παιδιού που δημιουργεί συνέχεια προβλήματα.Η μαμά του λοιπόν δεν έδειχνε καμιά διάθεση συνεργασίας(για την ακρίβεια αρνούνταν να παραδεχτεί ότι το παιδί της έχει πρόβλημα),το υπερασπιζόταν με πάθος.Και ενώ όλοι οι καθηγητές έκαναν παράπονα για τη συμπεριφορά του γύρισε και μας είπε ότι αυτή είναι η δουλειά μας!

[leti77]

Και να ηταν η μοναδικη μητερα που το κανει αυτο....

[elranna]

Και που να δείτε το εξής: "Γιατί βγάζετε το παιδί μου έξω συνέχεια; Αφού έχω φέρει χαρτί ότι είναι δυσλεκτικό!"

Υπάρχει μια περίπτωση στο νομό μου, στην οποία μια μάνα προσπαθεί να βγάλει το παιδί της δυσλεκτικό πάση θυσία, θεωρώντας ότι έτσι θα περνάει τις τάξεις. Το παιδί δεν είναι δυσλεκτικό, το ΚΔΑΥ δύο φορές έχει αποφανθεί, και αυτή εκεί. Και είμαι σίγουρη ότι έχουμε όλοι να αναφέρουμε παρόμοια περιστατικά.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Νομίζω ότι το καλύτερο που έχω δει από μια διευθύντρια γυμνασίου είναι το εξής: Όταν κάποιος μαθητής κάνει κάτι αξιόποινο, βάζει τον ίδιο το μαθητή να καλέσει τους γονείς του και να εξηγήσει ο ίδιος γιατί βρίσκεται στο γραφείο υπό την απειλή τιμωρίας. Εκεί, ο γονιός δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα, όταν το ίδιο του το παιδί ομολογεί την πράξη του. Μέχρι τώρα, το σύστημα δουλεύει ρολόι και οι γονείς παραδέχονται τουλάχιστον την ύπαρξη του προβλήματος.

[enastron]

Πραγματικά το θέμα είναι ιδιαίτερα σημαντικό.Κι εγώ διαπιστώνω μια απροθυμία να δεχτούν πως το παιδί τους δημιουργεί πρόβλημα(κατανοητό),μια αντιμετώπιση του στυλ, όπως πολύ καλά αναφέρατε,αυτή είναι η δουλειά σας και γενικά αισθάνομαι ότι ένα μεγάλο ποσοστό μας έχει απορρίψει(δεν είναι της ώρας να επεκταθώ σ αυτό) προκαταβολικά κι ως αποτέλεσμα ο λόγος μας δεν μετράει.Μας κοιτάνε με μισό μάτι θα έλεγα,όχι όλοι αλλά αρκετοί γονείς.Ως ένα βαθμό το κατανοώ, δεν το δικαιολογώ,τα βγάζουν δύσκολα πέρα κι ένα ακόμη πρόβλημα τους είναι δύσκολο να το σηκώσουν.Κι απ την άλλη αν μείνουμε σ αυτό, το χάσαμε το παιχνίδι.Θεωρώ ότι εδώ και καιρό έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για ψυχολόγους(άπειροι αδιόριστοι) σε κάθε σχολείο που θα μπορούσαν να γίνουν οι γέφυρες ανάμεσα σε παιδιά,γονείς,εκπαιδευτικούς.Στη συντριπτική μας πλειοψηφία, αγαπάμε τα παιδιά και τη δουλειά μας, θέλουμε να βρούμε διαύλους αποτελεσματικής επικοινωνίας και νομίζω η γνώση ειδικών θα μας ήταν πολύτιμη.Και πρώτα απ όλα βάζω τον εαυτό μου,ναι συνάδελφοι, έχω διαβάσει αρκετά σχετικά, έχω ασχοληθεί με την ψυχολογία πολύ γιατί με ενδιαφέρει ως επιστήμη,δεν είμαι όμως ψυχολόγος.Χρειάζομαι πρώτα εγώ βοήθεια από κατάλληλα καταρτισμένους επιστήμονες που θα μου δείξουν το δρόμο γιατί τον στόχο τον ξέρω...

