Μουσικές διαδρομές (2008)

[mat]

Kαλημερούδια 
Πρωινή όπως συνήθως λέω να σας βάλω κάτι που θα ανεβάσει τη διάθεση. Διαλέγω το Don't worry be happy του Bob Marley. Ένα τραγούδι που νομίζω έχει μεγαλύτερη "δύναμη" να το ακούς από τον ίδιο.....μιας και πολύ ακόμη τον θεωρούμε ένα σύμβολο ελευθερίας.


http://www.youtube.com/watch?v=iqWOCb94bSU&feature=related

[PDE ads]

[mat]

Πρωί ακόμη και μάλλον ότι θέλω λέω . Το προηγούμενο τραγούδι δεν είναι του

[geok_salonika]

Ηλιόλουστη μέρα σήμερα πρέπει να έχουμε ανεβασμένη διάθεση. Οπότε ταιριάζει απόλυτα το παρακάτω εύθυμο τραγουδάκι:

Μακρινά ξαδέλφια -Φωτεινή πλευρά της ζωής
Στίχοι: Θοδωρής Κοτονιάς
Μουσική: Eric Idle

Ξημέρωσε ξανά κι η μέρα που περνά
ανάποδη σου βγαίνει και πονά
πάντα χαμογέλαγες και τώρα καταριέσαι
σμίξε τα χειλάκια μη βαριέσαι.
-
Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.
-
Μια φάρσα είναι η ζωή πολύ καλά στημένη
κι ο θάνατος γελά και περιμένει
ότι βαραίνει πέτα το πλάι στη σκηνή υποκλίσου
χαμογέλασε στο θεατή σου
-
Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής
-
Με τις γυναίκες ήσουνα πάντα ο σούπερ γκούφι
και τώρα σε φωνάζουνε μαγκούφη
κι αν όλες σε αφήσουνε σε κυνηγάει μια
η αιώνια η γκαντεμιά
-
Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.
-
Κι αν σε κλείσει η τράπεζα μες στη φυλακή
κάθε μέρα θα ‘ναι Κυριακή
μη σε νοιάζει όλα θα είναι πληρωμένα
αχ να με μαζεύανε και μένα
-
Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.
-
Όλα τη ζωή σου είναι δανεικά
χαμογέλα φέρσου ευγενικά
μην το γρουσουζεύεις σκέψου θετικά
όλα στη ζωή είναι σκατά.
-
Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.
-
Κι όταν η παράσταση κλείσει τελικά
όλα μοιάζουν με βεγγαλικά
η ζωή κι ο θάνατος είναι θεατρίνοι
και γελούν από το καμαρίνι
-
Σφύριξε χαρούμενα μπορείς
δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

http://www.youtube.com/watch?v=Pf3jfow5lPI

[daniel]

Aπό την καλτ πια ταινία του Νικου Ζέρβου, τον "Δρακουλα των Εξαρχείων" της δεκαετίας του '80, (1983) λέω να ακούσουμε μια ..ενδιαφέρουσα διασκευή από τον φοβερο και αμετανόητο παλιοροκά Δημήτρη Πουλικάκο... Δωστε βάση! 

Εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=Gzo_ppKbzjY&feature=related


Υπάρχω    (Μουσική: Χρ. Νικολόπουλος, Στίχοι: Πυθαγόρας, Πρώτη εκτελεση: Στ. Καζαντζίδης)


Υπάρχω, κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω,
σκλάβα τη ζωή σου θά' χω
κι ας βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς

Υπάρχω, μέσ' στα μάτια σου που κλαίνε,
μέσ' στα χείλη σου που καίνε
και θα υπάρχω στα τραγούδια που θ' ακούς.

Είμαι της ζωής σου ο ένας,
δε με σβήνει κανένας
κι αν με άλλους μιλάς
κι ώρες-ώρες γελάς
κατά βάθος πονάς,
γιατί σκέφτεσ' εμένα...

Είμαι και αρχή και φινάλε
και στη σκέψη σου βάλε
πως αν κάνεις δεσμό
μέσ' σε λίγο καιρό
θα χωρίσεις γιατί
θα υπάρχω εγώ.

Υπάρχω, στη χαρά σου και στη λύπη
η μορφή μου δε θα σου λείπει
κι ούτε πρόκειται ποτέ να ξεχαστώ.

Υπάρχω, μέσ' στην τύχη σου που βρίζεις,
στο μυαλό σου που ζαλίζεις
με τσιγάρο μ' αναμνήσεις και πιοτό...


Αφιερωμένο σπέσιαλ στο geok_salonika 

Και που' στε παιδάκια! Να οργανωθούμε καλυτερα που λέει και το ανέκδοτο! 
Να κοιτάμε τη λίστα της enastron μπροστα γιατι βάζουμε συχνότατα τελευταία τα ίδια τραγούδια..
(Wicked game, The Godfather, Nανούρισμα, Φωτεινη πλευρα της ζωής)
Το νου μας.. 

Boemissa "Ο καθρέφτης" του αγαπημενου Φοιβου Δεληβοριά είνα εξαιρετικός (ιδιαίτερα στιχουργικά)!!
 

[PDE ads]

[apri]

Να’ σαι καλά, geok salonika. Το είχα αφιερώσει και εγώ αυτό το κομμάτι πριν από λίγες εβδομάδες, αλλά αυτήν τη στιγμή μου έφτιαξες τη διάθεση και το χρειαζόμουν. Μην ακούς τον Daniel που είναι αυστηρός δάσκαλος ( ) και συνέχεια φωνάζει να μη βάζουμε τα ίδια κομμάτια. Αν έχει περάσει λίγος καιρός από την πρώτη αφιέρωση ενός κομματιού, τι πειράζει να το ξανακούσουμε;

Τις  τελευταίες μέρες πέρασα απίστευτη ταλαιπωρία, καθότι έπεσε πολλή δουλειά (επί τρεις εβδομάδες δούλευα πάνω από 15 ώρες την ημέρα) και με πέθαναν δυο δόντια μου στον πόνο (άρα ούτε το βράδυ κοιμόμουν). Χθες κατάφερα επιτέλους να πάρω άδεια και οι απονευρώσεις επιτέλους άρχισαν να έχουν αποτέλεσμα.
Ήταν το πρώτο βράδυ που κατάφερα επιτέλους να κοιμηθώ χωρίς πόνο και ξύπνησα με μια απίστευτη ηρεμία. Μου ήρθε στο μυαλό λοιπόν μια υπέροχη μελωδία του Johann Sebastian Bach, το Air.
Το αφιερώνω στο Daniel που ξέρω ότι θα το εκτιμήσει και σε όσους άλλους τολμούν να ακούνε ΚΑΙ κλασική μουσική.

Εδώ στην κλασική του μορφή:
http://www.youtube.com/watch?v=KRhIJQRL0Eg&feature=related

Και εδώ σε μια πιο ανατρεπτική «εκτέλεση» από το γνωστό Bobbie McFerrin (τον θυμάστε από το Don’t worry, be happy) που μιμείται με τη φωνή του κάποιο πνευστό.
 http://www.youtube.com/watch?v=slUW5IBVo_8&feature=related

[sophie]

Ένα συγκρότημα που μου αρέσει πολύ, με καταβολές από το παλιό καλό rock (πέρα από τους ήχους ακόμα και ως προς το μέγεθος-διάρκεια των τραγουδιών).Αφιερωμένα δύο τραγούδια τους σε όλη την μουσική παρέα! (κάτι μου λέει ότι στην Ιωάννα θα αρέσει ιδιαίτερα...ελπίζω να μην πέσω έξω!

PORCUPINE TREE - Way Out Of Here

Out at the train tracks
I dream of escape
But a song comes onto my iPod
And I realize it's getting late

And I can't take the staring
And the sympathy
And I don't like the questions "How do you feel?"
"How's it going in school?"
and "Do you wanna talk about it?"