[sophie]

Συμφωνώ απόλυτα με όλους!
Να επισημάνω όμως και κάτι που, νομίζω, είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Δεν ξέρω αν το προσέξατε, στο τέλος της τρίτης παραγράφου του άρθρου γράφει ότι το 70% των γονέων "...ταυτόχρονα δεν κρίνουν απαραίτητο να συνεργαστούν...". Εδώ λοιπόν πάει περίπατο η περιβόητη σύνδεση σχολείου-κοινωνίας, με απόλυτη, σχεδόν ,ευθύνη των γονέων (το συντριπτικό ποσοστό είναι η απόδειξη).
Μπορεί επομένως να υπάρχει κάθε διάθεση συνεργασίας από τους εκπαιδευτικούς και οι γονείς να "σφυρίζουν αδιάφορα". Σε αυτή την περίπτωση τι κάνουμε εμείς? Πώς μπορείς να βάλεις στο κεφάλι του άλλου ότι αυτό είναι απαραίτητο και καλό για το παιδί του? Πώς να τον πείσεις ότι είναι σημαντικό όταν σε κοιτάζει καχύποπτα, όταν είναι έτοιμος να αρπαχτεί και να σε αμφισβητήσει με την παραμικρή αφορμή?...
Να εξηγήσω εδώ ότι το σχόλιο που άκουσα απο τις άλλες μαμάδες, και που ανέφερα παραπάνω, έγινε όταν ζητήθηκε από τη νηπιαγωγό το βιβλίο που παίρνουν τα παιδιά κάθε Παρασκευή από τη δανειστική βιβλιοθήκη, να το διαβάζουν οι γονείς, να συζητούν με τα παιδιά πάνω στο περιεχόμενο, να ζωγραφίζουν ό,τι τα εντυπωσίασε και τέλος να τα βάζουν να αντιγράφουν (όπως μπορούν) τον τίτλο του βιβλίου.
Αυτό (το λέω για όσους δεν ανήκουν στην Α/θμια) είναι κάτι που γίνεται και μέσα στην τάξη στα πλαίσια της επαφής με τον προφορικό και το γραπτό λόγο.
Ε...αυτό φάνηκε  υ π ε ρ β ο λ ι κ ό  στους περισσότερους γονείς και ακούστηκε το παραπάνω σχόλιο (ποτέ βέβαια μπροστά στη νηπιαγωγό...αυτά λέγονται πίσω από την πλάτη της! ) Να συμπληρώσω δε ότι στην πρώτη συνάντηση είχε γίνει ολόκληρη κουβέντα και είχαν ενημερωθεί όλοι για τη σπουδαιότητα της συνεργασίας και την ανάγκη της "συνέχειας" του προγράμματος του σχολείου και στο σπίτι.
Όταν συναντάς τέτοιες αντιδράσεις, τι κάνεις τότε? Ειλικρινά με έχει προβληματίσει αυτό...

[enastron]

Γι αυτό sophie μίλησα για ψυχολόγους.ϊσως αυτοί ανοίξουν αυτό το δρόμο, να προσεγγίσουν τους γονείς.Τώρα θα μου πεις κι αν ο άλλος το δει εντελώς στραβά και σου πει δεν έχω χρόνο για τέτοια,τότε κλάφτα Χαράλαμπε.Τουλάχιστον θα έχουμε κάποιον εμείς να μας στηρίζει και να μας συμβουλεύει,κι ύστερα ξύπνησα...λέτε να γίνουν ποτέ αυτά στα σχολεία μας;Μέχρι τότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας και τις τακτικές μας όσες είναι αποτελεσματικές.Για παράδειγμα μου ήρθε μαμά δυσλεκτικού,με άπειρο θυμό για τη ζωή της,για τη σχέση με τον πατέρα του παιδιού της, για την άθλια δουλειά της κι έλεγε κι έλεγε ώσπου στο τέλος σχεδόν έβαλε τα κλάματα.Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να την αφήσω να τα πει,χωρίς να κρίνω και χωρίς να παίρνω θέση,αυτό κατάλαβα είχε ανάγκη ,αυτό έκανα γιατί είχα τελειώσει το μάθημα μου κι είχα χρόνο.Αναρωτιέμαι όμως τι παραπάνω θα μπορούσα να κάνω πέρα απ το να την ακούσω και να τη διαβεβαιώσω ότι κάνω ό,τι περνάει απ το χέρι μου για το παιδί της;Θαρρώ όμως πως δεν ήταν αρκετό....

[Kilgore]

Sophie, σημαντικό το θέμα που θίγεις. Δυστυχώς, ισχύουν αυτά που γράφεις ότι τις περισσότερες φορές οι γονείς σφυρίζουν αδιάφορα". Εγώ συμπληρώνω ωράριο σε τρία γυμνάσια και σε όλο το πρώτο τρίμηνο ζήτημα να ήρθαν 3-4 γονείς συνολικά για να ρωτήσουν έστω το οτιδήποτε σχετικά με τα παιδιά τους. Έρχονται μόνο στους ελέγχους και φοβάμαι επειδή και αυτό είναι... υποχρεωτικό. Ίσως κιόλας να άφηναν τα παιδιά να φέρουν τους ελέγχους στο σπίτι, εάν ήταν εφικτό! 