Way out
Way out of here
Fade out
Fade out, vanish

And I'm trying to forget you
And I know that I will
In a thousand years, or maybe a week
Burn all your pictures, and cut out your face

The shutters are down and the curtains are closed
And I've covered my tracks
Disposed of the car
Trying to forget even your name and the way that you look
When you're sleeping
Dreaming of this

Way out
Way out of here
Fade out
Fade out, vanish
http://www.youtube.com/watch?v=NY5_nQAPGXY&feature=related

Porcupine Tree - Trains

Train set and match spied under the blind
Shiny and contoured the railway winds
And I've heard the sound from my cousin's bed
The hiss of the train at the railway head

Always the summers are slipping away

A 60 ton angel falls to the earth
A pile of old metal, a radiant blur
Scars in the country, the summer and her

Always the summers are slipping away
Find me a way for making it stay

When I hear the engine pass
I'm kissing you wide
The hissing subsides
I'm in luck

When the evening reaches here
You're tying me up
I'm dying of love
It's OK

http://www.youtube.com/watch?v=GXkEPk9ibX8&feature=related

[apri]

Πολλή ησυχία. Ευτυχώς που έβαλε και η sophie τα τραγούδια της.
Το πρωί που έβαλε η Boemissa τον "Καθρέφτη" του Δεληβοριά μού θύμισε ένα από τα πρώτα του τραγούδια, το οποίο, αν δεν κάνω λάθος, το έγραψε στα 16 του. Μου άρεσαν πολύ και οι στίχοι και η μουσική του, παρότι γενικά δεν είμαι φαν του Δεληβοριά.

Το τραγούδι λέγεται "Όρκος" και το ερμηνεύει μαζί με την Ελένη Τσαλιγοπούλου.

Εδώ στο μόνο link που μπόρεσα να το βρω:
http://www.esnips.com/doc/1c7251f6-a9a4-46d1-88da-04e75fa93711/Orkos---Fivos-Delivorias--Eleni-Tsaligopoulou


Όρκος

Ορκίζομαι στης κερασιάς
τα χείλια τα βαμμένα
πως θα χτιστώ στα κύματα
αν φύγεις από μένα

Θα ξεριζώσω τα φιλιά
θα καταπιώ τα πάθη
και μοναχή θα καρφωθώ, αστέρι μου
στης πίκρας μου τ' αγκάθι

Κι ορκίζομαι στο πέλαγος
πως αν εγώ σ' αφήσω
θα ξαπλωθώ στην αμμουδιά
και σαν γραφή θα σβήσω

Κι η σκόνη μου θα σκορπιστεί
στη γη απ' άκρη σ' άκρη
να μπει και στα ματάκια σου, ωραία μου
να κλαις δικό μου δάκρυ

[VICA]

Γεια και χαρά σας, 
 
Aπόψε θα ’θελα να τιμήσω το...πιάνο...ως σύμβολο επικοινωνίας, για να τιμήσω τη μουσική και τη «Μουσική» και τη δική μας μουσική επικοινωνία...

Ήταν ευτυχής, σπάνια συνεύρεση: ο σκηνοθέτης, ο συνθέτης, οι ηθοποιοί...Όταν είδα την ταινία, δεν ήταν η γνώση-ελάχιστα γνώριζα για τους συντελεστές- που μ’έκανε να την εκτιμήσω...ήταν η τέχνη της που μ’έκανε να τη νιώσω... «Μαθήματα πιάνου»...ή... «μαθήματα πρότυπης επικοινωνίας , όταν αυτή είναι ανέφικτη»...