Πολλοί θεωρούν πλέον το σχολείο ένα είδος... parking για τα παιδιά τους τις ώρες που εκείνοι εργάζονται...

[vassilo]

Τι να πω και εγώ βρε παιδιά ; Διδάσκω Αγγλικά σε δημοτικό , και τις 24 ώρες στο ίδιο. Είμαι δεύτερο χρόνο εκεί και λίγους γονείς γνωρίζω. Και εντάξει , δεν τους ενδιαφέρει πως πάει το παιδί του στις ξένες γλώσσες , ερωτήσεις για την συμπεριφορά του δεν έχουν , την στι΄γμή που πολ΄λους από αυτούς τους έχω βρει τηλεφωνικώς για να επιστήσουν την προσοχή στο βλαστάρι τους ; Ούτε όταν παίρνουν βαθμούς δεν έρχονται . Μόνο αν είναι χαμηλός για να μου πουν ότι το παιδί τους είναι άριστο στο φροντιστήριο θεωρώντας ότι το πρόβλημα το έχω εγώ και όχι το παιδί τους (σημείωση : όταν δούλευα σε φροντ με πίεζαν να τσιμπάω τους βαθμούς για να μην χάσουν την πελατεία τους).

Και αναρωτιέμαι όταν οι γονείς απαξιώνουν εμάς και το μάθημά μας (τα αγγλικά του σχολείου είναι αηδίες , η ιστορία είναι παραμύθια κλπ) πως περιμένουμε να σέβονται τα παιδιά εμάς και το μάθημά μας; Γύρισε παιδάκι της Τρίτης δημοτικού και μου είπε ¨εγώ είπα στην μαμά μου ότι δεν χρειάζομαι φροντιστήριο και ότι και στο σχολείο  τα ίδια κάνουμε  αλλά αυτή θέλει να συνεχίσω να πηγαίνω και κουράζομαι ¨. Τι του λες ; Η μαμά σου έχει δίκιο ; Πως να συνεννοηθείς με γονιούς που  θα σε δουν στον δρόμο και δεν θα σε αναγνωρίσουν . Νιώθω τόσο καλά όταν έρχονται να ρωτήσουν που τους λέω ευχαριστώ που ήλθατε και ας είναι υποχρέωσή τους να το κάνουν.

[leti77]

Εχεις δικιο vassilo σε αυτα που γραφεις...Εχω ακριβως τις ιδιες εμπειριες και στο πρωινο που δουλευα αλλα και στο φροντιστηριο..Ειναι φαυλος κυκλος η συνεργασια με τους γονεις...Εχουμε ομως πολυ δρομο ακομα για να παρουν στα σοβαρα το μαθημα των αγγλικων και ειναι ελαχιστοι αυτοι που πραγματικα ενδιαφερονται για το αν το παιδι τους τα παει καλα στα αγγλικα ή οχι...

[vassilo]

Aυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε πιστεύω είναι και το να πηγαίνουμε στις συναντήσεις γονέων και κηδεμόνων. Το έκανα πέρσι και ομαολογουμένως από φέτος το σταμάτησα , μεγάλο μου λάθος.

Εκεί μαθαίνεις πολλά για το πώς σκέπτονται οι γονείς και μπορείς να παρέμβεις αν θες. Είναι όμως γεγονός ότι και εκεί πηγαίνουν οι ίδιοι γονείς που έρχονται να ρωτήσουν κατά την διάρκεια του έτους.

Η συνεργασία πάντως είναι πολύ σημαντικοί. Φταίμε και εμείς πιστεύω. Πέρσι που χρειάστηκε να οργανώσω μία εκδρομή , ζήτησα την βοήθειά τους και ειλικρινά αυτοί οι λίγοι που ήταν εκεί βοήθησαν , ΄΄εδωσαν χρήματα από το ταμείο, μαζί ζητήσαμε βοήθεια από τον δήμαρχο και πήγαν οι ίδιοι ως και στον μητροπολίτη. Η αλήθεια είναι πως αν δεν πήγαινα στις συναντήσεις τους , δεν θα είχα μούτρα να τους ζητήσω τίποτε. Είναι λίγο και στο χέρι μας λοιπόν.

Ίσως κακώς να σκέφτηκα ότι θα πουν πως ¨γλύφω¨τους γονείς και το σταμάτησα. Πάντως πηγαίνετε μία φορά έστω και από περιέργεια, μπορεί να βοηθήσει πολύ. Έχουμε χάσει τόσο πολύ την επαφή που τελικά και εκείνοι και εμείς τους βλέπουμε σαν εχθρούς.