Η ταινία:η ιστορία διαδραματίζεται στην Νέα Ζηλανδία το 19 αιώνα. Η Έιντα ( Holly Hunter ) είναι μια μουγκή Σκοτσέζα που ταξιδεύει μαζί με τη μικρή της κόρη ( Anna Paquin ) στη Νέα Ζηλανδία, με σκοπό να παντρευτεί τον Στίουαρτ ( Sam Neill ). Η Ειντα επειδή δεν μπορεί να αποχωρισθεί το αγαπημένο της πιάνο, θα το πάρει μαζί της. Ερχόμενη στη Νέα Ζηλανδία το πιάνο θα καταλήξει στην ιδιοκτησία του Μπέινς ( Harvey Keitel ).
Μια από τις πιο εξαιρετικές ταινίες που μας έχει δώσει ο κινηματογράφος της Αυστραλίας. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό ποίημα, που με διεισδυτική μάτια μας μιλάει για την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, τα ανθρώπινα συναισθήματα. Με αριστουργηματικό χειρισμό από τη σκηνοθέτη Jane Campion. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων γίνεται με επιδέξιο τρόπο. Η Ειντα λόγω του προβλήματος που έχει ο μόνος τρόπος για να εκφράσει τα συναισθήματα της είναι το πιάνο, η μουσική του. Η μοναδική της διέξοδος, αλλά ταυτόχρονα και ένα τρόπος επικοινωνίας. Έτσι λοιπόν, όταν θα χάσει το πιάνο εξαιτίας ενός αιφνίδιου γεγονότος, με πά-
θος πλέον, αρρωστημένα θα έλεγα το διεκδικεί. Το πιάνο γίνεται το αντικείμενο του πόθου. Γίνεται το μέσο που θα γνωρίζει την αληθινή αγάπη. Καθώς τα όρια των κεντρικών χαρακτήρων δοκιμάζονται, μέσα από τον έρωτα, την απόρριψη, την αποδοχή, ο ρομαντισμός ρέει άφθονος. Οι εικόνες γίνονται μαγικές. Η ταινία πλημμυρίζει από συγκινήσεις, τα λόγια είναι τόσο λίγα, μπροστά σε αυτά που σε κάνει να νιώθεις.
Η φωτογραφία είναι υπέροχη. Η Holly Hunter υποδύεται το ρόλο της συγκλονιστικά, τρυφερά αλλά ταυτόχρονα και με ένταση, ο Harvey Keitel δίνει μια νευρώδη ερμηνεία, αλλά και ο Sam Neill πολύ καλός στο ρόλο του συζύγου, έκπληξη η μικρή Anna Paquin στο ρόλο της κόρης.
Πολυβραβευμένη ταινία, απέσπασε το χρυσό φοίνικα στο φεστιβάλ Καννών. Τιμήθηκε με τρία Όσκαρ, Α΄ γυναικείου ρόλου η Holly Hunter, β΄γυναικείου ρόλου η Anna Paquin, και Όσκαρ σεναρίου στη Jane Campion η οποία ήταν και υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας.

Και...η μουσική...που-για μένα-ήταν το στοιχείο που βάθαινε τις εικόνες, τις ερμηνείες...χάριζε την προοπτική σ’αυτόν τον «πίνακα»...
Κι ο δημιουργός της...
Μπορεί το παράπονο του Μάικλ Νάιμαν να είναι ότι το μεγάλο κοινό αλλά και η αναγνώριση στην καριέρα του ήλθε με τα «Μαθήματα πιάνου»,  όμως είχε ήδη ένα σταθερό και πιστό κοινό να τον ακολουθεί από τα τέλη της δεκαετίας του '70, κυρίως από τις ηχογραφήσεις που έκανε για τις ταινίες του Πίτερ Γκρίναγουεϊ. Ταινίες όπως οι «Συνεχόμενοι πνιγμοί», «Το συμβόλαιο του σχεδιαστή» και οπωσδήποτε η πιο γνωστή από όλες, «Ο μάγειρας, ο κλέφτης, η γυναίκα του και ο εραστής της» με το αγαπημένο πλέον αλλά και τόσο αναγνωρίσιμο «Memorial» που είχε γράψει για την τραγωδία του Χέιζελ το 1985.

O Michael Nyman βρίσκει διασκεδαστικό το ότι εδώ και τρεις δεκαετίες αποδίδεται στις συνθέσεις του ο τίτλος «μινιμαλισμός», ένας όρος που ο ίδιος χρησιμοποίησε για πρώτη φορά στην ιστορία της μουσικής θεωρίας, σε ένα άρθρο του το 1968.
Ο ήχος των πρώτων ημερών αναγνωρίσιμος, αρκετά συναφής με εκείνον του Φίλιπ Γκλας και του Στιβ Ράιχ, περισσότερο όμως τραχύς και βίαιος. Επιθετικά τα μέρη των πνευστών που έρχονταν σε σύγκρουση με τον λυρισμό των βιολιών και μια διάχυτη ατμόσφαιρα παρακμής, πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της εποχής. Ηχοι που επαναλαμβάνονταν με εμμονή από μία ομάδα μουσικών που περιελάμβανε η περίφημη Michael Nyman Band - ανάμεσά τους ο εξαιρετικός ρουμάνος βιολονίστας Αλεξάντερ Μπαλανέσκου - έγιναν αμέσως αγαπητοί από ένα μεγάλο κοινό που έκτοτε τον ακολουθεί κατά πόδας. Η επιτυχία που γνώρισε όμως το 1993 για τη μουσική για τα«Μαθήματα πιάνου» ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη για συνθέτη αυτού του είδους. Πούλησε τέσσερα εκατομμύρια αντίτυπα σε ολόκληρο τον πλανήτη - αδίκως δεν ήταν καν υποψήφιος για το βραβείο Οσκαρ - αγγίζοντας σε φήμη τα όρια ενός ποπ σταρ.
Ο Philip Glass, ο Steven Reich και αργότερα ο Wim Mertens είναι κορυφαίοι εκπρόσωποι του μινιμαλισμού.Αυτό το μουσικό ρεύμα εμφανίστηκε στις αρχές τις δεκαετίας του 1960. Με έδρα γεωγραφική τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, αλλά πνευματική τις μουσικές παραδόσεις τις Ινδίας, Ασίας γενικότερα και της Αφρικής, οι μινιμαλιστές άρχισαν να δημιουργούν μουσική χτίζοντας συνθέσεις με το ελάχιστο δυνατό υλικό, το οποίο και επαναλαμβάνεται προς μεγιστοποίηση του αποτελέσματος. Από τον ορισμό αυτό φαίνεται και η διαφορά των μινιμαλιστών από όλους τους υπόλοιπους συνθέτες της ‘λόγιας’ μουσικής διαχρονικά. Αποφεύγοντας την πολυπλοκότητα μοτίβων, μελωδιών και αναπτύξεων του κλασικισμού, αισθητικής και συναισθηματικής υπερβολής του ρομαντισμού, αλλά και την εμμονή των εξπρεσιονιστών για την απαγκίστρωση της σύνθεσης από τις καθιερωμένες συμβάσεις, οι μινιμαλιστές υφαίνουν συνθέσεις από το νήμα που ξεδίπλωσαν οι ιμπρεσιονιστές (τέλος 19ου αιώνα, π.χ. Debussy), κινούμενοι πάντα σε κλίμα λιτό, απέριττο και μυστικιστικό. Η μινιμαλιστική σύνθεση μπορεί να βασίζεται σε μοτίβα αποτελούμενα από δύο εώς έξι μόνο νότες, η δε συνεχής επανάληψη αυτών, σε συνδυασμό με ρυθμικές εναλλαγές, δημιουργεί ένα αισθητικό περιβάλλον αινιγματικό και ονειρικό.

Ιδού λοιπόν μερικά δείγματα...αινιγματικού ονείρου...
...από την ταινία:   http://www.youtube.com/watch?v=0Su8LXNS16A&feature=related
                     
                        http://www.youtube.com/watch?v=PN7RbIF5S9o
                        http://www.youtube.com/watch?v=fo5pZNf9vdI&NR=1
...και από τις συνάφειες της μουσικής της: Philip Glass...
http://www.youtube.com/watch?v=3FniHgiyaTY&feature=related

...και Wim Mertens...http://www.youtube.com/watch?v=cPdVhjXHdfE&feature=related

Αφιερωμένα όλα εξαιρετικά.... στην Enastron...
                                    ...σε όλους σας...
                               ....και στους μαθητές μου της Γ' Λυκείου που λείπουν στην πενθήμερή τους στη       Ρόδο και στην Κρήτη κι έχω χρόνο...ν 'ασχολούμαι με μουσικές...  ...        

[BOEMISSA]

Καλό βράδυ σε όλους. Τι λέτε πάμε λίγο στα παλίά και νοσταλγικά; Πάμε λοιπόν με Φατμέ και την ωραία εποχή τους. Μαθήτρια ακόμη Γυμνασίου τους ανακάλυψα με τη μεγαλύτερη  αδερφή μου και καθώς μεθύσαμε και εμείς με την επιτυχια του ευρωμπασκετ του 1987, χαρηκαμε πολύ που οι Φατμέ έγραψαν και τραγούδι για την Εθνική. Τι χρονια και εκέινη! Λοιπόν για τους νοσταλγούς εκείνων των εποχών-είμαστε αρκετοί νομίζω εκείνης της γενάς- ακούστε το "

[Αγάπη]

Σε γνώρισα στο ΙΚΑ,στην ουρά μπροστά μου σ'είχα για τον οδοντογιατρό................ααααααααααχχχχχχχχχχ Ευλαμπία..................


Για τη γλυκούλα apri και τις απονευρώσεις της..............
Περαστικά.............


http://www.youtube.com/watch?v=0nPVktWRJw4&feature=related

[daniel]

"Ο Αποστόλης ήταν πολύ τίμιος. Μπεσαλής, ωραίος συνεργάτης, και κορυφή συνθέτης! Ότι έγραφε, το 'βγαζε απ' το κεφάλι του...
Ταλαιπωρημένος και παραπονιάρης. Αμ, τι ήθελες μετά τόσα βάσανα;
Να χοροπηδά;… "


(Σόρυ για την αλλαγή του ύφους, αλλά το 'νιωσα ανάγκη να ..αποκαταστήσω κάποιους σχετικά αδικημένους στο τραγούδι και να πω δυο κουβέντες γι' αυτούς..    )


O πολύ μεγάλος λαϊκός συνθέτης Απόστολος Χατζηχρήστος ή "Σμυρνιωτάκι" όπως έμεινε γνωστός στην πιάτσα τη μουσική, δεν άφησε και πολλά τραγούδια (76 για την ακρίβεια), όλα όμως ένα κι ένα, μοναδικά σε ύφος και ποιότητα όπως ήταν κι ο ίδιος σαν άνθρωπος και συνεργάτης σύμφωνα με τις ομολογίες όσων τον γνώρισαν...
Εμπνευσμένος αλλά και παραγνωρισμένος τραγουδοποιός, με ξεχωριστό και ιδιαίτερο προσωπικό ύφος, με γνήσια ρεμπέτικη στόφα, μας χάρισε πολύ μεγάλα λαϊκά μουσικά έργα, τραγουδάρες που έμειναν στην ιστορία, ενώ ο ίδιος σαν δημιουργός έμεινε στην αφάνεια και στη λήθη..

Μεταξύ άλλων τα "Το παράπονο του Αλήτη" ("Αλήτη μ’ είπες μια βραδιά"), "Ας μην ξημέρωνε ποτέ", "Καρδιά παραπονιάρα', "Η πεντάμορφη", "Η

[Nina P]

Ένα τραγούδι λοιπόν που το αγαπώ ιδιαίτερα και που τη συγκεκριμένη στιγμή με εκφράζει όσο τίποτε άλλο...

daniel επιλήψου του θέματος και βρες τη μελωδία.

Για τον daniel τον geok salonika και φυσικά για τον epizoiti

Στίχοι:

[Αγάπη]

The Doors - People Are Strange

People are strange when youre a stranger
Faces look ugly when youre alone
Women seem wicked when youre unwanted
Streets are uneven when youre down
When youre strange
Faces come out of the rain
When youre strange
No one remembers your name
When youre strange x3
People are strange when youre a stranger
Faces look ugly when youre alone
Women seem wicked when youre unwanted
Streets are uneven when youre down
When youre strange
Faces come out of the rain
When youre strange
No one remembers your name
When youre strange x3
When youre strange
Faces come out of the rain
When youre strange
No one remembers your name
When youre strange x3


Σε όλους τους "περίεργους"   http://www.youtube.com/watch?v=tcb3l_2GLX4

[mat]

Δεν είναι το πρωινό ξύπνημα που με κάνει να θυμάμαι ότι χαίρομαι αλλά η απογευματινή και νυχτερινή « ένδεια ευρυζωνικής πρόσβασης» που δεν μου επιτρέπει εύκολη να εκφραστώ όταν θέλω.
Η εισαγωγή αυτή έγινε γιατί η παρακάτω μουσική μου αναφορά είναι πολύ «περίεργη» για πρωί αλλά συνδέεται με την αναφορά του Daniel για αποκατάσταση κάποιων αδικημένων στο τραγούδι. Θέλω κι εγώ με τη σειρά μου να θυμίσω και να αποκαταστήσω μέσα μου κυρίως μια πολύ αδικημένη ερμηνεύτρια. Δεν θα κάνω αναφορές στη δουλειά της αλλά σε ένα προσωπικό μου βίωμα και συγχωρέστε με εκ των προτέρων για το μακροσκελή post.
Όταν ήμουν μικρή στη γειτονιά (και ήταν γειτονιά με σπίτια που είχαν αυλές με λουλούδια όπως γιασεμιά και νυχτολούλουδα που έμπλεκαν στους μαντρότοιχους και τις καγκελόπορτες) που γεννήθηκα και μεγάλωσα δυο τετράγωνα  από το σπίτι μου στην οδό